The Lucky Ones (2008)

Leuke simpele en misschien juist daardoor perfecte roadmovie.

Wat me daarin toch speciaal aanspreekt is de sympathieke en subtiele anti-oorlogsboodschap, die juist daardoor denk ik veel effectiever werkt dan alle 'gewone' anti-oorlogsfilms - die bereiken hun doel niet doordat ze bij voorbaat al een stempel hebben, en dus alleen door diegenen gezien zullen worden die niet meer overtuigd hoeven te worden van de zinloosheid van oorlogen in het algemeen, en van de idioterie van de laatste Amerikaanse ingreep in Irak in het bijzonder. Deze film is dus subtieler, en laat eerder de menselijke kant van de soldaat zien, die gevangen zit tussen wat zijn omgeving van hem verwacht en de ledigheid van wat hem (en haar!) door de maatschappij als alternatief geboden wordt.

Maar dat terzijde - meestal vind ik de anti-oorlogsboodschappen vooral zeurderig, betweterig, kleinzielig, en ubercalvinistisch; vandaar deze lange inleiding - want waar het toch vooral om gaat is de mooie roadmovie die we hier te zien krijgen. Stukje bij beetje leren we de drie vrienden kennen, kijken we mee in hun leven en de halfgare situaties waar ze mee om proberen te gaan. En - verplicht voor een roadmovie, en ook zoals dat gaat als je zelf op zo'n manier op pad gaat - zien we hoe ze onderweg van het ene idiote avontuur in het andere vallen. Prima in orde, geen speld tussen te krijgen, solide vakwerk. Als enige puntje van kritiek misschien dat de scène tijdens de tornado misschien iets minder puriteins Amerikaans had gekund. Maar, aan de andere kant, deze film gaat natuurlijk toch ook wel heel erg over Amerika, en de toch vrij unieke - misschien zelfs idiote - manier van doen in dat land.

Dan de drie rollen. Echt tot in perfectie gespeeld. Tim Robbins wordt vaker geprezen om zijn rol in deze film, maar wat mij betreft zijn alle drie de spelers echt perfect in hun rol - ze spelen niet, maar ze zijn, als je naar de film gekeken hebt herinner je je niet de acteurs, maar de rol die ze spelen en de karaktereigenschappen van wat ze aan het spelen zijn. Beter kan het echt niet. Het helpt natuurlijk dat alle drie een goed ingevuld karakter hebben om te spelen, maar dat doet echt niets af aan dat ze dat ook prima en volstrekt herkenbaar, geloofwaardig invullen. Wat daarbij natuurlijk nog eens extra helpt is de heerlijk positief-aanstekelijke happy-go-lucky manier waarop Rachel McAdams haar rol speelt. Heel Amerikaans allemaal, maar toch ook heel moeilijk om iets negatiefs te ontdekken in de omgeving van zoveel (ahem) joi-de-vivre.

En ook dat is een sterk punt van de film. Ondanks alle negatieve aspecten van de Amerikaanse samenleving, laat de film - net als de subtiele anti-oorlogsboodschap - ook heel subtiel zien dat Amerikanen ook vaak heel prettige en erg fijne mensen zijn. Geen speld tussen te krijgen.

Zeer sympathieke feel-good roadmovie. Nergens wordt het echt groots maar het kabbelt allemaal op een erg fijne manier door. Ik had verwacht dat het misschien wat voorspelbaar zou worden in de zin dat Cheaver de gitaar zou krijgen en die andere 2 een stel zouden vormen maar was blij om te zien dat dat best mee viel. Met name het feit dat T.K's relatie aan het einde over is, hij Colee weer tegenkomt maar ze beiden dan op een andere plek gestationeerd werden vond ik mooi gevonden. Bitter sweet, such is life

Dikke 3.5

Erg leuke, relaxte en fijne roadmovie. Erg mooi geacteerd door de drie hoofdrolspelers en ik heb me geen moment kunnen vervelen. Het was zoals hierboven wordt genoemd niet voorspelbaar,maar ik vond het toch jammer dat er niks gedaan werd met de aantrekkings kracht tussen T.K en Collee. ik snap dat dit waarschijnlijk inderdaad de bedoeling was van de regisseur maar het liet mij een beetje met een leeg gevoel achter. Maar voor de rest een heerlijke film waar je echt van kunt genieten!

4*

Voor een roadmovie zeer geslaagd en één van de eerste die me ook echt bevallen is.

Het einde ja, dat is ook nooit goed hè! Een prima, iets te ongeloofwaardig, einde!

McAdams !! ^^ Juist zeer interessante rol en goed uitgevoerd.

Best leuke roadmovie met een ietwat inconsequente toon. Hoewel er in het script behoorlijk wat drama zit wordt alles op een, soms té, luchtige manier gebracht wat op zich ook wel zijn charme had.

Het verhaaltje stelt niet veel voor maar verveelde geen moment.

De randpersonages waren weinig overtuigend maar gelukkig waren de 3 sympathieke hoofdpersonages wel goed neergezet. Op papier een wat atypische rol voor Rachel McAdams maar ze slaagt er zonder moeite in haar personage zich eigen te maken.

3.0*

Vrij sneue Amerikaanse propaganda met werkelijk bizarre scènes (met als klap op de vuurpijl de tornado die een harde penis oplevert). Waanzin.

Goeie film waarin drie Amerikaanse soldaten uit Irak carpoolen om thuis te komen. Een fijne en vooral onderhoudende roadmovie door Amerika. De drie personages worden goed neergezet. Niet in de laatste plaats vanwege het uitstekende acteerwerk waarbij vooral Rachel McAdams positief eruit springt.

Verschrikkelijke Amerikaanse film.

2 uur lang vals sentiment.

Verder staan die mensen die proberen te acteren mijlen ver weg van mij vandaan.

Kan me nog beter met een eskimo identificeren.

“Don't talk about planes crashing when you're on a plane.”

The Lucky Ones is een tragikomedie over drie Amerikaanse militairen die thuiskomen vanuit Irak, en ieder zo hun eigen problemen onder ogen moeten zien. The Lucky Ones heeft zeker wat te zeggen over het nut van oorlog en de economische problemen in delen van Amerika, maar het algehele gevoel van de film is feel good.

Vooral McAdams als de praatgrage en positieve Colee krijgt de lachers op haar hand en steelt de show. Robbins krijgt in het begin het meeste te doen maar verdwijnt daarna wat naar de achtergrond, en Pena is degelijk en speelt ook een sterk personage. The Lucky Ones heeft sowieso drie sympathieke personages waar je graag mee 'on the road' gaat. Het bitterzoete einde past hierin perfect.

Aardige roadmovie, leuk tussendoortje.