Dead Man Walking (1995)

De eenvoud van een drama dat zo prachtig uitgewerkt werd én vertolkt door Sarandon en Penn. En dat voor een meer dan 2 uur durende film waarvan je het basisverhaal zo kent en toch meegroeit in het verhaal. Voor hetzelfde kon het helemaal eentonig zijn. Want je hoeft enkel mee te leven. Niet te denken omdat het verhaal gewoon voor je uitloopt.

Prachtig en emotioneel zonder franjes.

Een wijselijk verhaal waarin de Amerikaanse wet voor de doodstraf een menselijk karakter krijgt. Tranen vanzelfssprekend want je wordt voortdurend in de hoopscènes meegesleurd. Een beetje nadeel voor diegenen die een bril dragen.

Toch is deze film regelmatig, hoe tragisch ook, doorspekt met vleugjes humor.

Criminaliteit, godsdienst, liefde en menselijkheid geven in deze film mekaar de hand. Prachtig.

Ook al verdient de film een 5 maar omdat ik niet helemaal inhoudelijk akkoord ben een 4,5 plus.

Wat een geweldige film. Ik heb ook behoorlijk wat traantjes weggepinkt bij het kijken van deze film. Het is sowieso een gevoelig onderwerp (wat mij wel altijd erg geïnteresseerd heeft), en het voelde bijna of ik 'in de film' zat als toeschouwer. Ik zal de film zeker vaker kijken. 4,5 sterren!

'k Vond het een mooie film, waarin je niet alleen de verslagenheid van de ouders, maar ook de kant van de dader te zien krijgt. Sean Penn en Susan Sarandon spelen ook weer schitterend.

Een goede film. Totaal niet clichématig zoals de bovenste poster van de vorige¿ pagina beweert (die tevens volledig ernaast zit m.b.t. het plot, vraag me af of je dan überhaupt aan het opletten was tijdens de film). Laat je dus niet afschrikken deze film te zien.

Het acteerwerk is uitstekend van beide hoofdrolspelers, de interessante thematiek wordt uitstekend en op een rustige, fijne manier behandeld en totaal niet over- dramatisch of clichématig neergezet.

Enige kritiek zijn de soms langdradige stukken.

This is not a person. This is an animal.

Ik heb Dead Man Walking voor twee redenen opgenomen. Ten eerste omdat gevangenissenfilms me wel altijd weten te boeien, The Shawshank Redemption en Escape From Alcatraz zijn dan ook twee van mijn favoriete films. Alhoewel, deze film niets te maken heeft met het gevangenissenleven zelf, maar qua plot eerder te vergelijken valt met The Green Mile. De tweede reden was de naam van de regisseur. Tim Robbins zal ik voor de rest van mijn leven herinneren als Andy Dufresne, maar ik wou ook eens weten wat hij waard is als regisseur.

Qua uitgangspunt is de vergelijking met The Green Mile dan ook snel gemaakt. Een man wordt veroordeeld tot de doodstraf voor de moord op twee tieners en ondertussen blijft hij beweren dat hij onschuldig is. Zelfs de namen van de twee slachtoffers (Percy en Delacroix) klonken me zeer bekend in de oren. Van Percy was ik vrijwel meteen zeker, namelijk dat klein opdondertje van een cipier, maar ook Delacroix de fransman met de muis kon ik me vrij snel voor de geest halen. Waarschijnlijk hebben zowel Tim Robbins en Stephen King hun inspiratie vanuit hetzelfde boek gehaald, want zoveel toeval lijkt me nogal sterk. Soit, veel maakt het niet uit, want deze film is een ferme tegenvaller geworden. Het grote mankement van deze film is dat ze op geen enkel moment aangrijpend wordt, zoals men wel beweerd. Als het de bedoeling was om begrip en medeleven te krijgen met Matthew, dan is Tim Robbins daar jammer genoeg in gefaald. Zelfs het einde van de film, waar hij alles opbiecht tegen de zuster en de executie wisten me allerminst te raken. Neem daarbij ook nog eens de oersaaie dialogen tussen Matthew en zuster Prejean en je krijgt een slappe vertoning. Als er een woord is die ik nog niet heb gebruikt en zeer toepasselijk is voor deze film, dan is dat voorspelbaarheid. Vanaf het moment dat de zuster partij kiest voor Matthew, was het al meteen duidelijk hoe de rest van het verhaal zou verlopen. Eerst gaan ze proberen om in beroep te gaan en alsnog zijn onschuld te bewijzen en vervolgens raakt de zuster gevangen tussen twee vuren. Om tenslotte te eindigen met een executie die eigenlijk nooit te vermijden was.

De enige reden waarom ik deze film geen minimumscore geef, is dankzij een degelijke cast. Alhoewel, enkel Penn wist te overtuigen en zorgt daarmee voor een net niet - minimumscore. De rol van crimineel is echt op zijn lijf geschreven en hij komt zeer overtuigend over. Penn is sowieso een acteur die van elke rol wel iets weet te maken, en nu dus ook. Enkel bij zijn personage heb ik toch zo mijn twijfels. Ik vraag me af of het de bedoeling was van Robbins om de kijker de kant van Matthew te laten kiezen, en zo de kijker te doen inzien dat de doodstraf eigenlijk verkeerd is. Want in dat geval ben ik na het kijken van deze film nog meer voor de doodstraf. Heel de film lang krijg je enkel de slechte dingen van hem te zien, zoals zijn rassenhaat en zijn sympathie voor Hitler, waardoor hij van mij, hoe sneller hoe liever geëxecuteerd mocht worden. Oké, op het einde van de film toont hij toch berouw en bekent hij alles, waardoor je toch iets van zijn menselijke kant ontdekt, maar mijn sympathie kreeg hij in ieder geval niet. Desondanks goede prestatie van Penn, wat niet echt van Susan Sarandon kan gezegd worden. Ik heb haar eigenlijk nooit een goede actrice gevonden en ik denk ook niet dat ik na deze film van mening ga veranderen. Hoe dat ze hiervoor een Oscar heeft gewonnen is voor mij één groot raadsel, waarschijnlijk was de concurrentie ook al niet veel soeps. Misschien heb ik me gewoon te veel geërgerd aan haar personage dan aan haarzelf, want een zuster die het opneemt voor een moordenaar en een verkrachter is gewoon te absurd. Ik zou bijna vergeten dat ook Jack Black hier een rolletje had, maar dat was ook niets meer dan een niemendalletje.

Tja, buiten een goede Sean Penn valt er in deze film weinig of haast niets te beleven. Enorm voorspelbaar verhaal dat me op geen enkel ogenblik wist te beroeren met daar bovenop nog eens erg vervelende dialogen. De eerste kennismaking met Tim Robbins als regisseur had ik me geheel anders voorgesteld.

1.5*

Wauw, wat een verhaal, wat een film en wat een ijzingwekkend goede acteurs die Sean Penn en Susan Sarandon.

De kilheid en zakelijkheid van de executieprocedure wordt goed weergegeven, tenminste ik denk dat het zo zal gaan.

Ook nog een schitterende muziek.

Prachtige film met zeer goed rollen van Susan Sarandon en Sean Penn. Film begon naar mijn idee iets te snel. Enfin, ik heb ervan genoten.

Zeer goede en indrukwekkende film over de doodstraf. Natuurlijk altijd een erg beladen en moeilijk onderwerp om te verfilmen, als je het mij vraagt.

Dead Man Walking geeft een prima genuanceerd beeld, van wat er zich nu allemaal afspeelt rond een ter dood veroordeelde, en de familie van hem en de slachtoffers. Iedereen komt in feite wel aan bod. Bovendien zetten beide hoofdrolspelers een zeer overtuigende rol neer. Vooral Penn is echt indrukwekkend goed hier. Het langzame proces van de executie maakte de meeste indruk op mij. Zoiets als hier is behoorlijk ingrijpend om te zien. Ondanks, dat Penn een moordenaar is, had ik toch sympathie voor hem. Erg knap dat regisseur Tim Robbins zoiets lukt. Verder is het erg goed van hem, dat hij hier geen standpunt heeft ingenomen over de doodstraf, en beide kanten van dit proces weet te tonen.

Prima film dus, met sterk acteerwerk en een boeiend verhaal. Goed uitgewerkt, en van meerdere kanten belicht. Zo zie ik ze graag.

4,0*

Matig filmpje.

De grote kracht van deze film is Sean Penn.Hij bewijst maar weer eens een van de beste acteurs van zijn generatie te zijn. Een van de beste bad-characters ooit vertolkt. Als je zo divers kan zijn en dit kan neerzetten en daarnaast ook nog de rol van Harvey Milk (Milk)... petje af

"A mother's arms are strong when her child is in danger." ...:T " !!!

Sterk Drama !!! "Dead Man Walking" is een prachtig sterk drama met sterke acteerprestaties

van Sean Penn en Susan Sarandon. Het verhaal neemt je mee en deelt bij momenten regelrechte

uppercuts uit. Gewoonweg een schitterende drama film over een moeilijk thema ... 'de doodstraf'.

Sean Penn zet echt een geweldig personage neer, zeer indringend, divers en fascinerend te noemen. Een pareltje van Tim Robbins over een gevoelig onderwerp.

Een op waarheid gebaseerd pure film die je meerdere keren bij de strot grijpt. Tim Robbins omzeilde clichés, nam zelf geen standpunt in inzake de doodstraf (hij zorgde voor een balans tussen de voors en tegens), maar dwong de kijker om zelf te denken. Zijn manier van vertellen deed me regelmatig aan de films van Clint Eastwood denken. Zowel Sean Penn als Susan Sarandon zijn voortdurend geloofwaardig en geven de film intensiteit.

Een goede misdaad/drama film...

Goed verhaal (niet spannend)...

Prima acteerwerk...

Bekende acteurs Sean Penn en Robert Prosky...

Ook een bekende actrice Susan Sarandon speelt goed....

Mooi HD kwaliteit breedbeeld (1995)...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Ah, vijfde keer dezelfde reactie. Leuk.

Over de film. Goed, niet meer, niet minder. Tim Robbins is geen geniale regisseur. Een goed paard is nog geen goed ruiter, zullen we maar zeggen. Deed me in manier van filmen denken aan Mystic River. Maar een slag minder. Sean Penn houdt het niveau hoog. De rest van de cast trekt zich eraan op.

bass-9

Goede film in dit genre!!!

Typisch Amerikaans uitgewerkt, maar in die tijd was het een topper van een film. Goede drama en de acteurs speelde goed hun rol.

Niks mis om van mensen te houden. Al hebben ze onvergeeflijke dingen gedaan, er is altijd iets goeds in een mens. Zuster Helen staat een ter dood veroordeelde in death row bij tijdens zijn laatste dagen. Het is natuurlijk zo'n film waarna heftig kan gediscussieerd worden of doodstraf gerechtvaardigd is voor zware misdaden. De film gaat de polemiek uit de weg en toont dat er een verhaal is langs de twee kanten maar blijft desondanks niet helemaal neutraal. Dead Man Walking probeert het begrip voor dader en nabestaanden van de slachtoffers aan te wakkeren maar leek me toch duidelijker sympatieker voor de misdadiger. De vader van het meisje wordt zelfs als een regelrechte eikel afgeschilderd. Wat me ook nogal stoorde was weer dat hele religieuze gedoe daarrond, iets dat me altijd tegenzit in films, en vooral de schijn dat geloof voor alles een oplossing lijkt te brengen. Een nogal moraliserende film maar met zo'n onderwerp is het moeilijk om niet moraliserend te zijn. Penn is weer ijzersterk hier en het laatste half uur stijgt de zenuwachtigheid. De doodstraf leek niet meer zo rechtvaardig en "juist" als in het begin van de film.

Door de bank genomen - er waren nl. wel wat stukken die op mij enigszins langdradig overkwamen - een sterke film. Snap alleen het morele dilemma dat wordt geschetst niet zo. Sommige mensen besluiten om religieuze of ideologische motieven hun tijd en energie te steken in het helpen van mensen die de meest kwaadaardige misdaden hebben begaan. Ik vind de empathie die ze voor deze misdadigers opbrengen geheel misplaatst. Deze energie is beter besteed aan de vele eenzame, zieke, of ongelukkige mensen die niets misdaan hebben en ook zo gebaat zouden zijn met een helpende hand of een vriendelijk woord. Dat in deze misdadigers (soms met enige moeite) ook een goede kant valt te ontdekken is irrelevant. In ieder mens is wel iets goeds te vinden. Het gaat om hun slechte kant, en wat ze daarmee hebben aangericht.

Het moment waarop we een levend wezen doden blijft altijd triest. Of het nu gaat om een oud en ziek dier, om de kip die aan de grill gaat, of om een misdadiger die weerzinwekkende dingen heeft gedaan en nooit meer zal kunnen terugkeren naar de samenleving. Maar we moeten niet vergeten dat de dood pijnloos is, op het moment dat het doodsvonnis wordt voltrokken gaat voor de misdadiger simpelweg het licht uit; hij krijgt niets meer van mee van wat er na zijn dood gebeurd. Nabestaanden en slachtoffers (voor zover die het hebben overleefd) kunnen weer verder, we laten de dader niet kapot van berouw en zelfmedelijden zijn verdere leven nodeloos achter de tralies creperen, en de samenleving kan zijn energie weer in nuttiger dingen steken.

Een beladen onderwerp die vele voor en tegenstanders kent, zo ook in Nederland. Deze film neemt geen stelling, blijft neutraal. Het mooie is dat er in de film veel ruimte is voor de gevoelens van een ieder, de directe nabestaanden van de slachtoffers van Poncelet, maar ook de familie van hem. Zuster Prejean is vanuit haar geloof al een absoluut tegenstander maar brengt wel begrip op voor de familie van de slachtoffers. Hierboven werd ergens gesteld dat zij beter haar energie in andere, hulpbehoevend, mensen zou moeten steken, ik denk dat zulks bij mensen die vanuit het geloof en hun hart werken, zo niet werkt. Vergeet niet een mens gaat sterven voor iets waar hij absoluut verantwoordelijk voor moet worden gehouden, geen verzachtende omstandigheden zoals geestelijke beperktheid, onder invloed van drank of druggs, nee deze gruweldaden zijn bewust gepleegd en hij moet daarvoor verantwoording afleggen. Zuster Prejean geeft aan dat zij tegen de doodstraf is, maar probeert Poncelet wel te helpen in zijn voorbereiding op het onvermijdelijke.Nergens veroordeelt zij de ultieme straf, zelfs probeert zij begrip op te brengen voor de haat die de ouders van de slachtoffers, begrijpelijkerwijs, hebben tegen Poncelet
Na het zien van deze film ben ik alleen maar meer tegenstander van de doodstraf geworden. Mijn reden, heel simpel, iemand neemt het leven van een ander, dat moet bestraft worden, maar heeft de overheid, dus het volk, dan wel het recht om dat leven te nemen. Bovendien, hoe vaak is het wereldwijd de laatste jaren niet voorgekomen dat, dankzij nieuwe onderzoekstechnieken, mensen plots worden vrijgesproken. Wat er dan moet gebeuren met iemand die een dergelijk misdrijf op zijn geweten heeft, lang vast zetten, menswaardig behandelen zorgen dat zo iemand niet afglijd en dan na 25 jaar eens kijken of het verantwoord is om zo iemand los te laten, maar dat is mijn mening.
Terug naar de film. In mijn ogen konden alleen Sarandon en Penn deze rollen aan, hun spel is gedurende de hele film van een verschrikkelijk hoog niveau. Beide geven aan hun rol zoveel menselijks mee, Penn krijg je bijvoorbeeld sympathie voor, tot het moment dat duidelijk wordt wat hij heeft gedaan. Blijft dan die sympathie overeind , bij mij zorgde het er wel voor, dat ik ernstig ging twijfelen. Ondanks alles kreeg ik sympathie en medelijden met zowel de moeder van Poncelet als de ouders van de slachtoffers, dat was ook het hele sterke aan deze film, ieder betrokkene kreeg de kans zijn of haar gevoel te tonen. Ook een groot pluspunt aan de film is de soundtrack, met als hoogtepunt de prachtige song van BS, dead man walking
Ik blijf een tegenstander, maar heb wel begrip voor mensen die geliefden hebben verloren door dit soort misdrijven en in mijn ogen hebben zij alleen het recht om eventueel een vonnis te voltrekken.

Dead man walking, iedere rechtgeaarde filmgek moet deze film gezien hebben en het liefst meermalen.

Ik begin een beetje gek te worden van te lange films. Dead Man Walking heeft naar mijn mening gewoon te weinig inhoud om te verspreiden over een speelfilm.

Natuurlijk, het verhaal is niet zomaar uit de mouw geschud en het acteerwerk is zelfs erg goed, maar om dan 2 uur naar eentonige dialogen te luisteren om er uiteindelijk achter te komen of het een terechte executie is of niet werkt voor mij niet. Op dat moment kon het me gestolen worden. Sterker nog, ik heb geen één keer mee kunnen leven met welke persoon dan ook. Maak er gewoon een docu van denk ik dan.

Die muziek ook tijdens de executie, een soort religieus deuntje dat me deed denken aan Arabische oorlogsmuziek, dat was echt tenenkrommend.

Een sterke film van Tim Robbins die niet aan zijn proefstuk toe is met deze gevangenisfilm al is de insteek we van totaal andere aard dan The Shawshank redemption natuurlijk. De doodstraf als thema staat hier centraal en dat is sowieso maatschappelijk een gevoelig thema. Toch wenst Robbins geen partij te kiezen en tracht hij zo objectief en neutraal mogelijk de film te presenteren. Het is fijn op te merken dat hij beide versies, beide partijen belicht. Toch helt zijn visie over naar de afschaffing van de doodstraf, en dat is een mening die ik deel en apprecieer (maar dit terzijde). De emoties van de dader en de slachtoffers worden beiden toegelicht. En soms valt dit tegen voor de soms erg naïeve non Helen. Zo erg zelfs dat haar eigen omgeving (de kinderen) moeilijk blijf weten met haar bezoekjes aan de racistische moordenaar. De gesprekken met de ouders van de tieners vond ik dan ook erg pakkend.

Penn geeft erg goed gestalte aan de terdoodveroordeelde Matthew Poncelet. Het personage deed me zelfs wat denken aan Derek (Edward Norton uit American History X) waarbij Poncelet ook zwarten haat en nazi's verheerlijkt. De korte flashbacks van de misdaad vond ik goed verwerkt in de film en geven een bepaalde schwung en doorbreken de soms net iets té religieuze insteek van de film.

Het is met name jammer dat er een religieus aspect bij komt kijken om een punt te maken. Verder wordt de band tussen de non en de crimineel fraai in beeld gebracht en wordt er mooi opgebouwd naar een finale. De rol van de familie is wat minder sterk, toch blijft er gonoeg over om Dead Man Walking te bewonderen. Het gaat dan met name over de doodstraf: wel of niet?

Mooie film die je ethische vragen doet stellen. Nog een voetnoot voor de prachtige acteerprestatie voor Susan Sarandon. Ze kon op een perfecte manier de non Helen neerzetten, die wordt geconfronteerd met het harde gevangenisleven in plaats van haar nonnenbestaan.

Uitstekend drama met twee uitstekende hoofdrolspelers gespeeld door Susan Sarandon en Sean Penn. Berust daarnaast op ware feiten. Niet zo zeer dit plot, want het zijn losse stukjes waar een film van gemaakt is. Het is dus geen biografie geworden al lijkt dit er wel op. De echte non leeft nog steeds en heet Helen Prejean. Een felle tegenstandster van de doodstraf. Dat vinden we hier eigenlijk niet terug. Het is ook geen film waar de non haar best doet om uit te vinden of hij wel de dader is die de trekker heeft overgehaald. Wel legt ze haar lijntjes maar het is in die zin geen echte race tegen de klok. Ze geeft hem voornamelijk geestelijke steun al is lang niet iedereen eens met haar beslissing. Met name een van de ouders zijn fel op haar steun aan de veroordeelde. De film is wel wat eenzijdig en misschien wat langdradig, maar nooit vervelend. De rollen worden zo goed gespeeld dat je dit onmogelijk een slechte film kan vinden. De rood doorlopende ogen van Susan Sarandon spreken tot de verbeelding. Ook Sean Penn in alle opzichte een foute vent laat zien dat ook hij een mens is van vlees en bloed.

Mooi zijn ook de flashbacks in deze film zodat het uiteindelijke puzzelstukje helemaal naar voren komt. Goed gemaakt. Er wordt ook geen statement gemaakt over hoe slecht de doodstraf wel niet is. De keus is aan jou. Denk wel dat Amerika wat dat betreft vrij rechts is. De keuze van Trump zullen velen dan ook niet erg vinden. Ben zelf trouwens geen fan van de jury, maar dat terzijde.

Hoe dan ook Dead Man Walking (wat een vreselijke tekst) hier loopt een dode man is zeker de moeite waard als je van karakterrollen houdt. Topper in zijn genre.

Hoe dan ook Dead Man Walking (wat een vreselijke tekst) hier loopt een dode man is zeker de moeite waard als je van karakterrollen houdt. Topper in zijn genre.

Het schijnt dat dit geroepen wordt als een ter dood veroordeelde naar de plaats van executie wordt geleid, maar dat kan natuurlijk een verzinsel zijn om het allemaal wat meer dram te geven, of de doodstraf al niet dramatisch genoeg is.

Typisch Amerikaans om een veroordeelde zo te vernederen.

Na alweer 10 jaar de prent eens opnieuw bekeken, en nog steeds maakt hij dezelfde indruk als de eerste en tweede maal dat ik hem zag.

Ik blijft dus bij mijn eerdere mening over de film, alleen wil ik eraan toevoegen dat de film ook een soundtrack heeft, met daarop meerdere grote namen waaronder Bruce Springsteen, Eddie Vedder, Tom Waits en Patti Smith, om er maar enkele te noemen.

...every person is worth more than their worst act.

Hmmm...niet meteen het verpletterende drama dat ik gehoopt had, eerder een behoorlijke stroeve film met een beladen onderwerp die wel tot nadenken zet en verschillende kanten van dit thema uitermate goed weet te belichten.

Het verhaal moge duidelijk zijn, een non staat veroordeeld moordenaar bij op weg naar zijn executie. Iets dat door de omgeving niet bepaald begrepen wordt. Daarnaast sluimert de waarheid over wie wat deed, want Poncelet ontkent de moordenaar te zijn. Wat toch wel meteen opvalt is de schurrende wisselwerking tussen de twee, aan een kant de non die in een soort naïviteit niet beseft waar ze aan begint, het enge mannetje Poncelet aan de andere kant. Moordenaar of niet, dat dit bepaald geen prettig heerschap is straalt er vanaf. Facist, racist, geweldsdelinquent, opschepper, sjansen met Prejean en vooral lijkt dit mannetje niet echt onder de indruk van zijn toekomstig lot. Daarnaast lijkt het ook een simpele ziel, zich zo vast te pinnen op de leugendetector test.

Even vraag ik me af dit wel zo boeiend gaat worden als gehoopt met het tot dan toe getoonde slepende tempo en de happerende wisselwerking tussen de twee hoofdrolspelers, dat laatste is natuurlijk onderdeel van de film maar mee helpen doet het niet. Maar dan toch borrelt langzaam de essentie van de film naar de oppervlakte in de vorm van een interessant dilemma. Is de doodstraf niet een verkapte manier van bloedwraak? Is dit human? Is de mens die veroordeeld tot de doodstraf een beter mens dan de veroordeelde moordenaar? Wat is uberhaupt het midden van rechtvaardig? Ik zelf was voor de film van mening dat misdrijven als verkrachting en moord met de hardst mogelijke straf bestraft mogen worden. Toch begint bij mij ook halverwege de twijfel te knagen. Een kant kiezen doet Robbins echter niet met zijn film, hij laat zelf de karakters de kanten verkennen en laat op uitstekende wijze het verhaal en verlies van beide kanten zien. Wat een tragedie, voor beide partijen wel te verstaan en dan bedoel ik ook de moeder van de dader. Interessant daarna, en al behoorlijk richting het einde, is de spiegel die Prejean hem probeert voor te houden in een stukje erkenning, besef en inzicht van daden en spijt richting slachtoffers. Boeiend als wel schrijnend is de scène met de familie op bezoek en daarna the walk zelf.

Dead Man Walking toont dat een dergelijke zaak slechts verliezers kent en geen enkele winnaar. En hoewel ik niet bepaald een pacifist ben, zet het geheel toch aan tot denken wat nu beter is enzo slaagt Dead Man Walking toch nog tot op zekere hoogte.

Dead Man Walking gaat over de ter dood veroordeelde Matthew Poncelet(Sean Penn). Poncelet is ter dood veroordeeld wegens zijn aandeel in een brute moord en verkrachting van een tienerstel. Hoewel hij altijd ontkent heeft is hij op basis van de verklaring van zijn handlanger Carl Vitello veroordeeld. Vitello kreeg in ruil voor zijn getuigenis levenslang. Matthew slijt zijn dagen op Deathrow in Louisiana State Penitentiary beter bekend als Angola terwijl hij zit te wachten op zijn executiedag. Hij krijgt bezoek van de non Helen Prejean (Susan Sarandon) die zijn doodstraf wil om laten zetten in levenslang maar hem tegelijk geestelijke bijstand wil verlenen. Iets wat haar niet door iedereen in dank wordt afgenomen, met name de ouders van de slachtoffers.

Het onderwerp is controversieel, ik ben persoonlijk niet tegen de doodstraf. Voor gevallen als Dutroux, Manson, Gacy, Bundy, Koos Hertogs en Robert M. zie ik geen andere oplossing want die hebben een major malfunction in hun hoofd maar ook keiharde criminelen die over lijken gaan zoals leden van cartels of streetgangs lijkt het de enige oplossing want dat crapuul levenslang opsluiten biedt ook geen soelaas want dan runnen ze hun imperium vanuit de cel. Het is dus kiezen tussen twee kwaden maar ik vind een snelle voltrekking van de doodstraf een humanere oplossing voor de veroordeelde want dood gaan we allemaal een keer. Het enige verschil tussen jou en een ter dood veroordeelde is dat hij/zij de exacte datum weet waarop hij/zij sterft. Bovendien is het een kostenbesparende methode om de maatschappij van tuig van het ergste soort te ontdoen in plaats van ze levenslang op te bergen. Wat ik inhumaan aan de doodstraf in Amerika vind is de tijd tussen de veroordeling en het uiteindelijke uitvoeren van het vonnis, minimaal 264 maanden oftewel 22 jaar. Dat komt door het bezwaar dat je kan indienen.Je hebt 12 circuit courts of appeal en 1 federal court of appeal en dan is er ook nog the supreme court die het vonnis kan terugdraaien in theorie. Dat is een tijdrovend en vooral geldverslindend proces waarbij valse hoop gewekt wordt. Ter vergelijking in China zit er twee maanden tussen uitspraak en executie, daarmee wil ik China geen heilstaat noemen. Verre van zelfs. Ja er worden soms onschuldigen ter dood veroordeeld en dat is natuurlijk schandalig maar het overgrote deel dat op deathrow zit is gewoon tuig van het ergste soort. Matthew Poncelet was ook tuig van het ergste soort maar ik ben het wel eens met Helen Prejean dat ook hij een beetje sympathie en empathie verdient. Het blijft namelijk wel een mens en de reacties van de ouders van de vermoorde tieners vond ik schokkend want krijsen om het hoofd van de moordenaar van je kind, hoe begrijpelijk ook, maakt je in feite geen haar beter dan de moordenaar zelf. Al weet ik niet hoe ik zou reageren wanneer 1 van mijn dochters zoiets naars zou overkomen. Waarschijnlijk zou ik dan ook de dader eigenhandig dood willen maken maar ik hoop dat ik de kracht heb om menselijk te blijven. Prejeans uitgestoken hand tijdens de voltrekking van het vonnis was een prachtig gebaar dat mij niet onberoerd liet net als het verzoek van de vader van de vermoorde jongen om met haar te bidden op Poncelets begrafenis. Dat gaf me het gevoel van hoop, dat de wereld en de mensheid nog niet compleet verloren zijn al lijkt dat vaak wel zo. Daarom vond ik het een mooie film.

Dead Man Walking is een prachtige film over menselijkheid, empathie, schuld, erkenning, berouw maar ook vergeving met mooie rollen van Penn, Sarandon en R. Lee Ermey die we vooral kennen als Gunnery sergeant Hartman uit Full Metal Jacket.

Tim Robbins regisseerde het controversiële en soms ongemakkelijke, waargebeurde verhaal van een toegewijde non die een gevangene (beschuldigd van verkrachting en moord op een jong stel) troost tijdens de laatste momenten van zijn leven, terwijl hij wacht op zijn straf in de dodencel met dodelijke afloop. De grote Susan Sarandon speelt zuster Helen Prejean en Sean Penn speelt Matthew Poncelet, de haatdragende gevangene die de non om hulp vroeg terwijl hij probeert zijn wroeging over de misdaad te verbergen. Ze is er om niet alleen hem maar ook anderen te helpen met haar boodschap van vergeving en liefde. De zuster wil ook de families troosten die hun kinderen hebben verloren in deze tragedie, iets dat misschien heel moeilijk voor haar kan zijn (aangezien ze nog nooit zo'n dienst heeft verricht) en omdat de families weten wat ze met de gevangene doet.

Wat is belangrijk in deze film? Het is een film over de doodstraf en toch is het geen propaganda ertegen of ter ondersteuning ervan. Het toont alle kanten van een tragische gebeurtenis en de nasleep ervan, de families hebben moeite om door te gaan, de dagen dat de gevangene wachtte op zijn executie en het religieuze gedeelte met de troostende non.

Robbins' film koos geen kant over het onderwerp van de doodstraf, dit is de vraag voor het publiek om te kiezen of ze voor zijn of niet. Bekijk de casus en zie wat jij ervan vindt. Het deed me denken aan de film Krótki Film o Zabijaniu (Film, 1988) (1988) uit 1988, geregisseerd door Krzysztof Kieslowski. Beiden geweldige en controversiële films over hetzelfde onderwerp.

Het verschil is dat we in het werk van Robbins al die tijd weten dat er een misdaad heeft plaatsgevonden (gepresenteerd in flashbacks) en dan zal de straf verschijnen, terwijl in de Poolse film het hele verhaal in volgorde wordt weergegeven, eerst komt de schokkende misdaad van een taxichauffeur, dan bijna aan het einde van de film de uitvoering van de moord.

Dus omdat de verhalen op verschillende manieren werden gepresenteerd, zal de manier waarop het publiek zal reageren op de uitvoering van de moorden heel anders zijn. Maar ik moet zeggen dat je in de film van Kieslowski zeker de executie van de moordenaar zult willen.

Het verhaal van "Dead man walking" is goed geschreven, er wordt niets verbloemd en er is geen politieke boodschap die de plot kan verpesten. Iets met teleurstelling was dat het personage van Sean Penn de enige leek te zijn naar wie iedereen met de vingers wees en hem schuldig noemde. We ontdekken dat hij

niet de enige was toen hij de misdaad pleegde en dat de film nooit zegt wat er met zijn partner is gebeurd in de film. Penn werd geëxecuteerd! Alles werd op het conto van slechts één persoon gegooid.

Het acteerwerk is voortreffelijk van de hele casting. Sarandon won een Oscar voor haar goede optreden; Penn werd genomineerd voor zijn briljante vertolking van het titelpersonage; en in de prima bijrollen bevat de film Raymond J. Barry, Robert Prosky, Lois Smith, Celia Weston, R.Lee Ermey (hij speelt deze keer geen militair) en Margo Martindale. Mijn respect voor de regie van Tim Robbins die een prachtige film heeft gemaakt over een serieus onderwerp zonder al te controversieel of te hard te zijn in het thema.

"Dead Man Walking" is mogelijk niet voor iedereen geschikt, het is sowieso wel een verhaal voor degenen die van tot nadenken stemmende films houden of van de acterende Sarandon of Penn houden.

Waardering: een ruime 8!

En voor de herkijk met dit in eerste instantie stugge drama, iets dat met voorkennis een stuk beter valt. Opvallend natuurlijk de sterke cast en het gevoelige onderwerp, tevens alle partijen en betrokkene die allemaal toch niet meer dan slachtoffer zijn. Ik lees hier boven dat de zuster de kant van Poncelet kiest en daarna de film voorspelbaar is, maar volgens mij mis je dan het nodige. De zuster kiest namelijk helemaal niet de kant van Poncelet maar steunt slechts een mens, een kind van God zoals zij dat ziet zonder te veroordelen. Every person is worth more than their worst act zegt de zuster op een gegeven, bovendien zegt ze ook nog dat ze Poncelet niet graag op straat zou zien. De film noch de zaak draait om de schuld of onschuld en het vrij krijgen van Poncelet, maar is niets meer en minder dan een poging de doodstraf ter discussie te stellen.

En met de voorkennis van de film valt dit trage drama toch een stuk beter en komt de boodschap luid en duidelijk over met de onzekere laatste uren van Poncelet. Verdient de beste man beter? Waarschijnlijk niet want het is een naar en arrogant mannetje die liegt en bovendien moordenaar blijkt te zijn. De vraag die de film oproept is juist of de mens, de familie van de slachtoffers, de aanklagers, rechters, jury en beul zoveel beter zijn, want wij zijn in zekere zin ook uit op bloed. Daar staat tegenover dat een levenslange opsluiting natuurlijk een kapitaal kost en gevaar voor cipiers en begeleiders met zich mee brengt. Is de doodstraf dan een model om het gevaar te bezweren en geld te besparen? Het blijft in ieder geval een ethisch en morele dilemma waar we moeilijk uit gaan komen mede door deze film. Een halve ster erbij wat mij betreft.