Oslo, 31. August (2011)

John Milton, de film viel me ontzettend tegen. En ik geef toe dat het verstandiger van mij geweest zou zijn een 1 te geven en dat idiote bericht van mij niet geplaatst te hebben.

Ik vond de film zeer beklemmend en ontroerend met een zeer sterke boodschap. Met de cinematografie kon er meer mee gedaan worden vandaar een 4*

Op naar Le Feu Follet

Haha no worries. Ik heb die neiging en dat gevoel bij romkoms...

Had hem wat donkerder en rauwer verwacht, maar toch niet onaardig om te zien. Maar ging zitten met de verwachting een arthouse achtige junkiefilm te gaan zien, en dat was het ook, maar minder arthouse.

Maar dat was mijn probleem.

Prima film met prima cast en aardig verhaal. Maar mistte de rauwheid en de pijn. Was allemaal net iets te makkelijk, zeker het einde. maar hierdoor kwam de berusting van de hoofdpersoon wel weer makkelijk naar het oppervlakte.

moeilijk te plaatsen film, maar blij hem gezien te hebben.

3.5

p.s. De poster is totaal niet de film...

Fijne film zeg. Het is even geleden dat ik zoiets gezien heb. Een portret van iemand die worstelt met het leven fraai gekleurd door melancholie maar toch met een zekere lichtheid getekend.
Ook de cameravoering en het tempo van de vertelling vind ik aangenaam.

Anders voelt helemaal niks meer lijkt het wel. En als de film vordert, verlies ik als kijker meer en meer de sympathie voor hem. En wordt hij inderdaad die verwende kwast die een puinhoop van zijn leven heeft gemaakt.

Interessante discussies hier bij deze film. Ik ben het ermee, dat de hoofdpersoon zijn beslissing al gemaakt lijkt te hebben, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat als er iemand in de loop van de dag hem in bescherming had genomen, of op een andere manier over hem ontfermd had, dat dat een ander resultaat had opgeleverd. Natuurlijk lijkt de film niet zien welke schade hij in zijn drugsperiode heeft aangericht. Overigens niet helemaal zo zinderend als ik de film had verwacht. Had buiten zijn vriendenkring ook meer focus op zijn relatie met Oslo verwacht. Niettemin, prima film.

Ik ben kapot van deze film.

Hartverscheurend, telkens weer.

Prachtig hoe er met twee onderwerpen wordt gespeeld: Nostalgie en Weemoed. Het ene gevoel overstijgt het andere voortdurend, wat op zijn beurt weer enkele gevoelens loskrijgt. Een rollercoaster van emoties kun je wel zeggen, gebracht met een realistische en bovendien dromerige toon.

Enkele absolute hoogtepunten voor mij: 1. De scène waar Anders in een café naar de mensen/gesprekken rond hem luistert, meteen ook de meest besproken scène uit Oslo, 31. August. 2. De vergeefse pogingen doorheen de ganse film van Anders om Iselin te bereiken via voicemailberichten. 3. Anders' gesprek met de vriend of ex-vriend (dat weet ik niet meer goed) van Iselin terwijl zijn 'vrienden' van zijn laatste avond op hem staan te wachten. Dat gesprek vond zelfs ik als kijker zo pijnlijk, dat het ook wel een grote invloed op Anders zou hebben gehad.

Maar als ik er zo over nadenk, kunnen die momenten blijven komen.

Ik ging dit nietsvermoedend kijken omdat ik hem ooit had opgenomen. In het begin stoort het camerawerk - hadden ze geen geld voor een echte camera? Hebben ze ook nog een fout gemaakt in het lab? De zelfmoordscene in het meer zet de toon voor een nogal voorspelbare film. Het gesprek met 'de oude vriend' is erg mooi, goed gespeeld, mooie tekst en herkenbaar. Aan herkenbaarheid ontbreekt het niet in deze film, maar hoeveel herkenbaarheid wil je hebben? De scene in het koffiehuis deed me denken aan Der Himmel Uber Berlin, het meisje met haar verlanglijst voor het leven is aandoenlijk. Ja ja meneer de regisseur we begrijpen het wel. Vanaf dat moment tot het einde ('die je wist dat zou komen') gaat het bergaf en de batterij van de camera lijkt het wel te begeven, en de tekst was ook op. Bij de dealer denk je nog 'Niet doen Jan Klaassen' maar het is klaar.

Wat is de boodschap? Drugs are bad? Ik heb geen idee.

Wat de boodschap is daar kan over gediscussieerd worden, maar wat je zo stoort aan het camerawerk en de beeldkwaliteit, of wat je bedoelt met batterij lijkt het wel te begeven is me een raadsel. Ik vermoed dat dat aan je opname ligt. Ik heb hem meerdere keren gekeken en er is niets mee. Gewoon mooi HD. Misschien dat de kleuren wat fletser zijn van toon, maar dat past mijns inziens juist goed bij de film. Maar dat bedoel je volgens mij niet.

Nee, wat me vooral stoorde waren die donkere scenes dat je moet raden wat er gebeurt, zoals op het feest. En verder is het niet alleen flets, wat inderdaad wel past bij zo'n deprimerende zomer, maar komt gewoon goedkoop over. Ik had hem opgenomen, het is me niet eerder opgevallen dat de kwaliteit dan minder is.

Hoeft ook niet perse natuurlijk, maar het kan zijn dat de uitzending gewoon niet deugde? Slecht gecomprimeerd bestand ofzo? Ik weet het niet hoor, dan zou je het echt naast elkaar moeten leggen, maar ik zag alles op het feest en in die disco prima. En op de fiets.

Goede film. Fantastisch om I've Been Losing You van 'A-Ha' in een film te horen. Al is het maar een kort moment. Natuurlijk komt de band uit hetzelfde land als deze prent, Noorwegen. Regisseur Joachim Trier heeft de touwtjes goed in handen. In het begin nog wat losjes. Ik had een beetje moeite om qua emoties betrokken te raken bij het hoofdpersonage, maar gaandeweg trok de film me steeds dieper mee.

Een tijdje geleden heb ik 'Le Feu Follet' van Louis Malle gezien. Die film beviel me prima, maar ik vind deze 'Oslo, 31. August' toch net even wat beter. Trier zorgt ervoor dat z'n film me meer pakt dan Malle in het origineel. Visueel is deze beter. Prachtig somber geschoten, indrukwekkende stiltes en een paar ijzersterke scenes, zoals die op de fiets, het sollicitatiegesprek en het einde. Ik leefde steeds meer met Anders mee.

Sterk drama.

Het origineel heb ik niet gezien, dus vergelijkingen trekken moet ik nalaten. Uiteindelijk deed de film me nog het meest aan iets als L'Envahisseur of 25th Hour denken; de getormenteerde einzelgänger, die - al worstelende met zichzelf - naar invulling zoekt van zijn lamentabele bestaan. Al struikel ik wel nét over een paar zaken die het voor me voorkomen om even lyrisch over deze film te zijn.

Aan Lie zal het in ieder geval niet liggen; de lofzangen naar zijn adres zijn in niks geflatteerd. Sterk, naturel acteerwerk, waardoor compassie opbrengen een makkelijke opgave werd. De serene, welhaast dromerige manier waarop zijn gemoedstoestand vastgelegd wordt werpt zijn vruchten ook af; er vloeien een aantal sterke scenes uit voort. De scene in het café, waarin Lie de conversaties die zich rondom hem afspelen overhoort, maar ook de scene in de discotheek mocht er wezen.

Echter is het jammer dat het visueel nergens echt de hoogte in schiet, hoewel het er consequent wel verzorgd uit ziet. Maar mijn enige echte ergernis lag bij de deceptie die de eindscene was. Gaandeweg de film was ik eigenlijk al in de veronderstelling dat het daar op uit zal gaan draaien, maar ik bleef hoop koesteren. Helaas kwam mijn voorspelling uit, nogal een makkelijk einde vond ik het.

Maar los daarvan zeker een enigszins aangrijpend relaas, met overtuigingskracht neergezet. 3,5*.

Qua thema is dit best wel interessant, maar toch komt het voor mij nooit ten volle over. Hier had veel meer in gezeten en komt het nogal standaard over. Ik moet meteen denken aan Boy A uit 2007 dat zowel qua sfeer als visueel veel beter uit de verf komt. Trier zorgt met z'n regie wel voor een tristesse bij het geheel en de muziek is passend. Slecht is het dus zeker niet.

"Het leven kan schitterend zijn laat Joachim Trier zien" staat er op de achterflap.

Huh? Gaat dat over deze film....?

Ik vond het vrij deprimerend allemaal, diep triest

Het begin ronduit saai, met moeizame dialogen die me niet wisten te boeien.

Het einde ook niet echt verrassend.

De hoofdpersoon kon me verder totaal niet boeien, dus ja op wat aardige scenes na vond ik dit verder vrij middelmatig, dus de hoge score hier snap ik niet.

Hier heb ik geen plezier aan beleefd.

Film bestaat nagenoeg uitsluitend in dialogen van het hoofdpersonage met anderen die zomaar, zonder voorkennis, in de film worden gedropt en die het hebben over wat voorbij is (hebben we ook het gissen naar) of hetgeen nog moet komen.

Psychologische studie ? Vond het saai.

Alleen het einde was aangekondigd en aldus voorspelbaar.

Ai.. hoewel dit exact mijn kopje thee is, bleef ik behoorlijk dorstig achter.

Na het sterke begin, met de fantastische scene waar Anders Oslo binnenrijdt, zat ik er echt helemaal klaar voor. Ook de eerste dialoog met de oude vriend vond ik zeer de moeite waard. De op innovatieve wijze geschoten scene in de koffiebar is natuurlijk een fijne vondst. Helaas weet de film dit niveau, en daarmee ook mij, zeker niet tijdens de hele speelduur vast te houden. Zonder alles op te willen noemen, vroeg ik mezelf meer dan eens af wanneer een niet bijzonder interessante scene nou eens afgelopen zou zijn. Lees hier ook berichten over de kwaliteit van de belichting en daar kan ik wel in meegaan. Ben niet vies van naturel camerawerk, maar dit mag het aanschouwen nooit in de weg staan; een aantal scenes zijn simpelweg te donker. Bij herziening wellicht beter.

Oslo, 31. August

Hard en compromisloos, maar ook mooi en zelfs wat melancholisch. Oslo, 31. August laat in begin de wensen en dromen van jonge mensen zien, en het geeft al gelijk een schrijnend contrast met de verloren ziel Anders. Een verwende zielenpoot zeker, maar dat maakt hem niet minder menselijk en zijn problemen niet minder identificeerbaar. Wij als kijker zullen misschien niet dezelfde keuzes maken, maar dat maakt zijn ondergang niet minder pijnlijk.

Had hij nog gered kunnen worden (door Ilsene of zijn zus/ouders)? Ik denk zelf van niet, en het had waarschijnlijk alleen uitstel van het onvermijdelijke opgeleverd. De scene in het restaurant met Anders, die naar de andere mensen luistert en dan die jonge vrouw aanhoort die al haar dromen opsomt, is weergaloos en staat symbool voor Trier's visie. Anders heeft geen dromen meer en is leeg van binnen. Pijnlijk.

Sombere film met maar weinig hoop erin. Sterkste punt is hoe realistische de film aanvoelt.

Wellicht had het nog wel wat duisterder gemogen of visueel wat interessanter om een echt meesterwerk te zijn.

Overigens is de muziek wel echt goed in de film. Heerlijke nummers zoals Candy Castle en Under your Spell komen voorbij.

Wel behoorlijk gestoord aan het begin.

Wie gaat er nu op zo'n manier zelfmoord plegen.. komop he

In Oslo, 31. August volgen we een etmaal lang een depressieve jongeman die verblijft in een afkickcentrum voor drugs. Tijdens een dagje verlof gaat hij langs bij vrienden en familie om na te praten. Wat volgt is een soort haat-liefdeverhouding die Anders moeilijk kan plaatsen. Zijn leven is kapot en heeft voor hem geen zin meer. Hij hunkert naar een normaal bestaan, maar tegelijkertijd verafschuwt hij dat normale banale en vooral saaie bestaan. Ook de verwachtingen die de maatschappij eenieder oplegt bekijkt hij met wisselende emoties.

Anders Danielsen Lie doet het erg goed als melancholische man. Hij draagt de film en doet dat overtuigend. Hier en daar enkele fijne scènes zoals de gesprekken die hij meevolgt op café. Niet de topper die ik verwachtte te zien, maar globaal gezien behoorlijk. Ook de maatschappijkritiek sloeg bij mij wel aan. Maar misschien niet voor iedereen weggelegd, want zo heel veel gebeurd er niet. Nipte 3,5*.

Ik vond het een behoorlijk tegenvallende film. Geen idee waar het echt aan lag. Er zijn wel aspecten / elementen die de film goed aanpakt, maar het komt er niet altijd uit. Film zou heel erg realistisch moeten zijn, ik zie waarom mensen het daar over hebben. Dat is het in zekere zin ook, maar toch heb ik het idee dat de acties alsook persoonlijkheid van de protagonist gewoon niet echt "geloofwaardig" overkomt (al ben ik dan erg streng, maar als een film daarmee uitpakt ben je automatisch strenger). Daarnaast vond ik de "romantiek" te flauw en ongepast, hoewel het heel erg mooie scènes zijn. Maar het past gewoon niet echt in het totaalplaatje en het is nogal erg abrupt. Maar hetgeen me ik het meest aan stoorde is gewoon de vele lange dialogen die voor mij het tempo uit de film haalden. In het tweede film komen er wat mooiere scènes en komt er wat meer muziek want Anders gaat naar een feest, dan weer op café, dan weer naar een discotheek, dan weer bij zijn drugdealer die er eigenlijk geen lijkt, toch zeker geen dealer van heroïne of cocaïne, doet me meer aan een wietdealer denken.

Er zijn ook zaken dat de film goed aanpakt, maar het valt voor mij helaas niet goed. Maar wat het wel relatief goed doet, is het zetten van een depressief mens. Dat lijkt mij vrij goed gedaan. Het hebben van geen dromen, weinig empathie / gevoel nog hebben, doelloos rondlopen en ook het achteruitsteken/minimaliseren van eigen belang (zelfs in de details zie je dat hier) wijzen daar allemaal op. Maar uiteindelijk vind ik Thelma toch een veel betere film achteraf gezien.

Btw van dezelfde regisseur vind ik Thelma en The Worst Person in the World veel beter. Geen idee of je die al gezien hebt.

Worst Person.... heb ik gezien ja, die was stuk beter inderdaad. Zal Thelma ook eens proberen , thx

Na een jarenlange verslaving aan heroïne en aanverwante artikelen is Anders [Anders Danielsen Lie] inmiddels 8 maanden sober. Maar tijdens een lotgenotenbijeenkomst blijkt dat hij worstelt met het vormgeven van een toekomst. Het is 31 augustus en hij heeft een sollicitatiegesprek in Oslo. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om zijn oude vriend Thomas [Hans Olav Brenner] op te zoeken in de hoop dat hij daar houvast kan vinden. Goed geacteerd, maar deprimerend drama waarvan de ontknoping aan het begin al vast laat te staan. Het constante gebrek aan hoop op vooruitgang maakt dit een pijnlijke, weinig aangename zit.