Post Mortem (2010)

Grauwe film over de Chileense staatsgreep, zo grauw, grofkorrelig en onscherp dat het gewoon geen goede film is geworden. Wat makkelijk had gekund, maar nu is het een beetje doorgeslagen.

2,5*

Ja, helemaal mee eens. Doordat de film op een absurd groot beeldscherm werd vertoont, viel dit ook nog is extra op: 5 meter grote personages waarvan je als nog niet kunt zien hoe ze kijken. Dat is gewoon matig filmwerk.

Voor de rest was het wel een ok film. Mario was erg aangenaamd om te volgen. De spanning van de ambtenaar versus de rellen en het leger vond ik wel goed uitgewerkt. Helaas had het matig filmwerk wat de overhand.

Zeer vervelende film om te kijken, die de ene onlogische scène wisselt voor de volgende. Naast dat het beeld altijd out focus is zijn de composities ook nog eens spuuglelijk. Wel maakt dat de jaren '70 iets meer leven, tegenover 21ste eeuwse camerabeelden met 21ste eeuwse mannen met bakkebaard. Maar het probleem met deze film ligt er voornamelijk in dat het de de kijker buitensluit. Als schets wat de onrustige politieke situatie van jaren '70 Chili met een mens doet krijgt dit niet het gewenste effect, doordat het personage zich zo afsluit van de omgeving. En aangezien de kijker geen keuze heeft dan heel dicht op de huid van Mario te zitten, zien wij niet de omgeving die hem onbewust beïnvloed. Wat dan overblijft is een reeks van saaie scènes van een man die wij niet begrijpen in een situatie die we niet (leren) kennen. Uitererst vervelend. Niet alles is kommer en kwel, zo had het slepen van een stapel lijken in die grimmige hal iets intrigerends, en leek de kilte van de omgeving en hemzelf goed te symboliseren. Ook het einde is op zich best heftig, maar het weet allemaal niet de nare en (voor mij) nietszeggende ervaring te compenseren. Uiteindelijk is het een vervremende film waar lijken zich blijven opstapelen terwijl Mario zijn eitje bakt. Allemaal spuuglelijk in beeld gebracht.

2,0*

Vragenuurtje met regisseur Pablo Larraín na afloop was best interessant, interessanter dan de film zelf vond ik. Hoe meer hij over het idee erachter vertelde des te interessanter het leek te worden, maar ik heb er bijzonder weinig in de film zelf kunnen terugvinden. Zonder nadere informatie van Larraín had ik helemaal geen idee wat ik met Post Mortem aan had gemoeten.

Saaie film. Het wachten op een verrassend stuk wordt niet beloond. Het enige positieve is dat je iets "meekrijgt" van Chili in de jaren van Pinochet. Tony Manero was een stuk vermakelijker.

De doffe, grijze fotografie, zit daar een betekenis achter?

Concreet een verhaal over onsympathieke mensen in een weerzinwekkende tijd. Opnieuw een film waarin het individuele noodlot verbonden wordt met historische gebeurtenissen en het verloop minitieus wordt weergegeven. Naarmate het geheel voortschrijdt krijgen de beige grauwe tinten wat meer kleur. Maar net zoals het zonderlinge paar zich weinig voor de omringende omgeving lijkt te interesseren, lukt het de regisseur niet om de toeschouwer bij politieke stadia van zijn geboorteland te betrekken, zelfs niet wanneer hij zich op 'de kleine man' focust.

Een matige dramafilm...

Redelijk verhaal (geen mooi verhaal)...

Redelijk acteerwerk...

Geen goede HD kwaliteit....

Te klein breedbeeld...

Oudewetse opname, voorbeeld auto...

Prima achtergrond geluid/muziek (Dolby Digital)...

Geen moeite waard...

Een film die meer stemmen en, in mijn bescheiden mening, een hogere waardering verdiend. Treffend is hoe het accomodatieproces van de normale man hier in beeld gebracht wordt. Aanpassen aan een nieuw regime, hoe gruwelijke deze ook tot stand is gekomen, blijft altijd een gemakkelijkere keuze dan je er actief tegen verzetten. Als kijker ben je geneigd om het hoofdpersoon, een haast onbeduidend en nietig persoon, te veroordelen om zijn passieve opstelling tegenover de bloederige coupe. je kunt jezelf echter de vraag stellen: Zou ik ook maar enigszins anders reageren?

Wat een vreselijke film. Saai, saai, saai. Na een half uur is er nog niets gebeurd.

Ik vind het ook de minste van Larrain. Tip: probeer Tony Manero (erg komisch) of El Club (drama met shockelement) eens.

Als ik ze teen kom. Ik ga er niet naar op jacht. Maar bedankt.

Een man die werkt als assistent van een lijkschouwer heeft een oogje op zijn buurvrouw die danseres is in een nachtclub. Tot nu toe zijn het vooral mooie beelden en een observatie, maar is het wel een erg vage film. Het heeft overigens ook allemaal wel wat erotisch en pervers op de een of andere manier. Dan breekt de oorlog uit en zit de man vanwege zijn beroep automatisch aan de kant van het leger. Hij wordt gedwongen om te kiezen. De film bouwt heel subtiel op met lange vage shots die vooral allerlei zaken suggereren maar nergens echt uitsluitsel geven van wat er nou echt gebeurt. Maar deze manier van filmen heeft zeker wel wat. Je moet er wel van houden. Het is in ieder geval geen voorgekauwde film.

Sober, behoorlijk grimmig drama over een eenzame chileense man die in een mortuarium werkt, tegen de achtergrond van de staatsgreep van 1973. De kille, afstandelijke aanpak van de gebeurtenissen lijkt sterk op het werk van regisseur Michael Haneke. Daar moet je dus van houden, maar ik vond het een sterke, indrukwekkende film, zorgvuldig in beeld gebracht en uitstekend gespeeld.

Het is september 1973 en de dagen zijn geteld voor de Chileense president Salvador Allende omdat generaal Augusto Pinochet op het punt staat een militaire coup te plegen. Mario [Alfredo Castro] werkt als verslagschrijver voor lijkschouwer dr. Castillo [Jaime Vadell] en besluit op onderzoek uit te gaan wanneer zijn overbuurvrouw (en burleske danseres) Nancy [Antonia Zegers], op wie hij een oogje heeft, net als haar broer [Santiago Graffigna] en Arturo [Ernesto Malbran] spoorloos verdwijnt. Daardoor wordt hij op confronterende wijze op de feiten gedrukt met wat zich voltrekt in de wereld buiten de geïsoleerde omgeving van het mortuarium waar hij een groot deel van zijn leven doorbrengt. De kleurloze vormgeving en het stoïcijnse spel van Castro symboliseert het repressieve klimaat van Chili in 1973 en de lange takes versterken de sinistere sfeer, maar dat rijmt niet helemaal met de zwartkomische ondertoon die vooral in het laatste kwart boven komt drijven.

Yuk, minutenlang kijken naar het leven van een eenzame 55-jarige medewerker van mortuarium die

tijdens de laatste dagen van Salvador Allende's presidentschap in Chili valt voor de overbuurbuurvrouw, een uitgerangeerde burlesque-danseres. Tja en als het liefje van de overkant dan eindelijk bij je aan tafel zit, ga je eerst samen even vijf minuten zitten grienen... om vervolgens te wippen. Binnen de eerste 15 minuten had ik al door dat dit een lange zit zou gaan worden want het tempo was langzaam, de stijve hoofdpersonage was gewoon saai en afstandelijk en veel belangrijks gebeurd er niet. Jaja de buurvrouw verdwijnt en er zijn lijken. Echter bevat het meer stiltes en aanhoudende zinloze shots van het gewone dagelijkse dingen; zoals een eitje koken en dergelijke, dan iets anders. Dus zoals je kan verwachten ben ik geen bewonderaar van dit kille en grijsgekleurde werk.