De Poel (2014)

Wat een bagger. Nietszeggend. Zeer ongeloofwaardig. Onsmakelijk, zelfs misselijkmakend. Dat daar mensen voor betaald krijgen is toch eigenlijk idioot...Fascinerend hoe een hele groep mensen serieus aan zoiets werkt.

Volgens neem jij het zelf te serieus.

Oooohhh...is het een komedie. Dus toch.

Ja, een hilarische zwarte komedie.

Prima sterk geacteerd psychologisch drama met bovennatuurlijk tintje.

Nooit echt eng maar wel heerlijk sfeervol.

Langzaam nemen de spanningen tussen de personages toe, leiden tot enkele verrassende hoogtepunten.

Nergens wordt teveel informatie weggegeven, maar er is ook niets onduidelijks aan de vertelling.

Einde was simpel maar perfect.

Redelijke NL-film, prima sfeer neergezet en ondanks je al kan weten wat er gaat gebeuren vind ik de opbouw toch goed! Tofste was dan ook om te zien hoe de karakters veranderen...

Enige wat ik miste was wat meer diepgang in de karakters, wat achtergrond informatie, ik irriteerde me op een gegeven moment heel erg aan Carine Crutzen's karakter tegenover Gijs Scholten van Aschat maar ook tegenover de kinderen (weinig liefde). Het moment dat ze veranderde vond ik daardoor weer top geacteerd!

Zaterdagmorgen het weekend inluiden met nederhorror.

Van regisseur Chris W. Mitchell zag ik reeds drie korte films, variërend tussen 2* en de 3*. De Poel ontstijgt dat helaas niet, en heeft mijns inziens veel van de minpunten die ‘de Nederlands film’ al dan niet terecht worden toegedicht. Met stip op 1: houterige dialogen, maar ook het verhaal met de kibbelende kampeerfamilies wiens vakantie aan een mysterieuze poel onverklaarbaar in het honderd loopt, komt niet echt lekker op gang. Wat meer Katja Herbers in haar Undine rol, was ook wel leuk geweest

2,5*

Een Nederlandse horrorfilm is en blijft een zeldzaamheid. Een Nederlandse film in het griezelgenre die mij ook genoeg voldoening geeft is zelfs nog zeldzamer. Ook deze wil uiteindelijk niet echt eng worden. En heeft precies last waar elke andere poging ook vaak last van had. Men wil meer zijn...dus zet men het zwaar in op karakterontwikkeling. De eerste helft van de film doet me aan een Griekse tragedie denken. Maar angsten voor ons kijker zijn er bijna niet want men is meer geïnteresseerd in de dynamiek van de relaties onderling en hoe die uit de hand lopen. En het bovennatuurlijke...ja dat werd vergeten. Welgeteld is er eenmaal in een visioen te zien dat er een meisje in het water werd gegooid en af en toe zwemt ze onderwater. Pas in de laatste 10 minuten komt de film wat meer in een stroomversnelling en het einde was nog best verrassend. Het idee van een Nimf of Ondine (of was het toch een heks?) was origineel maar door dit wezen teveel achterwege te laten werd ook deze film weer meer een karakterstudie dan bevredigende horror.

Martijnnn

Oh het zal ongetwijfeld iets met de titel te maken hebben gehad...maar voor mij is een goede horrorfilm...een film die zijn angst daar dan ook vandaan haalt en toont! Nu met de onderlinge verhoudingen is het teveel een drama...