Grace of Monaco (2014)

Njah.

Ik wist nog net dat Kelly het gemaakt had tot prinses van Monaco, verder reikte mijn kennis niet wat betreft één van cinema's meest befaamde actrices. Van deze film onthou ik vooral dat ik het plot gewoon lekker naast me neerleg en ooit nog wel eens een docu oppik, want het voelt zo ongelofelijk geromantiseerd aan dat het zelfs schaamtelijk is voor een Hollywood film.

Vooral de speech van Kelly op het einde is supermelig, om dan nog te suggereren dat ze daarmee eigenhandig een hele oorlog vermeden heeft ... njah. Als er al wat van waar is zal het ook allemaal wat genuanceerder gegaan zijn. Maar aan nuance heeft deze film sowieso lak.

Heb Kelly ooit wel eens in een film gezien maar ken haar niet genoeg om me te storen aan het acteerwerk van Kidman. Roth vond ik ook best goed, maar daarmee is het meeste wel al gezegd. Visueel veelal érg kitscherig, de muziek erg bombastisch en het verloop hoogst ongeloofwaardig.

Dahan slaat de plank aardig mis.

1.5*

Niet bepaald een opzienbarende film, maar best oké. Nicole Kidman is in ieder geval goed gecast. Het politieke gekonkel op de achtergrond is feitelijk interessanter dan het wel en wee van de prinses. Wanneer je goed geïnformeerd bent betreffende het onderwerp valt de film wellicht tegen, maar zo voor de leek is het best aangenaam vertier.

Wat hebben ze tegen Nicole Kidman ? Ik vond ze een uitstekende Grace.

Natuurlijk wie een diopic had verwacht krijgt een heel korte passage, en dan nog een politiek getinte, uit het leven van de star-prinses.

Geen topfilm, maar toch te laag gekwoteerd.

The idea of my life as a fairytale is itself a fairytale

Als Grace Kelly liefhebber was ik wel benieuwd geraakt naar deze biopic. Het was sowieso wel mooi meegenomen dat Nicole Kidman, toch ook wel één van mijn meer favoriete actrices, de hoofdrol op zich nam, maar ook het idee om een periode uit het leven van Kelly te verfilmen (lijkt de laatste jaren wel een trend te zijn met onder andere My Week with Marilyn) kon me wel bekoren. De film werd echter genadeloos neergesabeld en daarmee verdween toch ook wel wat mijn interesse, althans tot de film eens op een zondagochtend op televisie werd uitgezonden.

Moet wel zeggen dat toen de eerste casting geruchten boven kwamen drijven, ik niet echt gelukkig was met de keuzes die ze hadden gemaakt. Kidman, op zichzelf staand een goede actrice maar toch ook geen Grace Kelly, en Tim Roth als Rainier? Leek me toch net niet meteen de verpersoonlijking van de actrice en de prins te zijn. Ik ben dan ook aangenaam verrast door Kidman die een zekere natuurlijke gratie (niet als woordspeling bedoeld) in haar rol weet te leggen. Roth doet er langer over om zich echt in zijn rol vast te bijten, maar geraakt er uiteindelijk toch ook nog wel mee weg. Frank Langella is op het randje (ik blijf er toch steeds de verminkte Arlington Steward uit The Box in zien en dan oogt dit wat vreemd) en sommige bijrollen (Roger Ashton-Griffiths als Hitchcock) zijn om van te huilen. Om toch met een positieve noot te eindigen, Paz Vega is trouwens wel een uitstekende Maria Callas.

Wie een waarachtig beeld van Grace Kelly wilt krijgen, kan hier maar beter weg van blijven. De film is gebaseerd op historische feiten en dat betekent dan meestal dat er met de werkelijkheid wordt geknoeid om een mooi geheel te maken. Zo heeft Prinses Antoinette effectief een poging gedaan om de troon naar haar toe te trekken, maar dat gebeurde reeds in 1950 terwijl Grace en Rainier elkaar pas in 1955 zouden leren kennen. Zo'n soort verandering hoeft niet noodzakelijk slecht te zijn, maar dit is verder een wat flauwe mix geworden die nooit ergens weet te beklijven. Vooral nogal klef met vlagen en dat einde met de speech van Kelly had een dieptepunt kunnen worden, maar verbazingwekkend genoeg weet Kidman er toch nog enige flair in te brengen.

Op zich wel blij dat ik dit uiteindelijk toch nog eens een kans heb gegeven, de vernietigende reviews zijn toch net iets te slecht, maar een echt goede biopic is dit inderdaad ook niet geworden. Kidman en Roth maken er nog het beste van en slagen daar wonderwel nog in maar verder is dit een film die je vrij snel vergeten bent.

3*

Gisteravond op tv gezien,aangenaam verrast zeker niet slecht...3stars.

Kidman speelt een goede rol maar deze Grace van Monaco kon mij niet bekoren. Het mis diepgang en grotendeels moet je het zelf invullen. Ook dat zij eigenhandig een oorlog stopt en die zoetsappige speech, nee hoor. Kleurgebruik en kitcherigheid paste wel helemaal.

Die Grace moet een dijk van een inloopkast hebben gehad. Nicole Kidman ziet er werkelijk prachtig uit. Iedere scene heeft ze weer een andere magnifieke jurk aan, maar ja wat wil je met zo'n figuurtje, haar staat immers alles. Heur haar zit ook altijd goed, met name als ze ontwaakt. En de visagiste heeft een wereldprestatie geleverd. Chapeau!

Ook het camerawerk is goed verzorgd. Over het Monaco uit de jaren 60: niets dan lof, prachtig gevisualiseerd.

Met zoveel oog voor detail in de aankleding is het natuurlijk begrijpelijk dat regisseur Olivier Dahan schrijver Arash Amel geen tijd meer hadden om een beetje historisch besef te laten doorsijpelen in deze film. Desondanks heb ik er 2 uur welwillend naar zitten kijken en was van plan Grace of Monaco met een welverdiende dikke 2 sterren te belonen. Tot die speech op het eind. Au revoir et adieu, half punt eraf, we zijn tenslotte niet helemaal achterlijk.

Vijf jaar nadat Grace Kelly [Nicole Kidman] haar filmcarrière beëindigde ten faveure van een huwelijk met Prins Rainier [Tim Roth] van Monaco biedt Alfred Hitchcock [Roger Ashton-Griffiths] haar de hoofdrol aan in Marnie. Het is een droomrol en Grace heeft nog altijd haar draai niet gevonden in haar rol als monarch, maar het aanbod valt samen met een diplomatieke rel met de Franse minister van Staat Emile Pelletier [Olivier Rabourdin] die namens president De Gaulle [Andre Penvern] eist dat Rainier zijn inwoners belasting oplegt en de opbrengst afstaat aan Frankrijk. De diplomatieke onrust vergroot de spanning tussen Rainier en Grace en dat dwingt Grace om haar rol te herzien. Het is óf de rol van filmdiva in Hollywood, of die van echtgenote van Rainier en prinses van Monaco. De uitkomst is natuurlijk bekend, maar het scenario van Arash Amel speculeert over de gebeurtenissen en overwegingen die uiteindelijk leiden tot die uitkomst. Slecht ontvangen historisch drama is zo slecht nog niet. Het enige probleem is Nicole Kidman die met haar felle ogen en kille voorkomen en haar lengte bij voorbaat kansloos was als Grace Kelly, ook al doet ze wat ze kan.

Opmerkelijk: verschenen in het jaar dat Rusland De Krim bezette en ook te zien als een voorbode van de perikelen rond Harry en Meghan (die elkaar in 2016 leerden kennen).