The Godfather: Part II (1974)

Lage ratings reflecteren vooral foute verwachtingen van kijkers die een echte mafiafilm verwachten. The Godfather is een klassieker juist omdat deze het genre mafiafilm ontstijgt. Geen flamboyante gangsters en geweldsuitspattingen zoals te zien in werk van Scorcese of dePalma. Wat is de Godfather dan wel? - De ultieme tragedie. Tussen de intrede van Michael Corleone op de bruiloft in Godfather I en de overpeinzing in het laatste shot van Godfather II, zit zijn metamorfose van goed opgeleide, genuanceerde ideale schoonzoon tot een gedesillusioneerde, verbitterde en meedogenloze overlever. Uitgesmeerd over twee films wordt ingetogen in beeld gebracht hoe Michael door de onvermijdelijkheid van een reeks gebeurtenissen zijn idealen moet opgeven en hoe hij uiteindelijk, afgestompt door het verraad van vrienden, vijanden en zelfs familieleden, komt tot de ultieme tragiek: broedermoord. Zijn doel, het in de legaliteit trekken van het familiebedrijf en de nalatenschap van zijn vader, heeft sluipenderwijs middelen geeist die hij vooraf resoluut zou hebben afgekeurd. - De ontwikkeling van de acteur Al Pacino: insignificant en grotendeels ongewild door de producers aan de start van de eerste takes. Oscarwinnaar en een van de iconische acteurs van zijn generatie na de afronding van part II. - De migratiegeschiedenis van de italian americans. De opkomst van alternatieve traditionele rechtssystemen in de ghetto van little italy, die met de modernisering van Amerika steeds meer achterhaald en onverenigbaar blijken te zijn met de liberale democratische rechtsstaat. En daarbinnen het tevergeefse gevecht van Michael Corleone om die overgang te bewerkstelligen. Godfather I en II moeten als een film worden beschouwd. Een meesterwerk dat een bevolkingsgroep en tijdsgeest vastlegt, generaties topacteurs laat samenkomen en een platform is voor de lancering van nieuw talent.

Minder dan de eerste. Twee films in één proppen staat gelijk aan teveel hooi op de vork nemen, en dan krijg je onvermijdelijk een te lange speelduur. Het schippert van een prequel over Don Vito's jeugd naar de moeilijkheden waar zoon Michael in de tegenwoordige tijd mee te kampen heeft. Maar eigenlijk had men best een volwaardige prequel film gemaakt want die lange flashbacks stonden los op zichzelf en hadden geen specifieke functie met het Michael Corleone plot. Kost al zeker een punt in mijn waardering. De intrige waarin hij verzeild zit viel me ook wat tegen, maar gelukkig houdt Coppola een goed tempo aan en is Pacino hyper-magnetisch waardoor het allemaal als een sneltrein voorbij vloog. En ook de bittere afloop voelde ijzersterk aan.

Meer dan 1 miljoen kijker stemmen op IMDb en een gemiddelde van een 9! Er zijn weinig films die dat halen, dus regisseur Francis Ford Coppola die dit jaar in april 82 jaar wordt zal hier echt opgetogen van zijn. Een prima opvolger van The Godfather (1972) die zelfs nog 0,2 hoger scoorde! Je moet eerlijk zijn knusse stoel en dat zal ik dan ook zijn. Film technisch, het acteren, de muziek en de set waren prima maar....kijk daar heb je weer dat "maar", het verhaal sprak mij niet zo aan. En als het verhaal niet zo aanspreekt, duurt een film, bijna 3,5 uur lang, vaak lang. Wij hebben deze film in 2 delen geknipt en ik persoonlijk was blij toen het voorbij was. Eigenlijk keek ik de film omdat mijn vriendin deze graag wilde zien, net als deel 1 uit 1972. Wat ik nog steeds niet begrijp is waarom ze de films niet om hebben gedraaid. Dit gaat deels terug in de tijd en had prima de eerste kunnen zijn of heb ik niet goed opgelet? Toch was het nog zo goed allemaal (en in overleg) dat de waardering van ons uitkomt op een gemiddelde van een 8!