Fear X (2003)

Refn maakt wederom indruk. Heerlijke film, eentje die me voor een keer weer eens écht aan het scherm gekluisterd hield. Inderdaad doet het veel denken aan Lynch, de verwarde kop van Turturro deed me in bepaalde shots zelfs wat aan Eraserhead denken. Met het mysterieuze sfeertje zit het hier dus ook helemaal goed. De sfeervolle setting (het hotel), wat kenmerkende Refn belichtingen, en een sounddesign van jewelste vormen hierbij de belangrijkste schakel. Turturro bewijst uit het juiste hout gesneden te zijn voor dit soort rollen, de rest van de schare acteert op een adequaat niveau mee. Grappig ook om die vader uit Dexter eens te zien. Wat het hele verhaal achter de film betreft: geen hogere wiskunde lijkt me. Redelijk simpel, edoch doeltreffend. Bovendien niet per se noodzakelijk om te kunnen genieten van dit sfeervolle werkje, aangezien de film gelukkig meer is dan louter een puzzeltje. Refn heeft me nimmer teleurgesteld, en deze Fear X brengt daar geen verandering in. Klasse. 4,0*.

In plaats van de documentaire stijl die Refn hanteert in zijn eerste twee films, is Fear X zeer stilistisch en ambigu. Het heerst een unheimische sfeer die nog het meeste verwantschap toont met het werk van David Lynch. Met name de donkere kleuren, de sfeervolle score van Brian Eno, de situering van het verhaal in een mysterieus all-American dorp en de eenzame, zwijgzame protagonist die een nachtmerrieachtige trip onderneemt; Fear X vertoont verhaaltechnisch en visueel verwantschap met Lynch-films als Eraserhead (1977), Blue Velvet (1986) en Lost Highway (1997). Ook gebruikt Refn voor het eerst in zijn carrière de kleur rood zeer veelvuldig. De kleur staat voor zelfdestructie, passie, strijdvaardigheid, allemaal eigenschappen die de koppige Harry bezit. Terugkijkend is Fear X een zeer bepalende film geweest voor de verdere ontwikkeling van Refn als filmmaker. Veel van zijn latere visuele vondsten en stijlelementen vinden hun oorsprong in deze door weinig mensen geziene film uit 2003. Lees verder op Cinema Interruptus

Laatste film van Refn die ik nog moest zien en ook wel zijn minste film. Hij heeft er van geleerd! Begint allemaal veelbelovend met een beveiliger in een winkelcentrum die bewakingsbeelden afspeurt naar de moordenaar van zijn vrouw, die ook in dat winkelcentrum is vermoord. Maar helaas is het puzzeltje al snel gelegd door de iets wat te makkelijke hints. Qua stijl hier ook nog wat zoekende maar het refn sausje is hier al wel zichtbaar, goede acteurs uitkiezen kun je altijd aan hem overlaten.