Shurayukihime (1973)

Erg tof. Stijlvol en erg vermakelijk. Kill Bill (ga de vergelijking ook maar maken) lijkt hier nog meer op dan ik al dacht. 4 dikke sterren. Weinig op aan te merken.

Is me vrij goed bevallen. Japanse exploitation waarbij je vrijwel direct aan de Tarantino-verhaalstijl moet denken. Onmogelijk dat hij deze film nooit heeft gezien. Het wraakverhaal is simplistisch maar stijlvol gebracht. De bloederige scènes zijn overdreven maar ja, dit is net eigen aan exploitation. Het ziet er allemaal goed uit en valt nergens tegen. Het laatste hoofdstuk in de balzaal vond ik geniaal...

In dezelfde periode als Pam Grier stond ook aan de andere kant van de Grote Oceaan een actieheldin op. Voor Lady Snowblood is wraak een heilige opdracht. De inleiding en enkele flashbacks maken de oorsprong van haar eed duidelijk. Een wijze leraar bereidt haar voor op haar taak. Op het einde van de negentiende eeuw waren er al revolvers, maar zij verkiest traditionele wapens als de katana (zwaard) en de kaiken (dolk). Wit en rood worden veel gebruikt. Het zijn de kleuren van sneeuw en bloed, van onschuld en wraak, en van de Japanse vlag. Een doodsklok kondigt naderend onheil aan. Het rondspuitende bloed is overdreven, maar dat vergroot het cultgehalte. Een interessante wending is dat de dochter van een van de slachtoffers op haar beurt wraak wil nemen, wat leidt tot een spiraal van geweld. Van de originele manga in zwart-wit zijn enkele beelden te zien. Traditionele Japanse elementen zijn de kimono, de shoji-vensters, de kalligrafie en de kotomuziek. Meiko Kaji zingt zelf het themalied Shura No Hana ("Bloem van vernietiging").