Number Seventeen (1932)

Simpelweg een slechte film... De film is over de ganse lijn nogal verwarrend, met een verhaal dat erg rommelig overkomt. De personages zijn ook niet bepaald boeiend te noemen, waarbij vooral die dakloze aan de irritante kant was. Verder gebruikt Hitchcock enkele afschuwelijk slechte close-ups van die dakloze, waardoor zelfs de film in zijn geheel wat irritant werd. En dan nog iets: ik meende een trein te zien voorbijrijden voor de raam, terwijl ze op de 2e verdieping zaten... Lijkt me vreemd! De eindscène valt nog wel te pruimen, dan heb ik het over de scène met die trein die met een razende snelheid in die boot rijdt. Voor een film van 1932 zag dat er erg netjes uit.

Korte, maar krachtige misdaadthriller over een zwerver [Leon M. Lion] en een oplettende detective [John Stuart] die in een leegstaand, bouwvallig huis stuiten op een lijk en daardoor betrokken raken bij een bende juwelendieven. Hitchcocks schaduwspel doet meteen denken aan Nosferatu, terwijl de rol van een vrouwelijke infiltrant en de aanwezigheid van handboeien voorbodes zijn van The 39 Steps. Pretentieloos en goedkoop gemaakt, maar met een speelduur van amper 60 minuten en een razend tempo mag dat de pret nauwelijks drukken.

Hitchcock uit de Platinum box deze zondag, en hoewel een goede Hitchcock altijd erg goed scoort bij mij viel deze toch wel heel erg tegen, zoniet de slechtste van Hitchcock die gezien heb, een titel die hiervoor gereserveerd was voor het ook al niet beste Topaz. Een minpunt waar de film opzich weinig aan kan doen is toch wel de erbarmelijke kwaliteit van dit product op dvd. Het kraakt, piept, is onscherp, en er zit constant een soort van streepjescode linksboven in beeld. Het zou overkomelijk kunnen zijn als de film niet meteen een belabberde indruk zou maken met het hoogst flauwe en irritante figuur Ben de zwerver. Zijn gestuntel is al zo'n pijnpunt en irritatie dat de film eigenlijk al meteen bedorven is en dan laat ik de termen flauw, eentonig en niet interessant nog achterwege. De verandering van locatie doet wel goed, het flauwe schimmenspel in het huis wordt gelukkig ingewisseld voor een trein met voor 1932 begrippen best een ingewikkelde en grootste apotheose ook al is schip, trein en vrachtwagen natuurlijk miniatuur. Iets dat dan natuurlijk weer in het tijdsbeeld gezien moet worden. De speelduur van dik een uur is gelukkig niet al te lang en de hand van de meester is toch wel te zien in een aantal fraaie shots in het huis al spelende met licht, donker en schaduw. Duidelijk is ondertussen dat Number 17 als geheel niet wil boeien en blijkt dit toch de minste van het Hitchcock ouvre tot nu toe te zijn.