Spencer (2021)

Weer filmmagie Jackie staat in mijn top-10 en om maar direct de vergelijking te maken: Spencer is minder evenwichtig, het scenario is niet vlekkeloos, qua acteren wint Nathalie Portman en de cameravoering was in Jackie van nóg hoger niveau. En toch is ook Pablo Larraíns Diana-project fantastisch. De winstpunten zitten in het productiedesign en, vooral, de muziek. Wát een geweldige filmscore. Dit is de meest effectvolle en daarom beste filmscore die ik in tijden gehoord heb. Elk moment met muziek doet wat. Elk moment zonder is zorgvuldig gekozen. Er zijn (grofweg) twee strijkstukken; de ene lijkt in z'n melodie te verwijzen naar het Erbarme Dich (Bach) en de ander naar Dido's lament (Purcell). Verder is er een fraai pianomotief dat klassieke en minimal invloeden combineert. Er zijn een paar geweldige momenten waarin jazz de boventoon voert. En een enkele maal orgel, jawel, en hoe! De uitsmijter in de autorit aan het eind zal ik niet verklappen. Net als bij Larraíns vorige biografische films worden alle filmische middelen tegelijk aangewend om impact te creëren. De beste momenten van Spencer zorgen dan ook voor kippenvel en waterige ogen. Ik vind dit echt filmkunst van het hoogste niveau. Je krijgt niet het levensverhaal van Diana te zien (let op: ze volgt geen enkele keer in de film 'het protocol') maar je bent voor twee uur met haar verbonden. Wie alleen stilstaat bij de vraag of dit een Oscar oplevert voor Kristen Stewart en wat er allemaal niet klopt met de feiten, die begrijpt er gewoon niks van.

Heel afstandelijk gefilmd met een zeer onprettige, kinderachtige en wispelturige versie van Diana. Je vraagt je af waarom deze film is gemaakt. Niets zal mij bijblijven. De meeste indruk wordt gemaakt door de Porsche. Wat mij betreft een mislukt product.

Wat een aanfluiting. Naarstig op zoek naar potentiële toppers, voor mijn kijkervaring in het algemeen en mijn top 10 voor 2021 in het bijzonder, ging ik toch maar naar Spencer zien. Wellicht de zoveelste biopic over 's werelds bekendste prinses, maar daar had ik geen last van. Behalve wat beelden van weleer heb ik nooit iets gezien van of over Diana. De poppenkast van een koningshuis kan me gestolen worden. Inhoudelijk is deze biopic nauwelijks de moeite. Diana is een zeurtrien, een labiel geval dat stijf van de stress staat en daardoor(?) strontvervelend is. Kristen Stewart imiteert haar accent en houding (die schouders bv.) vlekkeloos, maar het blijft een imitatie. Het script laat de hele film op een karikatuur lijken. Geen idee of dat de bedoeling was. De kwelling die Diana doorstaat maakt geen moment indruk. Typische clichés zoals een dicht op de huid zittende camera ontnemen elk beetje echtheid in wat, in het beste geval, een indringend portet van een gekwelde vrouw had kunnen geweest zijn. Verder nog een iets te zware soundtrack, iets wat voornamelijk tijdens de finale wel erg vervelend wordt. Niet dat een meer bescheiden muzikale ondersteuning veel had gedaan, maar alle beetjes hadden geholpen. 1