To Rome with Love (2012)

(Gezien op 15 oktober 2016) Verhalen (4) mixen tot een leuke film. Het is niet iedereen gegeven, maar Woody Allen kan het wel. Natuurlijk moet je ervan houden. Allen is top, maar dat niveau halen de andere acteurs niet allemaal. Rome is een schitterend decor voor een film als deze. Het mooiste verhaal is voor mij wel dat van Haley en Michelangelo. Dat toevalligheden een prominente rol spelen, bederven de pret niet. Toevalligheden bestaan en kleuren het leven. Een film die je doet lachen, is goud waard. Wie zei ook weer dat een dag niet gelachen, een dag niet geleefd is?

"With age comes wisdom." "With age comes exhaustion." Allen had gerust een half uur uit de film kunnen knippen want de vele mindere scenes gaan ten koste van de leukere (de scenes met praatjesmaker Ellen Page, de commentaren van Alec Baldwin daarbij en de tenor in douche op toneel).

Woody Allen keek op naar Italiaanse regisseurs, en hier is hij er in zekere zin zelf een geworden. De camera rijdt Rome binnen, op zoek naar herkenbare toeristische plaatjes. Het is leuk dat het Colosseum ook eens van binnen uit getoond wordt. Ook de Italiaanse muziek is zeer bekend. Vier verhalen zijn dooreen gemonteerd zonder enige overlapping. Ze spelen zich alle vier in de Eeuwige Stad af, en hebben allemaal iets te maken met roem - toevallig een anagram van Rome. Het eerste en het laatste verhaal zijn elkaars tegendeel. De zingende begrafenisondernemer heeft een talent, maar wil niet beroemd worden. Roberto Benigni speelt iemand zonder talent die wel z'n vijtien minuten roem beleeft. Penélope Cruz is een plaatselijke beroemdheid bij de mannelijke bevolking, zij het onder verschillende namen en identiteiten. De mooiste rol is voor Ellen Page, die een overenthousiaste pseudo-intellectueel speelt. Ze doet aan name dropping. Ze dweept met beroemde namen en kent een handvol citaten van buiten om de indruk te wekken dat ze er alles van af weet. Ook Alec Baldwin heeft een bijzondere rol als een soort ingebeelde vriend die overal commentaar op geeft als de cynische versie van een Grieks koor. Typerend zijn de kwinkslagen over freudiaanse psychologie. De komisch-erotische verhaaltjes bevatten verwijzingen naar de Decamerone. De regisseur wilde de titel "Bop Cameron" gebruiken, maar dat vonden de producenten te moeilijk. Caned Rome had ook gekund.