Marley & Me (2008)

'k vond het ook een aanrader. Het is een mooie mix geworden van komedie, romantiek en drama. De film durft ook gevoelige thema's als het verliezen van een kind te verwerken in het verhaal. Het is dus wel een film/komedie met dat ietsje meer.
De cast deed het ook uitstekend en de muziekkeuze was ook wel goed.
'k ben echt aangenaam verrast door deze film en kan hem dus echt wel aanraden. Zelf ben 'k meer een kattenpersoon, maar dit deerde me echt niet bij de film.
Topper.

marley and me is gewoon een prachtige film voor rond de kerst.

en daar blijft deze film gewoon bij.

Leuke film, niet echt een waanzinnige goede drama/komedie.

De pup was leuk, de volwassen reu ook.

Daarnaast is Owen Wilson en ook Jennifer Aniston twee prima acteurs.

De film kijkt lekker weg, voor een saaie zaterdagavond. 3.0*

Sommige films waarbij je het gevoel hebt dat ze 6 uur duren moeten gewoon korter. Toch puntjes omdat ik die hond gewoon geweldig vind en omdat ik op het laatst toch wel een traantje moest wegpinken. Wel aardig om te zien dat ze in een film niet alle aandacht meteen van de hoofdpersoon (de hond) wegtrekken voor kinderen.

Ik wilde de film nooit echt graag zien, maar uiteindelijk toch gedaan. Vooral vanwege Aniston en de hond.

De film begon en zat me al gelijk te storen aan Wilson, pff. Het werd alleen maar erger, maar uiteindelijk viel het dan nog wel mee. Aniston zat lekker in haar rol en droeg de film dan ook in haar eentje + de hond natuurlijk.

De hond was gewoon echt super lief, al had hij wel zo zijn irritante momenten (eigenlijk heel vaak). Al ben ik zoiezo al een dikke hondenvriend. Als klein meisje fantaseerde ik nog wel eens dat ik later een heleboel puppy's had als ik op mezelf ging wonen. Nu ik eenmaal weet dat daar geen beginnen aan is, ben ik er maar van afgestapt. Maar natuurlijk wil ik er nog wel één (een paar). In eerste instantie dacht ik dat de film grotendeels over zijn jonge jaren ging als puppy, maar dat bleek minder waar en dat vond ik helemaal niet erg. Het einde is dan wel weer vrij sneu, daar kan ik dan ook niet goed tegen als het om dieren gaat.

Op den duur begint de film enorm te vervelen, en heb je ook niet veel zin meer om verder te kijken. De speelduur is dan ook aan de lange kant vind ik. Eigenlijk stelt het verhaal wat niet over de hond gaat geen fluit voor, maar toen werd alles in 1 keer snel verteld, wat ik aan de ene kant wel lekker vind, omdat je dat alles op je kan nemen, maar niet alles word zo landradig verteld. Maar aan de andere kant ratelde hij maar door over wat er nou gebeurd was met hem en zijn gezin, en toen dacht ik: ja, hoelang duurt dit nog?

Al met al toch een vrij redelijke film, leuk om eens gezien te hebben maar niet meer dan dat. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat de film zo hoog scoort, maar daar is uiteraard niks mis mee. Ik heb me toch nog vermaakt een avondje, maar zoals ik al zei: niet meer dan dat.

2,5*

Marley & Me, geregiseerd door David Frankel, is zeker niet een slechte film. Het verhaal is vrij origineel, niet een stom liefdesverhaal, maar een feel-good film over een labrador met een eigen wil.

De trailer maakt het een film die je niet snel vergeet, maar schijn bedriegt. Het lijkt net of Frankel wilde dat de volledige aandacht op de hond werd gevestigt. Iets wat een enorme valkuil is, want belangrijke personages, zoals Jenny en John, komen weinig naar voren. Je hebt aan het eind van de film eigenlijk geen idee hoe het karakter van ze is. Wanneer Jenny liet merken zwanger te wilde worden was het eigenlijk niet duidelijk of John dit wilde of niet. Maar in plaats daarvan lieten ze scene's zien met drukke Marley.

Na een uur begin je je al te ergeren aan Marley. Of dit de bedoeling is, weet ik niet, maar je ziet elke vijf minuten die hond door het beeld rennen en dat maakte me vrij nerveus. Wat ik al eerder zei, Frankel had beter de personage's van Aniston en Wilson naar voren laten komen, inplaats dan die vervelende stukjes met die hond.

Acteerwerk is vrij aardig. Jennifer zal nooit de PERFECTE actrice worden, maar dat is nu wel duidelijk. Eric Dane was een leuke bijrol, de botergeile vriend van John die achter elk wijf aanzit, iets wat wel een beetje in de film hoort.

En je kan er natuurlijk niet om heen om te zeggen dat het einde natuurlijk erg emotioneel is. Sterk acteerwerk van Wilson. Goede dialogen!

Marley & Me is niet de mustsee-film, maar het kan er mee door. Zoals hier al is geregeerd: een perfecte zaterdagavond film.

Het eerste uur zat ik wel naar de tijd te kijken van 'hoelang moet ik nog kijken..'. Ook zat ik te wachten of er nog iets ging gebeuren, of er nog een verhaal in de film kwam. Dit kwam echter niet. Het is was een film waarin het opgroeien van een hond en het opgroeien van een gezin word laten zien met de gebruikelijke ups en downs. Dit mwam enigszins toch wel goed over uiteindelijk. Daarom verdientde film wel een voldoende.

3 sterren

Ik vond het een leuke film, hoe vaak een personage in films ook doodgaat, vaak is de empathie voor een (bijvoorbeeld) hond die sterft, veel hoger.Ik vind Anniston een lekker ding maar past niet meer in dit soort films, zij hoort lekker fout te gaan in een film (horrible bosses) en Wilson....het is dat zijn kaak beweegt bij het praten, hij is toch een plank.

Had je hier Tom Hanks neergezet, (kijk maar naar Turner & Hooch) dan was deze film nog vele malen beter.

Het einde van Marley waarbij zijn ogen langzaam sluiten + de track die daarop draait maken het einde vet emotioneel.Iedereen met een hond of die een hond heeft opgevoed, weet hoe het voelt.

Amaai. Lang geleden dat ik nog tranen met tuiten heb gehuild. Emmers vol.

Eigenlijk is het een perfecte familiefilm en vooral een ode aan de hond/huisdier. Leuk koppeltje, enkele grappige scènes. Het eerste uur kan misschien wat saai overkomen maar is onmisbaar voor de aanloop naar het dramatische einde. Natuurlijk zijn er een paar situaties die nogal vreemd overkomen baas die blij is met zijn werknemer omdat die een column schrijft over diens hond en bovendien hem opslag geeft ook Bij mij zou het gene waar zijn de verschillende huizen die het koppel zomaar kan betalen Oh well, the suspension of disbelief heet dat dan. Ik zal er niet moeilijk over doen.

Het wordt pas echt mooi als de aftakeling van Marley begint en zijn eindelijke dood. Het verdriet van het gezin en vooral Wilson is hartverscheurend mooi in beeld gebracht en niet fake (iets wat nog niet zo vanzelfsprekend is in Amerikaanse flms). Ikzelf heb geen hond maar een kat en herkende de vele situaties van ergernis maar ook liefde die een huisdier je schenkt. Ik weet dat als mijn kat ooit sterft dat heel ons gezin ondersteboven gaat zijn, en ik hoop dat we zo'n mooi afscheid aan ons kat geven als Wilson en Aniston aan Marley.

4*

In een bomvolle bioscoopzaal de voorpremière gezien (3 jaar geleden onderhand weer?). Heerlijke film veel humor natuurlijk en een enthousiaste labrador, zeer herkenbaar, want ik ben zelf ook ooit (mede)-eigenaar van een blond labje geweest. En dan weet je het wel op het laatst was het behoorlijk snotteren, want die afscheid van zo'n trouwe makker, ik weet er alles van.

Pas geleden was ie nog op tv, maar ik kon het niet meer over m'n hart krijgen om af te kijken. Ik kan gewoon niet met droge ogen naar het slotstuk van Marley kijken.

Eigenlijk was ik nu pas toe om deze film te kijken. Mijn boxer, mijn maatje voor 10 jaar is dit jaar helaas ook overleden. Altijd vrolijk, altijd een glimlach op je gezicht toverend. Tuurlijk kun je je soms ook heel erg irriteren wanneer ze iets kapot maakte of je net gewassen broek na 1 klodder slijm weer de wasmachine in kon. Toch is een hond gewoon een volwaardig familielid. Deze film laat de reis met je ondeugende metgezel prima zien. De hond staat centraal en alles eromheen is eigenlijk pure opvulling. Ik had het echt even moeilijk op het eind. Wel heel herkenbaar en het deed me goed dat Marley zo'n mooi leven heeft gehad. Alle mensen die een huisdier hebben zullen veel herkenbare situaties zien in deze film. Een grote glimlach en een pijnlijke traan verpakt in een fijn verhaallijntje.

Geinig filmpje. De hond maakt het vooral erg leuk en zielig af en toe.

Verder is het zeker niets bijzonders.

Ik weet niet precies wat ik hier nu van moet vinden, want het is eigenlijk een hele slechte film, maar die ergens toch best weet te vermaken - wellicht juist daardoor.

De film stapelt cliché's, alles verloopt allemaal zo soepel dat je van enig drama niets hoeft te verwachten, de ruzies zijn alleen maar aanwezig om enig 'gewicht' te brengen, de film lijkt maar geen keuze te kunnen maken tussen hond doet vervelend (en die slapstick is erg flauw) en jong gezin groeit op, de acteurs zijn ervaren in dit soort films en lijken op de automatische piloot te spelen, et cetera et cetera.

Maar toch, de film heeft zijn momenten. Het is best aardig geschoten, Alan Arkin als baas van John is grappig (al kennen we deze rol al wel), Florida is een prima locatie en door die naïviteit en vrolijkheid is de film best af te kijken. Wel duurt de film zeker een goede 20 minuten te lang. 2,0*.

Wilson en Aniston passen niet goed bij elkaar als koppel.

Het verhaal was langdradig en wat te flauw. Het enige dat ik positief vond in de film was de hond zelf.

Hachiko is voor mij beter en aangenamer om te bekijken.

Op weg naar vakantie in het vliegtuig gezien, film duurde iets te lang

Bovenstaande reactie van Mmovie geeft het ook goed aan..

Prima film die lekker wegkijkt, film met een glimlach, de hond is leuk om te zien.

mjk87 treft de spijker.

Het helpt niet dat ik een hekel heb aan owen Wilson. Maar ook de rest is niet veel. Amerikaans stereotiep gedoe. En die hond. Nooit van een kooi gehoord?

Ondanks dat ik niets met de hoofdrolspelers heb heb ik me prima vermaakt met de film. Wel als hondenliefhebber .

Ik heb zó moeten huilen bij deze film. Dat komt natuurlijk omdat ik zelf toen ook een oude labrador had en ik zag het al aankomen. Alleen daarom krijgt deze film van mij een 4. Ik kan me voorstellen dat mensen die niks met honden hebben deze film helemaal niks vinden.

Lullig maar waar: het boek was beter. Ik vond de film enorm voortkabbelen - ik miste de impact van bepaalde gebeurtenissen (o.a. de miskraam, het feit dat de hond een vorm van ADHD heeft, het onweer) waar in het boek natuurlijk meer tijd voor was. De hond was af en toe wel wat stout, maar heel spectaculair of speciaal... mwah. En Owen Wilson blijf ik als Owen Wilson zien ipv zijn rol, iets wat ik gek genoeg bij Jennifer Aniston niet heb.

3*

yeah, it's official. Zelfs als ik de film niet al te best vind, schiet ik nog vol, wanneer het op honden aankomt. En geen wegpinkbaar traantje, dat ik even onopvallend weg zou kunnen vegen. Gelijk komen dan die gevoelens van het in laten slapen van je eigen hond weer boven, die je halve leven bij je was. Tsja, daar ga je dan.

Het lullige was, mijn vriendin wilde een hondenfilm zien waar ze van moest huilen (had ze zin in). Dit was naar verluidt een goede keus, maar vlak naar de tweede akte viel ZIJ in slaap, en zat ik een kwartier later in mijn eentje hartstochtelijk te snikken. Dat einde raakte me echt wel, en dat was allerminst slecht geregisseerd.

wtf.

Slapen tijdens een film is zo not done.

I agree, scorsese. Maar zelfs boos worden hielp nu niet. En met haar agenda (2 banen en een stage) kan ik het haar moeilijk kwalijk nemen. En al kon het wel, dit was niet te verhelpen. Ik had hem hoogstens uit kunnen zetten en zelf het laatste half uur missen. Bij goede films doe ik dat, nu liet ik hem lekker draaien, niet wetend wat voor tranendal ik tegemoet ging.

Ik heb niks met de hoofdrolspelers, ik heb de film enkel bekeken voor de hond. Die was enorm schattig als puppy en ook de volwassen labrador was echt een mooi dier. Op het laatste heb ik gehuild als een kind, herinneringen kwamen boven. Weer eens een bewijs dat de hond de beste vriend van de mens is.

Lieve film

Owen Wilson vormt hier een leuk koppel met Jennifer Aniston, Gelukkig hangt hij niet continue de lolbroek uit, dat is weggelegd voor de hond. De hond speelt een belangrijke rol in het verhaal zonder al te veel op de voorgrond te treden. Veel scenes zullen heel herkenbaar zijn voor dierenbezitters en daarin ligt de kracht van deze film. Het verhaal gaat over het alledaagse leven, over het stichten van een gezin. Goed uitgewerkt met een zielig moment op het einde als de jaren voor de hond zijn verstreken. Het is inderdaad een lieve film.

Aardig.

Wie kent het eigenlijk niet, een huisdier hebben. Niet dat iedereen een hond heeft, maar ik neem aan dat de meeste op z'n minst een goudvis hebben gehad. Marley & Me laat eigenlijk aan diegene die geen huisdier hebben zien hoe het is om een (luidruchtige) compagnon te hebben, met tussendoor wat familiedrama.

Wilson is ondertussen wel een komedieacteur die ik graag terugzie. Ben enorm nieuwsgierig naar hem geworden na het zien van No Escape, ook al heeft die film weinig met komedie te maken. In ieder geval kan zijn humor me best bekoren. In het begin is hij even wennen, maar zijn droge dialogen gaan uiteindelijk wel werken. Hij heeft gewoon iets aparts, en dat werkt erg in zijn voordeel.

Anniston doet het verder ook prima, maar acteert wat "professioneler" en haalt het wat mij betreft niet bij Wilson. Bijrollen zijn niet zo bijzonder. Ik kan de hond natuurlijk prijzen, maar die hond doet waar hij of zij goed in is. Lieve hond verder. Simpel trucje voor sentiment, maar het maakt de film wel leuker. Ben verder ook dol op honden, dus bij mij werkt dat automatisch in het voordeel.

Visueel een veilige film en voor Frankel is dit qua snelheid en tempo een stapje terug in vergelijking met The Devil Wears Prada. Marley & Me is een iets "normalere" film die zich minder op gekke typetjes focust en meer op humaan drama en luchtige komedie. De toon is dus anders, maar dit hoeft niet perse verkeerd te zijn. Frankel weet zich dan ook aardig te redden, maar het duurt wel eventjes voordat de film zelf begint te branden.

Vond het namelijk allemaal een beetje stroef starten. Zowel de personages als het verhaal zelf hebben even tijd nodig om op gang te komen. De film maakt een aantal redelijk onopvallende sprongetjes in de tijd, maar het voelt nooit aan alsof de personages ergens maar ouder worden. Dat is wel iets waar Frankel wat meer moeite voor mocht doen, maar verder niet al te veel te klagen hierover.

Slot vond ik verder mooi gedaan en de film kent genoeg gebeurtenissen om het boeiend te houden. Bij vlagen mierzoet en niet al te indrukwekkend geschreven, maar als feelgood is het een best degelijk resultaat. Die hond is dan ook een ideaal ingrediënt om je film te laten werken. Moment dat Marley ingeslapen wordt voel je dan ook wel. Mijn kat is ook via het spuitje gestorven, al was ik daar niet bij. Dat is gewoon niet de laatste herinnering die ik wil hebben van mijn huisdier. Vlotte film, vermakelijk, maar niet briljant. Een nette voldoende lijkt me wel op z'n plaats.

Een mooie familie film.

Met een lach en een traan, grappig en met ontroerende momenten.

En met een uitstekende cast, voor ook dit genre.

Een geslaagde film.

wow

Tja wat moet ik zeggen

Gewoon een topfilm waarbij je zeg,alweer op tv?

En toch maar weer kijken, wat toch de bedoeling weer is..

Denk dat elke honden liefhebber,dit gewoon een goed, grappige en vooral emotionele film vind,waarbij er ook nog eens goed geacteerd wordt..

Marley & Me is een film die op diverse vlakken wel wat heeft te bieden. Velen zullen zichzelf erin wel herkennen. Omdat het zoveel te bieden heeft compenseert het dat je nog niet niet in slaap valt van het acteerwerk van Owen Wilson.

Erg aardige film waarin zelfs Owen Wilson het heel behoorlijk doet. Je zou verwachten dat de film draait om labrador Marley, maar er komt zoveel meer ter sprake, de onrust van John, de radeloosheid van Jenny bij en na de miskraam, de opstartproblemen met jonge kinderen enz.

Mooi vind ik ook hoe de houding van John ten opzichte van zijn vriend/collega gaandeweg veranderd, waar John eerst erg tegen hem opkeek zie je bij de laatste ontmoeting John's meewarige blik. Dit weer ten teken dat hij blij is met z'n gezin en z'n leven.

Ten opzichte van een gebruikelijke romcom heeft deze film zeker meer diepgang.

Van mij een dikke 3☆