The Men Who Stare at Goats (2009)

Rommelig en stuurloos, en dat terwijl de ingrediënten ruimschoots voorradig waren. Absurdisme en het leger is altijd een goede combinatie, evenals de namen Clooney, Bridges, Spacey en McGregor in van de pot gerukte films. Dat het verhaal om die laatste gecentreerd wordt, is dan ook niet goed te verklaren. Zoals blijkt, moet hij na het verscheiden van de oprichters de hele handel en de geest van de organisatie in leven houden, maar waarom dan van hem enkel een kunstmatige proloog is ingelast (er wordt in een aantal vluchtige beelden getoond dat zijn vrouw hem belazerd heeft, en hij altijd verstoken is gebleven van elk maatschappelijk succes en aanzien), terwijl de organisatie zelf via flashbacks uitvoerig besproken wordt, is ook niet goed te rijmen. Dat zou allemaal nog getolereerd kunnen worden, als de humor maar scherp was. Geenszins het geval; Clooney die gekke bekken trekt valt in een Coen-productie absoluut niet te versmaden, maar hier heeft het allemaal geen aard. Ik ga de misstappen niet eens opsommen, omdat ze zo (niet met opzet bedoeld zoals in een Coen-productie) oenig zijn. Enkel de apotheose met het massale lsdinfuus via het leidingwater was nog wel een aardige vondst. Verder doodt de regisseur de toch al summiere tijd door het tweetal Clooney-McGregor met de auto tegen een steen aan te laten butsen, doordat eerste een wolk paranormaal uiteen probeert te drijven om zijn ego ten overstaan van de onbeholpen laatste te bevestigen. Bovendien had de achtergrond van de Amerikaanse invasie in Irak geheel achterwege mogen blijven, want het dient hier louter als obligaat decor voor een op zichzelf kale film.

“It's the Silence of the Goats!” Vreemde film. Rommelig en verwarrend, maar soms ook grappig (Jeff Bridges is geweldig) en eigenzinnig. Het acteerwerk van onder andere Clooney, McGregor, Bridges, Spacey en Lang is sterk, en ook in de bijrollen zie je veel bekende koppen. Ze worden alleen niet geholpen door een script dat van de hak op de tak springt, en de film is soms ook gewoon saai. Het is een satire en het gaat soms ook lekker over the top, maar de film mist scherpte en humor. Met deze acteurs is dat een knappe prestatie.

Ask Angela Lansbury Wat een vieze tegenvaller toen deze film uitkwam, en dat ondanks de goede cast en de verwachtingen van een komedie met onder andere Jeff Bridges. Dat moest toch wel leuk zijn, nou niet dus.... desondanks toch maar weer eens geprobeerd met de vraag of ik het destijds verkeert gezien had. Het antwoord daarop luidt ja en nee. Aardig is toch wel het verhaal rond de PSY OPS en de wisselwerking tussen Lyn en Bob, en die eerste fase waar Lyn bijzonder zijn best doet zijn krachten te bewijzen maar tevens net zo vaak de boel in het honderd laat lopen. Persoonlijk vind ik de de sarcastische en gemene Larry, Spacey, grappiger, net als de dwaze generaal Hopgood. Op enkele momenten na is de film nooit echt heel grappig te noemen en kan dan ook het best als satire beschouwd worden die de oorlogvoerende mens en het leger, met al zijn belangrijkheid, voor paal zet. Iets waar ik de eerste keer weinig oog voor had. Aardig is de cast en muziek, leuk is het LSD moment en zoals de VPRO ook in een recensie zegt is het overduidelijk dat de acteurs lol met elkaar hadden, toch heb je er als kijker weinig aan, om als grootste teleurstelling Jeff Bridges te benoemen die toch niet verder komt dan een The Dude-Light. Nee, het idee zal vele malen geslaagder zijn geweest dan het uiteindelijke product.