Les Demoiselles de Rochefort (1967)

Briljante musical !

Leuke Franse musical van Jacques Demy, die een paar jaar eerder het iets leukere Les parapluies de Cherbourg maakte, ook met Catherine Deneuve in de hoofdrol. Ook hier krijgen we eenvoudige, maar met felle kleuren gedecoreerde decors voorgeschoteld, waarbinnen de nummers ten gehore gebracht worden. Ze zijn typisch Frans met af en toe een lekker jazz-sausje erdoor. Waar Les parapluies de Cherbourg duidelijk afweek van de Amerikaanse musicals, is dit eerder een ode eraan. Gene Kelly doet zelfs mee in één van z'n laatste musical rollen. Al met al een vrolijke boel, die gelukkig niet zo langdradig wordt zoals met de Amerikaanse varianten wel eens het geval wil zijn.

Agnès Varda staat overigens op IMDb vermeldt als co-regisseuse. Zij heeft echter alleen meegeholpen bij de gerestaureerde versie uit 1996.

****

Een film met Catherine Deneuve en haar oudere zus Francoise Dorleac. Dorleac had een kortstondige filmcarriere, met als hoogtepunten haar rollen in La Peau Douce van Truffaut en Cul-De-Sac van Polanski. In 1967 kwam ze op 25-jarige leeftijd om het leven bij een auto-ongeluk in de buurt van Nice.

Laatste half uur meegekeken. Blijft een heerlijke sfeer in deze film. Wervelend, vrolijk en nostalgisch (versterkt door de zeldzame aanwezigheid van Dorléac), maar ook wel met goed gedoseerd drama. Maar die 5.0* van mij waren wellicht wat teveel van het goede.

Nee hoor, helemaal niet! Maar misschien omdat je het begin hebt gemist, waaronder de scene op de kabelpont en het liedje van Dorleac en Deneuve.

Meer lied dan dans.

Een hoop personages, die als een wirwar van lichtvoetig drama aan elkaar hangen. Tot zo'n 20 minuten voor het einde leek het erop dat niemand weet zou krijgen van de onderliggende banden, jammer genoeg wordt dat nog allemaal rechtgezet in het laatste deel. Film had iets unieker geweest was dat niet gebeurd.

Maar voor het drama moet je deze film uiteraard niet kijken, een volbloed musical dit, jammer genoeg meer gefocused op de zang dan op de dans (hoewel er ook erg veel dansnummers zijn). Wat opvalt is hoe goed Kelly hier is tegenover de rest. Hun routines zijn vaak maar slordig en ongecontroleerd. De liedjes zelf vond ik verder ook niet veel, al waren ze wel iets speelser dan hun Amerikaanse varianten.

Zou me niet verbazen als 8 Femmes een rechtstreekse ode is aan dit soort Franse musicals, alle elementen lijken daarvoor wel aanwezig. Jammer alleen dat het musicalgedeelte niet zoveel voorstelt zonder Ozon's opzettelijke melige randje. Duurt daarbij ook makkelijk een half uur te lang. Valt me verder ook op dat een film als deze veel beter gewaardeerd wordt dan z'n Amerikaanse variant hier op MM, daar waar een IMDb toch duidelijk z'n voorkeur legt bij de Amerikaanse musicals.

1.0*

De ultieme feelgood movie

Soms kun je echt chance hebben met rommelmarkten. Het was een dag goed weer in Juli (maak dat mee!) en op een zondag besloten we een rommelmarktje te doen. Op zich niet veel speciaals maar in een kartonnen doos op de grond zat een stapeltje Franse DVDs. Een hoop werk van Louis de Funès met maar één probleem: er was geen ondertiteling bij. Ik bleef echter toch nog wat graven en haalde er opeens deze Les Demoiselles de Rochefort uit. Ik pakte de film vast en sprong een gat in de lucht toen bleek dat er Engelse ondertiteling was. Ik betaalde de verkoper de twee euro die hij voor de film vroeg en nam de film mee.

Vanwege de herexamens is Augustus maar een triestige tijd ten huize Metalfist dus wordt er gemakkelijk gekozen voor amusante en kleurrijke films. De kleuren spatten van de hoes van de DVD af en er was geen twijfel dat dit perfect aan die eisen ging voldoen. Gisteravond ineens maar opgezet en over de hele lijn gelijk gekregen. Les Demoiselles de Rochefort is kleurrijk, vrolijk, amusant, ... van de eerste tot de laatste minuut. Zelfs de dramatische momenten (Dutrouz die de sadistische moordenaar blijkt te zijn) slagen er niet in om maar enige vorm van duisternis op de film te werpen. Daarmee ook dat dit voor mij de ultieme feelgood film is want al de overdreven vrolijkheid werkt erg aanstekelijk. Dat komt natuurlijk ook voornamelijk aan de setting die Demy voor zijn film uitkoos. De steden Avignon, Hyeres, Toulouse, en La Rochelle waren onder andere nog in de running maar volgens mij zou er geen enkel stadje beter tot zijn recht zijn gekomen dan Rochefort. Qua verhaal heeft Les Demoiselles trouwens ook nog genoeg charme om de gehele speelduur te blijven boeien. Demy schotelt ons een stadje voor waar iedereen op de een of andere manier wel aan elkaar gelinkt is (zij het in de familiale zin of in de romantische zin) en het is afwachten tot de laatste minuten of nu iedereen bij de juiste persoon gaat terecht komen maar over het algemeen kun je best wel tevreden zijn met de afloop van de film.

De reden waarom ik een gat in de lucht sprong bij het vinden dan deze film is eigenlijk vanwege twee namen, Catherine Deneuve en Françoise Dorléac. Hoewel de zussen hier een tweeling spelen waren ze dat in het echte leven niet, er zit een jaar tussen, maar ze kunnen er erg makkelijk voor door gaan. vandaag de dag is Deneuve de bekendste van de twee maar in de jaren '60 was dat in ieder geval nog niet zo. Dorléac was juist de reden waarom Deneuve in de filmbusiness is gegaan en wanneer je haar korte carrière bekijkt (ze overleed jammer genoeg een jaar na deze film in een auto-accident) kun je zien dat ze heus nog wel wat in haar mars had. Ze weet de rol van Solange met zo'n joie de vivre over te brengen dat ze van het scherm bruist. Dat geldt trouwens even goed voor Deneuve en dat is nog net iets interessanter doordat ik haar altijd als de meest afstandelijke, koelste van de twee zussen heb gezien. Beide zijn hier trouwens werkelijk oogverblindend mooi. Leuk trouwens om Gene Kelly nog te zien passeren. Nog niet zo enorm veel van hem gezien maar de dansstijl doorheen de film ademt zijn naam. Wel jammer trouwens dat niemand van de cast (met uitzondering van Danielle Darrieux, moeder Garnier) echt zingt maar dat het later allemaal gedubt is door echte zangers, het haalt toch wel wat van de sfeer weg.

Er stond ook nog een documentaire als bonus op de DVD (Les demoiselles ont eu 25 ans, die geregisseerd is door Agnes Varda, de vrouw van Demy en ook even te zien in de film als de non in de muziekwinkel) maar die is jammer genoeg niet ondertiteld. Gelukkig is de hoofdfilm dat wel en is die erg sterk. Zelden zo'n vrolijke bedoening gezien maar het verveelt of irriteert nergens. Erg leuk.

4*

"Paris est tout petit pour ceux qui s'aiment, comme vous, d'un si grand amour"

Ge-wel-di-ge muziek, ge-wel-di-ge beelden, geheel uitgevoerd in harde pastels contrasterend met zacht glanzende houtsoorten, metalen en glas, geweldige choreografie, geweldig scenario en een geweldige feelgood sfeer. Pure schoonheid in beeld en muziek. De styling is superb, 'very sixties'. Een van de beste en leukste musicals aller tijden, wat mij betreft. De acteurs zijn allen expressief en komen ongekunsteld over. Het zingen en instrumenten bespelen is playback in de film, maar het stoort niet. De dansen compenseren veel. Tijdens het diner alle tekst op rijm! Bravo!

Het verhaal bevat veel subtiele observaties van mensen, relatie en romantiek, verlangen en dromen, alles gesitueerd op enkele locaties in een deel van de stad, met veel toeristen en zeelieden.

Echt prachtig. Een ode aan liefde en verliefdheid.

Dit kan gemakkelijk één van mijn lievelingsfilms worden, het is al bijna zover

Catherine Deneuve is dankzij haar frisse en vrolijke uitstraling meestal wel plezierig om naar te kijken. Daarom had ik nog enigszins de hoop dat het goed zou gaan komen met deze Les Demoiselles de Rochefort. Demy’s Les Parapluies de Cherbourg was mij namelijk niet al te goed bevallen en daar zat Deneuve toch ook in. Helaas is dit meer van hetzelfde en kon het mij bij vlagen maar echt boeien. Deneuve is overigens niet vervelend om naar te kijken en wat ik ook wel grappig vond, is dat Gene Kelly hier nog voorbij komt dansen. Die had ik hier namelijk niet echt in verwacht.

Wat hier gelijk opvalt zijn de vrolijke frisse kleuren, die gedurende de gehele speelduur constant naar voren komen. In combinatie met het zomerse weertje, zorgt dit alles in ieder geval voor een fijn fris en zomers sfeertje. Het eerste half uur was alles goed door te komen en was het allemaal nog niet zo slecht. Daarna begon alles voor mij enigszins in herhaling te vallen. Het is natuurlijk een musical en daarom wordt er klaarblijkelijk ook erg veel in gezongen. Daarom is het jammer dat ik de meeste nummers niet echt geweldig vond.

Uiteindelijk duurt het allemaal wel wat te lang. Tussen de nummers door gebeurt af en toe nog wel wat leuks, maar verder valt er naast het sfeertje en de vrouwen eigenlijk niet zo heel veel te genieten. Demy is een regisseur, wiens films blijkbaar niet echt voor mij zijn weggelegd.

2,0*

Etalage-poppen-film die destijds toch wel zorgde voor enige verbazing. Een musical van Franse bodem ! Helaas is het allemaal wat stijf, kunstmatig en wordt er niet zo best gezongen door de doublures en heeft de film nu zekerlijk niet de tand des tijds doorstaan. Moest lachen met de jonge, zingende (?) Michel Piccoli en dansfenomeen Gene Kelly, voor alle zekerheid ingelast, zal wel die matrozen ("On the Town", "Anchors Aweigh") er bij gewild hebben.

Tijdens de twee openingsscènes, op die zweven pont en op het plein, dacht ik heel even kort zomaar een vijf sterrenfilm te hebben gestart. Die twee dansen behoren toch wel makkelijk tot het beste wat ik op musicalgebied gezien heb. Niet eens omdat iedereen perfect synchroon danst, want dat is niet zo. Het is meer dat die scènes een geweldig gevoel voor ritme hebben en alle dansers daarin zowel een geheel vormden als ook individueel schitterden. De scènes zijn vederlicht, maar je merkt meteen dat je in handen bent van een regisseur die het gevoel van muziek ook echt kan visualiseren.

Helaas, de rest van de film is maar sporadisch zo sterk en eigenlijk zijn die twee scènes ook gewoon het hoogtepunt. Gewone dialogen of verhalende liedjes zonder dans zijn dan haast niet meer welkom, maar nemen toch voornamelijk de leiding. Niet dat dit enigszins slecht gedaan is, maar buiten de fleurige aankleding en het gevoel voor rijm in de liedjes springt het er zelden uit. Gelukkig heeft de film als geheel wel die prettig lichte toon die op het begin gezet wordt. Meer zomers dan dit kun je ze nauwelijks maken en het is ook wel een plezier om acteurs te zien die allemaal door de luchtigheid gegrepen zijn en met waarschijnlijk vlinders in de buik over het scherm blijven bewegen.

Ik wist trouwens niet dat Gene Kelly hierin zat. Heb ik zijn naam gemist bij de openingscredits of was hij gewoon een geheime toevoeging? Aangename verrassing in ieder geval. George Chakiris, vooral bekend van zijn Oscarwinnende bijrol in West Side Story, kan hier ook weer zijn kunsten vertonen. Zijn carrière is ondanks die Oscar nooit helemaal verder van de grond gekomen, dus het is al leuk om te zien dat hij in ieder geval nog eenmaal kon laten zien wat hij waard was. De casting van Deneuve en Dorléac als zussen is makkelijk, maar geïnspireerd (ik kwam er pas naderhand achter dat ze ook in het echt zussen waren) en Danielle Darrieux is altijd een goede toevoeging.

Apart einde wel. Deneuve en die kunstenaar worden heel lang uit elkaar gehouden en alleen in het laatste shot zien we hem als lifter in een vrachtwagen stappen waarin ook Deneuve zit. Hun daadwerkelijke ontmoeting krijgen we nooit te zien. Gewoonlijk zou ik dat soort subtiele dingetjes waarderen, maar hier niet echt. Daarvoor hadden we een uitgebreide scène waarin alle andere koppels op een plein zagen dansen. Gezien het genre hadden Deneuve en haar vriend er toch bij betrokken moeten zijn. Een gemiste kans.

Kleine kanttekeningen terzijde is dit toch vooral een heerlijk, luchtige musical met zeer fijne muziek en een kleurrijke aankleding. The Umbrellas of Cherbourg zag ik een aantal jaren geleden, maar lied me toen koud. Is ook serieuzer dan deze natuurlijk, maar misschien moet ik die toch herkansen.
4*

Op DVD gezien. Les Demoiselles de Rochefort blijft naast de Les parapluies de Cherbourg toch wel een van de meesterwerken van Jacques Demy, met weer prachtige muzikale ondersteuning van Michel Legrand. De chansons in de film zijn hier en daar prachtig, zoals het chanson van Maxime, Simon en Yvonne (die qua tekst in elkaar over lopen). Ook een bijzondere rol van Francoise Dorleac, een van de 'jumelles' (tweelingen) in de film en in het echte leven de oudere zus van Catherine Deneuve. Helaas is ze kort na deze film tragisch verongelukt in Zuid-Frankrijk. Verder is ook de rol van (de nu 100-jarige) diva Danielle Darrieux bijzonder, die haar chanson natuurlijk zelf zingt.

Misschien doet de film anno 2017 wat gedateerd aan, maar het blijft een zeer mooie film en ik vraag mij eigenlijk af of men vandaag de dag nog een dergelijke film in deze vorm zou kunnen maken.

Vind dit absoluut een heerlijk spektakel, een streling voor oog en oor. Zuurpruimen aan de kant aub want hier zijn de demoiselles van Rochefort. Van de eerste tot de laatste seconde genoten, begint een gewoonte te worden bij Demy films, en eentje die ik zéker nog wil herbekijken en opnieuw beleven. Het heeft daarbij misschien ook geholpen dat ik de gelegenheid had hem met beamer te projecteren.

Alles vind ik hier top. De cast met voorop Catherine Deneuve en haar zus Françoise Dorléac (in het jaar van de release tragisch overleden in een auto-ongeluk), Jacques Perrin, Michel Piccoli en Gene Kelly. Opvallend hoe Gene Kelly zich als een vis in het water beweegt in deze film. Uit footage in de extra’s bleek Frans de voertaal te zijn achter de schermen en dat was geen probleem voor Kelly. De choreografieën zijn top - Dorléac had al danservaring maar voor Deneuve was het nieuw - uitgevoerd in de straten en op het grote plein van Rochefort. Dit in combinatie met heel doordacht gebruik van kleuren in design en kostumering; en natuurlijk de prachtige score van Michel Legrand in zijn herkenbare stijl. Van die man heb ik me intussen een box met zijn verzameld werk aangeschaft.

Ik krijg al dadelijk zin om Rochefort te gaan verkennen en er in de straten rond te dwalen - eventueel te verdwalen. Deze film is m.i, grandioos in alle mogelijke facetten. Zelfs het scenario is dik in orde voor een musical, als je tenminste voor de duur van de film openstaat voor de visie van Demy. Daarbij wordt ook de donkere kant van het leven niet geschuwd, getuige de subplot van de gruwelijke moord gepleegd door Monsieur Dutrouz (fonetisch exact uitgesproken als de naam van de crimineel die dertig jaar later België op zijn kop zou zetten - een vieze connotatie). Gelukkig gaat het slechts om een subplot en is het de onuitputtelijke liefde die centraal staat bij Les Demoiselles. Encore.

De tweede Demy die ik zie en bijna even mooi als Les Parapluies de Cherbourg. En hij was nog te zien in de biosccoop ook. Wel anders. Waar die andere film volledig gezongen is, bevat deze wel dialogen en qua vorm komt deze wat dichter bij klassieke musical ook omdat er ook uitgebreide dansnummers zijn.

Opvallend is de vormgeving. Rochefort is gekozen om de uitstraling van die plek. en de geveltjes Alles is heel zorgvuldig, zoals de prachtige kleuren. In Hollywood waren er vaak kunstmatige decors waarbij werd gepoogd ze zo echt mogelijk te laten lijken. Hier wordt een echt decor bewust wat kunstmatig gemaakt. De muziek is heel tof en als bonus krijg je Catherine Deneuve en haar zusje Francoise Dorleac (ze leken veel op elkaar) die tijdens de promotie van deze film verongelukte. Een rouwrandje om een fijne, anti-cynische film die een lust voor het oog is.

Misschien wel een film die met terugwerkende kracht leuker wordt, want terwijl ik tijdens het kijken niet alles even sterk vond hield ik er na afloop wel een plezierig gevoel aan over. Qua vorm is alles weer helemaal áf, met al die kleuren en die prachtige jurken en die zwierige camera-bewegingen, dus daar ligt het niet aan, en de actrices en acteurs zijn allemaal aantrekkelijk genoeg, maar ik vond de mannelijke personages net wat minder goed uit de verf komen dan de vrouwelijke, dus de blonde kunstschilder en de twee ambitieuze kermisklanten vond ik gewoon niet zo interessant. Raar ook om Gene Kelly Frans te horen (en zien) praten, maar gelukkig is zijn voetenwerk universeel; hij is nog lenig en soepel genoeg, dus zijn dansen is weer perfect, maar wel viel het mij op dat hij er hier met z'n 55 jaar toch al oud is gaan uitzien – zijn grijns is nog even charmant, maar zijn gezicht lijkt een beetje ingevallen te zijn, en dan krijgt het gegeven dat een rijke en succesvolle man van 55 het aanlegt met een 30 jaar jonger meisje opeens een rare bijsmaak. Maar nu draaf ik wellicht te ver door... hee, in Funny face scheelden Fred en Audrey ook 30 jaar... Terug naar de film: ik begin met een veilige 4*, en toekomstige herzieningen drijven dat cijfer misschien nog wel op.

        Iets wat mij op deze pagina van MovieMeter nog opvalt: hier zullen toch alleen berichten staan van kijkers die ófwel liefhebber van deze film zijn ófwel er serieus in geïnteresseerd zijn, en als er dan ook nog eens niet meer dan 15 berichten staan mag je er toch van uitgaan dat elke schijver alle voorgaande berichten heeft gelezen. Toch wordt er in die 15 berichten maar liefst vijf keer verteld dat Françoise Dorléac kort na deze film bij een auto-ongeluk om het leven is gekomen. Ik begrijp dat niet. Dit is toch een forum waarin mensen met elkaar over films "praten"? Of heeft iedereen z'n bericht al geschreven voordat hij of zij het forum betreedt? Van de schrijver van het tienduizendste bericht bij Titanic begrijp ik ook wel dat hij niet alle 9.999 voorgaande berichten zal hebben gelezen, maar als ik zelfs op een "intieme" pagina als déze en bij een film als déze merk dat er kennelijk niet op wordt gelet wat iemand anders al heeft gemeld vraag ik me soms wel af wat ik hier zit te doen.

Ik pleit ook schuldig Bij mij heeft het er meer mee te maken dat ik een bericht (opinie) plaats zonder vooraf andere meningen te lezen. Ik zie MM ook als een databank uiteindelijk. Wil ik binnen enkele jaren later weten wat ik er zelf van vond, en welke details ik interessant genoeg vond, is het meteen duidelijk. Ik vermoed dat ik niet de enige zal zijn die het zo bekijkt. Al kan het natuurlijk ook interessant zijn om een keer in interactie te gaan.