Låt den Rätte Komma In (2008)

De remake vond ik toch een stuk vermakelijker!

Al jaren geleden de remake gezien en die was best aardig. Nu ik het origineel had opgezet had ik hier wel wat hogere verwachtingen van maar helaas een teleurstelling.

Voor mij een wat langdradige film.

1,5*

Herzien en is en blíjft een heerlijke film. Meesterwerkje!

Ik heb Let the Right One In, zojuist vanuit mijn prive videotheek met heel veel plezier herzien. Was alweer zo'n 10 jaar geleden dat ik deze film voor het eerst had gekeken. De film heeft niet in kracht ingeboet en blijft het kijken waard.

Mooie sfeervolle film over een ongebruikelijke vriendschap tussen kinderen die beide een eenzaam leven leiden, zonder veel begrip van de buitenwereld. Als mix tussen drama en horror vind ik de film zeer geslaagd. De onmogelijke liefde tussen de twee is treffend in beeld gebracht.
De horror is niet van het type gore, maar meer subtiel als in onderhuidse spanning, en een aantal gruwelijke momenten. Niet zozeer gruwelijk in beeld, als wel in de menselijke ervaring van pijn, ellende en doem: de man die niet voor zijn vampier-dochter kan zorgen en uiteindelijk zelfmoord pleegt, de vrouw die beseft een ondode te zijn en kiest voor verbranding door zonlicht. Voor mij is dat wat ware horror is.
De film sleept af en toe wat in tempo, maar de goed gekozen sfeer maakt veel goed. Goed acteerwerk ook. Een bijzonder film.

3,5*

Blijft een prachtige vertelling, combi coming of age en vampierenfilm (lijkt me geen spoiler, maar vooruit). De laatste scène in het zwembad viel me dit keer tegen en ik twijfel over wat ik nu echt vind van aansporen door Eli tot het terugvechten van Oskar...

Een beetje een mixed bag voor mij. Let the Right One in is enerzijds enorm atmosferisch, sfeervol, donker en onderkoeld griezelig. Maar meer dan openlijk griezelig is het vooral een tragische, pijnlijke film over diepmenselijke gevoelens en traumatische ervaringen, gestoken in een vampieren-jasje. De cinematografie van Hoyte Van Hoytema van de koude winterse omgevingen en donkere appartementen is om je vingers bij af te likken, zo goed. Je waant je bijna in het donkere, koude Zweedse stadje. Anderzijds vind ik de film op veel momenten koud, afstandelijk en abstract. Moeilijk invoelbaar vooral, waardoor het soms een zware, taaie zit werd. Ik was emotioneel niet altijd even goed mee, en dan doet zo'n traag tempo (hoewel ik daar normaal gezien van hou) geen deugd. Toch zitten er meer dan voldoende sterke scènes in die fel blijven hangen; de eerste moord in de film, met de man die ondersteboven aan een boom wordt gehangen, hakt er meteen best hard in bijvoorbeeld, en ook de eindscène durf ik gerust geniaal te noemen, qua (spannings)opbouw en manier waarop het gefilmd is, en de ontlading of catharsis die je als kijker eindelijk voelt. De kind-acteurs acteren dat moment ook heel sterk, maar leveren de hele film wel goede prestaties af. Maar ondanks de sterke individuele scènes en momenten ontplooit het zich nooit tot een vloeiend geheel waar ik 100% in mee was.

Op papier klinkt het nochtans echt als een film voor mij, en ook terwijl ik er nu opnieuw over aan het schrijven ben dringt datzelfde gevoel zich aan me op. Ik was vrij moe toen ik de film keek, dus ooit geef ik het zeker nog wel eens opnieuw een kans. Eens kijken hoe het dan valt. Voor nu hou ik het op 3*.

Review Moviemeter horror challenge 2024: God wat een trage film, maar op de één of andere manier hield hij mij wel geboeid, ondanks dat ik op mijn kussentje op de bank en met een lichte alcoholroes de nacht steeds verder voorbij zag schuiven. De setting is er één die perfect past bij het verhaal dat verteld wordt en zoals ik al in meerdere reviews over deze film terug zag komen, het is niet je huis, tuin en keuken vampiervertelling. Origineel en niet persé vanuit de horrorkant van het vampirisme gestaafd. Zet je aan het denken en je blijft achter met een gevoel van leegte, maar toch ook weer niet, ergens ook voldaan over het einde. Lange ruk zo mijn 1e kijkavond, na een wat roestig begin, toch mooi afgesloten!

Een interessante mengeling van coming of age en horror. Mooi gefilmd en gefotografeerd in een besneeuwd Zweden. De winterse kilte past uitstekend bij de fundamentele eenzaamheid van de protagonisten. Elk personage zit gevangen in een eigen harnas waaruit het moeilijk ontsnappen is. Goeie acteerprestaties. Hoewel er dus duidelijke horrorelementen zijn, overweegt toch het dramatische aspect. Er wordt duidelijk niet gemikt op suspense. De horror van een vampier die zich voedt met bloed van menselijke stervelingen is hier eerder een (voor de vampier noodzakelijke) abnormaliteit zoals de natuur soms wel andere vreemde fenomenen herbergt. En zo ligt dan de nadruk op Oskar en zijn buurmeisje, wat ook iets ontroerend heeft. Gelukkig houdt men ergens wel de balans en wordt het nergens melig.

Halfje minder na herziening. Regisseur Tomas Alfredson bouwt nog altijd een atmosferische en interessante vampierenfilm op, die het voornamelijk van de chemie tussen Kåre Hedebrant en Lina Leandersson moet hebben. Het valt op dat er goed gebruik wordt gemaakt van de koude omgeving, waardoor de juiste toonzetting steeds weer behaald wordt. Helaas gaat dat niet samen met een goede dosis van spanning en valt de finale toch wat tegen. Het boekmateriaal zou vast meer originaliteit bevat hebben, deze film laat er in ieder geval niet genoeg van zien.

Tja na een stukje over de remake, kan ik het origineel niet vergeten om ook te doen. Nou ja ik hoef daar niet veel woorden vuil aan te maken, maar ga deze creepy en sfeervolle film zien hij is echt steengoed en meer dan geslaagd.