Paris, Texas (1984)

Paris, Texas is een film die me al lange tijd wel intrigeerde om eens te kijken. Ik denk sinds ik The Straight Story heb gezien met Harry Dean Stanton. Dat was ook een eenvoudige, maar zeer mooie roadmovie. Dat is deze ook maar bij deze film voelde ik het niet zo als bij The Straight Story. Wenders schiet soms mooie kleuren met betrekkelijk simpele shots. De muziek lijkt ook tamelijk eenvoudig. Het geeft Paris, Texas een beetje een western-achtige feeling. Het tempo ligt traag, maar de sfeer die is er (gelukkig) wel. Een hoofdpersoon dat de eerste 25 minuten niet spreekt is ook tamelijk ongezien. Harry Dean Stanton heeft echter zo'n karakterkop dat hij geen spraak nodig heeft om geboeid te blijven kijken. Emotioneel werd ik nergens gegrepen, al vind ik Paris, Texas zeker geen slechte film. Je moet tijd maken voor deze film - want het heeft niets gemeen met de rush van de huidige maatschappij. Het is zoals een kabbelend beekje, je kan jezelf er in onderdompelen en je laten meevoeren door de stroming. Ik verwacht wel dat ik deze film binnen een aantal jaren nog eens ga kijken. Ik ben er namelijk van overtuigd dat deze beter wordt met een herziening.

Goeie film waarin een man zijn vier jaar lang vermiste broer opeens weer op het spoor komt. Vooral tijdens de eerste helft passen de beelden en muziek perfect bij elkaar. De scenes waarin de vader en het zoontje reconecten zijn het mooist. Wel behoorlijk langdradig, maar genoeg mooie momenten voor een kleine 3.5 sterren.

Jammer genoeg ben ik niet zo onder de indruk. Vreemd, want normaal ben ik echt te vinden voor dit soort sfeervolle, trage roadmovies. Dat de film zo excessief traag verloopt vind ik dan ook zeker geen minpunt (al was het ook geen tragedie geweest als er hier en daar eventueel wat geknipt was geweest), en de sfeer is leuk gezapig. En het beste punt; de beelden/cinematografie/camerawerk! Er worden bijna consistent prachtige plaatjes getoond. Ware het niet dat Harry Dean Stanton er hier nog 'relatief jonger' uitziet, had iemand me perfect kunnen wijsmaken dat deze film in bv. 2007 was gemaakt. Beeldkwaliteit is echt schitterend, en in combinatie met het trage tempo komt Paris Texas af en toe wel poëtisch over. Maar soms kan je zoiets hebben dat afzonderlijke componenten van een film werken, en het op papier geweldig is, maar dat het geheel niet echt werkt. Dit was voor mij persoonlijk hier het geval; objectief gezien is er namelijk bijzonder weinig mis met Paris Texas, maar het ging nooit echt leven voor mij. In het begin was ik ook erg geïntrigeerd over het verleden van de personages, en uiteindelijk blijkt er een heel banale verklaring te zijn voor waarom het allemaal was misgelopen tussen Travis en zijn vrouw. Realistisch, mwah ja natuurlijk, maar plottechnisch redelijk onbevredigend, en het werd opeens ook wel heel uitleggerig gebracht op het einde. Dat had toch wel iets organischer verwerkt kunnen worden in het verhaal, denk ik. Maar over het algemeen dus een 'objectief' (vreemd woord om te gebruiken natuurlijk) mooie film, die voor mij gewoonweg niet echt werkte. Door de sfeer en de extreem mooie beelden was de lange zit van 150 minuten echter niet helemaal onaangenaam. 2.5*.