Scott Pilgrim vs. the World (2010)

Ik ga me toch bij het kamp van de flopfilm scharen. Er wordt mooi geprobeerd om zo wat een ode of eerbetoon te brengen aan verschillende oude videogames zoals Pac-man, Streetfighter, Earthbound en vast nog andere referenties. Dat maakt de film misschien ergens origineel maar voor mij wekt dat geen nostalgie op, is het op geen enkel moment grappig en ja Michael Cera is gewoon een enorm slechte acteur. Je kan evengoed een bezemsteel zetten die praat. Geen greintje emotie heeft die gozer op zijn gezicht. Het hele verhaal houdt natuurlijk ook helemaal geen steek. Precies of alle 7 ex'en wraak gaan nemen op Ramona's nieuwe boyfriend. Zo knap is ze ook niet, totaal niet mijn type iig. En Michael Cera staat hier te boek als een soort player, wie gelooft dat? Nee deze film heeft eigenlijk geen enkele scène waarbij ik echt geïnteresseerd begon te volgen. Edgar Wright heeft beter materiaal geschoten.

Het akelige aan volwassen worden is dat er een moment komt waarop je je oude passies opeens in een nieuw licht ziet en je het gevoel krijgt dat je eroverheen bent gegroeid. Zo heeft 'Scott Pilgrim vs. the World' (2010) alles wat ik ooit waanzinnig belangrijk heb gevonden in het leven. Van de nerderige verwijzingen naar klassieke videogames, moderne popmuziek, Japanse animatie en comics. Tot de jubelzang op een identificeerbare jeugdliefde naar die onbereikbare schoonheid. Die ene pulserende vlam waardoor je verzwolgen wilde worden en die zo belangrijk was om je imago op te krikken. Haar veroveren was zelf iemand zijn. Ik ben ervan overtuigd dat de twintiger die ik in 2010 was, zou smullen van Scott's liefdesdriehoek tussen verboden schoolmeisje Knives Chau (Ellen Wong) en de impulsieve Ramona V. Flowers (Mary Elizabeth Winstead). Maar als dertiger zie ik er eigenlijk niet meer zo de aantrekkingskracht van om Ramona's emotionele bagage te moeten 'oplossen' door kwaadaardige exen te verslaan. Ik geloof geen moment dat deze twee jonge mensen werkelijk genoeg chemie met elkaar delen om een gezonde relatie aan te gaan. Hun knipperlichtrelatie laat nauwelijks ruimte voor kwetsbaarheid of zachtheid. Ironisch genoeg maakt Scott met Knives Chau wel een volwassen ontwikkeling door, maar zij is juist degene die hij op een zijspoor probeert te zetten. 'Scott Pilgrim vs. the World' (2010) drukt me met m'n neus op de feiten dat ikzelf misschien veranderd ben. Dat een eclectisch visueel pareltje (rijk plukkend uit mijn favoriete media) niet meer afdoende is wanneer 't bij een luide jongemannenfantasie blijft. Misschien ben ik ergens in 't verhaal zelf iets verloren!?

Deze bijzonder vermakelijke verfilming van de stripboeken van Bryan Lee O’Malley begint met de Universal-leader zoals die zou eruit zou zien en zou klinken op een VGA PC met een Sound Blaster. Wright filmt de avonturen van Scott Pilgrim [Michael Cera], de bassist van Indierockband Sex Bob-omb die de zeven ‘evil exes’ van Ramona Flowers [Mary Elizabeth Winstead] moet verslaan voor hij haar hart kan winnen. Dat resulteert in een aantal verbluffende actiescènes waarin de fysiek bepaald niet imposante Scott het in Mortal Kombat-achtige wijze opneemt tegen onder anderen Matthew Patel [Satya Bhabha] en actiefilmster Lucas Lee [Chris Evans]. Vaak hilarische SF-komedie combineert op fraaie wijze elementen uit computer games met beelden die werkelijk rechtstreeks uit een stripboek lijken te komen. Het beste van alles is dat Wright erin slaagt om de grote hoeveelheid personages stuk voor stuk goed uit de verf te laten komen. Persoonlijke favorieten: Aubrey Plaza als de bitchy Julie Powers en Ellen Wong als de enthousiaste groupie Knives Chau. Een genot voor een ieder met een voorliefde voor oude PC-games en de comics.