Diego Maradona (2019)

Diepgaand portret van misschien wel de meest verafgode sportman van zijn generatie. Fascinerende archiefbeelden en commentaren van sleutelspelers in het relaas van Maradona - waaronder Diego zelf - tonen hoe het briljante, maar zeer onzeker straatschoffie Diego dusdanig zoveel moeite had met de druk en de media-aandacht dat hij met het flamboyante, zelfverzekerde alter-ego Maradona op de proppen kwam. "Met Diego zou ik naar het eind van de wereld reizen, maar met Maradona zou ik geen stap zetten", aldus Fernando Signorini, Maradona's persoonlijke trainer tijdens diens hoogtijdagen bij Napoli. Regisseur Asif Kapadia toont de combinatie van bedrog en genialiteit waarmee hij tijdens het WK 86 revanche nam voor de door zijn vaderland verloren Falkland-oorlog en hoe voetbalclub Napoli aan zijn hand transformeerde van een alom beschimpte degradatiekandidaat tot kampioen van Italië en Europa. Het toont tevens waarom en hoe hij ineens van zijn voetstuk viel nadat hij in de halve finale van het WK 1990 in Napoli een penalty tegen Italië feilloos binnen schoot. Een even fascinerende als schrijnende studie naar de manier waarop media een eenvoudige jongen kunnen maken en breken, alsmede een best-of en worst-of Maradona's carrière (waaronder de beruchte charge door De Slager van Bilbao en Maradona's genadeloze wraakactie na afloop van de finale van de Copa Del Rey 1984).

Terwijl ik toch echt een groot voetbal liefhebber ben, heb ik deze goed aangeschreven docu nu pas gezien. Het overlijden van Maradona was natuurlijk de trigger hiervoor. Kleurrijk persoon, met een typische carrière. Wat hij met Napoli en het nationaal elftal van Argentinië gedaan heeft is natuurlijk prachtig. Maar.. ik kan nooit zo goed tegen dat emotionele overdreven gedoe. Maradona is gewoon niet de beste voetballer ooit. Sowieso is dat een totaal overschatte uitspraak altijd. De beste ben je nu. Niemand van vroeger kan zich meten met wat Messi en Ronaldo in dit tijdperk geflikt hebben en in de toekomst komt er vast en zeker weer 1 die nog beter is. In Diego zijn tijdperk, zal die ongetwijfeld de beste geweest zijn, maar zoiets is net als alles in het leven, tijdelijk.

De twee vorige documentaires van Asif Kapadia, ‘Senna’ en ‘Amy’, wisten me tot tranen toe te bewegen. Ze doordrongen me van het potentieel van het genre documentaire. De vergelijking kan ‘Diego Maradona’ helaas niet doorstaan. Hoezo? Misschien omdat de voetballer, heel anders dan Senna en Amy, zich minder sympathiek maakt. Hij is weliswaar een slachtoffer van zijn armoedige achtergrond, van wat zijn omgeving (eenmaal in Napels aangekomen lijkt dat: de wereld) van hem verwacht en vooral van zijn minderwaardigheidscomplex dat hij wegmoffelt achter enerzijds een mythisch zelf en anderzijds achter cocaïne, maar toch…je ziet in de documentaire een man die doodsbang is voor introspectie, en dat wekt mededogen op, maar ook woede, omdat er ongetwijfeld uitwegen waren voor zijn noodlottige teloorgang. Los van de persoon Maradona is het merkwaardig dat Kapadia niet uitgebreid stilstaat bij wat de man onder FC Barcelona had meegemaakt, alsook krijg je geen idee van zijn carrière daarvoor. Je kunt je als toeschouwer bijgevolg niet van de indruk ontdoen dat de censuur van de dan nog levende legende boven de film hangt, alsof niet alles mocht verteld worden? En dat fnuikt natuurlijk de integriteit van de documentaire... Enfin, inzichtelijk en ontroerend, niet indrukwekkend. 3,25*