Capharnaüm (2018)

Prachtige film vond ik het, die zonder overdreven effectbejag een eerlijke blik werpt op het dagelijks leven van de allerarmsten. Labaki toont begrip voor alle kanten van het verhaal, voor alle keuzes die gemaakt worden, hoe fout die soms ook zijn. Voor die jongen, voor zijn ouders, voor de jonge moeder, voor die mannen die rustig blijven keuvelen als Zain de baby in de steek wil laten, ja zelfs voor de bruidegom van de 11-jarige zuster en de mensensmokkelaar. Met verbazing las ik de reacties van tbouwh en Richardus (voor mij was juist alles en iedereen in deze wereld 'goed', maar werden ze door omstandigheden soms tot verkeerde keuzes gedwongen). Ik had er totaal niet bij nagedacht dat je de aanklacht van Zain tegen zijn ouders letterlijk zou kunnen nemen, dat het door de maker als oplossing voor het probleem zou zijn neergezet. Hij is een kind, hij heeft kinderlijke gedachten. Dat hij liever niet geboren zou zijn, zegt mij vooral hoe schrijnend hij de situatie ervaart, en lijkt mij geenszins bedoeld als serieuze boodschap. Maar toen dacht ik aan die VVD'er die onlangs bij Jeroen Pauw verkondigde dat Nederland moest investeren in anticonceptie in Afrika. Aan de columniste van de Metro die meende dat elke vluchteling bij aankomst in Nederland zou moeten worden gesteriliseerd. Zo heel gek is de gedachte van genoemde users dus eigenlijk niet. Mogelijk ben ik naïef, maar volgens mij is deze film een aanklacht tegen het systeem, tegen het doorgeschoten kapitalisme, en zeker geen oproep tot geboortebeperking onder arme aardbewoners.

Sterk. Deze film destijds in de bioscopen overgeslagen omdat het me toen niet erg trok. Ook nu kijk ik hem in principe alleen maar omdat het in de top 250 voorkomt. Zonder twijfel is dit een van de betere films die onlangs is uitgekomen, al lijken dit soort films die zich in onveilig gebied afspelen zich automatisch staande te houden. Niettemin is dit een erg sterke en vooral mooie film geworden die eigenlijk heel deprimerend is en regelmatig voor een brok in de keel zorgt. Het is toch wel even lang geleden dat een film in staat was om dit bij me voor elkaar te krijgen. Deze film voelt ook rauwer aan waardoor het sentiment net wat zwaarder aankomt bij de kijker, en dat is uiteraard positief. Opvallend aan de film is dat er maar weinig hoop te bekennen is. Vanaf het begin voel je de deprimerende sfeer al hangen dat er gewoon niks goed gaat komen. De dialogen zijn indringend, net als het camerawerk en de cinematografie. Alles klopt eigenlijk gewoon aan de film, buiten de soms ietwat voorspelbare situaties. Verder blijft de film altijd op niveau. Dat ventje doet het inderdaad erg sterk. De emoties rollen regelmatig op een sterke wijze van het scherm en eenmaal de baby ook een centraal deel in het verhaal gaat opeisen mag je als kijker oppassen dat er niet per ongeluk een traantje over je wang gaat lopen. Ik heb het droog gehouden, maar ik voelde me zeker geraakt door de film, en nogmaals, dat was lang geleden. Caparnaum verdient de roem en liefde die het krijgt vanuit het publiek. Aardig verhaal, harde kritiek en weinig hoop. Je kan deze film op meerdere manieren ervaren, namelijk als een warme, verdrietige en/of sombere film. Voor mij was het 't laatste. Mooie film die er soms visueel niet altijd even netjes uitziet maar verder goed en emotioneel in beeld wordt gebracht.