Ain't Them Bodies Saints (2013)

Een leuk filmpje in zijn genre. De film begon sterk vond ik maar nadien zwakte het toch wat af.

Acteurs en camera werk waren oke, verhaal zat ook vrij goed.

De film is idd traag maar in deze film zat er nog iets in terwijl ik een korte tijd geleden ook een trage film zag die totaal niet kon boeien.

Deze is goed om 1 keertje gezien te hebben maar een 2de keer dat hoeft zeker niet voor mij.

Ach aardig maar net geen voldoende, ondanks goed acteren. Begin van de film had wat duidelijker kunnen worden weergegeven. 2.5

Een film zwanger van melancholie, prachtige fotografie, heerlijke soundtrack die het geheel perfect ondersteunt. Maar weet blijkbaar niet bij iedereen de juiste snaar te raken.........

David Lowery is duidelijk een naam om in het oog te houden !

Een zeer fraai vormgegeven en muzikaal omlijste film die op het oog misschien wat simpel lijkt. Maar daar steekt toch net wat meer achter. De vergelijkingen met Malick zijn wel logisch, maar hier valt de dieper liggende laag van de film veel beter op zijn plaats voor mij. Het voelt allemaal veel echter en niet zo pretentieus en onnodig opgeblazen als het met Malick nog wel eens wil worden. Heel knap hoe met weinig een emotionele en krachtige film wordt gemaakt met een hoop voelbare spanning.

De cast is ook erg goed. Bij Casey Affleck heb ik nog mijn twijfels, misschien meer door zijn achternaam, maar dit soort rollen liggen hem echt. Dat laatste kan ook voor Carradine gezegd worden. En de weer prachtige Rooney Mara is ook weer goed. En natuurlijk Foster in weer zo'n gevoelige en kwetsbare rol. 3.5*.

Bijzonder trage film met een redelijk plot. Daarnaast is de film (te) donker. Mij een raadsel waarom anno 2013 een film zo donker moet worden afgebeeld. Om in de sfeer van de jaren 70 te komen?

Maar de absolute traagheid van deze film stoort mij het meest. het is een soort stoomtrein met kolen die af en toe wordt gevuld. Op het eind worden er wat meer kolen in gestopt, om vervolgens het vuurtje te laten doven. Daarnaast is in deze redelijk korte film van 1,5 uur gewoon dingen weggelaten. Dezen worden later wel weer verteld, maar dat had de film gewoon veel meer lading gegeven. Het begin was rommelig zonder opbouw. Daarnaast vond ik het uitermate vreemd dat het slachtoffer (politieagent) zeer veel in het huis aanwezig was. Normaal gesproken moet zo'n echtpaar daar niks van hebben. Nee leuk dat ik hem een x heb gezien, maar een herbeurt zit er niet meer in. Personages vond ik trouwens nogal lauw vlak vertolkt. Geen pit is een lange zit in dit geval.

Bijzonder saaie en trage film, die me niet kon boeien, ondanks de sterke cast.

Een beetje verloren tijd, deze film bekijken.

Inderdaad een beetje traag, maar zeker geen verkeerde film..

3.0

Sterk drama met veel sfeer dankzij de rustieke beelden en bijpassende soundtrack.De traagheid gaf Ain't them bodies saints in mijn optiek nog wat extra impact.Het verhaal was vrij simpel maar door het effectieve acteerwerk van Mara,Foster en Affleck en de doeltreffende regie van Lowery toch altijd boeiend.Goede film.

Mooi hoor. Jammer dat dit soort films bijna niet meer gemaakt worden.

Topacteurs ook.

Een goede drama/misdaad/romantiek film...

Prima verhaal...

Prima acteerwerk...

Bekende acteur Keith Carradine ...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Perfect achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Geen slecht gemaakte film, maar ik vraag me af of David Lowery misschien iets minder duidelijk bij Terrence Malick leentjebuur had kunnen spelen. Het leek constant of ik zat te kijken naar een mix van Days of Heaven en Badlands. Zelfs de mooiste shots voelen aan alsof ik ze al eens eerder zag, bij Malick of bij iemand anders. Zo'n moment waarop Rooney Mara door een korenveld loopt terwijl in een gouden lucht de zon ondergaat is waarschijnlijk één van de grootste clichés van arthouse-cinema geworden. Het helpt ook niet dat het allemaal ook al duidelijk beter gedaan is. Lowery doet een aardige imitatie, maar zo mooi en poëtisch als zijn voorbeelden wordt het niet.

Het helpt ook niet dat het verhaal weinig compensatie biedt, want die voelt net zo tweedehands aan. De personages zijn in theorie wel goed uitgewerkt, maar voelen ook te veel aan als schimmen van figuren die we al eens eerder krachtiger geportretteerd hebben zien worden, zelfs al leveren met name Rooney Mara en Keith Carradine zeer goede acteerprestaties af. Die verhaallijn met Ben Foster wilde bij mij ook niet klikken.

Het is niet dat David Lowery geen talent heeft, maar er komt gewoon helaas niets echt bijzonders uit voor mij.

2,5*

Films die zich in het zuiden van Amerika afspelen hebben bij mij echt een streepje voor, de taal, de sfeer. Op zich was dat ook hier het geval. Het verhaal is simpel, de meeste acteurs ook goed. Behalve die Casey Affleck, wat een fake is dat zeg. Hij verziekte praktisch alles.

Maar goed, buiten dat, het was toch wel een aangename kleine film.

Verhaal over een moeder en haar jonge dochter die wachten op de vader die ontsnapt is uit de gevangenis en onderweg is om hun op te halen. Het verhaal gaat heel langzaam en er gebeurt eigenlijk bijna niets in de film. Bovendien is het allemaal ook erg afstandelijk en zonder emotie gefilmd. Maar de algehele sfeer van de film tilt hem toch naar een bijzonder niveau. Een film die ik best nog wel eens wil zien t.z.t.

Dijk van een film natuurlijk die hier door amateur-kijkers niet begrepen wordt en dus ondergewaardeerd. De film is drama en gaat over onvoorwaardelijke Liefde en is geen actie/thriller!!!! De film is traag , zoals alle films uit het Zuiden omdat het Zuiden trager leeft dan bv New York. In staten als Missouri, Texas , Oklahoma, heb je te maken met temperaturen van 40C en hoger. Je ziet ook constant mensen transpireren ook als ze niets doen..

eindelijk een kijker die beseft dat het trage tempo een functie in de film heeft.

Ben het er ook helemaal mee eens, fantastische film die je meeneemt in zijn ritme. Ik lees ook te vaak zinsdelen als "Traag, maar verder wel oké". Alsof traagheid bij voorbaat al een negatief iets is.

Traagheid is niet per definitie negatief, maar in deze film toch echt wel, ondanks de romance die wel voelbaar is vooral op het einde.

Het is mooi gestileerd met fraaie shots en de cast met Mara, Affleck en Foster is een erg fraai groepje met idem prestaties. Het verhaal is echter te simpel en dit gaat niet goed samen met traagheid; de dialogen en brieven moeten iets speciaals hebben en dat hebben ze gewoon niet. De constante soundtrack gaat samen met het verhaal steeds geforceerder en daarmee irritanter werken, dit vond ik vooral na het lezen van recensies de grootste teleurstelling van de film.

3,25...

’And I haven’t slept in four years. And I’m tired. I’m just so goddamn tired’

De eerste keer dat ik de woorden Ain’t them bodies saints las, wist ik dat dit een van m’n favoriete films zou gaan worden. Het is onmogelijk dat achter zo’n ontzettend mooie titel geen prachtfilm schuilgaat. En zo bleek.

Toch kan ik me inleven in de kritieken. Ja, de film is traag. Nee, er komen bijna geen actiescènes of spectaculaire plotwendingen in voor. Gelukkig maar, want dat zou enorm afbreuk doen aan de schitterende ervaring die Ain’t Them Bodies Saints is. Het is een film die je op z’n Malicks tot rust brengt en meevoert door een haast poëtische samensmelting van de meest schitterende beelden, kalmerende stemmen - ik heb een enorme man crush op Casey Afflecks stemgeluid - en meeslepende muziek.

Ondanks die overeenkomsten is Ain’t Them Bodies Saints toch duidelijk geen Malick. Waar diens films de kijker uitdagen door het plot vrijwel helemaal achterwege te laten, kent David Lowery’s tweede film - de eerste is helaas schier onvindbaar - juist een heel duidelijk verhaal: vrouw schiet politieagent neer, man neemt de schuld op zich, gaat achter de tralies, ontsnapt en zoekt vrouw op; heel veel meer is het niet.

Ware het niet dat Ain’t Them Bodies Saints vooral draait om de woorden die niet worden uitgesproken. Of het nu Bobs gevoelens voor Ruth en zijn dochter zijn, Ruths ijle hoop op een beter bestaan, de politieagent die inwendig stoeit met zijn gevoelens versus zijn professionaliteit of de buurman die grotendeels stilzwijgend op zijn veranda zit; stuk voor stuk vertellen ze hele verhalen met slechts enkele woorden en een verre blik. Ze hebben allemaal een verleden dat je er zelf bij mag bedenken.

Zoiets moeilijks bereik je alleen met de allerbeste acteurs, en die heeft Lowery hier dan ook opgetrommeld. Casey Affleck, de beste acteur van zijn generatie, weet als geen ander hoe je zo’n subtiele rol vormgeeft en heeft natuurlijk die Stem die de perfecte voice-over vormt. Hij deed het in The Assassination of Jesse James en hij doet het hier nog eens dunnetjes over. Rooney Mara doet er niet of nauwelijks voor onder. Er gaat zoveel gevoel en pijn schuil in die ogen dat je je afvraagt hoe ze zich zo intens heeft kunnen inleven in de rol. Wat een actrice.

Dat stille acteergeweld in combinatie met de haast meditatieve flow van de film zorgt ervoor dat Lowery met vrijwel elke dialoog in de roos schiet. Wanneer Ruth vertelt dat ze gewoon zo ’goddamn tired’ is omdat ze al vier jaar ‘niet’ geslapen heeft, voel je haar pijn. Die deprimerende sfeer zit sowieso als een rode draad door de film heen verweven. De schitterend geschoten natuurbeelden met kalm wuivend gras voor een ondergaande zon spotten haast met je; geniet er maar van zolang het kan, het loopt uiteindelijk toch allemaal slecht af.

Daarmee is Ain’t Them Bodies Saints een film die niet voor deze generatie lijkt te zijn gemaakt. Te traag, te weinig spectaculair, te moeilijk. Maar als er elk decennium ook maar één in deze categorie verschijnt, ben ik dolblij.

Dikke aanrader ook voor jou, John Milton.

Ligt klaar!

Meh.

Best veelbelovend begin, maar wat volgt is iets wat heel dicht tegen saaiheid aan leunt. Een spanningsboog ontbreekt nagenoeg volledig en wat je dan wél nog hebt is een melodramatische queeste van zowel man als vrouw. Het einde kon me gestolen worden.

Er wordt wel een sterke rol neergezet door Rooney Mara, iemand met een camionlading charisma. Casey Affleck daarentegen… pfft. Goed als een sullig bijrolletje, maar verder is hij gewoon te saai voor een rol als deze, hij heeft ook zo’n vreselijk lamlendige stem.

Visueel is de film anders nog wel aantrekkelijk. Het doet een beetje Malick aan, al wordt het in dat geval steevast opletten dat het niet te zweverig wordt. Ain’t them Bodies Saints heeft daar nog niet zo veel last van, maar kan toch ook nergens beklemmen.

2

Ik kan me grotendeels bij Zwolle voegen, al ben ik iets conservatiever in de becijfering. Maar het tempo is daar niet debet aan, en het acteerwerk evenmin.

Well, let me tell you about something

Let me tell you about the future

In the future I’m a very old man

and I’m standing in the doorway

We’re in a house

It’s our house, somewhere far away from here

where everything is green and the sun is almost set

Dat pathos, dat poëtisch verlangen, weet Lowery wel te... belichten met zijn film. Daarin lijkt dit inderdaad op wat Malick in een aantal van zijn latere films doet, maar Bob en Ruth staan wel zeer ver af van het nihilisme en de totale wereldvervreemding van de protagonisten in Badlands.

Waar Bob voor leeft en vecht, is juist een plaats in de wereld voor hem en zijn geliefden, en of dat verlangen vergeefs is of niet, maakt voor de essentie ervan eigenlijk niet uit. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de liefde in Altman’s Thieves Like Us, die uiteindelijk als het ware van de aardbodem verdwijnt, alsof ze er nooit geweest is.

- Tell me more about that house

It is big, maybe a farm

It is old

It’s older than us

At the same time it feels like maybe I built it

Malick en Altman zijn favorieten van me, maar deze Lowery kan er ook wel bij.

Op het eerste gezicht een standaard runaway crook die opnieuw wil verenigd worden met zijn familie. Het plotverloop is enigszins anders omdat Lowery er toch andere klemtonen tracht in te leggen. Geen specifieke hereniging mét, althans het einde net buiten beschouwing gelaten, maar het blij of duurzaam weerzien werd het niet.

Het probleem van de film echter lijkt me het ontbreken van spanning. Een echte klopjacht komt er niet en de pogingen tot hereniging verzanden in oeverloze en zinloze dialogen met nevenpersonages. De film begint veelbelovend, maar raakt niet echt uit de startblokken, lijkt me. Het heeft niet zozeer met de traagheid van de film te maken. Ik miste gewoon iets fundamenteels, iets wat me zou meezuigen in de film.

Toch een extra pluim voor de sfeer en het gevoel die de film gaf over het broeierige Zuiden, hoewel het er soms wel erg dik opligt.

Ga grotendeels met de vorige beoordeling mee. De film is traag, maar op zich is daar nog niets mis mee. Maar die traagheid past niet erg bij het verhaal van een opgejaagde crimineel. De beelden zijn OK. De muziek(?) is vreemd en wat mij betreft contraproductief voor het geheel. Het lijkt soms spanning op te bouwen die er niet is. Positief: je gaat op zeker moment wel meeleven met de hoofdpersonen.

Aardig misdaaddrama van Lowery, een regisseur die toch een wat merkwaardige carrière heeft, met uitschieters naar boven (Ghost Story en met name The Green Knight) maar ook Disneymeuk, vermoedelijk/ hopelijk om toekomstige projecten mee te financieren. Deze Ain't Them Bodies Saints is een beetje middenmoot, overduidelijk sterk beïnvloed door de hier al genoemde Malick maar komt niet tot dat niveau van onderdompeling, daarvoor is deze film toch te vluchtig. De titel is nog het meest opmerkelijke. geen idee wat de connectie met de film is. Een stel fijne acteurs wel, maar die kunnen ook niet echt indruk maken. Kleine 3 *.