The Limehouse Golem (2016)

Klinkt interessant.

Gebaseerd op het boek Dan Leno and the Limehouse Golem van Peter Ackroyd

Triest detail: de rol van Nighy zou door Alan Rickman worden gespeeld, maar die moest zich op het laatste moment terugtrekken omdat hij nog maar kort te leven had. De artsen hadden gedacht dat hij de film nog zou kunnen draaien, maar zijn toestand verslechterde te snel. Ik meen dat er een herdenkingstekst op de aftiteling staat.

Jammer dat hij nog nergens in Nederland te zien is.

Bill Nighy.....

Nieuwe Medina.

Insensibles kon ik best waarderen, maar blijkbaar meteen ook het sein voor Medina om Engelstalige oorden op te zoeken. Niet de USA maar de UK kreeg de eer, iets wat de sfeer van zijn nieuwe film sterk zou beïnvloeden.

The Limehouse Golem is een klassiek Brits slasherverhaal. Jack the Ripper is nooit veraf en vanwege Medina's stijl van filmen kan hetzelfde gezegd worden van From Hell. Het zou een mooie double bill kunnen vormen met die film, al vond ik deze dan toch net ietsje minder.

Qua sfeer zit het wel goed. Niet meteen mijn setting, maar met sterke kleuren en duistere cinematografie weet Medina een groezelig 19e eeuws Engeland perfect neer te zetten. Fijn acteerwerk ook, al ligt dat dan meer in de overdrijving dan in de nuance. Allen erg uitgesproken personages.

Iets minder is het plot en het verloop, dat wel érg braaf is voorspelbaar is. Langzaam wordt er een mysterie afgeraffeld, maar het weet zelden op te winden en de twist is er eentje waar je amper van opkijkt. Het voelt allemaal iets té by the numbers, daar waar je van een mystery toch hoopt om met vraagtekens te zitten. Wie voor de horror kijkt hoeft zich er ook niet al te veel van voor te stellen. Ietwat gruwelijke moorden zorgen voor deze genreaanduiding, maar daar heb je het dan ook wel mee gehad. Ik zou het zelf op mystery/thriller houden.

Maar verder geen verkeerde film. Qua sfeer leuker dan qua plot, verder gelukkig wel genoeg tempo en een kleurrijke setting en cast. Leuk tussendoortje dus.

3.0*

Ik ben het wel eens met Onderhond. Het is ook niet direct mijn meest geliefde setting (daar mee doel ik dus op Londen in die tijd), waardoor de film al snel deed denken aan Jack The Ripper. De dialogen zijn soms nogal snel afgerateld, hoewel de acting zeker solide is. Ook de kostuums en corsetten zijn van de partij. Een echte slasher vind ik het nu wel niet maar het is vast de reden om deze film als horror te beschouwen. De twist op het einde kwam inderdaad niet direct als een verrassing hoewel de film goed probeert om je toch op het verkeerde been te zetten.

Niet zo mijn film dus maar al bij al zeker niet mis om eens te bekijken. Van het boek had ik eigenlijk nog nooit gehoord.

Het is inderdaad niet om de plot dat je deze moet zien. Maar het is wel erg vermakelijk. En is in ieder geval met liefde aan deze film gewerkt. Goed geacteerd en een fijne sfeer. Vooral het theater als veilige plek voor mensen die net wat anders zijn, is mooi gevonden. De theater baas met een kinky hobby en bijpassende tattoo's is fijn gevonden en grappig uitgewerkt.

Gek dat weinig mensen deze blijkbaar tegenkomen. Ik las in een van de bovenstaande reacties ergens de term 'solide' en daar wil ik me graag bij aansluiten.

De stad Londen is menigmaal het toneel geweest van gewelddadige moordenaars. Vandaar dat filmmakers dankbaar gebruik maken van deze gewetenloze monsters maakt. Dit keer vormen de Ratcliff Highway-moorden uit 1811 een inspiratiebron voor een andere fictieve killer. De muziek-hal in de wijk Limehouse staat centraal in het onderzoek van inspecteur Kildaire (Bill Nighy) Deze muziek-hal wordt gerund door de echt bestaande Dan Leno (Douglas Booth) en plaats het gebeuren dus voor die overbekende Londense seriemoordenaar. Daarnaast zien we ook een paar andere historische figuren zoals Karl Marx en George Gissing langskomen.(al voegen ze niet veel toe) De film gaat na een korte introductie in het theater van start met de zelfmoord/ moord van John Cree en de daaropvolgende arrestatie van zijn vrouw en ster van het theater Lizzie. Langzaam wordt de kijker nu het Victoriaanse verhaal ingezogen. Een verhaal dat op een aparte gave manier wordt verteld, met flashbacks of aan de hand van de verbeelding (telkens een andere moordenaar) van inspecteur Kildaire. Daarnaast heeft de film ook een ietwat feministische ondertoon. Het acteerwerk is zeer sterk, echter wordt iedereen overvleugeld door de engelachtige verschijning van Olivia Cooke. Als middelpunt waar alle mannen en vrouwen omheen draaien, speelde zij dit werkelijk prachtig. Met een prachtige sfeer en goede performances van de cast is dit een vakkundig en zeer mooi mysterieus en melancholiek-kostuumdrama met wat horrorelementen.

Een ouderwetse whodunnit in Jack the Ripper stijl. Een kostuumdrama/thriller maar een horror zou ik het niet willen noemen, daarvoor krijgen we te weinig gore te zien. Er wordt prima gespeeld, helaas vind ik Bill Nighy een oersaaie acteur. In al bijna al zijn films vind ik hem maar een saaie piet, ik vind het dan ook jammer dat Rickman het niet gered heeft om deze rol te vertolken. De film voelt een beetje aan als een toneelstuk, iets waar ik niet van hou, maar al met al is het een degelijke Britse film met een prima sfeertje. Het is, ondanks dat het voornamelijk een praatfilm is, redelijk spannend en weet tot en met de ontknoping genoeg te boeien.

Niet mijn ding.

De twee verhaallijnen zijn nogal wisselend in kwaliteit. Het heden is ondanks de aanwezigheid van Nighy niet heel sterk, de flashbacks zijn wel aardig en vooral ook minder stroef. De film begint zonder goede introductie, alsof de eerste 10 minuten missen ofzo. De sfeer en setting zijn sterk en er wordt prima naar de climax toegewerkt, die echter wel voorspelbaar was..

Een mooie setting met daarin een mysterie dat hoewel intrigerend, helaas weinig spannend wordt uitgewerkt.

De setting bepaalt de sfeer. Het viezige Londen uit de 19e eeuw doet het altijd goed. In dat Londen een theater waar frivole, burleske en gewaagde kunsten worden opgevoerd. Een prachtig decor. Het verhaal beweegt zich als het ware in en rond het theater. En dat is een fijne rode draad.

Het verhaal leest spannend maar dat valt in de uitwerking reuze mee. De vertelvorm is best leuk. Twee verhaallijnen die om elkaar heen dansen. De één volgt een inpecteur die onderzoek doet naar de moorden. Een degelijke, rechtlijnige en overzichtelijke lijn. Niet spannend, maar de sores van de inspecteur zorgen wel voor een zekere inleving.

De andere lijn volgt aan de hand van getuigenissen en deducties de gebeurtenissen die tot het moordonderzoek hebben geleid. Getuigen en verdachten zorgen voor de invulling van dat deel van het verhaal. Veel verdachten en veel getuigen. Veel invalshoeken en veel impressies. Het is wat te veel allemaal.

Als vertelvorm oogt het leuk en levendig. De vele gezichten en de vele gezichtspunten die het gevolg zijn van de keuze voor deze vorm, verhinderen tegelijkertijd dat een gevoel van beklemming ontstaat. De vorm leidt teveel af. Het wezenlijke mysterie is er te speels in verwerkt. Het puntje-van-de-stoel gevoel komt gewoon niet.

Het acteerwerk is trouwens goed. Heerlijk Brits. De dialogen mogen er door hun fijne taalgebruik ook zijn. Twee mooie extra bonusjes, wat mij betreft.

Het zijn te weinig bonusjes om er een hele goede film van te maken.

Redelijke film waarin een inspecteur een onderzoek leidt naar een reeks brute moorden. Deze thriller over een seriemoordenaar met een vleugje horror en mysterie speelt zich af in de donkere en smerige straten van het London 1880. Het ziet er allemaal goed uit en ook het plot weet goed te boeien, echter valt de uiteindelijke ontknoping toch een beetje tegen.

Ik had iets meer van het verhaal verwacht (iets meer in de zin van 'From Hell'), maar dat was naarmate de film vorderde een behoorlijke tegenvaller. Aangezien de nadruk behoorlijk op de personages ligt zou ik het meer als drama willen omschrijven. De acteerprestaties en setting waren verder wel prima, al met al leuk om eens gezien te hebben maar meer ook niet.

De sfeer, setting en cast zijn de sterke punten van deze film. Het verhaal rond de seriemoordenaar is niet altijd even boeiend en naar het einde toe wordt er te haastig gewerkt waarbij een niet goed oplettende kijker belangrijke details kan missen. De uiteindelijke ontknoping is niet echt verrassend te noemen, maar de slotscène in het theater stelt de kijker tot nadenken. Dacht meteen aan de scène waar de man van Elizabeth Cree agressief wordt en een gevat antwoord geeft aan Cree en haar collega : jullie zijn twee clowns. Was dit een meesterlijk opgezet plan van beide? 6,5/10

Prachtige film waarbij ik ondanks de vermoeidheid goed de aandacht bij kon houden, m.a.w. de film was boeiend, goed gespeeld en ook het verhaal is spannend. Wederom door de Britten een stukje vakwerk afgeleverd!

Dit kostuumdrama is met zorg gemaakt en de decors zijn werkelijk adembenemend. Bill Nighy levert zoals altijd goed acteerwerk en de ondersteunende cast evenzo. Het verhaal is wat simpel en weinig vernieuwend. Kon me daar niet altijd in vinden.

Erg mooi gemaakt deze film, schitterende decors en sets en je waant je dan ook echt in die tijd.

Het verhaal is op een prachtige manier uitgewerkt met goed acteerwerk en prachtige muziek.

109 minuten vakwerk !!!

Geen enkele verveling in deze thriller. Het verhaal wordt goed vertolkt en het beeldmateriaal verdient een pluim. Nog van dat...

Qua plot heeft Dan Leno and The Limehouse Golem veel weg van het verhaallijntje in de videoclip 'Smack my Bitch Up' van The Prodigy (Ik heb dit voor de zekerheid maar even als spoiler gemarkeerd). Fantastisch boek trouwens van Peter Ackroyd. Ik las het jaren geleden, in een periode waarin ik veel van dit soort boeken verslond, waaronder The Meaning of Night van Michael Cox, Alias Grace van Margaret Atwood, Angel of Darkness van Caleb Carr, Affinity van Sarah Waters en nog heel veel meer. Het ene boek nog mooier dan het andere.
Ook de verfilming van The Limehouse Golem mag er wezen. Sommige shots zien er werkelijk oogstrelend uit. Dat ene shot bijvoorbeeld van hoofdpersoon Elizabeth Cree - ik weet alleen niet meer in welke scène dat was - vond ik echt zo fraai dat het wel leek alsof ik naar een levend schilderij van Degas zat te kijken. Ik heb zelfs het beeld even stil gezet omdat ik het zo mooi vond. Eigenlijk ziet alles er pico bello uit: de kostuums, de decors... Ik zie hier wel verbetering in als je het bijvoorbeeld vergelijkt met een film als From Hell, die inmiddels alweer 17 jaar oud is. Veel groen en rood. Hoe wordt dat felle groen genoemd? Biljartlakengroen? Absintgroen?
Ook de hoeren zien er een tikkeltje anders uit dan we gewend zijn, met name in de make-up: witgeschminkt, appelrode wangetjes en met van die karikaturale zoenlipjes. Lijken wel van die poppenkastpoppen. Ook de moorden zien er spectaculairder uit dan voorheen. Toegegeven, de film kent ook een paar mankementen. Op zeker moment zit inspecteur Kildaire, gespeeld door Bill Nighye (mooie kop trouwens), in de bibliotheek een boek te lezen op zoek naar aanwijzingen. Dat boek is overigens On Murder Considered as One of The Fine Arts van Thomas de Quincey dat ik toevallig enige tijd geleden nog heb gelezen. Ook al zo'n goed boek. Dan ontdekt de inspecteur - en daar komt ie weer! - dat iemand het boek heeft volgekrabbeld met krankzinnige teksten. Die seriemoordenaars krabbelen wat af.

En zag ik daar nu weer een tekening van William Blake?

Prima Britse thriller.

Uitstekende cast, die het stuk voor stuk voortreffelijk doen.

Prachtig scenario ook.

En dan heb ik het nog niet over de decors, een plezier om naar te kijken, de ganse film trouwens.

Niet echt mijn ding, maar prima geacteerd, mooie setting en de twist op het einde zag ik niet aan komen dus dat was ook wel positief. Toch vond ik het allemaal niet extreem boeiend, ik weet niet of het kwam door het wat rommelige en ietwat trage verhaal, of door de personages die me niet aan stonden. Het greep me niet, maar toch was het wel een degelijk geheel.

2,5*

Fraai vormgegeven en gefilmd moordmysterie met Bill Nighy als John Kildare, een detective in Victoriaans Londen die er nooit in geslaagd is de seriemoordenaar die verantwoordelijk was voor een aantal gruwelijke moorden, bijgenaamd The Limehouse Murders, lange tijd geleden te ontmaskeren. Wanneer hij betrokken raakt bij het onderzoek naar de dood van John Cree [Sam Reid], waarvoor zijn echtgenote en music hall-ster Lizzie [Olivia Cooke] ter door veroordeeld is, ziet hij een verband met de Limehouse Murders. Met de hulp van Lizzie hoopt hij eindelijk de Limehouse Golem te kunnen ontmaskeren.

Juan Carlos weet Victoriaans Londen op fraaie wijze tot leven te brengen, zeker in de Music Hall-scènes waarin de cast op overtuigende wijze de vaak platvloerse acts spelen. Het mysterie is intrigerend, zeker ook door de sterke cast en een slim gebruik van flashbacks. De ontknoping is werkelijk een verrassing en maakt dit tot een must voor genreliefhebbers.

Prima film, met een apart einde.

De setting was mooi en goed naar voren gebracht.

3.0 ***

Dus Nighy nam de rol over van Alan Rickman wegens zijn ziekte, allebeide absoluut geschikt voor de rol. Mag de twee acteurs graag zien, Nighy vind ik geweldig in Underworld, een partij klasse acteerwerk wat hij daar neer heeft gezet. Een ouderwetse kostuumfilm in de trant van Jack the Ripper en Sherlock Holmes, een heerlijke sfeer vanaf minuut één.

Nighy als Kildare, inspecteur van Scotland Yard die een aantal moorden moet onderzoeken in Victoriaanse tijd in Londen. De moorden zijn gepleegd in het gebied Limehouse en al snel denkt men aan de moorden eerder gepleegd, ongeveer 70 jaar eerder. Saillant detail zijn teksten in Latijn die boodschappen lijken te zijn voor Scotland Yard. De moorden zijn ongekend bruut, men staat voor een flinke opdracht.

Een urban legend wordt al snel tot leven gebracht, de golem van Limehouse. Kildare moet objectief de zaak aangaan en stuit al snel op een link met een andere zaak die als moord wordt beschouwd. Daarmee is het puzzelen begonnen. Helaas wordt er geen grote spanningsboog gecreëerd, een verhaal van intrige wordt uit de doeken gedaan. En dat is waar ik een beetje teleurgesteld door was, ik hoopte op een echt spannend kat- en muisspel tussen "Yard" en de moordenaar maar dat bleef gedeeltelijk uit.

Prima in beeld gebracht, prachtige setting en goed acteerwerk. Het script loopt aardig maar doet wat traag aan, het verhaal aardig maar mist echt klasse om je bij te strot te grijpen waar ik op had gehoopt. De tweede prent van de regisseur en er zit potentie in de gast maar qua uitwerking schort er nog wel een en ander aan zijn twee werken. De cast red de regisseur enigszins door haar sterk optreden dat het gemis van een sterk boeiend verhaal bijna doet vergeten. Ietwat tam noem ik deze exercitie, had wat bloederiger en spannender gemogen.

Prima vermaak maar had iets meer verwacht dus.

3**, dicht tegen een 7 aan.

vermakelijk verder niet. we hebben dit soort films al sinds Sherlock Homes.

Ik heb hem nu twee keer bekeken en vond het een mooie sfeervolle film. Toch is moeilijk te begrijpen waarom inspecteur Kildare op het eind het bewijsstuk wie de Golem echt is, in het vuur gooit. Hij zou ook als dit feit aan het licht kwam nog steeds de held zijn die de zaak op wist te lossen. Doet hij het om de reputatie van zijn geliefde variété artieste te redden? Het lijkt er wel op, als ze ook nog eens in het zonnetje wordt gezet in een toneelstuk over haar leven. Terwijl ze dat toch allerminst heeft verdiend! Dat maakt de film raar, maar misschien ook wel apart.

Helemaal mijn ding. Jammer om de sfeer is alles nogal onderbelicht gefilmd. Heeft ook een einde dat je nog doet nadenken.

Gemengde gevoelens bij deze film. De sfeer was goed, het onderwerp was prima, zeer goede acteurs, maar het verhaal was soms verwarrend. Verassend einde.

Net niet.

The Limehouse Golem mag zichzelf een erg goed voorbeeld noemen van de Engelse Tv-film. Het dik aangezette acteerwerk en de overdreven hoeveelheid aandacht voor detail is erg Engels te noemen, naar mijn mening dan. Het zijn verder vooral de accenten en de dialogen zelf die de puntjes voor deze conclusie op de i zetten.

Deze film kent een erg bekende cast en met het acteerwerk is dan ook weinig mis. Nighy blijft met een erg sterke charme spelen en is perfect voor zijn rol. Veel verdieping krijgt hij echter niet, terwijl zijn rol dat wel van hem vraagt. Cooke was dan weer verkeerd gecast, en vormt op deze manier eigenlijk het enige buitenbeentje van de film. Iets te geforceerd en vooral te weinig charme.

Het verhaal zelf probeert met trucages een slim en mysterieus geheel te worden, de waarheid is helaas dat het als geheel niet al te veel om het lijf heeft. Verschillende flashbacks met alle potentiele daders tonen leiden de kijker namelijk onvoldoende om, en zo wordt het al snel duidelijk dat het vooral het matige verhaal zelf met visueel verwennerij poogt te overdekken.

Verder is het qua horror ook wat tegenvallend. De film ziet er schitterend uit met sterke sfeerzetting en een overvloed aan detail, waarmee het soms voor een goed staaltje horror moet zorgen. Jammer is echter dat de film nooit spannend wil worden en de moorden, die er wel bloederig uitzien, komen nooit goed in beeld. Het is vooral de ietwat veilige regie die roet in het eten gooit.

Verder ziet de film er te goed uit om een stevige onvoldoende te halen, maar het toch wel lange geheel kent te weinig inhoudelijke kracht om indruk te maken. Het acteerwerk is sterk, de visuele invulling ook, daar houdt The Limehouse Golem echter ook weer zo'n beetje op. Het was goed geprobeerd, maar ze moeten toch iets beter hun best doen om mij er volledig mee in te pakken.

Een nogal bewerkelijke en barokke vertelling over een seriemoordenaar die een deel van Londen in z'n greep houdt. Inspecteur Kildaire van Scotland Yard (Bill Nighy) moet hem ontmaskeren. Maar het verhaal gaat meer over een succesvolle variétéartieste die furore maakt in de Music Hall en moet zien te balanceren tussen haar carrière en een serie mannelijk bewonderaars. En wat het nog ingewikkelder maakt: de gebeurtenissen in de straten van Londen zijn ook weer te zien in het theater.

Het duurde lang eer ik er een beetje in kwam en ik had ook wel moeite de verhaallijn te blijven volgen met al die zijweggetjes. Zelfs een keer weggedommeld. Bill Nighy is grote klasse, zoals gewoonlijk, en Olivia Cooke als de variétéartieste Lizzie doet niet voor hem onder. Maar wel een lange zit.

Yes, precies waar ik op gehoopt had! The Limehouse Golem gaat op een aantal momenten behoorlijk over the top, maar het is een uitstekende thriller, die mijn aandacht moeiteloos wist vast te houden. Met het Victoriaanse Londen is gekozen voor de ideale setting: mysterieus, sfeervol, smerig en vooral behoorlijk duister. Ik kan me ergens voorstellen dat mensen Bill Nighy niet erg bijzonder vinden in deze rol, maar ik vond dat hij prima fungeerde in de rol van inspecteur. Ik zag hem meer als een onderdeel van een groter geheel, want de rollen van Olivia Cooke, Douglas Booth en Sam Reid zijn uiteindelijk ongeveer even belangrijk. Allen konden op mijn goedkeuring rekenen en met name Cooke steelt de show. Verwacht geen groots opgezette Hollywood trucs; deze film blijft tamelijk sober, maar blinkt juist daarin uit. Het is goed vormgegeven en steekt degelijk in elkaar. De (dubbele) ontknoping kon mij zeer zeker smaken. Wat mij betreft absoluut een aanrader; zeker voor de doelgroep die ook houdt van Sherlock Holmes of Jack the Ripper-achtige mysteries.

4*

In tegenstelling tot vele anderen was ik niet zo onder de indruk van de stilering en de decors. Dat geldt overigens ook voor de vertelling. De sfeerzetting is nog het beste, maar verder geen hoogvlieger deze film.

Van de cast valt Nighy ook nog eens wat tegen; Douglas Booth is hier het meest op zijn plek.