Knocked Up (2007)

Veel beter dan verwacht. Vooraf niet al te veel van verwacht, sowieso met Rogen erbij is het natuurlijk weer alleen maar stonerhumor en grove humor. Maar hier viel het eigenlijk behoorlijk mee, en dat was een complete verrassing omdat zo'n beetje de hele Rogen vriendengroep meedoet maar geen enkele door het lint gaat waardoor het niet irritant was. Rogen steekt trouwens boven zijn niveau uit. Als hij zijn irritante bekken, stonerhumor en grove dialogen een beetje opzij zet zal het je verbazen, maar dan is het echt een goed acteur die op gaat in zijn rol en daarmee veel beter over kan komen. Heigl was ook erg leuk, en ging volledig op in haar rol. Kon emotie tonen en kon haar humor vaak scherp neerzetten. Niet dat ik plat lag, maar ik heb toch wel een paar keer leuk kunnen lachen. Mann was naturel, ik heb weinig keren echte beweging in haar gezicht gezien maar qua acteren zat het wel goed. Rudd was ook wel prima, maar met hem is het altijd uitkijken dat je zijn rol niet te veel over-the-top gaat anders zal het snel de mist in gaan. Daar tikte bijvoorbeeld de Vegas scene wel tegenaan. Maar gelukkig is dit niet alleen flauwe, maar ook daadwerkelijk leuke humor hier en daar. Maar de echte menselijke trekjes en realiteit soms tillen de komedie wel een niveautje hoger. Daarmee was de slotfase toch wel verrassend spannend daardoor, waarbij je daadwerkelijk met een lach en opluchtig verder kan kijken. En hierdoor is dit toch wel iets beter dan de gemiddelde Amerikaanse komedie. Dus veel beter bevallen dan ik van te voren had verwacht eigenlijk. Vond het een leuke zit, waarbij de speelduur die wat aan de lange kant was, me totaal niet aan het storen was.

In een gesprek tussen Seth Rogen en Paul Rudd beschrijft laatstgenoemde zijn huwelijk als een aflevering van de sitcom ”Everybody Loves Raymond” maar dan zonder de humor. “Everybody Loves Raymond” was een zwakke tv-serie die de dagelijkse probleempjes in een familie omzette in komische situaties. Komisch betekent in dit geval herkenbaar. De serie drijft op veel kunstmatig opgewekte feel good en de humor is ver te zoeken. Die vergelijking van Rudd is wat mij betreft eveneens goed toe te passen op deze film. De zogeheten humor in Knockes Up is veelal stompzinnig, simpel en grof. Een enkele grap daargelaten is de film tamelijk humorloos. Met een speelduur van een belachelijke 130 minuten wordt het gebrek aan humor genadeloos bloot gelegd. Ampele pogingen om feel good op te wekken zijn er genoeg, maar dat gebeurt dan weer zo voorspelbaar dat het traanopwekkende effect miniem is. Rogen speelt zijn gebruikelijke typetje. Een grofgebekte, onaangepaste en luie gebruiker van geestverruimende middelen, die diep van binnen een enorme goedzak blijkt te zijn.. Met zijn grove préséance bevindt hij zich in elke scene prominent op de voorgrond. Zodra Rogen in beeld verschijnt, verdwijnen de andere personages onmiddellijk in een ondergeschikte rol. Katherine Heigl’s personage heeft geen schijn van kans zich als gelijkwaardig individu te manifesteren. Rudd heeft het moeilijk maar weet zich redelijk staande te houden. De rest doet er helemaal niet toe. Knocked Up is een middelmatige ‘komedie’, die uit een thema dat prima komische mogelijkheden biedt, bedroevend weinig humor weet te peuren.