Blue Jay (2016)

Zeer goed!

Je merkt soms dat alles geïmproviseerd is, maar dat komt het realisme ten goede. Duplass is echt een matig acteur, maar improviseren kan hij schijnbaar wel. Visueel best mooi, ondanks dat ik niet enorm van zwart wit hou. Je voelt echt mee met de hoofdpersonen en het drama komt dan ook hard binnen. Film had best nog wel wat langer mogen duren, met name de opbouw, maar de film heeft veel bereikt in de korte speelduur.

Drieënhalfsterretje,

Goeie film over twee ex-geliefden die elkaar na ruim 20 jaar ontmoeten en een avond lang herinneringen ophalen. Een kleine, dialoog gedreven film waarbij de dialogen niet altijd overal even boeiend zijn. Prachtig samenspel van Mark Duplass en Sarah Paulson (vooral die laatste weet haar onderliggende emoties goed neer te zetten).

Oprechte complimenten voor de makers van dit Gabriel Garcia Marquez's achtige verhaal. Hoe ontzettend kleine details ontzettend grote gevolgen kunnen hebben. Hartverscheurend. Net als de muziek. Voor mij echt een ontdekking: Bill Callahan met 'Jim Cain' als slotnummer. Bill Callahan - Jim Cain

Wat een door de ziel snijdende stem.

Ook de zwart-wit fotografie was bij wijlen echt bloedmooi. Daarnaast kan ik echt niet om Sarah Paulson heen; wat een spel.

Ik geef vier sterren omdat het middenstuk mijns inziens wat sudderde; het begin en einde vond ik echt fenomenaal.

Blue Jay

Degelijke en intieme film over high school sweet hearts die elkaar na jaren weer tegenkomen. Dat er nog oud zeer zit tussen beide is duidelijk, maar ook de liefde is er nog steeds. Vooral Paulson maakt indruk en Duplass doet goed mee.

De chemie tussen beide is duidelijk aanwezig en dat is het belangrijkste. De dramatische twist op het laatst is voorspelbaar, maar maakt zeker indruk. Het einde is al vaker gedaan in dit soort films, maar hier vond ik het wat abrupt en niet helemaal verdient. Dat de film in zwart-wit is, is een leuke maar hier ook wat overbodige toevoeging. Vakkundig gemaakte praatfilm met een sterke Paulson die nu terecht steeds betere filmrollen (en rollen in series) krijgt aangeboden.

"Ik ben blij dat ik je niet vergeten ben". Onwillekeurig moest ik denken aan dat liedje van vele jaren terug. Het liedje bevat echter ook de tekst "Met anderen in ons hart en in ons huis". Deze regels vormen eigenlijk zowat het thema van deze zwart-wit-film waarvan Mark Duplass instond voor de "writing" maar inzake acteren toch grandioos voorbijgestoken wordt door een erg overtuigende Sarah Paulson.

Vond het eerste halfuur, de ontmoeting en de herkennismaking, goed en natuurlijk gebracht evenals het emotioneel slot dat kort en krachtig uitvalt.

Een levenskronkel. Zo dingen gebeuren en deze "Blue Jay" is hierbij een film op behoorlijk niveau.

Een redelijk romantisch drama met een leuke cast die het prima doet. Het verhaal kon me niet helemaal bekoren, het gedartel om elkaar heen duurde me iets te lang en hun zogenaamde rollenspel irriteerde me nogal. Gelukkig komt er zo richting het einde steeds meer duidelijkheid. Het zwart-wit had voor mij niet gehoeven, het voegt ook niet echt iets toe. Kan ermee door.

Misschien niet voor iedereen weggelegd deze film, maar ik heb er uitermate van genoten.

Acteren top en zo naturel en realistisch, gewoon een prachtige film waar 2 geliefde elkaar na 20 jaar weer terugzien.

Voor mij een dikke aanrader, tegen 4 sterren aan en toch maar gegeven

Haha een matig acteur. Heb je The Puffy Chair wel eens gezien?

Nee, dat niet. Maar dat zou dan de enige film zijn, naast Blue Jay, waarin hij goed acteert, als dat is wat je bedoeld. Heb wel meerdere films met hem gezien, en telkens vond ik 'm hoogst irritant.

Ok dat kan. Ik vind van niet, maar goed. Ieder zijn ding. Creep heb je ook gezien?

Nope, raad je me die aan? Ik heb verder niets tegen Duplass, en zie hem graag mijn ongelijk bewijzen.

Uhm. :$ Ik vind het altijd moeilijk om mensen wat aan te raden. Het is een superlowbudget horrorfilm, maar voor mij werkte het echt wel. In Creep vond ik Duplass echt angstaanjagend. Maar de mening over die film zijn verdeeld. Nja goed, probeer het maar gewoon. Als je hem daar niet goed in vindt, dan heb je wss niks met hem als acteur .

Hoe weet je trouwens dit geïmproviseerd is? Ik vind het wel interessant om daar meer over te lezen .

Las ik op IMDb. Ik zal Creep eens een kans geven.

Ah ok gaaf . Dat vind ik ook zo vet aan Duplas. Dat hij veel van dit soort projecten doet. Ik denk sowieso dat hij heel veelzijdig is in wat hij zou kunnen spelen.

In het begin van de film overheerste bij mij het gevoel van medelijden voor Jim. Als hij Amanda tegen komt, komt hij klungelig over en vooral "awkward" Dit zette hij goed neer. Ik vond zijn emotionele moment later in de film iets minder sterk geacteerd. Toch over het algemeen zette hij de rol goed neer. Amanda heel charismatisch. Het spel tussen hun beiden erg mooi. In het begin van het klungelige, niet weten wat te zeggen,tot de humor,tot de pijn, tot de onderliggende liefde die er nog is. Mooi gedaan. Alleen het einde....voelde onaf.

En dan het zwart/witte, zonde om eerijk te zijn. Het dorpje was omringd door mooie natuur. Had ik graag de kleuren van willen zien.

Ben ik trouwens de enige die om deze film heeft gelachen? Vond hem op behoorlijk wat momenten erg grappig.

Mijn gedachten over deze film verwoord, inclusief cijfer ?

Na Mark Duplass 2 dagen geleden voor het eerst in Creep te hebben gezien was ik ook wel nieuwsgierig wat hij hiervan ging bakken en eerlijk is eerlijk, hij doet het alles behalve slecht. Dat veel improvisatie was vind ik juist het grote pluspunt, de dialogen voelen hierdoor een stuk realistischer aan en de ontmoeting die deze 2 hadden voelde deels ook herkenbaar voor mij.
De film is uit het leven gegrepen en de korte speelduur wordt mooi benut, tijd voor een opbouw was er hierdoor dan weer niet echt maar daar ging de film gelukkig wel goed mee om.

Ik zit heel sterk tussen een 3,5 en een 4 in.. en dat komt vooral omdat ik Mark Duplass tot aan net voor de uitbarsting tegen het einde toe een klein beetje door de mand vond vallen, de uitbarsting voelde helaas wat geforceerd aan en volgens mij zelfs traanloos? Sarah Paulson bewijst gelukkig een kleine 5 minuten later dit wel overtuigend te kunnen.

Maar op de hele film gezien is dit duidelijk het enige puntje voor mij en vond ik de personages in combinatie met het zwart/wit boeiend om te volgen. Dit soort filmpjes zijn toch wel de leuke ontdekkingen van Netflix en in het algemeen.

Hele dikke 3,5!

Meermaals kippenvel gehad.

Toch wel een fijne kleine Netflixproductie over twee mensen die elkaar na twintig jaar terugzien. Ze hebben geen relatie meer en beiden leiden hun eigen leven. De eerste kennismaking is zo herkenbaar en even stuntelig als in het echte leven. Hoewel je oprecht blij bent iemand terug te zien en de clichévraag met het clichéantwoord naar voren komt, is het aartsmoeilijk om een stap verder te gaan.

Hier gebeurt dit uiteindelijk ook, maar pas bij de tweede kans op de parking. Wat volgt zijn nostalgische momenten en het ophalen van herinneringen. Eten, lachen, dansen, bijpraten en plezier maken. Het hoort er allemaal bij en het is een onvergetelijke avond. Tot het keert en de aap uit de mouw komt waarom de relatie werd beëindigd.

Ik zag het niet aankomen en ook het ontvreemden van die brief maakte pijnlijk duidelijk dat er destijds grote wonden geslagen zijn. Los hiervan gaat het er heel gezapig aan toe. Eerder een praatfilm, maar het blijft boeiend. Leuk!

Jeugdliefdes [Sarah Paulson en scenarist Mark Duplass] ontmoeten elkaar na 20 jaar bij toeval in een supermarkt in het stadje waar ze elkaar leerden kennen. Hoewel het contact aanvankelijk wat ongemakkelijk verloopt besluiten ze toch wat tijd met elkaar door te brengen en daardoor komen fijne herinneringen naar boven... maar ook hele pijnlijke.

Fraai geschreven en uitstekend geacteerd romantisch drama over terugkijken op jeugdliefdes als volwassen mensen heeft veel rake momenten, maar het is jammer dat het scenario van Duplass tegen het einde een onnodige, melodramatische wending neemt.

Dit deed me niet zo heel veel. Voor een film die naturel, rauw en 'klein' wil overkomen vond ik het een beetje te 'geacteerd'. Met name Sarah Paulson is wat too much, maar tegen het einde vond ik de uitbarsting van Jim ook wat over de top. Ook besteedt de film teveel tijd aan silly rollenspellen, het beluisteren van oude opnames, en dingen die voor de personages vast hartstikke leuk zijn, maar die mij als kijker eigenlijk nauwelijks interesseerden.

Pas de laatste 10 minuten, als de film eindelijk aankomt waar hij wil zijn, weet het op zich wel een snaar te raken, maar eigenlijk is het dan al too little too late.

Ik heb vaker dergelijke films gezien en die deden me soms meer dan deze. Ik las achteraf pas dat dit grotendeels geïmproviseerd is. Op zich valt de prestatie van de acteurs dan wel te prijzen, maar ik zet geen film op om naar een uit de hand gelopen improvisatie-oefening te kijken.

2,5*

Mooi geacteerde mumble core film die het moet hebben van de melancholische sfeer. Alles komt oprecht en naturel over. Elke scene lijkt relevant en laat zien hoe mooi de wereld kan zijn als je iemand om je heen hebt die je begrijpt. De chemie tussen de twee hoofdpersonen oogt authentiek en dat is knap gedaan.

In het laatste half uur wordt het allemaal net wat te geforceerd en helaas gaat dit ten koste van de sfeer en de geloofwaardigheid. Uiteindelijk herpakt de film zich en blijft het mooie gevoel hangen. Sfeervolle beelden, mooie muziek en empathisch acteerwerk.

Een bijzondere ervaring die nu te zien is op Netflix

Goed

Echt een fraaie film. Beetje Linklater-vibes, het is eigenlijk in 80 minuten de hele 'Before ...'-trilogie (maar dan anders ). De volledige ontrafeling van wat er in het verleden mis is gegaan tegen het einde was me een beetje te expliciet. Ik kan me voorstellen dat dit in een boek, waar je meer tijd in investeert, wel op z'n plek is, maar in 80 minuten film kan je het misschien beter in het midden houden. Het spel van de twee acteurs houdt alles echter wel geloofwaardig. Aanrader op Netflix.

Ingetogen, intieme film over 2 ex-geliefden die elkaar tegen het lijf lopen en een dag met elkaar doorbrengen.

Tijdens deze dag komen er zowel goede als slechte herinneringen van hun relatie naar boven.

De film is verfrissend omdat er totaal geen spektakel, gemoord, achtervolgingen of meer van die shit waar veel films mee overladen zijn.

Het is eigenlijk gewoon een gesprek tussen twee mensen die we volgen.

Toch wordt het nooit echt saai, soms misschien een beetje onnozel.

Op het einde komt ook aan het licht waardoor hun relatie is stuk gelopen met de implicatie dat moest het een beetje anders zijn gelopen ze nog steeds bij elkaar zouden zijn.

Het is een zwart-wit film.

Ik twijfelde tussen 3,5 en 4 sterren maar dankzij de originaliteit toch maar 4.