Beoning (2018)

Afgelopen donderdag 30/8 gezien en ik wou hem even laten bezinken vooraleer ik hier op MM een recensie neerpende. Burning, gebaseerd op een kortverhaal (Barn burning) van grootschrijver Haruki Morakami, zou naar verluidt het boek of het kortverhaal redelijk goed volgen met dat verschil dat het “branden” hier slaat op plantenserres en niet op schuren zoals de titel van het boek verklaart. Burning is een twee en een half uur durende karakterstudie van de personages waarbij de kijker beetje bij beetje toegang krijgt op hun persoonlijkheid en op het einde toe beloond wordt met een heuse climax. Burning heeft een lange mysterieuze aanloop waarbij een aantal thema’s als jaloezie, eenzaamheid of klasseongelijkheid verweven zijn. De film kent ook een politiek kantje met als hoogtepunt de beste scène van de film waarbij de vrijgevochten ongeremde Haemi halfnaakt zwoel staat te dansen met de Noord-Koreaanse bergen op de achtergrond. Qua statement naar het communistische noorden kan dit tellen. Burning is een pareltje voor wie er het geduld wil en kan voor opbrengen. Je krijgt iets moois in de plaats terug waardoor de film nog dagenlang nazindert. Burning zet me ertoe aan deze week naar de plaatselijke bib te hollen om Poetry en Secret sunshine mee te brengen.

Een kort verhaal van de Japanse auteur Murakami en een lange verfilming ervan door de Zuid-Koreaanse regisseur Chang-dong Lee levert een schitterend mysterieus meesterwerk op dat volstrekt realistisch is. Hoofdpersonage Jong-Soo is in alles de tegenpool van Ben. Hun gemeenschappelijke vriendin Hae-Mi brengt ze met elkaar in contact. Dan is de film al een poosje op weg en hebben we Jons-Soo leren kennen als een wat stille jongen van het platteland die schrijver wil worden, in een oude verroeste truck rijdt, in de bres springt voor zijn wat agressieve vader en eenzaam masturbeert op het flatje van Hae-Mi waar hij op haar poes past. Zijn trieste blik en dikke lippen zullen we niet snel vergeten. Als in een Januskop staat Ben in alles tegenover hem. Ben rijdt in een Porsche, woont luxueus, heeft vele vrienden en een merkwaardig tijdverdrijf. Zijn wat ingetogen, arrogante glimlach is gebeiteld op zijn gezicht. Zoals een Januskop twee gezichten laat zien van dezelfde persoon, zo hebben Ben en Jons-Soo ook overeenkomsten. Beiden roken, zeggen allerlei baantjes te hebben, hebben een geheime doos verborgen, zijn gefascineerd door elkaar en verliefd op dezelfde Hae-Mi. Wat ik hierboven beschrijf, zijn uiterlijkheden die vrij snel duidelijk worden. Daar is het de film niet om te doen. Nee, het is veeleer de karakterstudie van de twee jongens die een filmische openbaring is. Langzaam maar niet zeker komen we meer te weten, beetje bij beetje maar niet volledig. Op de grens met Noord-Korea is de spanning te snijden tussen het oude, klassieke Zuid-Korea in de persoon van Jong-Soo die helt naar de nieuwe tijd en het nieuwe, kapitalistische Zuid-Korea, verbeeld in Ben. Hier tussendoor fladdert Hae-Mi, een spring-in-het-veld met soms diepe gedachten die half naakt danst op de zwoele noten van Miles Davis - een scène die klassiekerspotentie heeft.

Beoning herzien in O42 op een nóg groter doek. Volledige speelduur geruisloos zitten bewonderen. Dit zijn van die zeldzame filmervaringen. Had Cannes moeten winnen. Top-5 materiaal van de 21e eeuw. Speechless!