Kûki Ningyô (2009)

Ze zeggen dat mensen met koude handen een warm hart hebben.

Wat een prachtige poëtische film zeg... Ben er nog stil van.
Onderwerpen als eenzaamheid, de dood, naïviteit en verlies worden hemels met elkaar verbonden. Nozomi mag dan van binnen bestaan uit lucht, ze is voor mij één van de best bedachte filmpersonages die ik ooit gezien heb. Ontzettend goed gespeeld door Bae Doona.

Maar niet alles draait om Bae. Op een hele subtiele manier verwerkt de regisseur andere tragische verhalen in de film. Meestal is het gissen aangezien de betreffende personen maar weinig screen-time hebben. Ik doel hier op het kleine meisje dat uiteindelijk haar pop bij Nozomi neerlegt. Maar ook de oude man die zich net zo leeg voelt van binnen als Nozomi. Of het meisje dat opgesloten in huis zichzelf volvreet. Allemaal verhalen over eenzaamheid die prachtig aansluiten op Nozomi's verhaal.

En dan die muziek... Ik ben al heel wat jaartjes verkocht aan de muziek van World's End Girlfriend, en ik kan zeggen dat hij weet hoe een film muzikale ondersteuning hoort te krijgen. Werkelijk fenomenaal! De muziek kwam telkens perfect invallen, zonder al te dramatisch te worden.

De vrijscene met het opblazen was voor mij het allermooiste in de film. Ook erg aandoenlijk dat ze daarna hetzelfde bij de ander (Junichi) wilt doen maar hem open snijdt waarna hij dood bloed. Vervolgens zet ze hem ingepakt en wel bij het grofvuil, ze weet tenslotte niet beter. Als je zoiets moois kan verzinnen met een opblaaspop ben je als regisseur echt een genie.

Mijn favoriete sprookjesverhaal.

*5,0

Goede review, glimlicht! Ik ben zelf wel geïnteresseerd in Koreeda's films en na het nogal tegenvallende Aruitemo Aruitemo zou ik deze wel graag willen zien.

Dankje Limelou,,

Dit is de eerste film die ik van hem zie, ben nu wel erg benieuwd naar de rest Nobody Knows word de volgende denk ik... En tja ik kan je deze film alleen maar aanraden natuurlijk!

Nobody Knows is mijn eerste en beste van hem. Stond een tijdje in mijn top 10

Prachtige film Ben erg blij dat ik hem gezien heb, Op het eind was het jammer genoeg wel sad ;3, ik hou meestal van happy endings maar ja erg mooi raad hem echt aan ;D.

Paar daagjes ziek op de bank en dan is het altijd prettig wat filmpjes op de laptop te kunnen bekijken. Een van de nieuwe films was deze relaxete weergave van het leven van een opblaaspop.
Als je alle 'net niet mogelijk' zaken even buiten beschouwing kunt laten (wat ik normaliter vrij moelijk vind maar wat me bij deze film buitengewoon gemakkelijk afging doordat ik echt werd meegevoerd door de heerlijke sfeer van de film die me zeer toegeeflijk maakte) is dit een prachtige weergave van de 'rise and fall' van een sexpop. Die 'rise' is de tot leven koming, de ontdekkingstocht en zelfs de liefde. de 'fall' is de teloorgang en uiteindelijk de dood.
Prachtig uitgewerkt is hoe ze langzaam tot leven komt, de wereld en de liefde ontdekt en zelfs jaloers wordt. Mooi ook hoe het lege en trieste leven van sommige andere personen in beeld wordt gebracht. Bijvoorbeeld haar eigenaar die geen echte relatie meer kan aanknopen. De oude man, het meisje met haar eetstoornis enz.

Soms ook uitermate grappig. Allereerst natuurlijk de ontwapenende naieviteit van de hoofdpersoon. Vooral waarin ze een zalfje aanbiedt 'voor de lijntjes'.

Het einde, hoe treurig ook, past perfect in het verloop van het verhaal.

Sfeer, kleuren, camera werk. Het klopt allemaal met elkaar. Wat ik ook erg sterk vind, is dat ik het gevoel had dat er een sterke symboliek in de film te bespeuren is: de film speelt zich in een rustig deel van de stad en ik heb het beeld van japanse steden als massaal en druk (hier geillustreerd door de wolkenkrabbers die aan de horizon te zien zijn in meerdere shots). De hoodpersoon bevindt zich echter nooit in dat drukke, groot-steedse deel. Dat staat volgens mij symbool voor het feit dat ze nooit echt aan het werkelijke leven deelneemt.

Absoluut mooie meeslepende en met veel gevoel gemaakte film.

Viel een beetje tegen. Met name het verhaal weet volgens mij niet helemaal welke kant het op moet.

Eigenlijk is de film met name goed in de terloopse scenes waarin de eenzaamheid van diverse personages naar voren komt. Maar dat zijn nogal spaarzame indrukwekkende scenes.

Verder is de cameravoering, muziek en sfeer prima, maar is het vooral de rode draad waar het aan schort.

Spijtig, maar deze film wist me totaal niet te raken. Had niks met de personages en vond het verhaal totaal niet boeiend. Film kwam op mij als zeer langdradig over.

Heb hem in drie keren moeten bekijken om mezelf er door heen te worstelen.

Drama pakte me totaal niet. Veel te gekunsteld naar mijn mening. Minste Koreeda die ik tot nu toe zag.

DVD ligt voor 1 euro bij de MediaMarkt in Amsterdam (ArenA)

das' niet echt reclame voor een film...............Nog andere films van dezelfde regisseur voor die prijs???

Eerste film die ik gezien heb van Koreeda en ik heb er van genoten. Du-na Bae speelt erg goed en overtuigend, geweldig verhaal waar verschillende onderwerpen aan bod komen. De film had wat mijn betreft wel een stukje korter gemogen dan de 2 uur die we voorgeschoteld kregen.

Ik kijk erg uit naar de andere films van Koreeda.

1 euro Is nog te veel voor deze flutfilm. Voor niks wil ik hem nog niet hebben.

Voor nadere toelichting; zie mijn recensie van 26 maart 2010.

Leuk en symbolisch filmpje van Koreeda. Ben liefhebber van zijn werk, en deze film mag zich gerust bij de rest toevoegen. De soundtrack van World's End Girlfriend voegt ook wat toe.

De tweede film van Koreeda die ik heb mogen aanschouwen. Een stuk lichtvoetiger dan Maboroshi no Hikari, maar toch boordevol met serieuze thema's, zoals eenzaamheid, verlies, zingeving en leven en dood.

Audiovisueel was het allemaal zeer indrukwekkend. Prachtige shots, waar altijd wat bijzonders in te ontdekken was, doordrenkt in een zweverig, maar toch zeer zuiver sfeertje. Een beetje zoals wanneer 's winters de zon net opkomt, waardoor alles er haarscherp uitziet, maar toch dromerig en surrealistisch aanvoelt. De bijgeleverde soundtrack sloot hier overigens perfect op aan. Rustige, sfeervolle muziek, geen enkel moment storend en altijd zeer passend bij de inhoud van deze film.

Acteerwerk was uitstekend, met name dat van Du-na Bae en Itsuji Itao. Vooral Du-na Bae's mimiek en haar manier van bewegen als opblaaspop waren zeer overtuigend. Voor de rest waren er veel bijrolletjes, die verhaaltechnisch los stonden van de hoofdpersonen, maar toch een symbolische toevoeging waren aan de onderwerpen van deze film.

In mijn ogen niet beter dan Maboroshi no Hikari, maar Air Doll zit zo vol met kleine details, bijzonder camerawerk en interessant uitgewerkte thema's, dat ik me geen moment verveeld heb. 4.0*

Je hebt wel opvallende filmsmaak voor iemand die dit "slaapwekkend vond"

Ik vraag me af of je gewoon die dag niet gewoon erg vermoeid was, want ik kan niet eens klagen over een film waarvan ik in slaap ben gevallen.

Iniedergeval vond ik dit wel een emotionele film om naar te kijken. Ik keek het volop als verassing, ik had enkel de trailer gezien en daarna gelijk bekeken.

Een bepaalde voorwerp dat een mens wilt worden, is soieso iets wat vaak heel gebruikt is. Maar een sekspop vind ik nogal goed bedacht.

Het was zo schokkend te bedenken dat ze dacht dat ze haar vriend een plezier deed, dat ze haar lucht wilde geven, maar hem eigenlijk gedood had.

Ze voelde uiteindelijk zich niet geaccepteert in onze mensen wereld, en ze zet haarzelf daarom op straat.

Bae Doona kan ik wel waarderen.

Koreaanen hebben altijd van die mooie amandelogen. Dat paste gewoon mooi bij het hele luchtpop, en maakte waarschijnlijk ook wat realistisch.

De sekscenes vond ik inderdaad wel overbodig, maar dat kan je wel verwachten van een sekspop.

4,5

Mijn tweede Koreeda na Wandâfuru Raifu. Daar had ik jaren geleden een beetje moeite mee vanwege audiovisuele soberheid, maar bij de herziening viel alsnog het kwartje. Met als gevolg een veel groter animo om meer werk van Koreeda te zien.

Deze film is anders, maar toch hetzelfde. Anders in audiovisueel opzicht, want het is echt prachtig geschoten, en de soundtrack mag er ook wezen: subtiel en sereen. Enkel op twee momenten zag het er wat fake uit: de vruchtpluizen van de bloem op het einde, en de luchtbellen als ze in het water ligt. Echter, het shot van haar in het water is misschien wel visueel het mooiste van de hele film.

De film is hetzelfde wat betreft de gevoelige snaar die Koreeda weet te raken. Ook hier aandacht voor de kleine dingen die het leven mooi maken, met name in het eerste uur. Maar ook hoe moeilijk het is om je plek in de wereld en tussen de mensen te vinden, het samengaan van de pijn en de schoonheid van het leven als bewust persoon. En ook voor mij is de oude man het absolute hoogtepunt, net als bij Wandâfuru Raifu trouwens.

Er zijn heel wat films met daarin een pop die tot leven komt als hoofdthema. Ik herinner me een film waarin iemand op een etalagepop verliefd wordt. Het is eigenlijk al een oud thema en komt bij de oude Grieken al voor in de mythe van Pygmalion en Galatea. Maar ik heb toch het gevoel dat deze film anders is, de pop in deze film dient meer een spiegel. Het wordt ook al gezegd in de film: het verschil tussen een pop en een mens is dat de laatste uiteindlijk brandbaar afval is. De manier waarop dit wordt geïllustreerd in de film is tegelijkertijd gruwelijk en heel erg poëtisch. En die poëzie maakt het toch zo mooi.

Ik had uiteindelijk een beetje moeite met de speelduur. Dat had ik ook de eerste keer bij Wandâfuru Raifu. Het zou me niet verbazen als ook hier een herziening meer zal opleveren, maar de begininzet is al wel hoger dan destijds bij Wandâfuru Raifu: 4*.

Air Doll wordt een film over "eenzaamheid en de opvulling van de leegte in ons leven" genoemd. In zekere zin klopt dat wel, maar er wordt toch maar bar weinig mee gedaan. Verder dan statements als "dood gaan we allemaal" en "gelukkig zijn er ook nog wel mooie dingen om van te genieten" komt de film niet. Het eerste uur vond ik nog wel aardig, vooral dankzij het acteren van Du-na Bae. Maar daarna blijft de plaat hangen en weet Air Doll geen echte stappen te maken. De muziek vond ik ook wat gemakkelijk en te aanwezig. Toch zitten er wel mooie momenten in waarbij het hoogtepunt wordt gevormd door het leeglopen en weer opblazen van Nozomi in de videotheek. Ook de vormgeving is fraai, met de rustige en soepele cinematografie die we van Koreeda gewend zijn. Toch vrees ik dat hij als regisseur net wat te weinig body heeft om me opnieuw zo te overtuigen als bij Nobody Knows het geval was.

Na het zien van like father like son van Hirokazu Koreeda wou ik graag meer films zien van deze regisseur.

En ook deze film vind ik weer een topper!

het mooie (wat ik ook vond van like father like son) is dat er in de film ook een soort ''boodschap'' zit.. of hoe zeg je dat... Iets herkenbaars.. Iets meelevends.. en zet je aan het denken.

Het acteerwerk is erg sterk, en ook de sfeer in de film is erg fijn. De achtergrondmuziek in de film past helemaal perfect bij de film en maakt de film nog sterker.

Het verhaal gaat over een opblaaspop die ''plots'' een hart krijgt... En dan mensen gaat ontmoeten, maar ook ''geconfronteerd'' met het feit waar een opblaaspop voor is.. Maar ook over het leven van de man die haar eerst ''had''

erg sterke en indrukwekkende film!

4*

M-o-o-i.

Sprookjesachtig, in woord en beeld erg scherp getekend. Soms wat gewild poëtisch, zo lijkt het; maar mocht ik in eerste instantie mijn reserves gehad hebben bij die zondagspoëzie: naarmate de film vordert, weet Koreeda mij zodanig in te pakken dat die reserves geheel verdwijnen.

Misschien ook omdat de directheid, de transparantie van de mono- en dialogen volkomen correspondeert met die van de opeenvolgende scènes, én volkomen in lijn is met de naïeve logica van Nozomi, in deze glasheldere parabel die gaandeweg steeds sterker wordt.

Gebaseerd, zo las ik, op een manga, getiteld The Pneumatic Figure of a Girl. Dat klinkt wat dubbelzinniger, en eigenlijk een stuk beter, dan Air Doll. Natuurlijk komt in deze film een opblaaspop tot leven, en daaraan kun je best een paar leuke poëtische en filosofische lijntjes knopen; maar Kûki Ningyô krijgt haar scherpe rand, haar schrijnende diepte, door tegelijkertijd zicht te bieden op het tegenovergestelde, de omkering van dat gegeven.

Het is eigenlijk merkwaardig dat hier zo weinig gerefereerd wordt aan dat facet, dat er verder toch zo overduidelijk wordt ingepeperd - soms geestig, vaak genadeloos ontluisterend, maar toch ook op een bepaalde manier mild-poëtisch en begrijpend: de vrouw als lustobject en gebruiksartikel voor al of niet eenzame mannen.

Er is in Japan nota bene een complete industrie waarin vrouwen zich laten betalen om verkleed als serveerster of schoolmeisje, of hoe men ook maar wil, voor mannen te paraderen; elders in de wereld ziet dat fetisjisme er misschien anders uit, maar komt het in wezen op hetzelfde neer.

Maar deze film is toch nadrukkelijk ook soulfood for lonely hearts, een ode aan de waarde van het leven, en heeft daarmee ook iets troostends. Ik voor mij wil in ieder geval wel kwijt dat Koreeda – na Maboroshi no Hikari – er opnieuw in slaagt mij diep te ontroeren.

Wat een verschrikkelijk slechte film. Een opblaaspop met gevoelens. Dat zegt al genoeg lijkt me.

Van de zeven Koreeda films, die ik tot nog toe gezien heb, vind ik dit de minste. Het is in mijn ogen een te fragmentarische film over verlatenheid en de broosheid van het leven. Op zich boeiende thema’s, die evenwel onvoldoende uit de verf komen omdat de film om de haverklap rare sprongen maakt en te veel nietszeggende (overgangs-)scènes telt. Af en toe komt er een vleugje maatschappijkritiek voorbij, maar verder deed de film mij niets in weerwil van het feit dat Doona Bae er redelijk in slaagt om van een schier onmogelijke rol toch nog wat te maken. Mijn uiteindelijk toch nog positieve waardering geldt vooral haar optreden. Niettemin, tamelijk teleurstellend.

Wow! In mijn ogen één van de beste Koreedas, al is de concurrentie torenhoog met Nobody knows, After life, Still walking en Like father like sun. Air doll is een romantische sprookje dat me naast Pinokkio en Her (Joaquin Phoenix) doet denken aan een verboden of onbereikbaar liefdesverhaal.

Ook in Air doll is de hand van Koreeda duidelijk aanwezig. Hideo die met heel veel zorg en tederheid "zijn Nozomi" vertroetelt en er tegen converseert. En zoals het in een echte liefdesrelatie betaamt, mag de seks niet ontbreken. Tegelijk onroerende en tragische zielige scènes van een man die er blijkbaar niet in slaagt (bewust of onbewust) een relatie aan te knopen met een persoon van vlees en bloed.

Nozomi komt tot leven, heeft geen affectie voor de man en gaat op avontuur. Ze begrijpt niet veel van de wereld en heeft het moeilijk menselijke interacties en emoties te plaatsen. Deze scènes zijn erg aandoenlijk (restaurant, verjaardag, sterven, ...). De conversatie met de oude man vat het symbolisch mooi samen. De leegheid van het bestaan, de eenzaamheid, het ongebrik in de individuele samenleving. En Nozomi heeft het later ook door: "Het leven zit zo in elkaar dat je het niet alleen kunt vervullen. Maar toch leeft de mens naast elkaar en hangt het aaneen als los zand". Prachtig!
Zo bleek dat ook mensen en opblaaspoppen niet zo gek veel van elkaar verschillen: de één is brandbaar afval de ander is onbrandbaar, maar voor de rest?

Ook de relatie tussen Hideo en Nozomi hangt als los zand aan elkaar wanneer hij haar inruilt voor een nieuwer exemplaar. Zelfs de naam is dezelfde gebleven. Erg ontroerend moment in de bezemkast, mooi gedaan!
De interactie met Junichi is nog zo één van die hoogtepunten die Air doll rijk is. De levensadem van Junichi zorgt voor een ongekend 'vlindergevoel' bij Nozomi. Ze is een soul mate, een bloedverwant van Junichi. De dubbele plottwist vond ik erg sterk. Junichi bleek eveneens een opblaaspop, of toch niet niet. Wat een scène wanneer ze ook hem wou beademen!

Ik heb enorm genoten van Air doll, het leuke verhaal ondersteund door de prachtige sound, mooi en eenvoudig zoals Koreeda dat kan, de leuke twists en kleine dingen maken er een boeiend geheel van. 4,5*, zonder twijfel!

Wat een prachtige film! Het bevat veel diepgang, al zou je dat misschien niet direct denken bij een opblaaspop die tot leven komt. Ontzettend goed gespeeld en zeer mooie, dromerige beelden. Het verhaal sprak mij aan en de onrealistische gebeurtenissen stoorden mij niet. Het geeft deze film iets extra wonderlijks en bijzonders, wat mij betreft. Emotioneel wist het mij te raken. Één van de beste Koreedas die ik tot nu toe gezien heb. 4,5*

Leuk bedacht, maar je moet het leuk vinden, niet echt mijn ding.

De film verliest duidelijk focus in het tweede uur, en ik vraag me af of Koreeda wel wist waar zijn film heest moest. De film mist richting, waardoor juist de kracht van zijn manier van filmen, met veel stille rustige momenten, tot wat verveling begon te leiden. Koreeda probeert ook heel veel te zeggen over eenzaamheid in de grote stad, soms sterk neergezet, maar het blijft bij losse momenten en wordt nergens echt een geheel. mede door dat tweede uur.

Maar visueel wel prachtig om te zien, vooral de stad bij avondschemer maar sowieso de stadse panorama's en de momenten in de trein of een sfeervol restaurant. Bae doet het leuk en het acteren over de hele linie is fijn ingetogen. Sowieso is dat eerste uur heerlijk voortkabbelend kijkvoer waar je echt even mee tot rust komt met enkele leuke momenten tussendoor. Ook het tweede uur is lang niet slecht, maar wordt naarmate dit duurt wel minder. Wel vond ik de muziek op momenten te nadrukkelijk aanwezig. Dan doet een Hou dat toch beter/ 3,5*.

Dromerige, sprookjesachtige film over een opblaaspop die menselijke gevoelens ontwikkeld. Geen sprookje voor kinderen in ieder geval, met best ranzige details en voor japanse begrippen veel expliciet naakt. De film heeft rake dingen te zeggen, onder andere over eenzaamheid in de grote stad, maar gaandeweg wordt het script steeds rommeliger en neemt het geheel zelfs een behoorlijk lugubere wending, die nogal haaks staat op de melancholische sfeer van het eerste uur. Uiteindelijk kon ik er helaas niet zoveel mee.

Een mooie film, als een sprookje rond een opblaaspop die levend wordt. Een film met de nodige charme en humor, en net zoals de pop met een hart. Bae Doo-na doet het zeer goed en trekt de film zonder probleem. Aangevuld met de nodige muziek, die doet denken aan Amélie.

De film heeft dan wel haar charme, het is me niet altijd duidelijk welke richting de film op wil. En er zweeft ergens een morele boodschap. Al hebben wel meer sprookjes dat natuurlijk. Blijft een heerlijke film in elk geval. Aangename verrassing!

Erg mooi. Wat in een synopsis banaal of zelfs belachelijk kan klinken, wordt in de handen van Koreeda een gevoelige, intieme en poëtische zoektocht.