Qian Xi Man Bo (2001)

Blijft geweldig.

Eén van mijn eerste Aziatische dramas. Lange takes en stille personages, beelden die spreken in plaats van personages die oeverloos over hun problemen lullen.

De film heeft nog maar weinig van z'n charme verloren doorheen al die jaren. Komt ook omdat er zo weinig films zijn die het club/techno wereldje met respect weten neer te zetten. Geweldige soundtrack met geloofwaardige (!) clubnummers en wat zachtere maar niet mindere soundtrack.

Blijft één van mijn favoriete Hou's, kent geen zwakke punten en weet de hele tijd te beklijven. Jammer dat ik niet makkelijk aan de director's cut lijk te komen.

4.5* en een uitgebreide review

wist niet dat die er was. Heb ook alleen maar de normale versie gezien.

Een best wel visueel overdonderend werkje uit Taiwan. Allemaal lekker hip geschoten met regelmatig strakke technomuziek. Het moet dus een soort van clubleven van Taipei voorstellen met een huis tuin en keuken verhaaltje eromheen van een vrouw genaamd Vicky die haar vriend met losse handjes langzaamaan ontvlucht en heil zoekt bij een dealer, maar dat het liefdesleven daar ook niet al te veel rozengeur en manenschijn heeft. Logisch uiteraard. Verder... ja... het plot is niet al te dik, het is gewoon een liefdesverhaal in het ruige nachtleven van Taipei, wat niet bepaald romantisch is. Verder kijkt de film wel lekker weg.

3,0*

Prachtig melancholieke film! Hoe tijd en plaats versmelten, hoe de camera heel registrerend maar tegelijkertijd vol souplesse en stijlvol de personages volgt, hoe muziek telkens op komt borrelen en scènes aan elkaar smeet. En dan het verhaal, wat 'leeg' enerzijds, maar ook erg poëtisch en fascinerend. Dat einde in een besneeuwt Japan

Bloedmooie film, bij herziening verhoog ik hem nog in mijn persoonlijke filmbestand met enkele percenten. Dit trek ik volledig. Ben het volledig eens met lovende woorden van Starbright boy, Onderhond en danuz.

Dit zal voor velen een moeilijk te verteren brok zijn, een saai 'plotloos' débacle, maar ik heb er oprecht enorm van genoten. Ik hoop dat Hou mij nog véél te bieden heeft, want dit is mijn ding.

Nog een fan erbij

Gedreven door sfeer en melancholie, helemaal mijn ding. Het terugkerende A Pure Person op de soundtrack hakt er lekker in. Eerste Hou die me echt weet in te pakken.

Na het fantastische Café Lumière kreeg ik als tip om deze Millennium Mambo te zien, een film die nog beter was. Uiteindelijk is het dat niet geworden voor mij, maar het is zeker een fijne film.

Net als in Kôhî Jikô is dit vooral een sfeerportret van een meisje in een bepaalde wereld. Er zit weinig plot in, maar des te meer sfeer en vooral is het een schets uit iemands leven. En dat soort films vind ik gewoonweg fijn om te kijken. Wel is het zo dat ik mij met Vicky minder kon identificeren en het geheel ook wat minder herkenbaar is - het leven in de uitgaanswereld vol techno en het omgaan met fout volk is toch minder in mijn straatje. Wel uitstekend geacteerd, vooral door Qi die met haar naturelle mimiek heel veel voor elkaar krijgt. En ze is ook gewoon bloedmooi.

Allicht ziet deze film er wel mooier uit dan Kôhî Jikô. Prachtige kleuren, prima standpunten en soms lekkere muziek. Wel miste ik soms een beetje wat flow en had ik het idee soms wat te missen in de verhaalvoortgang. Misschien dat dat aan de korte versie ligt die ik heb? Maar als geheel is het wel een behoorlijk portret van een meisje in een grote stad met wat problemen in haar privéleven. Overigens dat ik wel, hoe kan je het zo lang met die jaloerse loser uithouden? Met z'n geblondeerde haartjes.

Absoluut wel een regisseur waar ik meer van wil zien, en dat me wat meer helpt om Aziatische cinema te gaan kijken (iets dat ik wel als doel heb komende tijd). 3,5*.

Wat mij betreft een van de zwakkere films van Hsiao-Hsien Hou ...

Het lijkt Het Leven wel! Althans het leven in een moderne grote stad zoals geleefd door zovelen (of in ieder geval momenten of fases uit die levens reflecterend ), stuurloos, vastgelopen als in een doodlopende zijarm van een rivier, zonder ook maar in de verste verte een idee te hebben hoe dat leven weer vlot te trekken.

Het zou die velen bij het zien van deze film te moede kunnen zijn als die man die onderuitgezakt in zijn stoel naar de televisie staart, waarop een man te zien is die onderuitgezakt in zijn stoel naar de televisie staart.

Maar het is minder eenvoudig dan het lijkt om die blik, die... eenvoud te realiseren. Het vergt een evenwichtskunst met de camera en een balans in het ‘narratief’, tussen herkenning van, en identificatie met, het alledaagse, en de afstandelijkheid van de blik van buitenaf.

Hou slaagt er wat mij betreft volledig in om die sfeer te creëren, met lange takes van een zich koest houdende camera, en herhalingen in het (fragmentarische) verloop, die de onbeslistheid en het in een kringetje ronddraaien van dit leven, deze levens, onderlijnen.

Tegelijkertijd wordt voorkomen dat dit ontaardt in een deprimerende, beklemmende en eentonige bedoening: qua vorm het heldere kleurgebruik, de de juiste sfeer scheppende muziek, afwijkende camerastandpunten en enkele fraaie ‘buiten-’scènes (de voetgangerstunnel, het autoritje); qua verloop wordt de vicieuze cirkel van Taipei doorbroken door de Japanse episodes, die iets poëtisch hebben, en lijken te duiden op een bepaald streven naar, dan wel hoop op, geluk.

Zeker qua intonatie geeft de (10 jaar na dato terugblikkende) voice over de film een melancholisch kader, een gevoel van vergeefsheid, en de suggestie dat dit niet echt ‘goed’ gekomen is. De timing van die voice over doorheen de film, de herhaling ook, richt de aandacht op het geheel, en relativeert het belang van de precieze chronologie van de gebeurtenissen.

Deze sfeerschets van een episode uit een schijnbaar onbeduidend leven is zó goed getroffen, dat je hier eerder blij dan chagrijnig van wordt; niet in het minst vanwege de performance van Qi Shu, die de machteloosheid en de daarmee gepaard gaande emoties van haar personage zo ongekunsteld tot leven weet te brengen, volkomen wars van sentimentaliteit en behaagziekte. Echte mensen zijn altijd ‘interessant’.

De film begint met een hypnotiserende scene. In slow mo beelden volgen we een meisje die in een overdekte galerie wandelt, ritmisch begeleidt met een techno score. We worden bijna letterlijk uitgenodigd (want het meisje kijkt om, in de camera) om met haar mee te gaan. Wij hebben er een intense kijkervaring aan over gehouden. Nochtans is dit cinema die we onder de noemer minder toegankelijke cinema (moeten) plaatsen. Het signaal voor sommigen om meteen het label saai erop te plakken. ‘Er gebeurt niets’ roepen ze in koor. Tja, dit is een andere manier van vertellen. Geen klassieke drie act maar een verhaal zonder plot, een open einde, een traag ritme. Daarenboven is de narratie verwarrend. Is dit chronologisch of niet (de scene in Japan zit vooraan ondanks ze pas later naar Japan reist Jack achterna) ? En wat we zien werd in feite 2 scenes ervoor al verteld door de off screen stem. Deze cinema heeft echter een andere bedoeling. Het is niet het verhaal dat er toe doet maar wat we voelen, wat het beeld ons meegeeft als emotie. De melancholische muziek, de fragiele off  screen voice, de lange aangehouden observerende shots. We worden meegezogen in een trance. Zoals in die magistrale eerste scene : we volgen letterlijk de passen van Vicky, off screen voice vertelt over de ruzies met Vicky’s vriend, over haar plan om die vriend te verlaten. Maar het meisje lijkt gevangen te zitten in het nachtleven in Tapei. Haar vriend is ziekelijk jaloers, er zijn spanningen. Ze probeert dit leven achter haar te laten maar haar pogingen mislukken. Het is die leefwereld dat de cineast Hsien probeert te evoceren. Zijn camera man gebruikt felle kleuren van blauw en rood, op de soundtrack horen we techno. Het monotone ritme past immers perfect bij het monotone leven. En ik ken dit maar al te goed. Ook in mijn leven was er een moment waar dit fenomeen de kop opstak. Terug uit Zuid Oost Azie waarin rondrekken verwaterde in dancings en andere full moon party’s, liep ik zwalpend, zonder doel de tijd te doden. De club scene en het uitgangsleven in het algemeen kan monotoon zijn. Er gebeurt inderdaad niets. Hsien creëert geen actie, geen drama maar contemplatie, reflectie en bezinning. De oosterse filosofie zit onvermijdelijk in hun werk. Dat is nu net wat die film zo straf maakt. Intensiteit is hier wel altijd aanwezig maar in de vorm van confrontatie. De schets van een – onze - generatie (die van de 21 ste eeuw notabene ) is er één van een doelloze jeugd zonder engagement. Deze jongeren zijn gedoemd. Haar schuiloord Jack (eerder vader dan vriend) moet vluchten vanwege uit de hand gelopen oplichterij en laat haar achter. Af en toe speuren we een sprankeltje hoop nl de prachtige scene waarin een cabrio uit de tunnel komt en Vicky kijkt naar boven – pure film poëzie. Ook het laatste beeld geeft hoop, een moment van vrede en stabiliteit. Een film die kan groeien, die misschien een paar visies nodig heeft om ten volle te kunnen smaken. Ook de waardering van deze cineast heeft zijn tijd nodig. Indertijd bestempelt als de master of bore maar 14 jaar later publiceert het filmblad Sight and Sound via een stemming van 150 recescenten dat zijn film The Assassin als beste film werd verkozen. Het is toch nog met iemand goed gekomen.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 90 : Millennium mambo

Verhoogd naar 4,0*. Het ritme beviel me nu bijna 4 jaar later toch een stuk beter. Hoewel nog steeds geen perfecte film (daarvoor is het personage Vicky net iets te raadselachtig - waarom blijf je bij die zak? Waarom val je steeds op foute mannen? - waardoor ik er niet helemaal in meekon) is dit wel gewoon een fijne film om te zien, met een fijne soundtrack, visueel Hou's beste met al die kleurtjes en goede kadreringen en een prima sfeer. Ik sta nog steeds achter mijn stukje van toen en laat dat als review staan, maar omdat ik, allicht gewend na zoveel Hou's inmiddels, hem nu net iets lekkerder te bekijken vond iets hoger in sterren.

Mijn eerste Hou en ook mijn eerste film uit Taiwan, maar ik had er iets hogere verwachtingen van. Mooi gefilmd en vooral misschien wel de beste film op vlak van score of muziek (en dan mogen anderen daar kritiek op hebben, maar dit is zeker één v/d beste).

Anderzijds had ik wat meer focus op plot of verhaal verwacht, en vond ik bepaalde dingen wat onlogisch of overbodig of kon ik het nut er niet echt van plaatsen, of zelfs de scène plaatsen binnen het verhaal. Misschien heb ik dus wat dingen gemist. De samenhang was wat vreemd, vooral in het begin dan. En dat was wel wat jammer. Uiteindelijk kom ik bij een nipte 3.5* uit, en ongeveer een gemiddelde film.

Dit is toch wel zo een film die groeit naarmate hij ouder wordt, heb ik de indruk. Ik ga hem zeker nog eens bekijken in de komende twee jaar (als ik het niet vergeet), want hij blijft veel meer hangen dan ik dacht. Enig probleem is dat ik echt nauwelijks weet waarover hij gaat, maar de sfeer werkt wel.

Wil deze nog altijd erg graag zien en zag tot mijn verbazing dat Spectrum Films een 4K UHD versie heeft uitgebracht, maar enkel met Franse subtitles.