Glass (2019)

Na 19 jaar een vervolg op een van m’n favoriete films. Dat kan natuurlijk alleen maar mis gaan Heb altijd gedacht dat Unbreakable zich goed zou lenen voor een vervolg. Grootste teleurstelling voor mij was dat dit toch voornamelijk Split 2 was, met bijrolletjes voor Jackson en Willis. McAvoy is weer erg goed, maar het geneuzel in de kliniek duurt wel erg lang, zat eigenlijk de hele tijd te wachten tot de film zou beginnen. De wisselwerking tussen Dunn en Price, en de rol die ze spelen in hun superheldenverhaal is een herhaling van zetten. Bij nader inzien had ik eigenlijk niet geweten hoe een Unbreakable 2 er anders uit had moeten zien. 2 uur lang Willis vs. Jackson, of Dunn tegen een hele nieuwe bad guy, was ook geen goed idee geweest. Pluspunten: het laatste half uur komt er wat meer vaart in de film. Leuk dat de zoon van Dunn weer meespeelt, met dezelfde acteur, en er valt toch wel weer te genieten van een paar mooie shots en wat nostalgische beelden uit het, nog steeds, fantastische Unbreakable. Krappe voldoende

Ik snap niet waarom deze film zo bekritiseerd wordt door de critics. Ik vond de plottwisten er juist prachtig in zitten. Ik had namelijk nooit verwacht dat Elijah Kevins vader vermoord had toen hij in dezelfde trein zat als David. Ook had ik nooit verwacht dat er een organisatie achter de drie aan zat, die uiteindelijk David en Kevin doodde. Hoe gek het ook klinkt, het einde raakte me zo erg dat ik letterlijk bij het einde huilde. Je mag erover zeggen wat je wil, maar met zulke goeie films ga je gewoon veel om dit soort personages geven. Kevin en Dunn zijn zulk goed uitgewerkte karakters dat je gewoon niet wilt dat ze doodgaan of gedood worden. En ook gewoon de manier waarop. Ik vond deze film geweldig. Wat de critics ook zeggen, ik vind dat M. Night Shyamalan zijn twists nog niet is afgeleerd.

Zijn eerste vijf films, met uitzondering van Lady in The Water, vond ik nog goed, hoewel ik wel zag dat daar een dalende lijn in zat, maar dit gaat werkelijk nergens meer over. Het griezelige Shyamalan sfeertje is nergens meer te bespeuren en ook de zo kenmerkende onverwachte twist aan het einde slaat hier als een tang op een varken. Shyamalan heeft ook weer een rolletje in zijn eigen film natuurlijk, heel slecht gespeeld trouwens. Bij regisseurcameo's denk ik toch vooral aan Hitchcock, zo origineel is het dus allemaal niet. Verder zet McAvoy een verschrikkelijk overdreven en irritante rol neer als iemand die aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis lijdt. Tijdens de aftiteling wordt onder het kopje cast nog even alle 24 persoonlijkheden van dat personage genoemd, alsof het de aftiteling van een komedie betreft.