Les Parapluies de Cherbourg (1964)

Als ze hun bek houden is de muziek goed.

Een hele fijne film en ook niet zo cliché dus dat is ook wel fijn. Een mooi verhaal met drie interessante delen. De sfeer in deel 1 is heel aanstekelijk. De kalverliefde tussen de twee is zeker met het gezang erg fijn om naar te kijken. Deel 2 valt vooral op door het acteerwerk van Deneuve. En bij deel drie was ik erg geraakt door het verhaal weer. Maar ook door het uitstekende acteerwerk Castelnuevo (die me erg aan Casey Affleck deed denken). De muziek is mooi, en ook al zong niet iedereen even zuiver vond ik het niet storend dat alles gezongen werd al zou ik dit weer geen typische musical noemen want al het gezang is subtiel.

4*

Grappig dat je het zegt, ik vond de verhaalontwikkeling eigenlijk behoorlijk gedurfd. Net zo gedufd als de gezongen dialogen en de bonte sets. Demy is wat mij betreft genredoorbrekend in al deze drie zaken. In de eerste twee (anderhalf) delen lijkt het verhaal van Les parapluies de Cherbourg sterk op dat van een willekeurige musical, een indruk die nog versterkt wordt door de engelachtige gezichten van de hoofdpersonages, maar deel drie maakt daar toch wel pijnlijk een einde aan. Slotscene bij het benzinestation is ook meteen een van de beste van de film. Je kan dit slot op twee manieren interpreteren. De eerste optie is dat beiden, zowel Guineveve als Guy ongelukkig zijn in hun nieuwe huwelijk. Dat zou een donker en triest einde betekenen, iets wat je toch bij aanvang niet zag aankomen en ook ongebruikelijk is voor een musical (hoewel ik niet erg thuis ben in het genre, de enige van wie ik het ken is Dancer in the dark). De tweede optie is wellicht nog erger en levert een cynisch einde op: Guy lijkt namelijk een stuk gelukkiger dan Guineveve, waardoor de liefde waarmee de film opent eigenlijk ontkent wordt; Guineveve blijkt inwisselbaar te zijn voor een andere vrouw. Vond het dus een interessante film, bij vlagen zelfs behoorlijk goed, hoewel het continue zingen soms wat gaat tegenstaan. Camerawerk was ook verdienstelijk, dat shot van de vertrekkende Guy en de achterblijvende Deneuve, waarbij de camera er eigenlijk een beetje tussenin blijft hangen, vond ik bijvoorbeeld fraai. Ik zal hem geen tweede keer op zetten, maar een terechte klassieker en sympathieke film.

Godsamme wat een beproeving dit. Een musical met liedjes is tot daar aan toe, maar de hele tijd gezongen tekst? Je denkt dat het even wennen is, maar het wordt hoe langer hoe erger, om gillend gek van te worden. Op een gegeven moment heb ik hem gekeken met het geluid uit, zodat ik wel de tekst nog zag, en op dubbele snelheid, om er maar zo snel mogelijk vanaf te zijn.

Daarnaast heeft het verhaaltje ook weinig tot niks om het lijf. Alleen het kleurgebruik was nog wel aardig, het is een kleurrijke film.

Verder heb ik er niks positiefs over te melden.

1,5*

Musicals zijn niet direct mijn favoriete genre, maar toch heb ik in de loop der tijd best een aantal aardige en zelfs ook goede musicals gezien. Een film waarvan elke dialoog van begin tot einde gezongen is, is echter ook nieuw voor mij.

Hoewel het idee natuurlijk best origineel te noemen is, ben ik niet kapot van Les Parapluies de Cherbourg. Catherine Deneuve is een mooie vrouw, maar die gezongen teksten beginnen op een gegeven moment wel erg eentonig en monotoon te worden. Het grootste probleem is echter dat er lange niet alle emoties goed mee overgebracht kunnen worden, waardoor ik ook totaal niet kon meeleven met de personages.

Wel ben ik positief over het mooie kleurgebruik, waarbij de kleuren helder en fel zijn en vaak op een mooie manier naar voren komen. Ook de diverse periodes waarover wordt verteld zien er goed uit. Desondanks stoorde het zingen op een gegeven moment heel erg en het verhaaltje is verder ook niet zo bijzonder. Een origineel experiment, en leuk om een keer gezien te hebben, maar mijn film is het zeker niet.

2.0*

Fijne film die ik veel beter vond dan ik op voorhand dacht. Prachtige kleuren, een aangename sfeer en een prachtige Catherine Deneuve maakten me erg blij. Wel jammer dat de film na een vlot eerste kwartier wat van zijn pit verliest. Terechte klassieker.

3,75*

Net zoals bijna iedereen voor me geloof ik zou ook ik musicals niet snel als favoriete films noemen (maar wat niet is kan nog komen...). Maar opvallend genoeg kon ik hier meer mee. Dan maar de hele film zingen in plaats van in een scene in zang uitbarsten.

Er is voor mijn gevoel zoveel moois te zien. De prachtige kleuren, de verrukkelijke intieme decors, fijn verhaal en de fraaie muziek. Zowel begin- als vooral de eindscene zijn echt subliem. Het einde geeft heel veel reliëf mee aan het verhaal. Daar tussen is het net niet zo goed. Maar van deze film werd ik wel een beetje gelukkiger.

4.0*

Ik denk dat bij musicals op MM het meest over het genre wordt gesproken en de afkeur bij velen, dan over de films in kwestie zelf. Het moet je dan ook wel liggen, dat er de hele tijd gezongen wordt. Zelfs musicals als Grease, Marry Poppins of Sound of music hebben dit niet. Alle dialogen gezongen heeft dan ook meer weg van opera, maar dan in filmversie. Denk aan Les Misérables en Jesus Christ Superstar. Bovendien heeft Les parapluies de Cherbourg niet zoals de meeste musicals één of meerdere nummers die iedereen kent. 'Je ne pourrai jamais vivre sans toi' heeft dan wel enkele prijzen en nominaties gehad en vooral in de Engelse versie succes gehad, maar weinig filmliefhebbers zullen dit echt kennen. Ik hou wel van de combinatie tussen de opgewekte jazz en melancholische melodieën van Michel Legrand. Geen strijkers dit keer voor de verandering.

Genoeg over de zang want wat mij vooral opviel is het decor. Prachtige setting! Sterk in z'n eenvoud met basic kleurrijke decors. Er wordt gespeeld met kleuren en beelden. De opening nodigt meteen uit met de paraplu's maar ook de winkel, de bar, het tankstation, ... zijn toch kenmerken dat de regisseur weet waar hij mee bezig is. Je zit even in een aparte wereld zodat het verhaal centraal kan staan.

De film is mooi gemaakt en de combinatie van decor en muziek werkt perfect. Wel is het verhaal ook weer niet zo bijzonder en is het eerder een gemoedelijke sfeertje dat blijft voortdrijven zonder echte scènes die je als kijker bij de keel grijpen. Het einde was zeker niet slecht, maar ook weer niet memorabel. Dit is gewoon een goeie film waar je van geniet maar die niet op het netvlies gebrand is.

Herzien. Ik kon er nu iets meer mee. De loop van het verhaal vond ik ondanks dat ik wist hoe het ging nu wat boeiender en ik moet ook toegeven dat het slot subliem is. Verder natuurlijk zoals gewoonlijk bij Demy erg verzorgd op het gebied van camerawerk en decors. Erg kleurrijk op een manier dat enerzijds duidelijk een eerbetoon is aan klassieke Hollywoodcinema, maar anderzijds ook gewoon een heel eigen en ook zeer Franse identiteit heeft.

Gek genoeg viel ik dit keer meer over de continue zang. Niet zozeer dat ze steeds zongen, maar vooral hoe matig dat aspect van de film is uitgevoerd. Er wordt nauwelijks op de melodie gezongen en de teksten van de liedjes zijn eigenlijk gewoon dialogen en totaal niet ritmisch, rijmend of op enige andere manier muzikaal van aard. Het zijn ook niet echt grootse dialogen. De acteurs spreken op zingende toon, maar liedjes willen het niet worden. De score van Legrand is terecht befaamd, maar de slappe zing-dialogen doen het toch wat tekort. Waar Les Parapluies des Cherbourgs het meest bekend door is, is voor mij de zwakste kant van de film.

Ik verhoog van twee naar drie sterren.

Ook voor mij behoort de musical (absoluut) niet tot mijn favoriete genres. Desalniettemin kon ik stiekem Alan Parkers Evita behoorlijk waarderen, en vond ik Singing in the Rain echt ontzettend goed. Ook hier moest ik echt even wennen, maar zodra je je neerlegt bij de andere vorm waar de dialoog in gegoten is (en nee dat kan niet iedereen denk ik, het lukt mij ook vaak niet) valt er een hoop te genieten. De restauratie brengt de intense kleuren echt tot leven en Deneuve... Twintigjarige Deneuve... Het is niet moeilijk te snappen dat ze zoveel jaar, zoveel mannenharten sneller heeft doen kloppen.

Toch, ondanks enkele mooie nummers bevalt het grootste gedeelte van de muziek en zang mij niet genoeg om groots uit te pakken qua sterren.

Ja die geluidband was gewoon verrekte irritant. De muziek te zoet en oppervlakkig. En de zang ergens een soort van lelijk. Het supersimpele verhaal werd hierdoor nog langdradig ook. Ik had al gelijk een aardige hekel aan de film.

Tot ik besloot, op de helft ongeveer, om het geluid af te zetten en de film iets te versnellen (1,5 x +-). Stukken beter! In mijn hoofd hoorde ik acteurs spreken. En de stemmen in de stilte klonken in mijn hoofd veeeeel mooier en effectiever. Toen ineens viel mij pas op, ook door de snelheid, dat de beelden hier en daar heel mooi waren. Het einde vond ik ook (verrassend) effectief.

Ik kon er op Catherine Deneuve en het art design weinig spectaculairs aan ontdekken. Het was wel leuk om te zien hoe de vormgeving van deze film, latere Franse films beinvloed heeft. Of dat meende ik me tenminste zo voor te stellen. Bv Le Magasin du Suicide om er maar 1 te noemen.

Jacques Demy and Michel Legrand on THE UMBRELLAS of CHERBOURG - YouTube

Jacques Demy bouwt in 1964 verder op een verhaallijn uit zijn drie jaar eerder verschenen 'Lola' en doet dat in een volledig gezongen film (muziek: Michel Legrand). Het is geen opera en eigenlijk ook geen musical en na een minuut of twintig ben je gewend aan deze aanvankelijk zwaar irritante stijl. Demy laat de kleuren schijnen als Douglas Sirk in zijn beste dagen (let op de explosieve soorten behang aan de muren) en eindigt met een onvergetelijke slotscene die een tot leven gewekt schilderij van Edward Hopper lijkt.

Het idee om gedurende de hele film je acteurs alles te laten zingen is natuurlijk enigszins kierewiet, maat toch werkt het wel. En dan raakt niet alleen de vorm, maar ook zeker de inhoud. Een verrassing.

3,5*

Mijn eerste Demy en, zo uit het hoofd, mijn eerste Franse musical. Hoewel je kunt twisten over die term- alle dialogen worden weliswaar gezongen maar dit is toch nauwelijks te vergelijken met de bekende Amerikaanse musicals uit Hollywood. Er is nauwelijks sprake van liedjes, het gezang is een aparte manier van communiceren en dat doet iedereen op zijn manier, zonder veel aandacht re schenken aan toonhoogte en zinslengte. Ik vond het even wennen maar daarna werkte het prima voor mij.

Het verhaaltje lijkt een standaard liefdesplot te bevatten maar blijkt toch een stuk dieper te gaan, er ontvouwt zich een bitterzoet melodrama met een fantastisch einde, net als echtgenote Varda moet Demy kennelijk weinig hebben van geforceerde happy ends- ook al zo’n stijlbreuk met de Amerikaanse variant.

Deneuve schittert in de hoofdrol en de muziek vond ik behoorlijk goed, al wordt het bekende titelnummer net iets te vaak ingezet.

Aangename verrassing en gek genoeg kan ik me voorstellen dat notoire musicalhaters hier meer mee kunnen dan de liefhebbers.

Het verhaal van Les Parapluies speelt zich af in een zeer realistische setting in het stadje Cherbourg maar krijgt een droomachtige kwaliteit door het doordacht gebruik van felle kleuren, waarbij de kostumering van de personages ook steeds perfect complementair is met het decor. De film is van de eerste tot de laatste zin gezongen en op muziek gezet door Michel Legrand in zijn geheel eigen stijl. Een feest voor oog en oor dus, en zeker ook een pluim voor de regie van Jacques Demy die het niet nalaat om te gepaste tijde mooie shots rond te strooien. Elke acteur en actrice doet het prima. Al vormt Catherine Deneuve voor mij wel het charismatische lichtpunt in de film. Marc Michel vertolkt net als in Lola (1961) het personage van Roland Cassard, met enkele verwijzingen naar genoemde film, alsook een gelijkaardige situatie waarin hij terechtkomt met zijn bezoek aan een weduwe en haar dochter. Maar het is niet nodig om Lola gezien te hebben om Les Parapluies te vatten.

De verhaallijn betreft een klassiek liefdesverhaal, dat al eerder gedaan werd, maar toch weet te boeien omdat het des mensen is. Al moet je je als kijker wel in de tijdsgeest van toen verplaatsen. Een soort horrorelement in een film die verder lieflijk oogt, is het gegeven van de oorlog in Algerije waartoe meer dan een miljoen jonge Franse mannen werden opgeroepen eind jaren vijftig. Hoewel niet getoond is het een essentieel element binnen de verhaallijn, en afgaande op de commentaren in de bonus van de film was de oorlog in Algerije toch een soort nationaal trauma, iets dat leefde in Frankrijk, wat verwerkt werd in de film.

Volgens de info op wiki werden de stemmen van de acteurs gedubd in de ‘songs’ door professionele zangers en zangeressen. Mogen we er dan vanuit gaan dat niet de hele film gedubd is? Aangezien elk woord en elke zin min of meer gezongen wordt in de film. Is iemand hier beter van op de hoogte? Het gaat toch wel om een belangrijk element van de productie waarover met geen woord gerept wordt in de extra’s op de dvd, misschien omdat ze de magie van de acteurs intact willen laten.

In elk geval gaat Les Parapluies in de toekomst bij mij onvermijdelijk op repeat.

Ook na herziening ben ik niet onder de indruk. De gezongen dialogen zijn natuurlijk heel apart en de Douglas Sirk-achtige settings zijn mooi, maar ze kunnen niet verbloemen dat het eigenlijk maar een simpele film is met een mager liefdesverhaaltje. Het muzikale thema is wel een erg mooie melodie.

Zo’n hoge verwachtingen dat het niet anders kan dan teleurgesteld worden.

Mijn eerste Jacques Demy en zeker niet de laatste. Wat kan deze man regisseren! Het beademt alles waarvan ik hou in klassieke films: kleuren, stijl, kledij, de dromerigheid, het sentiment. Een enorm mooi verhaal waar La La Land duidelijk inspiratie van gehaald heeft. Catherine Deneuve is betoverend, Ellen Farner is beeldschoon en op Nino Castelnuovo zou ik zonder twijfel blijven wachten.

Waar het tegenvalt is de muziek. Ik heb een grote liefde voor alles wat met musical te maken heeft maar hier moest ik me soms doorworstelen. Het instrumentale werk is fenomenaal en lekker dramatisch. De zang daarentegen is niet altijd even goed en de melodieën vaak eentonig. Enorm jammer aangezien ik wel houd van volledig gezongen producties. Vreemd.

Ik heb vernomen dat de film nog beter wordt bij een herziening. Ik geef het binnen een paar jaar waarschijnlijk nog een kans.

Oh ja, de laatste paar minuten zijn cinema op z’n best.

Aanzienlijk minder eendimensionaal-romantisch dan in mijn herinnering, waarin een liefdeskoppel eindeloos door een verlaten maar extreem regenachtig kustplaatsje danste. Die liefde speelt hierin natuurlijk zeker een hoofdrol, maar is bepaald problematischer dan vooraf gedacht, en het wat mij betreft vrij onverwachte einde laat mij eerder met (bewust bedoelde) vraagtekens achter dan met een klassieke feel-good-vibe, net zoals de verwachting dat Roland Cassard een schuinsmarcheerder is op zoek naar een trophy wife nergens bewaarheid wordt. Visueel is de film een snoepje, met de zuurstokkleuren van Singin' in the rain en de schoonheid van Catherine Deneuve, Nino Castelnuovo en niet te vergeten Ellen Farner. Bij al deze stijlkenmerken is de "gimmick" waar de film met meest om bekend staat –de alomtegenwoordigheid van gezongen dialoog en de daaruit voortvloeiende totale áfwezigheid van normaal gesproken dialoog– bijna van ondergeschikt belang, ook al omdat de gezongen melodieën steeds anders zijn en daardoor nogal willekeurig overkomen, waardoor de muzikale omlijsting bij mij niet beklijft bij wat in de praktijk een nieuwe kijkbeurt is, uiteraard met uitzondering van het klassieke liefdesthema. Al deze factoren tezamen maken de film uiteindelijk tot een vrij unieke ervaring, en de kunstmatige (of is dat gekunstelde?) stijl kon niet verhinderen dat ik bij de laatste scène toch echt ontroerd was.

Bij een herziening kort na de vorige kijkbeurt valt de compleet gezongen dialoog me niet eens meer op, hoogstens wanneer een melodische frase me wat geforceerd aandoet. Nu heb ik ook meer aandacht voor plot en spel, waarbij Anne Vernon als moeder opmerkelijk naturel speelt, maar ook de scènes waarin Deneuve huilt ontroeren me. Feitelijk is het laatste deel meer de film van Guy dan van Geneviève, en dat geeft de slotscène op een bepaalde manier nog extra impact. Zo is dit niet alleen vormtechnisch maar ook emotioneel toch wel een bijzondere ervaring.