Brain Donors (1992)

He, wat een lage score hier. Gezien het feit dat deze film uit 1992 komt, doet ie misschien een beetje vreemd aan, maar hij is duidelijk gebaseerd op de Marx Brothers. En dat is m.i. nog redelijk goed gelukt ook, vooral Turturro's imitatie van (of misschien beter gezegd: ode aan) Groucho is treffend. Met die informatie in het achterhoord is Brain Donors (ik heb trouwens geen idee waar die titel op slaat) een vermakelijke film, met vele herkenbare situaties (uit de Marx Bros. films, bedoel ik dan).

Men noemt dit een film die zich liet inspireren op het werk van de broers Marx, maar je kunt Brain Donors gerust een remake van hun werk noemen. En dan met name hun beste film A Night at the Opera. Elke beat van de herkenbare formule van de gebroeders Marx wordt opgevolgd: we hebben de oudere rijke dame, het sympathieke verliefde stelletje en uiteraard de gemene snobs. Met een hoop chaos, veroorzaakt door de drie hoofdrolspelers. Harpo is hier een grote, onnozele vent, vertolkt door de vrij onbekende komiek Bob Nelson en de Britse Mel Smith - naast acteur ook regisseur van onder andere die eerste Mr. Bean verfilming - speelt de gladde Chico-rol. De bekendste naam in deze cast is John Turturro, die rond dezelfde tijd in Barton Fink speelde en de Groucho-rol (veruit de leukste rol uit de Marx films) op zich neemt. Dat doet ie niet onaardig en eigenlijk is de gehele film zo te omschrijven: niet onaardig. Hilarisch is het nergens - heb hooguit twee keer hardop moeten lachen - maar veel is op z’n minst een kleine glimlach waard. Het is vaak erg flauw en voorspelbaar, maar ergens ook sympathiek. En laten we niet doen alsof ál het werk van de Marx broers altijd geniaal was. Brain Donors (ook werkelijk geen flauw idee waar die titel op slaat) is vooral best interessant als je wil zien hoe een hedendaagse Marx broers eruit zou zien.

3 sterren.