Babyteeth (2019)

Een komedie kan ik dit niet direct noemen, een drama des te meer. Maar .... zeker geen onaardig drama. Film moest het voor mij wel vooral hebben van MIlla met haar best wel mooie pruiken. Vooral die groene pruik vond ik best wel blits. Dat hier allerlei tragiek onder zat was natuurlijk overduidelijk. Het positieve in deze film vond ik dat ondanks dat Milla ongeneeslijk ziek was je geen dokter of ziekenhuis te zien kreeg. Dat zou de film pas echt drepi maken. "Zo lang ik leef probeer ik er het beste van te maken". Dat leek Milla te zeggen. Tja, wat moet je anders. De laatste scène aan het strand vond ik best wel mooi trouwens. 3,5*

Mijn eerste bericht op Moviemeter, en meteen voor een dijk van een film! Een meisje dat langzaam bezwijkt aan een slopende ziekte, een aan drugs en medicijnen verslaafde jongen, een psychiater die zijn eigen vrouw behandelt (nooit een goed idee), en een moeder die iedere nacht verdwaasd door het huis dwaalt. En dat alles in een Australië vol groen-blauwe papagaaien en verdrinkende wespen in zwembaden. Het geheel riep bij mij herinneringen op aan de serie Please Like Me, wat zich ook afspeelt in Australië. Beetje hetzelfde sfeertje. Kan me ook voorstellen dat een jonger iemand hierdoor totaal omver geblazen wordt. De hele film ademt herkenning. Alleen de tussentitels vond ik af en toe behoorlijk storend. Sommige scènes waren sterker geweest als er geen grappig bedoeld zinnetje van drie woorden opfloepte. Maar misschien mis ik hier een betekenis

Zowel kalverliefde als afscheid van het leven. Of hoe Milla (Eliza Scanlen) in 'Babyteeth' (2019) turbulente ontwikkelingen doormaakt als ze haar eerste vriendje moet combineren met een ingrijpende chemokuur en een weinig optimistisch stemmend ziekteverloop. Haar ouders Henry (Ben Mendelsohn) en Anna (Essie Davis) zien met lede ogen aan dat zij het overwicht over hun dochter verliezen aan een drugsverslaafde deugniet. Tot zijn grote pijn heeft het gezin van Moses (Toby Wallace) met hem gebroken omdat zijn disfunctionele gedrag alle perken te buiten ging. Het maakt 'Babyteeth' (2019) tot een bitterzoete dramedy met een dromerige stijl en absurdistische situaties rond kankerperikelen. In gelijke mate afstotend rauw en confronterend, maar zeker óók empathisch en warm. Met haar distinctief eigen stijl (uitgesproken kleurencontrasten, dromerige vaagheid) weet regisseuse Shannon Murphy weg te blijven van het gebruikelijke sentiment rond kanker. Het effect is een ongrijpbaar narratief waarin veel aan de verbeelding wordt overgelaten en het uiteindelijk aan de kijker is of deze liefdesverwikkelingen pijnlijk zijn of ultieme romantiek.