Les Amours Imaginaires (2010)

Heerlijke film. Mijn 2e Dolan. Wat een talent! Een scherpe blik op het menselijke gevoelsleven, gevangen visuele poëzie. Zo raak. Prachtig!

4*

Ik zag ooit een aflevering van een of ander real life-programma op tv: een aantal jonge mensen werden gevolgd, en daarna kwamen ze voor de lens van de camera nog eens hun zeg doen.

Dit leek me helemaal dezelfde documentaire-stijl. Ik had hier totaal geen boodschap aan, en/of kon op geen enkele manier genieten van wat ik zag. Deze beelden van Johannes Paulus II in actie - om er maar iets uit te pikken op het www - vind ik als overtuigd atheïst alvast een heel stuk boeiender.

En die maakte tenminste geen reclame voor nicotinegebruik...

ik vond dit een ongelooflijk ongemakkelijke film. het leek voor mij alsof quentin tarantino en gus van sant samen geprobeerd hebben om een coltrui te breien voor kerstmis (waarin zij faalden) om deze vervolgens veel te heet te wassen, daarna voor ongeveer 3,27 jaar in de droger te stoppen en dan te vergeten dat 'ie er in zit als het einde van het programma wordt gesignaleerd door drie zeer hoge piepjes. niet inspirerend kunstzinnig of zo pretentieus dat het wel grappig is, maar naar mijn mening gewoon lelijk.

Bijzondere film, lijkt op documentaire met interviews, maar ik zie het meer als kunstfilm. Ik zie overeenkomsten met andere films/regisseurs: hoofdstukindeling (Lars von Trier), rood/groen in de cinematografie (Gaspar Noe), onderbroek/kledingstuk op hoofd (Call me by your name). De 4 verschillende kleuren en de cellomuziek bij de 4 liefdesscenes vind ik prachtig. Kapsel van Xavier stukken beter dan in Tom a la ferme. Leuk detail: de bruine en witte suikerklontjes als schaakbordje gerangschikt....... Nadeel van de film vind ik dat Monia Chokri er zo oud uitziet, dat ze de moeder van de jongens lijkt. Nogmaals een mooie kunstige film met een knipoog aan het einde, knap gemaakt!!

opmerkelijk visueel creatief maar we kunnen discussiëren over de rol erven. Enkel als gimmick of toch functioneel ? Als referentie naar Godard of Wong kar-wai ja daar kan ik in mee maar als een visuele uitdrukking van thema of emotie, tja daar ben ik niet van overtuigd. Misschien is het gewoon een vertelstijl, een manier van vertellen om het onderhoudend te maken. Een zeer sterke soundtrack (met onze Vlaamse Vive la fête !) waaronder die Franse chansons die een weemoed en tristesse in zich hebben. Met grappige anekdotes/passages die de complexiteit van verliefd zijn mooi samenvat. Maar de film weegt iets te licht (verhaaltje is mager en niet bijster origineel) om bij de 4 sterren te horen. Zeer genietbaar, dat wel.

Boeiend portret van een trio waarvan er twee heimelijk puberaal verliefd zijn op adonis Nicolas. Interessant om hierbij op te merken is de onderlinge relatie tussen boezemvrienden Francis en Marie die erg gespannen is. De afgunstige blikken en opportunistische steken spreken boekdelen. Hun kinderlijke gedrag is verder misschien herkenbaar, bakvisniveau ten top, maar slaat wel aan binnen de komische noot van de film. Nicolas laat het allemaal schijnbaar gebeuren en geniet ook wel van de aandacht. Hij kan immers niets fout doen en heb toch wel de indruk dat hij hiervan profiteert. Ook zijn amusante en tegelijk geërgerde blik toen de twee anderen aan het rollebollen waren, vond ik vrij straf.

Daarnaast werden in de film enkele interviews afgenomen. Ik meen me ook al zoiets te herinneren in een andere film, maar kan me niet meer herinneren de welke. Op zich meestal wel interessant, maar het haalde me wel uit het plot van de film. Verder ook invloeden die ik herkende zoals bij Noé met die rode en blauwe tinten en ook het liedje Bangbang herkende ik uit Kill Bill vol. 1 van Tarantino.

Aangename film, net iets te mager om blijvend te herinneren, maar zeker meer dan degelijk. Fijne Dolan!

Een zelfde gegeven zou zich ook geleend hebben voor een komedie maar hier gaat het om een drama dat, helaas, tempoloos voortkabbelt met veel bedenkingen over doorgaans onbeantwoorde liefde. Film die uiteindelijk gaandeweg aan aandacht verliest.

Niet bepaald boeiend ook al tracht de cineast er met heel wat (dans) muziek er enige animo in te brengen.

Toffe film wel. Interessant thema en de aankleding bevalt me ook. Mooie kleren, aardige muziek. Ook van de interviews vind ik wel dat ze wat toevoegen.

Neuh, dat was niks voor mij.

Verschrikkelijke montage en camerawerk.

Het enige positieve dat ik zag is Monia Chokri, prima actrice en een lust voor het oog.