Falsche Bewegung (1975)

Boeiende film. Wenders verfilmd een los op Goethe gebaseerd scenario van Peter Handke. Het levert een filosfisch getinte roadmovie op met een licht surrealistisch sfeertje. De film worstelt met thema's als vervreemding, het kunstenaarschap en verwerking van de Duitse geschiedenis. De film dreigt af en toe te bezwijken onder de soms hermetische dialoog en de overdaad aan symboliek, maar weet dat te compenseren door een prettige sfeer, mooie opnamen (met veel lange trackingshots) en fijne muziek.

Niet op het niveau van Wenders' beste films, maar doet daar uiteindelijk ook niet zo heel veel voor onder.

3.5*

Je wordt inmiddels een echte kenner. Jewerkt je gestaag door de hele box heen. Alice in den Städten zit daar niet in toch? Die moet je toch ook zeker proberen te kijken hoor!

Ik heb de box nu "uit". En Alice in den Städten wil ik graag nog eens zien, evenals vooral Im Lauf Der Zeit. En In Weiter Ferne, So Nah!, omdat die titel zo mooi is.

Ik ben een grote fan van Wim Wenders, maar deze film kan mij toch niet zo bekoren. Zojuist voor de tweede keer gezien. Visueel erg mooi en in het eerste half uur heb je echt het idee dat dit een hele goede film gaat worden (vandaar de 3*, en ach, het blijft natuurlijk Wenders). Maar vanaf het moment dat het gezelschap zijn intrek neemt in het huis van de 'industrialist' verzanden de dialogen toch wel erg in een geforceerd semi-diepzinnig gezever. Dit zal zeker geen film zijn waarmee ik mensen zal overtuigen om over te lopen naar het Wenders-kamp.

Ik citeer uit bovenstaande recensie: 'geforceerd semi-diepzinnig gezever'. Dat slaat wat mij betreft meteen voor de hele film de spijker op z'n kop.

Wat een vervelend, ontineressant, pretentieus zogenaamd-intellectueel geouwehoer zeg.

Deed mij hier en daar om de één of andere reden een heel klein beetje aan Naked denken, die ik overigens wel een stuk beter vond.

2* voor Falsche Bewegung.

De schrijver Wilhelm Meister maakt een lange reis door de bossen op zoek naar de waarheid. Zijn metgezellen zijn de pragmatische Therese, bisexuele Mignon, haar hippie-vriendje Laertes en de straatarme dichter Landau. Ze ontmoeten een industrialist die hen uitnodigt in zijn huis. Wat zij niet weten is dat hij een ex-nazi is, die het nogal moeilijk heeft met zichzelf.

En waar slaat deze beschrijving op? Dat klopt toch van geen kanten?

Ik voel me gewoonweg echt een beetje genaaid, dit was pure tijdsverspilling en had sowieso met woorden als 'bossen' en 'hippie' al helemaal niets van doen. Dit verhaaltje deed me heel wat meer verwachten.

Deed me inhoudelijk beetje denken aan de post moderne cinema van Godard, en dat is niet bepaald een compliment. Gekunstelde, zielloze, semi-diepzinnige/intellectuele interessantdoenerij is niet aan mij besteed. Doe mij maar een Tarkovsky of Bergman.

Starbright Boy heeft het allemaal al prima omschreven en dat een aantal andere kijkers er niets mee kon, verbaast me niets. Maar de relaxte, vaak wat absurde sfeer en de gezichtspunten van Wenders vond ik juist prettig om naar te kijken, evenals de uitgesponnen overpeinzingen van de personages.

Ik zal het plot nog even aanpassen, want daar klopt inderdaad niet veel van.

3,5*.

9 en 14 juni te zien in EYE

Meest politieke film die ik tot nu toe zag van Wenders! misschien wel over dezelfde doodlopende wegen die ook in Rengoku Eroica (1970) bewandeld worden, maar vooral natuurlijk over de door de oorlog veroorzaakte schizofrene generatiekloof in Duitsland. Hanna Schygulla gaf onlangs een lang interview in EYE waar ze ook dieper op die situatie in ging (wat haar dreef als actrice, maar vooral natuurlijk Fassbinder, waar ze veel mee samenwerkte. Deze Wenders sluit er echter perfect op aan en het zal niet toevallig zijn dat ze in deze film ook een actrice speelt). Prettig om dat interview meegemaakt te hebben dus. Ook de kennismaking met het absurde existentialisme van Handke laatst met Die Linkshändige Frau (1978) en Die Angst des Tormanns beim Elfmeter (1972) helpt deze film, die af en toe inderdaad best obscuur kan/wil zijn, beter te plaatsen.

Heb de hele politiek/oorlog thema's niet zo meegekregen, of misschien vond ik het niet zo belangrijk? Zag vooral een zwarte komedie (?) over eenzaamheid, depressie, liefde en "je plek in de wereld" of eigenlijk een gebrek eraan. De komedie zit voor mij vooral in het onvermijdelijke, van Wilhelms karakter, maar ook bij de anderen is dat wel terug te zien. De zelfmoord kon je zien aankomen en ook dat Wilhelm iemand zou aanvallen/proberen te vermoorden was onvermijdelijk. Dat soort dingen vond ik grappig,

Verder vooral audiovisueel niet continu even sterk en dat viel me tegen na de 2 prachtige Paris, Texas en Alice in der Stadten. Een aantal mooie scenes met sterk lichtspel (dat gele in de metro) en nog wat mooie zwevende shots. De soundtrack vond ik zelfs vreselijk, klonk als een goedkope thriller, dus jammer dat ik die de hele film moest aanhoren.

Al met al toch een boeiende en vermakelijke film. Echter (vooralsnog) niet meer dan dat.

Bekentenis: Ik ben verliefd op Hanna.

Geniale Wenders trouwens. Script, cast, Muller....

Een thuiswonende jonge man wil schrijver worden. Zijn moeder die zijn gehang zat is, zet hem het huis uit en spoort hem aan te gaan reizen zodat hij wat beleeft om over te kunnen schrijven met als hopelijk gevolg dat hij misschien zijn onrust, verveling en gebrek aan daadkracht kan omzetten in nieuwsgierigheid en een constructieve creatieve werkhouding.

Een film van Wim Wenders. Een roadmovie. Onderweg ontmoet de jonge schrijver een oude man die de mondharmonica bespeelt, een stom meisje (een prachtige, onschuldig ogende Nastassja Kinski), een mysterieuze actrice (de immer frigide ogende Hanna Schygulla), een dikke dichter en een treurige rijkaard. Alleen die opsomming al. Heerlijk.

En natuurlijk ontmoet de schrijver zichzelf. Hij is iemand die wil schrijven zonder te weten waarover. Iemand die zijn hart wil verpanden, maar niet weet aan wie. Iemand die wil deelnemen aan de samenleving maar dan wel op afstand.

Een film van Wim Wenders. De man die prachtig beeldmateriaal produceert. De man die de kijker in verwondering laat kennismaken met zijn personages. De man die zijn personages tot elkaar veroordeelt zonder dat een verhalende lijn daartoe aanleiding geeft. Dingen gebeuren. Situaties ontstaan. Toeval of geen toeval. Een verhaal met duiding ontbreekt.

Een melancholische film over zielepijn, bindingsangst, onverwerkte trauma‘s, geestelijke kwetsbaarheid, een traumatisch geschiedkundig verleden en meer van dergelijke zwaar klinkende terminologieën gedoopt in een omlijstende saus van treurig weergegeven Duitse stadjes en streken met onbewogen toekijkende personages die de woorden treurigheid en hopeloosheid op een geweldige manier uitbeelden. Zelfs het magnifieke Alpenlandschap dat zich oneindig lijkt uit te strekken en van een overweldigende schoonheid getuigt, schenkt noch de kijker noch de schrijver veel vreugde.

Een roadmovie vol Weltschmerz en Falsche Bewegungen. Mooi.

Heel bijzonder. Hermetisch, een droom zeker, een sprookje bijna, net buiten mijn bereik. Ik zou er wel verdwaald in kunnen en willen raken. Dan wel met een spoorboekje met symboolbetekenissen. Hierdoor niet direct helemaal bevredigend, wel eindeloos fascinerend.