Restless (2011)

Nadrukkelijk sentimentele, melancholieke, zwaarmoedige, zonderlinge tragikomedie, met sterke, levensechte personages, waarin de dood alomtegenwoordig is en geromantiseerd wordt, maar het verhaal uitermate zwak en niet bijster origineel is. Daarbij komt dat het te verwachten conflict tussen de beide hoofdpersonen niet logisch overkomt. Wel biedt de film enige wonderschone beelden en wordt duidelijk dat de regisseur een hymne op het leven en de liefde heeft willen maken en gefascineerd is door het leven vlak voor de dood.

Aan de saaie en druilerige kant helaas, ondanks de acceptabele prestaties van de twee hoofdrolspelers. De uitwerking van het karige gegeven kent gewoonweg te weinig interessante en/ of onderhoudende aspecten om de film boeiend te houden. Het kabbelt allemaal maar door.

Laat ik voorop stellen dat er niets mis is met de acteerprestaties van de twee jonge hoofdpersonen. Ze doen het meer dan prima. Mia net wat beter dan Henry, maar enfin. Toch ontbrak er iets. Ik kan het niet precies aangeven wat het nou is, een bepaald.. gevoel. Ik ervaarde de film grotendeels als vermoeiend, traag en.. leeg. Kleurloos, bijna. Toch heeft het me af en toe wel wetend te ontroeren, en heb ik hem ook tot aan de aftiteling afgekeken. De sfeer is met vlagen melancholisch en enkele dialogen zijn ook de moeite waard.

Toch viel het me in zijn totaliteit allemaal wat tegen. Ik had verwacht een sterkere band te krijgen met de twee jonge mensen, maar dit bleef uit. Ik voelde me geen enkel moment in de film gezogen, maar keek toe vanaf een ruime afstand.

Waarschijnlijk is het simpel gezegd niet mijn soort film.

Traag, melancholisch, bevreemdend en fascinerend. Favoriet Gus van Sant krijgt het weer voor elkaar om onder de huid te kruipen... Weg met de hap klare brokken, ontwijk de clichés en omarm het kleine canvas! 'Restless' is prachtig...

Ik vond het wel een unieke film, nooit eerder zoiets gezien op de manier waarop het in deze film belicht wordt.

De kwetsbaarheid van leven en dood wordt op een pure manier benadrukt.

Ik vond het een schattige film en werd er ook wel door geraakt, al werd de nadruk daar niet op gelegd.

Zou eigenlijk wel meer van dit soort films willen zien, maar ik verwacht die niet snel te vinden.

Alleen vanwege de laatste paar minuten doe ik er een ster bij. Zware film, maar die laatste minuten hebben echt indruk gemaakt. Prima geacteerd. Vreemd verhaal.

Vond het een mooie kleine film waarbij liefde en de dood de boventon voerde. Of misschien kan ik beter zeggen de dood die een ode brengt aan het leven en alles wat dat zo mooi maakt. De 2 hoofdpersonages deden het prima qwa acteerwerk en de film werd nergens sentimenteel of overdreven, wat deze film goed deed weg kijken, al moet je er wel de tijd voor nemen

Já! Ik vind Mia Wasikowska geweldig! Ze transformeert helemaal, elke keer weer. Ik geloof echt dat ze Jane is. Ik geloofde dat ze Alice was. Ik geloof dat ze Annabel is. Daar heb je toch wel klasse voor nodig, en klasse heeft Mia.

I love you so much..

Henry Hopper is een mooi tegenwicht voor haar personage. Ze spelen op hetzelfde niveau, dagen elkaar onzichtbaar uit, en er rolt een mooie, en ontroerende film uit, die solide voortrolt en blijft ontroeren, ook als de camera allang gestopt is met rollen. Er zit iets in Mia, iets breekbaars, en het komt er maar niet uit. Mag ze nog lang, lang blijven acteren? Alsjeblieft? Ik kan geen genoeg van haar krijgen. Of is dit een verkeerde opmerking? Dan nog, wat maakt het uit..

Wat krijgt deze film een hoge score? Alleen maar volgens mij vanwege de regisseur. Ik vond deze film VRESELIJK slecht. Zonde van mijn tijd.

Ja ik draag ook altijd alleen maar Aramani. Ik vind het helemaal niet mooi, het zit niet lekker, VRESELIJK zelfs, maar toch vind ik het fijn om er veel geld aan uit te geven..

Van Sant maakt twee soorten films. De films die hijzelf schrijft zijn vaak de meer experimentele, de scripts van een ander die hij verfilmd (vaak van jonge, beginnende scriptschrijvers) zijn vaak wat conventioneler. Dit is er een uit de tweede catagorie.

Bij een paar eerdere mensen wil ik me wel aansluiten: Nee, dit is niet van Sants beste en ja, deze film doet wat denken aan Harold and Maude, zonder dat niveau te halen.Verder vind ik het heel erg een Van Sant. En dat is goed, want het script is op het randje van corny, maar Van Sant houdt het met zijn vrij lichte en vooral kleine benadering makkelijk binnenboord. En omdat dan zo'n afscheidsbrief heel mooi aards blijkt te zijn lukt dat ook prima. Op het einde herhaalt Van Sant iets dat hij al eens eerder deed, namelijk een toespraak niet laten zien, in die andere film was dat gemakszuchtig, hier is het de enige juiste keus, erg mooi zelfs. Van Sant bewijst ook maar weer eens een prima muzieksmaak te hebben. Mooie soundtrack (van Elfman) waar ook de liedjes in werken.

3.5*

Moeilijke film mede door het redelijk zware onderwerp.

Het acteerwerk is op zich wel goed te noemen, maar de film kabbelt ondertussen maar voort zonder enige echte richting. Ja, wel dat Annabel uiteindelijk dood gaat. Maar dat is het dan ook wel.

Ik had toch graag een film gezien die de dood wat beter belicht had.

Kleine 3,0 sterren.

Iedere film die eindigt met een nummer van Nico verdient bij mij meteen een 0,5* ster extra

Alleen al de 30 seconden waarmee van Sant, zonder woorden, de medische toestand van Annabel neerzet zijn van uitzonderlijke klasse. In alle eenvoud is dit een prachtige, melancholieke film die ver uitsteekt boven het gemiddelde. Mooie film.

Heel leuk.

Die lof gaat op voor zowel de inhoud als de verpakking.

Zware thema's zoals het leven voor de dood en rouwverwerking worden opvallend sober aangepakt. Sentimentele drekdialogen en dergelijke meer blijven achterwege en de fijne hoofdpersonen zorgen voor frivoliteit.

Enkel het slotakkoord gaat uit de bocht: wat mij betreft mist de "crisis" aanleiding en geloofwaardigheid.

Over de cast valt niet echt te klagen. Henry Hopper - een mix tussen James Franco en Eddie Redmayne - heeft z'n naam mee, maar is toch wel de zwakke schakel. Niet dat hij slecht acteert, maar zeker naar het einde toe - in de meer intensere scènes, zeg maar - overtuigt hij niet.

Over die andere hoofdrol - Mia Wasikowska - ben ik wederom lyrisch. Ik denk dat ik nu een film of 5 met haar gezien heb en kan niet anders dan zeggen dat zij het grootste acteertalent in tijden is.

De mij onbekende Ryo Kase tot slot zet ook een oerdegelijke rol neer als geest.

Naast het verhaal en de vertolkingen heb ik eveneens ontzettend kunnen genieten van het visuele aspect: na Wasikowska de tweede reden om deze te zien. Veel scènes zijn echt enorm knap gefilmd en sluiten perfect aan bij het gevoel dat op die momenten overheerst. Naast dat schitterend luik is ook het muzikale aspect een dik vet pluspunt.

Dikke 3,5

Harold and Maude staat in mijn top tien lijst en ik ben ook wel een liefhebber van Gus van Sant, wat moet ik hier mee. Niet veel, een drie omdat het geen slechte film is, maar hij blink ook nergens uit.

Degelijk.

Van Sant en Ryo Kase in één film, vond het wat een apart gegeven. Achteraf paste het wel, al vond ik dat Kase verder redelijk weinig werk kreeg. Las hier en daar dat het wat Japans aanvoelde, begrijp ergens wel waarom maar toch blijft dit voor mij oer-Amerikaans werk. Van Sant vertelt hier toch meer dan hij toont.

Acteerwerk is degelijk, visueel is het aan de saaie kant, de soundtrack is duidelijk het minste deel van de film. Resten eigenlijk twee personages die best interessant zijn, maar ook wat gekunsteld moeilijk. Een iets te grote samenloop van twee probleemgevallen als je het mij vraagt.

Van Sant houdt er een gezapig maar aangenaam tempo op na. Af en toe leeft de film een beetje op, vaak zakt het ook allemaal wat te snel weg. Einde dan toch iets te melig voor het begin van de film, maar gezien het verloop had het nog heel wat erger kunnen zijn.

Vond het niet slecht, maar dit is er eentje die ik snel ga vergeten vrees ik.

3.0*

Vond het een fijn filmpje. Het is allemaal niet erg origineel. Het afstruinen van begrafenissen van onbekenden als soort van ontwrichte therapie, is ondertussen al vaker gedaan. Dat zelfde geldt voor het hele scenario waarin twee misfits elkaar vinden en er een wat gemankeerde relatie op na houden. De uitwerking is dan hetgeen dat de film kan onderscheiden, maar zelfs daarin zag ik geen scene die daar echt in slaagde.

Het bijzondere van de film, maar dan op zijn eigen kleine manier, is dat het toch werkt als een trein. Van Sant kan namelijk twee dingen, twee uitersten. Hij kan experimentele cinema maken die zich onderscheidt door anders te zijn. En hij kan goedgemaakte mainstream films maken. Ik ken eigenlijk geen filmmaker die deze twee uitersten zo goed beheerst. Deze valt voor de goede orde in de tweede categorie.

Want ik vond het een feelgood film. Daar kon zelfs het onvermijdelijke einde en het 'kankerverhaal' niets aan veranderen. Het feelgoodaspect zit hem dan met name in het feit dat de twee voor de korte periode heel veel aan elkaar hebben. Heb onbewogen zitten kijken en ging er helemaal in op. De film ziet er vrij prettig uit, de muziek is aangenaam en het verhaal 'loopt' goed. Heb me er prima mee vermaakt. Was zelfs wel wat geroerd en dat werkte goed in combinatie met een wat komische inslag.

Zeer degelijke film. Verstandelijk zeg ik 3,5 sterren en vanuit het hart gesproken 4 sterren.

Met een onderwerp waarbij de dood en hoe men daar mee omgaat centraal staat, daar kan een mooie film over gemaakt worden. Zeker als het voor mij gaat om een jonge vrouw die terminaal ziek en nog maar drie maanden te leven heeft. Maar...dan moet men wel met een goed geloofwaardig verhaal komen en niet met zo'n onzinverhaal met o.a. een geest van een Japanse kamikazepiloot. Waar slaat dit nu toch in godsnaam op? Op het moment al dat die Hiroshi zijn intrede deed was het voor mij al onmogelijk mij in de hoofdpersonages in te leven, het goede acteren van de best wel aantrekkelijke Annabel ten spijt. Dan zijn er nog meer scènes - het conflict tussen Annabel en Enoch bij voorbeeld - die nu niet bepaald geloofwaardig overkomen. Heel jammer, hier had echt veel meer uit gehaald kunnen worden. Sommige romantische scènes - o.a. Annabel die Enoch teder kuste - waren namelijk best mooi. Nu blijft er over voor mijn gevoel een zeer teleurstellende film waar ik toch wel veel van verwacht had.

2,0*

Een gevoelsmatig en langdradig verhaal over twee tieners die per toeval hun wegen kruisen en vervolgens niet meer af te scheiden zijn. Het bleef me onduidelijk waarom Enoch al die begrafenissen opzocht; het werd niet toegelicht of hij depressief was of een dierbare had verloren. Hij komt Annabelle tegen op één van deze gelegenheden. Ik weet niet haar kapsel een gevolg was van haar ziekte maar het stond haar op zich wel. Ze had zo'n gezicht waar je je tanden even in wil zetten, uit 'frustratie' van die ongelofelijke schoonheid. De Japanse piloot vond ik maar weinig toevoegen en hij leek vooral ingebouwd om de romantische sleur te doorbreken. Ik vond ook dat Enoch ietwat neerbuigend met hem omging en ondanks hun gezamenlijke tijd leken ze niet echt plezier te beleven. De Halloween scène vond ik veel te kinderlijk in verhouding met de rest; ik dacht dat alleen kleuters langs de deuren gingen om snoepgoed op te halen. Verder deden enkele korte activiteiten zoals een ijshockeywedstrijd bijwonen of het in-een-boom-zitten met een verrekijker het geheel ietwat beknopt en fragmentarisch overkomen.

Zo bleef het maar een beetje voortkabbelen en net zoals bij Finding Forrester valt het me op dat de kenmerkende eigenzinnigheid van Van Sant grof gezegd achterwege bleef.

Van Sant is de juiste man voor dit soort films. Hij weet perfect hoe je een heftig thema zonder al te veel melancholie moet benaderen. En Restless is daar een redelijk goed voorbeeld van: subtiel en beheerst. Jammer genoeg krijgt de film naar het einde toe een emo-kantje.

Het originele concept en scenario zijn de grootste troeven van Restless. Dus niet het standaard gezeik dat je doorgaans voorgeschoteld krijgt in films over deze problematiek. Ook geen melige poging tot filosoferen. Gewoon leuke dialogen. Ik moet er wel aan toevoegen dat het hippie-gehalte soms wat hoog wordt.

De twee hoofdrolspelers komen erg natuurlijk over. Die Japanse kamikazepiloot zorgt voorts voor wat extra peper en zout. Een goede vondst.

Restless heeft een mooi sfeertje, maar is audiovisueel lang niet zo aangrijpend als Elephant. De nadruk ligt dan ook vooral op conversaties, niet op sfeershots.

Een aardig tussendoortje dus, van een regisseur die eigenlijk wel meer kan.

Niet slecht, maar ook zeker niet denderend. Word op een gegeven moment langdradig en vervelend. Word nergens echt magisch.

Type film waar ik allergisch voor ben. Daarnaast een belediging voor als je het echt overkomt.

Matige film over een jongen die willekeurig begrafenissen bezoekt en daar een meisje ontmoet. Op zich een weinig origineel liefdesverhaal. Enigszins onderscheidend vanwege de nadrukkelijk aanwezige dood. Maar het verhaal en de personages missen wat pit en ook focus, en het is hierdoor wel wat aan de saaie kant.

Hoewel het gegeven van een relatie met iemand die binnenkort gaat sterven niet bijster origineel is, is het wel een erg goede film. Dat komt vooral door de vormgeving. Twee interessante hoofdpersonen, leuke sub-verhaaltjes en erg goede acteerprestaties.

Heeft iemand hier beiden versies gezien?