Profondo Rosso (1975)

De kleur rood is aanwezig in het bloed, de lippenstift, de bekleding van de schouwburg, artefacten... De Renaissancekunst en de kindertekeningen zorgen voor een spookachtige aanwezigheid van het verleden. Het is een slasher en een whodunit met een paranormaal elementje. De ontknoping komt eigenlijk al na achttien minuten, wanneer de moordenaar even in een spiegel te zien is tussen die griezelige portretten. Het gaat echter zo snel dat je het wellicht niet merkt. Zoals gewoonlijk is de politie onbekwaam en moeten twee amateurdetectives het oplossen. De onderonsjes tussen Hemmings en Nicolodi zorgen voor komische afwisseling, net als de scène waarin hij van die voorgevel naar beneden dondert. Het heeft een bloederig gehalte, al is de dreiging net daarvoor soms interessanter. Sommige mensen sterven op een ongewone, zeer visuele manier. De muziek van de Italiaanse progrockband Goblin vermengt allerlei invloeden, van blues tot de maatwisselingen van Mike Oldfield. Het kinderliedje krijgt iets griezeligs door een mineurwending.

Juist! Gokje gewaagd, best wel het nodige van verwacht, en wat een deceptie. Ik vind er echt geen kloot aan terwijl de film wel de indruk geeft met zorg gemaakt te zijn. Het beste aspect is dan nog wel de muziek die me overigens in zekere mate aan Mike Oldfield doet denken. Bevreemdend gaat de film van start met de lezing van het medium, iets dat een zekere sfeer met zich mee draagt, en het lijkt dat de film het daar van moet gaan hebben, sfeer namelijk. Maar dat is na de eerste dode al snel onderhevig aan verval door de slepende scènes met Gianna en Carlo. Wat een geouwehoer, dat kletst en dat praat, armpje drukken, trucjes met sigaartjes...het is voor mij genoeg om iedere opbouw van spanning te ondermijnen en onderuit te halen. Temidden van veel Italiaans gekwetter, acteren dat wel eens naar melodrama neigt, 'horror' dat cult lijkt, een hoofdpersoon die op een randje staat te stuntelen terwijl hij dat net het zo goed vanaf binnen kan doen, een zelfde hoofdpersoon die vreest voor zijn leven maar zich wel alleen en tot donker toe in een vermeend spookhuis bevindt...en de uiteindelijke spanning en griezel is gering. Één van de weinige dingen de moeite waard positief te benoemen is de soundtrack. Goed, het is duidelijk, Deep Red is niet aan mij besteedt.