Enter the Void (2009)

Ah balen Irréversible is er nog wel zie ik, misschien die meepakken

Een film die je voor de regisseur absoluut op groot scherm moet zien 25.05 CINEMATEK - Programma - Enter the Void

Verhoogd van 3,0* naar 4,0* na een herziening.

Voor mij een sterke film die zijn potentie toch niet volledig waarmaakt. Op visueel vlak is de film heel knap, en dat kan je niet ontkennen. Hoewel in mijn herinnering de stroboscopische scenes meer talrijker waren en de flashbacks minder talrijk, maar die flashbacks geven de film juist inhoud. Het geheel zorgt voor een enorme bad trip. Het is geen film waar je gelukkig van wordt. Het geluid is goed tot zeer goed, maar toch beter gedaan in Irréversible.

Het grootste probleem dat ik echter heb met de film is zijn lengte. Ik snap niet waarom het nodig is om een kleine drie uur naar een bad trip te kijken. Het voelt wat uitgerokken aan en steekt tegen na een tijdje. Dat was het grote struikelblok de vorige keer, en is het nu ook deze keer. Als Noé zich minder concentreerde op het steken van choquerende scènes in de film, en zich meer op het geheel focust had deze film ongetwijfeld nog een pak beter geweest. Ik miste ook de trance of hallucinerende van deze film, maar de kwaliteit van de DVD liet helaas de wensen over en dat verstoorde de filmervaring wat. Uiteindelijk blijft het al bij al een goede film, en verdient hij vier sterretjes van mij.

Enter the void is mijn derde film van Noé. Zeer bijzonder regisseur die je ofwel de hemel inprijst voor zijn gewaagde filmstijl en -regie ofwel de grond inboort voor zijn overdreven camerashots. Ik behoor alvast tot de eerste groep. Geweldige film deze Enter the void die voor mij inhoudelijk en visueel weg heeft van Irréversible en Climax.

Irréversble omwille van zijn expliciete en gewaagde beelden waarbij hij er niet voor terugdeinst de camera niet weg te draaien. Sex en drugs lopen doorheen de film met erg knappe montages tussen heden en verleden van broer en zus. En Climax omwille van de oppompende beats en een kleurenpallet aan ronddraaiende en -tollende beelden om zelf dizzy van te worden. De hallucinaties en droomwereld zijn een prachtig spektakel.

Montage, camerahantering en cinematografisch geweldig. De ruim 160 minuten vliegen voorbij. Deze eigengereide fragmentarische aanpak zorgt er wel wat voor dat het plot onderschikt is, maar dat stoort hier niet. Puur vakwerk met enkele expliciete beelden zoals de abortus of penetratie helemaal op het einde. Sterkste momenten van de film bevinden zich vooral in het begin met de trip van Oscar, maar ook de zwevende beelden doorheen het rendez-vous hotel op het einde waren knap.

Eentje die toch nog geruime tijd zal nazinderen. Twijfel tussen 4,0* en 4,5*. Mooi!

Deze bijzondere trip van Noe is wederom niet voor tere of 'half tere' zielen. Naast het interessante verhaal maakt hij er een indrukwekkend, visueel en kleurrijk spektakelstuk van die erg past bij het aangezicht alsmede de cultuur van (nachtelijk) Tokio.

Aan het einde van de film shockeert Noe met expliciete pornografische beelden en een abortus díe weinig tot de verbeelding spreekt. Dit vond ik onnodig in de context van de film en erg lang duren. Maar misschien heb ik de boodschap hierachter gemist.

Snap best wat mensen hier gaaf aan vinden, maar uiteindelijk vond ik het wat tegenvallen allemaal. Irreversible blijft voor mij de enige écht geslaagde Noe (Climax nog niet gezien).In die film was het drama namelijk wel geslaagd én waren de acteurs ook nog eens goed, waardoor de heftigheid van veel scenes en de vorm perfect met elkaar harmoniëren en daardoor hard bij me binnenkwamen. Enter the Void is voor mij wederom bewijs dat inhoud en het visuele (maar eigenlijk alle aspecten van een film) elkaar dienen te versterken. Het een kan wat mij betreft nooit te veel ondergeschikt zijn aan het ander om zijn volledige potentieel te benutten. Dramatisch gezien interesseerde het me geen zak, de personages leven niet echt en zijn wat eendimensionaal (geschreven) en worden dan ook nog gespeeld door niet bijster sterke acteurs die moeite lijken te hebben om de geïmproviseerde dialogen over te brengen. Bovendien wordt door de loodzware ondertoon het dramatische aspect in de film zo belangrijk gemaakt dat het de film echt in de weg zit dat dat niet volledig tot zijn recht komt. De diepe band van de broer en zus bijvoorbeeld komt totaal niet geloofwaardig op me over. Sowieso interesseren de karakters me geen hol. En dan vind ik tweeënhalf uur kijken naar een film die af en toe visueel mooi is en de sterke scenes niet voldoende om me volledig te doen boeien.

Want visueel was het best goed (al zijn er genoeg films waarvan de visuele stijl me veel meer aanspreken, vooral ook omdat vorm en inhoud beter op elkaar aansluiten). En veel ideeën en scenes zijn ook de moeite waard. Maar ook weer niet zo sterk dat de film volledig weg komt met de minder sterke punten. Het idee van het zwerven van de ziel, de carcrash (die dan wel weer erg veel herhaald wordt)of eigenlijk al de optiteling (en ook wel veel andere scenes) zijn fraai. Maar ik vond de dik tweeënhalf uur ook wat saai worden. Veel scenes zoals de abortus zijn wel gedurfd en bijzonder… Maar dit zijn wel de momenten waaraan Noe zijn status van provocateur verdient. Net als veel andere scenes, die tegenwoordig eenvoudigweg niet zo gedurfd meer zijn. Er zijn genoeg mensen (zoals von Trier ) die dat al jaren doen.

Ruime 3 sterren, maar ik ga hem nog wel eens de kans geven. Maar voordat ik daar aan toe kom zijn we wel wat jaren verder denk ik.

Irritant overdreven arty film. Leuk om gezien te hebben, aardig vanwege de visuele probeersels, l'art pour l'art, niet te genieten door het onvaste en continue gedraai met de camera, een verhaal van niks, kortom overgestileerde aanstellerij, kunstacademie shit.

Zo, dat moest er even uit. Het is goed dat er mannen als Noe zijn die er telkens weer in slagen een hoop geld en moeite te steken in het maken van films waarin ze laten zien hoe cinematografie er in hun persoonlijke opvatting uit moet zien. Zodat anderen het niet hoeven doen en er alleen de geslaagde stukjes uit hoeven te halen.

Vanaf het moment dat er sprake is van het tibetaanse dodenboek, 5 minuten na aanvang van de film, was de spanning er voor mij al af. Irritant werd het toen dat in de volgende minuten tot vervelens toe herhaald werd. Ik wist al, hij gaat dood en de rest van de film is het wachten tot hij herboren wordt. En dat alles doorregen met semi religieuze hippieshit. Het overmatige druggebruik waaraan de film zijn visuele vorm ontleent is het gevolg van het escapisme om een voorspelbaar jeugdtrauma te verwerken. Zo slaat Noe twee vliegen in een klap.

Maar is dat nodig en moeten we daar drie uur gek mee gemaakt worden. In irreversible was al dat onuitstaanbare visuele spectakel er om de dodelijke mix van drank, drugs en intense woede tot uiting te brengen. Blijkbaar is dat Noe's manier van vertellen, je moet de onpasselijkheid beleven. Je moet er deelgenoot van worden. Ik vind dat een zwaktebod, een brevet van onvermogen. Je hoeft je hoofdpersoon niet voortdurend te horen vloeken om te laten weten dat hij boos is. Daar hebben schrijvers en filmers andere en betere methoden voor bedacht.

Ik weet niet wat Noe beweegt. Ik vermoed twee dingen. Een intense afkeer van het menselijk drama, een nihilist of juist een enorme moralist. Hoe dan ook, ik heb geen zin aan zijn opgedrongen boodschap.

Niet geslaagd.
In het eerste half uur ben ik wel mee. Allemaal heel leuk gedaan, maar dit had niet langer dan 90 minuten mogen duren. Naarmate de film vordert en het verhaal geen kant meer uit gaat verliest het ook mijn interesse. De manier om de gebeurtenissen in beeld te brengen wordt dan ook steeds meer een ergernis.

Het laatste half uur is ook buitengewoon slecht, met het zorgvuldig in beeld gebrachte 'cumshot' als een ultiem dieptepunt. Totaal geen toegevoegde waarde.

"Karlsson van het dak" on acid, gedrenkt in fluo-stroboscopische lichteffecten.

Tja, je moet ervan houden

Kan iemand mij bevestigen of juist ontkrachten dat dit Amazon-product een officiële uitgave is?

Enter the Void : Lind, Emily Alyn, Kuhn, Jesse, Roy, Cyril, Brown, Nathaniel, Imai, Nobu, Tanno, Masato, Noe, Gaspar: Amazon.nl: Films & tv

Ja, is de Duitse dvd met Engelse audio. Enkel Duitse ondertitels.

Bedankt, Basto! Productgegevens waarbij staat ''ondertitelig Duits, Engels'' is dus niet juist? Enkel Duitse ondertitels?

O wellicht ook Engels. Maar daarvan zie ik de toegevoegde waarde minder omdat de film al in het engels is. Doelde meer op geen nl subs.

Geweldige film. Zeer goed.

ARROW RELEASE ALERT

Enter the Void Limited Edition | Arrow Films UK - arrowfilms.com

Holy shit! Maar geen 4K?

Tegenvaller wel, als een film 4K verdient is het deze wel. Maar goed, ik vergeef ze ‘t, uitgave heeft veel moois inclusief de ingekorte UK theatre cut. Pre-order is al geplaatst.

Prachtige uitgave van Arrow, mooiste die ze hebben gedaan. Fijn om ook eindelijks eens de Theatrical Cut gezien te hebben (ondanks ik de Director’s Cut ietsjes beter vindt, theatrical heeft een beter (ge-edit) einde vooral). Verder blijft dit een weergaloos en tijdloos meesterwerk. Heb hem weer terug op #1 gezet

Ik heb het even nagezocht, maar de film is weliswaar op 16 en 35 mm geschoten, maar in 2k gemasterd. Nu zou hdr nog wel wat kunnen toevoegen, maar meer dan 2k gaar de resolutie niet worden of ze moeten de film helemaal opnieuw gaan scannen en masteren.

Een absoluut meesterwerk, mijn favoriet van Gaspar Noë, die audiovisueel weer alles uit de kast trekt.

Een herziening doet de film geen schade, maar ook niet minder schade oplopen. Ik was in een Noé-bui en besloot dit werk nog maar eens te bekijken. Toen ik dit voor de eerste keer zag viel ik wel degelijk achterover van de audiovisuele verwennerij. In het kader van visuele beelden vind ik dit werk van Noé onovertroffen. Het kleurenpallet en bijbehorende camerawerk dat onder andere werd verricht door middel van complexe kraanbewegingen vallen op. Ik denk oprecht niet dat ik de Love Hotel-sequentie ooit nog geëvenaard zal zien. Alle mooie complimenten vegen echter niet van de kaart dat er wel degelijk wat op de film aan te merken is. Persoonlijk ben ik in mindere mate te spreken over de keuze om de eerste stukken van de "trip" af te breken door flashbacks te tonen van Browns leven. Vanuit het perspectief van het plot is dit alleen maar te begrijpen, draagt uiteraard bij aan het concept van dat boek waar ze het een paar keer over hebben, maar het zorgt er wel voor dat ik pas veel later, als Brown weer begint te zweven, echt goed in de film kom. Het acteerwerk van De la Huerta blijf ik nog altijd zwakjes vinden, het mag duidelijk zijn dat de rol toch wat te complex voor haar acteercapaciteiten was. Ik las ooit dat Noé haar puur had gecast omdat "ze houdt van schreeuwen, huilen en niet bang is om ook naakt rond te lopen". Dat is uiteraard een vertaling, maar niettemin een bedenkelijke redenatie voor een regisseur als Noé. Echter, die mening hoeft niet iedereen te delen uiteraard.

Het complexe camerawerk, de dromerige soundtrack en het feit dat elke scene zich weet te onderscheiden van de voorgaande en opvolgende scene maakt van Enter the Void absoluut een uniek project. Zoiets als dit zal je niet snel nog een keer, laat staan overtroffen zien. Ik vraag me wel af wat Noé ziet in seksuele thema's binnen zijn films, maar op basis van de kwaliteiten die hij laat zien als regisseur is dat niet iets waardoor ik snel zal twijfelen aan zijn intenties.

Irréversible én Enter The Void op één dag? Ik doe het je niet na.

De avond werd er niet gezelliger mee inderdaad.

Dat was dan voornamelijk door Irréversible zeker?

Wat een waanzinnige kijkervaring weet Noé hier neer te zetten. Filmtechnisch is dit een ongekend kunststuk. Bijna drie uur lang word je meegesleurd in een flashy, shaky POV-film waarin het hoofdpersonage al na iets meer dan een half uur wordt doodgeschoten.

De hele film voelt als een grimmige DMT-trip – een drug die bij uitstek je oriëntatie van tijd en ruimte compleet uit elkaar trekt. Al in het begin waarschuwen Alex en Linda Oscar voor zijn druggebruik, en in the void gebeurt er eigenlijk niets wat hij zelf niet ooit ervaren heeft. Nadat hij wordt doodgeschoten en verraden door zijn ‘vriend’ Victor, kijkt hij toe hoe zijn zus kapot gaat van verdriet. Hij beleeft het verschrikkelijke auto-ongeluk waarin zijn ouders omkomen opnieuw en opnieuw. Het laatste uur van de film zweeft hij onthecht over Tokio, en de scène waarin hij van de ene hotelkamer naar de andere glijdt, is ongeëvenaard. Zelfs twaalf uur na de film flitsen die beelden nog regelmatig door mijn hoofd. Door het langdurige, hallucinante perspectief als kijker glijd je haast zelf in een soort trance.

De film laat bovendien ruimte om te geloven dat Oscar daadwerkelijk sterft. Zoals Alex hem ooit voorspelde in het Tibetaanse Dodenboek, krijgt hij eerst een aangename, zij het bittere, terugblik op zijn leven: een jonge man met potentieel, die echter in een vies toilet wordt afgeschoten, direct de ‘Void’ in. Een tussenwereld waarin de geest richting het hiernamaals kan verdwijnen of zich voorbereidt op reïncarnatie. Eerst is die leegte ‘The Void’ misschien nog relatief kalm, maar geleidelijk verandert de sfeer; de beelden worden dreigender en zijn herinneringen en dromen draaien steeds meer richting nachtmerrie. Ik werd in elk geval als kijker geen moment losgelaten, er zijn geen rust of adempauzes. Elk glijdend beeld brengt je op een nieuwe plek en geeft je een nieuwe ervaring.

Het is zeker kunstzinnig en Noé gaat niet per se voor de plot uiteraard, maar voor de totaalervaring. Qua genre vond ik dit zelfs af en toe horrorachtige elementen bevatten. Uitermate knap gedraaid – hoe Noé dit op een scherm krijgt, is een meesterwerk op zich.

Ik wilde er nog vanalles over schrijven, maar ik laat het hier maar even bij. Wat een beleving.

Enig minpunt: de zeer onscherpe beelden. Ik had het gevoel dat het ook af en toe aan mijn eigen scherminstellingen lag. Ik had wel scherp beeld, nu en dan, maar de helft van de tijd bleef het zeer flou. Vaak zeker passend, af en toe ook wat ergerlijk.

Tijd geleden alweer dat ik deze film gezien heb

Ik heb de film vandaag maar gelijk weer besteld bij Arrow Video.

Kan niet wachten op een herziening!

Een universum van jongeren waarin seks, drugs en passiviteit de hoofdrol opeisen. Ze leven in een leegte en vermits Noé niet wil beschuldigd worden van subtiliteit laat hij ze letterlijk in de bar The void binnenstappen. De jongeren moeten een doel hebben maar onmogelijk dit te bereiken. Tot zover wat ik er kan van opmaken. Er is wel een plot. Verfilming van het boek van de dood en om het niet te missen wordt het plot nog eens nadrukkelijk verteld door het personage Alex. De ziel van de mens zweeft om een ingang te vinden zodat een wedergeboorte mogelijk is. Aangevuld een sonoor soundsystem en stroboscoop licht effect. Noé toont die reis als een POV van Oscar, laat de camera zweven en glijden en creëert hallucinante beelden die de roes van drugs moeten voorstellen. Een spektakel zeer zeker maar een leeg spektakel, een spektakel zoals ik gisteren op diverse screen savers zag in de electro winkel tijdens kerstshopping. Noé probeert wel zwaarwichtig uit de hoek te komen. Er is de link met borstvoeding, er is de hint van incest (als schokwaarde ?) maar is er met de haren bij gesleurd. Misschien dat Noe die leefgemeenschap zo goed uitbeeldt dat ik daarom al die oninteressante personages zie dwalen, al die oninteressante occupaties mee beleef zodat ik alles als een pak leegte, geen inhoud, ervaar. Enter the void , indeed bij het bekijken van de film. En al die mooie flikkerende lichtjes zullen daar niks aan kunnen verhelpen.