Nora Inu (1949)

Fijne film van Kurosawa.

Kurosawa is zo’n regisseur die altijd veel aandacht besteedt aan de personages in zijn films. Vooral hier is de uitwerking daarvan erg goed. Het is een simpel verhaal, dat door de prima uitwerking een extra lading meekrijgt. Het tempo van de film is traag, wat goed past bij het weer in de film. Het is namelijk extreem heet en dat komt iedere keer weer nadrukkelijk naar voren in de film. Daardoor is het lome tempo logisch en tevens erg passend.

Het acteerwerk in de film is erg goed. Kurosawa’s favorieten doen het alle twee uitstekend. Mifune is een jonge onervaren agent en de onzekerheid straalt af en toe echt van zijn gezicht af. Shimura heeft echter een fijne rustige uitstraling, die ook uitstekend bij zijn rol past. De cinematografie van de film is ook erg sterk. Kurosawa tovert af en toe erg mooie scènes op het scherm en weet als geen ander hoe je op fraaie wijze een stortbui in beeld moet brengen. Het valt me nu ik er over nadenk trouwens op dat in bijna al zijn films wel een regenbui zit, nu ik er over nadenk. Dat lijkt haast wel een soort stijlmiddel van hem. Een erg mooi stijlmiddel overigens.

Verder is het op momenten een erg spannende film. De film begint sterk, zakt halverwege iets weg, maar eindigt grandioos. Alweer een film van Kurosawa die indruk maakt.

4,0*

Connect the dots.

Zo heb ik de film vooral ervaren. Rechercheur verliest z'n pistool, moet het terugvinden. Daarvoor moet hij langs verscheidene stationnetjes die hem steeds dichter bij z'n doel brengen. Het is allemaal zeer nauwkeurig en verzorgd uitgewerkt, maar het maakt de film ook erg saai bij momenten.

Sowieso een aantal scenes die sterk ingekort mochten worden (die baseball wedstrijd?). Waar Kurosawa wel redelijk in slaagt is z'n setting, toepasselijk ook want ik heb denk ik vandaag makkelijk evenveel zitten zweten dan de personages in deze film. Wel jammer dat Kurosawa erg expliciet is, personages hebben het constant over de warmte en het weer ... mocht iets subtieler verwerkt worden.

Tot mijn verrassing heb ik Mifune niet eens herkend in deze film, komt waarschijnlijk omdat ik hem voor het eerst zonder baard zag. Shimura herkende ik wel, heeft een fijn airtje en is makkelijk de beste acteur in deze film.

Visueel wist het me niet te boeien, de soundtrack vond ik bij momenten erg vervelend. Het resultaat is een film die best wat luchtiger en vlotter had mogen zijn, want een basic verhaaltje als dit boeit geen twee uur.

1.5*

“He'll rob again. Once does not a habit make, but the second time, a stray becomes a rabid dog. Am I wrong?”

Kurosawa. We begonnen zo goed eind jaren negentig. Rashomon, Seven Samurai. Maar van de 12 die ik er nu inmiddels gezien heb, heb ik me er bij een aantal echt lopen vervelen. Ran, Yôjinbô, Throne of Blood, Sanjuro... Allen uiterst vakkundig gemaakte films, maar ik heb soms toch een beetje het idee dat Kurosawa en ik niet voor elkaar gemaakt zijn. Alsof je naar een objectief gezien knappe man of vrouw kijkt, van het geslacht waartoe je je niet aangetrokken voelt. Zo zwart-wit is het niet, want naast die twee eerstgenoemde heb ik van Dersu Uzala en High and Low óók genoten. Maar een verhaal als dit over een man die zijn pistool kwijt is, kon me toch niet echt grijpen, buiten de basis van het vakmanschap om. Ook voor mij was het film noir minder aanwezig dan het neo-realisme, en staat nog steeds de vraag in hoeverre Kurosawa hierdoor beïnvloed was toen hij deze film maakte, overeind.

3*

Ja, dat is het jammere van wat later op een site als deze arriveren, dan kan het gebeuren dat iemand al een bericht heeft geplaatst waar ik het ongeveer 110% mee eens ben, zoals hier het geval is met NarcissusBladsp. die op 28 mei 2007 al het gras voor mijn voeten heeft weggemaaid. (Helaas zal hij dat vermoedelijk nooit te weten komen omdat hij dit forum al bijna zes jaar niet meer bezocht heeft.)

        Zijn 5* is misschien wat hoog ingezet, maar aan de andere kant: die eindeloze zoektocht langs kroegen, bordelen en goedkope logementen, het contrast met de gezelligheid en huiselijkheid bij Sato, die dialogen over "dirt breeds evil" en "there are no bad people, only bad environments", het spel van de verkrampte Mifune tegenover de ontspannen maar wel degelijk gefocuste Shimura, de hele sfeer van die onderbuik van de "après-guerre"-samenleving, dat onhandige gevecht op het einde (net zo onhandig als in Drunken angel uit het jaar ervoor en Rashômon uit het jaar erna, kennelijk wilde Kurosawa het gebrek aan glamour van zo'n gevecht benadrukken), de manier waarop de moraal dat Mifune net zo makkelijk de andere kant had kunnen kiezen hier wordt verbeeld – al die elementen wegen voor mij toch wel zwaar in mijn waardering. Misschien dat een volgende kijkbeurt nog een verhoging in mijn score zal brengen, want dat verdienen de verschillende expliciete èn impliciete lagen in deze film wel.

De oudste film van Kurosawa die ik tot nu toe heb gezien. Een gedegen film over een agent die zijn gestolen pistool probeert te achterhalen. Behoorlijk acteerwerk (met name van Mifune en Shimura) en een degelijk plot, dat echter nergens echt sterk wordt en ook niet lang zal blijven hangen. De scène in het honkbalstadion is met afstand de beste scène van deze film, daarentegen sleept de film ook hier en daar wel wat.

Aardge Kurosawa die op sfeer, beelden en vermaak beduidend beter scoort dan op psychologisch en dramatisch vlak. Dat laatste is wel aanwezig en ik zie ook wel wat Kurosawa wil met het tonen van schuldgevoel, maar ik geloofde de prent geen moment. Deels zal dat een culturele kloof zijn, maar deels ook het theatrale spel van Mifune. De beste man kan best wat, maar deze stijl is erg ongeschikt om de psychologische diepte in te gaan.

Wel verder fijn als vermaak. Het eerste uur schiet echt voorbij (mede door de snedige montage) en het tweede uur is goed te doen, ondanks lange scènes zoals in dat basketbalstadion. Maar verder vooral met al die schaduwen visueel prima, de beelden van het nachtleven van de anonieme grootstad (deze film kent wat Japanse huisjes soms, maar had evengoed een film uit Hollywood kunnen zijn) zijn sfeervol en Shimura heeft een mooie rol (bij hem thuis wordt het zelfs even ontroerend). Ook genig hoe het verhaal constant tijdens een enorme hitte speelt. 3,5*.

Misschien ligt bij de lat hoog voor een film van Kurosawa met een mooie reeks pareltjes, want deze Stray Dog was toch deels teleurstellend. Het duurt wat voor het echt in gang schiet en voelt nogal verouderd aan. Dit soort films is later nog meer verbeterd, terwijl dat minder het geval is bij veel andere films van de regisseur.

Gaandeweg wordt het nog wel interessant en ik hou wel van de broeierige sfeer die de personages letterlijk en figuurlijk nog extra doen zweten.