Wings (1927)

Moest Metropolis een Amerikaanse film geweest zijn, had die ongetwijfeld een Oscar gewonnen bij de 1e Academy Award, maar de eer ging (niet naar het revolutionaire The Jazz Singer) naar Wings. Nog geen 10 jaar na WO 1 is Wings een vrij actuele film over de eerste wereldoorlog. De film is vooral voor die tijd een grootse mix tussen romantiek, humor, oorlog en drama. Ik heb toch altijd een beetje bewondering voor acteurs uit het stommefilmtijdperk omdat die hun mimiek en lichaamstaal nog meer het werk moeten laten doen, dan een sterke dialoog. De aandacht in de film gaat vooral naar de 2 mannen, maar de ster van de film is toch Clara Bow. Verder is één van de troeven het mooie gebruik van effecten. Zo zien we zeer goeie gevechtscènes en veldslagen tussen de loopgraven. Het probleem van de film is vooral de wat verkeerde focus op de 2 mannen met een sterkere vrouwenrol en het feit dat de film te lang is. Niet dat de film teveel saaie stukken kent, maar je krijgt blokken van verschillende langere genres die elk de aandacht naar zich toetrekken, waarop de film minder een geheel wordt. Het verhaal in Parijs is leuk, maar staat helemaal los van de vlucht van David die tussen de Duitsers terecht komt. Maar toch is Wings een goeie film en is de Oscar niet meteen onverdiend. Het blijft vooral een Amerikaanse blik op de oorlog. Ik heb trouwens ook geen idee hoe een (voor die tijd toch zeer geloofwaardige) film over WO 1 onthaald werd in Europa.

Rijk geschakeerd oorlogsdrama met van tijd tot tijd ruimte voor humor en romantiek. (Het zou mij niks verbazen wanneer de makers van Pearl Harbor (2001) hun inspiratie gevonden hebben in dit verhaal.) De cinematografie is top. Vooral de enscenering van de luchtgevechten is indrukwekkend. Knap, gezien de tijd waarin deze film gemaakt is. Het zal wel een slok op een borrel gescheeld hebben dat regisseur Wellman kon putten uit zijn eigen ervaringen als gevechtspiloot tijdens de Eerste Wereldoorlog. Naar verluidt was scènesteler Clara Bow niet erg gelukkig met haar rol, omdat ze die niet sexy genoeg vond en niet bij haar imago vond passen. Wellicht is de korte, overbodige topless scène ingelast om haar onvrede een beetje te temperen. Ondanks zijn ouderdom nog steeds een film, die meer dan de moeite waard is en die eigenlijk verplichte kost is voor iedere filmliefhebber, al was het alleen maar vanwege het feit dat het de eerste film is die de Oscar voor “Best Picture” in de wacht sleepte. Terecht, voor zover ik dat kan beoordelen. Knap ook hoe onder verantwoordelijkheid van Paramount de film uit stukken en brokken gerestaureerd is tot een alleszins toonbaar geheel, incl. een passende nieuwe soundtrack.

Knappe film uit het interbellum en blijkbaar nog zo eentje zonder geluid. Niet veel later brak de geluidsfilm definitief door. Nog een laatste keer scoren op de Oscars. Niet onterecht want deze film stond destijds hoog aangeschreven en was erg populair. Ik liet me ook vertellen dat Clara Bow haar carrière, toen een grote ster bij menig stomme films, in het slop zat omdat ze bij geluidsfilms weinig rollen kreeg omwille van haar irritante stem. Welwel, dan bracht Gary Cooper het er beter vanaf. Ik zag de gerestaureerde versie via Archive.org. Een film die de Eerste Wereldoorlog vervolgens verbazingwekkend sterk in beeld brengt. Een topper zelfs en toch een referentie waard als je een film met dat onderwerp wil zien. Een film die zich niet tussen de loopgraven afspeelt, maar vooral wordt bestreden in de lucht. Azen, zoals deze vechtpiloten ook genoemd werden wanneer ze minstens 5 tegenstanders uitschakelden, leverden hallucinante en spannende gevechten af op leven en dood, ook wel dog fights genoemd. Prima in beeld gebracht hier net als de panoramabeelden van het slagveld. Het oorlogsgebeuren wordt gekoppeld aan een romantisch verhaal van twee hanen en één kip, maar slaagt er wonderwel in het evenwicht te bewaren en sentimentele achterwege te laten, meestal dan toch. De haat voor de Duitsers komt ook af en toe de kop opsteken (de vlag die als voetveeg werd gebruikt), maar al bij al blijft dit binnen de perken. Het einde is heroïsch en typisch voor een film. Het doet denken aan het zwakke Pearl Harbor (Film, 2001), maar werd hier veel beter afgehandeld.