Novecento (1976)

Novecento heb ik lang voor me uitgeschoven door zijn lange speelduur - ik zag overigens de lange versie van ruim 5 uur. Jammer eigenlijk, want dit epos is toch wel de moeite. Het vertelt het verhaal van twee boezemvrienden die uit verschillende milieus opgroeien. De één is een landbouwerszoon (Dépardieu), de ander is de zoon van de grootgrondbezitter (De Niro). Het eerste gedeelte spitst zich toe op hun onbezonnen en vooral onbezorgde jeugd. Hun afkomst speelt hen nauwelijks parten. We genieten vervolgens van de ontwikkeling van de personages en de mooie idyllische beelden van de uitgestrekte wijngaarden en graanvelden. Het plot komt pas echt op gang wanneer beiden volwassen zijn. Hun verantwoordelijkheden zijn groter en de opkomst van het fascisme doet hun relatie geen goed. Hoewel Alfredo een afkeer heeft van het fascisme wordt hij toch nauwer betrokken met de ideologie dan hij wil. Het is ook het plotverloop waarbij het personage van Donald Sutherland tot volle ontbolstering komt. Hij heet zijn naam Atilla niet gestolen en waant zich op opportunistische en psychopathische wijze een weg naar aanzien. Bertolucci slaagt erin de maatschappelijke tendensen van die tijd mooi weer te geven. Het harde boerenleven en de eeuwige strijd met de natuur en de hebzucht van de grondeigenaars komt sterk tot uiting. Daarnaast zijn jaloezie en vriendschap deugden die als een rode draad doorheen de film lopen. Mooi!

Bertolucci raffelt het een beetje af. Het tegenovergestelde natuurlijk. Een gigantisch epos die een inkijk biedt van Italië tussen 1900-1945. De film volgt twee opgroeiende vrienden vanaf kinderleeftijd in een verdeeld wordend Italië. Bertolucci neemt de tijd en eigenlijk kabbelt het de hele tijd rustig voort. Bijzondere taferelen passeren de revue. Mooi is hoe de karakters van de hoofdpersonen steeds herkenbaar zijn. De Niro en Depardieu leven zich uit in hun rol. Soms deed het me een beetje aan een film van Pier Pasolini denken. De film eindigd mooi.