Voyage of Time: Life’s Journey (2016)

De film doet hetzelfde als wat Malick altijd doet maar ditmaal zo uitdrukkelijk en over the top dat Malick zich met deze film ietwat vergaloppeert: de beelden en poëzie zijn kitsch geworden en z’n mystieke boodschap een gimmick. Toch blijft er nog wel wat authentiek en effectief in deze film die opnieuw het wonder van het leven (of van het zijn überhaupt) tot uitdrukking wil brengen en daarvoor beelden à la een BBC-natuurdocumentaire combineert met mystieke poëzie. Voor zover Malick slaagt om dat wonder over te brengen brengt hij je als het ware terug naar hoe je bv. als kind met water en zand speelde en je zo het wonder en de kracht van de elementen water en aarde ontdekte of hoe spannend het was toen je het wonder en de kracht van vuur ontdekte (zodat je je kunt voorstellen dat men zich in de 6de eeuw voor Christus afvroeg of alles is ontstaan uit water of uit vuur). Of Malick laat je de sterrenhemel en een supernova zien opdat je je opnieuw bewust wordt hoe eindeloos uitgestrekt het omspansel en onvoorstelbaar machtig de kosmische krachten zijn en dus hoe nietig wij zijn. Alles is een wonder als je je erop concentreert, van een waterdruppel tot een zonnestraal, en Malick wil dat ons laten zien. Eenzelfde mystieke ervaring kunnen overigens psychedelische drugs zeer direct en zeer intens geven zodat er extase ontstaat en bv. de hele wereld en jezelf verdwijnen in die ene waterdruppel waar je naar kijkt (en je bv. urenlang in extase een boom kunt knuffelen). Deze film is gestructureerd als een ode aan ‘Moeder’, de eeuwige Schepper (‘birth giver’) van alles, maar Malick lijkt hiermee niet te verwijzen naar de transcendente en persoonlijke God van de monotheïstische religies maar naar Moeder Natuur, Brahman uit het hindoeïsme of Schopenhauers Oerwil.

Mooie beelden maken voor mij geen documentaire. Dit is een collage van natuurbeelden. Als je een voice-over hebt, waarom dan van dat pseudo-poëtisch geleuter dat nergens op slaat? Dit is voor liefhebbers van Baraka, maar voor nieuwsgierige, kritische mensen die continu wensen bij te leren en geïnformeerd te worden over wat er te zien is, wijs ik erop dat je dit best kan overslaan. 1*

Moeilijk te beoordelen. Leuke en fijne beelden van de kosmos, van het water, van het leven op aarde. Maar ik vond de beelden weinig samenhangend. Het sprong vaak van de hak op de tak. Een reis door de tijd, kan best zijn, maar er zat geen structuur in de beelden. Als je dan ook nog afkomt met een nietszeggende en eerder irritante voice-over, dan doet dit meer slecht dan goed. Dan vond Samsara of Koyaanisqatsi een stuk relevanter en duidelijker waarover het ging. Documentaire heeft een poëtische filosofische ondertoon, beetje hoogdravend, maar dat kwam er niet goed uit. Fijn alvast dat de prachtige beelden me nog enigszins aan het scherm kluisterden.