Cyrus (2010)

Het zal toch niet in zijn volgende film zijn, want Jonah Hill is recent drastisch vermagerd.

Dat werd de hoogste tijd. Wel knap om zóveel gewicht te verliezen in een jaar (?) tijd.

Redelijke film, maar ik dacht dat ik me mocht verwachten aan een leuke komedie, maar veel grappige momenten waren er toch niet te bespeuren.

Dit was dan ook eerder een drama waarin de zoon, de moeder voor zich alleen wilde.
En dit door de vriend van zijn ma het leven zuur te maken, op allerlei manieren.

Ik denk dat die zoon leed aan een soort autisme waardoor hij altijd dicht bij zijn ma wilde zijn en niemand zijn plaats liet innemen.

3 sterren.

Qua komedie ging het geheel aan mij voorbij. Ik heb helemaal nergens iets kunnen bespeuren waardoor ik ook maar iets van een glimlach kreeg.

Qua drama kwam deze film voor mij wat beter uit de verf. Het begin op het feest was wel sterk. Je ziet hoe sterk de band met zijn exvrouw nog is en je kan ook goed voelen hoe eenzaam hij zich voelt en hoe moeilijk het voor hem is om weer iemand te vinden waar hij zijn leven mee kan gaan delen.

Het midden van de film begint erg te kabbelen. Zoonlief laat nog niet zijn ware gezicht zien en de relatie tussen moeder en zoon is nog erg vaag waardoor alles een beetje teveel op de vlakte blijft en het geheel een nogal saai begint te worden.

Vanaf het moment dat de maskers afgaan en Cyrus zijn ware gezicht laat zien aan zijn moeder begint het weer interssanter te worden. Het mooiste stuk was voor mij op het laatst. Als Cyrus toch weer toenadering zoekt bij John.

Pijnlijk vervelende en onsympathieke film die nauwelijks weet te boeien. De cast is op zich uitstekend maar het scenario en vooral het gebrek aan humor maakt deze film een erg vermoeiende ervaring.

Matig.

Een naar mijn smaak wat te karikaturale vertelling over een jongeman met een Oedipus complex. Vervelend, de film lijkt de humor te zoeken in gênante vertoningen. Ondanks de sterke cast is het een vervelende en teleurstellende film geworden.

Goed komisch drama dat vooral sterk een balans weet te slaan tussen humor en serieuze momenten. Al moet ik erbij zeggen dat ik niet eens echt gelachen heb, want de humor hier is van het type dat voortkomt uit plaatsvervangende schaamte voor personages die zichzelf enorm voor schut zetten. Dat geldt voor veel komedies natuurlijk, maar als de personages dan ook nog eens geloofwaardig en sympathiek zijn kan het nogal eens pijnlijk worden. Cyrus lijkt dat te weten als geen ander, maar het is ook weer niet verrassend dat hierdoor het drama sterker op mij over kwam dan de komedie.

Het is enerzijds een typische indiefilm, met bijbehorende relatieproblemen en zoals gewoonlijk goed geacteerd, waarbij Marisa Tomei een extra pluim verdient, omdat ze het aannemelijk maakt dat dat zij het type vrouw is waar Reilly inderdaad zoveel moeite voor zou doen (en nee, dit is niet een reactie op haar uiterlijk). De enige zwakte is het onzinnige gezoom met de camera wat nergens voor dient en alleen maar afleidt. Een handheld gebruiken om er 'meer in te zitten' is een ding, maar constant in- en uitzoomen waardoor de camera ook nog eens telkens opnieuw zijn focus moet vinden is gewoon aanstellerij.

4*

Deze film weet de hele tijd een glimlach op je gezicht te toveren.Leuke film met een goeie cast.

Goeie film waarin een gescheiden man een leuke, nieuwe vrouw ontmoet en daarna haar zoon. Het verloop van de film laat zich niet gemakkelijk voorspellen door de goeie combinatie van drama en subtiele humor. John C. Reilly, Jonah Hill en Marisa Tomei zijn alle drie perfect gecast en hebben zichtbaar plezier met hun rollen. Het handheld camerawerk is na een tijdje wat storend.

Aardig filmpje, dat met gemak heel fijn had kunnen zijn. Maar dan had de concentratie niet zo op de problematiek rondom Cyrus moeten liggen. Dat zorgt namelijk vooral voor frustratie en maakt de film te artificieel (daar is het het type film niet naar). Het acteerwerk van zowel Reiley als Tomei is namelijk erg fijn, eerlijk en terloops (zie die eerste scene op dat feest) en de ontbloemende relatie tussen beide aandoenlijk.

Ik heb het gevoel dat de regisseur niet goed de juiste invalshoek kon vinden bij het uitwerken van het thema. Onduidelijk genre: zwarte komedie of toch gewoon een drama?

De openingsscène is fantasie- en chemieloos, en eigenlijk komt de film pas na een uur echt op gang.

Een vervelende film die op het einde zich nog enigszins weet te revancheren: *2.0

Te sloom, dat het grote probleem.

Kan er vaak wel wat mee, dit soort kleine, intieme indie filmpjes. Deze heeft dan ook nog eens een cast die ik goed kan hebben, maar het wil hier maar niet echt lukken. Verpakt zoals je het mag verwachten. Tokkelende muziek, een beetje wiebelen met de camera, zo nu en dan van die snelle zooms, af en toe wat klooien met de focus en soms dat beeld en dialoog elkaar ontlopen.

Dat zijn over het algemeen de momentjes die de temperatuur van de film aangeven en als die je koud laten, gaat er iets niet helemaal goed. Een paar droge lolletjes die wel overkomen, maar verder zijn de broertjes Duplass me iets te lief voor hun personages. De Fawcetts zijn er twee om de kriebels van te krijgen met hun begripvolle en bedaarde houding jegens elkaar.

Iets om stevig mee af te rekenen, Reilly is ook een ideale boksbal, maar dat komt er niet van. Het begint een beetje te vonken wanneer John en Cyrus de hakken in het zand zetten, maar ook dat smoort alweer vrij snel. Wel een oprecht filmpje, daar niet van, maar een beetje te monotoon om het als plezierig te kunnen ervaren. Het sloft naar een slot dat niks meer teweeg brengt.

een tragikomedie met multitalenten John C. Reilly, Tomei en Hill in de hoofdrollen, dan verwacht je toch wel een topper. Spijtig genoeg is Cyrus dat niet geworden al had het volgens mij wel de ambitie. Vaak bij dergelijke films gaat het over een kleinschalig voorkomend verhaal dat herkenbaar is en die fragiliteit zorgt voor suspens en medeleven met de personages. Spijtig genoeg is het verhaal dat hiervoor gebruikt is niet echt lekker vertaald naar het witte doek. De film twijfelde net een beetje teveel tussen wat het wou worden en ondanks zeer sterk werk van de acteurs had er volgens mij nog meer in kunnen zitten als ze de hoofdzaak van het verhaal (nieuwe relatie voor mama na 22 jaar) beter hadden uitgewerkt in plaats van het 'duel' tussen zoon en nieuwe man. Ofwel ga je dan voor de gevolgen van die nieuwe relatie, ofwel zorg je voor een knotsgekke komedie waarin Reilly en Hill zich volledig kunnen laten gaan of je zorgt ervoor dat wat ze nu hebben neergeschreven beter uitgewerkt was. Camerawerk was zeer ruw maar paste er mooi bij, dialogen die over niet gesproken blikken naar elkaar vloeien waren een leuke vondst, ook met dank aan de chemie van de cast die er zeker was. Op het einde gaat de film dan nog eens de cliché's af en dat is toch wel jammer.

Cyrus blijft overeind met dank aan de 3 hoofdacteurs, enkele leuke fijne humor-momenten en lekker aangepaste visuele werkmethode. Maar er had veel meer kunnen inzitten

Wanneer een sociaal gestoorde man gaat hokken bij een aantrekkelijke vrouw, raakt hij al snel verwikkeld in een koude oorlog met haar nog raardere bezitterige zoon. Wat volgt is passief/agressief gedrag, leugens en manipulatie. Zaken die je wel kan overlaten aan de kenners Reilly en Hill. Tomei als tegenovergesteld persoon, het eigenlijke slachtoffer van het tweetal, is ook goed op dreef in deze luchtige komedie.

Erg leuk.

Weinig komedie in te ontdekken. 1 keer gelachen, maar weet niet meer waar in de film het precies was. Best wel een serieus onderwerp. 7 jaar na zijn scheiding vindt John eindelijk de vrouw van zijn dromen, Molly. Er is echter 1 struikelblok en dat is haar zoon, in leeftijd (21) volwassen???, maar ... en die, volgens mij, aan een DSM-IV factor??? lijdt.

Kijkt makkelijk weg en uiteindelijk komt alles aan het eind goed.

De film was letterlijk een drama.

Pff wat een onnozele film zeg. Echt vreselijk saai.

De comedy en drama waren allebei totaal niet aanwezig en ook nog is een zeer matig en saai verhaal.

Had echt iets totaal anders verwacht. Vond er in ieder geval niks aan.

1,5*

Reilly excelleert als John, een alleenstaande veertiger die het maar niet lukt om na zijn scheiding van Jamie [Catherine Keener] een nieuwe relatie op te bouwen. Dankzij Jamie ontmoet hij tijdens een feestje Molly [Marisa Tomei], met wie het wonderbaarlijk snel en goed blijkt te klikken. Maar Molly heeft een zoon, de 21-jarige Cyrus [Jonah Hill], met wie ze een zeer hechte band heeft. Cyrus ziet John als een bedreiging en probeert de relatie op subtiele wijze te saboteren. Het basisgegeven is weliswaar niet bijzonder origineel, maar de personages zijn authentiek en de chemie tussen Reilly, Tomei en Hill zorgt ervoor dat de aandacht nooit verslapt in een romantische drama met een subtiel, soms bitterzoet gevoel voor humor. De kennismaking tussen John en Cyrus is subliem geacteerd, met Cyrus' muzikale optreden als hoogtepunt.

Leuk.

Verrassend filmpje. Droog en gevat. Zeker het eerste uur. De cast doet het schitterend. Zeker die dynamiek tussen John C. Reilly en Jonah Hill is geweldig. De scène met Hill aan de synthesizer is geweldig. Toffe, ietwat rare humor. Dat gaat eigenlijk zo een uurtje door en hoewel het allemaal behoorlijk voorspelbaar is, is het best spijtig dat het slotakkoord iets te nadrukkelijk de dramakant opgaat. Zo'n film als deze heeft dat m.i. absoluut niet nodig. Spijtig, maar het doet geen afbreuk aan de kwaliteit van het eerste uur.

3,5