Le Souffle au Coeur (1971)

Meesterwerkje van Louis Malle. Oedipus-gecomplexeerde mensen: gelieve zich te onthouden.

Komt 28 February op DVD uit in het kader van de Louis Malle Collectie (Video/Film Express)

via de releaselijst op http://www.dvd-home.nl

Rare, maar dappere film. Blijft ook tot het einde boeien.

Het is me echter niet duidelijk waarom dit een komedie is????

Vond het toch wel degelijk een komedie hoor, voornamelijk het eerste deel dan. Vanaf het moment dat de jongen naar het kuuroord gaat wordt het inderdaad wel wat minder komisch, maar een echt zwaar drama wordt het nooit.

Mooie "taboe"-film met een prachtige Massari.

Levendige film over seksuele en intellectuele gewaarwordingen van een veertien jarige. Spannende thematiek met een mooie moeder-zoon relatie en wee erg mooie omgevingen. De film draagt het enthousiasme van een Godard in zich, maar is verhalend wat minder expliciet experimenteel. Erg fijn dat Frankrijk van de jaren '50!

Boeiende film over een 14/15 jarige jongen.

veel te lange film geworden naar mijn idee, er staat hier 118 minuten, het was langer.

Prettige warme film.

Le Souffle au Coeur is vooral bekend en berucht vanwege de incestueuze bedscène van een moeder met haar zoon, dus ik had me al ingesteld op een zware moeilijke arthouse film. Niets blijkt echter minder waar: de film vertelt een luchtig, opgewekt en vrolijk coming of age verhaal. Wel gevoelig, maar nergens echt dramatisch. Het verklaart ook het bioscoop succes indertijd, want de film is zeker niet alleen geschikt voor een intellectueel publiek.

De film vertelt eigenlijk twee verhalen: van een moeder die gevangen zit in een huwelijk zonder passie en van haar gevoelige en intelligente jongste zoon Laurent die geïsoleerd staat in zijn omgeving. Uiteindelijk vinden de twee elkaar in bed: de climax van de film. Het is echter veel te simpel om de film dan maar af te doen als een (s)experimenteel jaren `70 werkje; een beeld dat in recensies vaak naar voren komt.

Op een luchtige manier wordt een tijdsbeeld geschetst van het Dijon in de jaren '50, de plek waar Laurent opgroeit. Op soms humoristische wijze komt hij in aanraking met drank, sigaren, muziek, literatuur, politiek en uiteindelijk seks. Jazz liefhebbers opgelet: de muziek van Charlie Parker en Dizzy Gillespie vormt een rode draad in de film. In de tweede helft van de film - als Laurent met zijn moeder naar het kuuroord gaat - wordt de toon iets serieuzer, voornamelijk omdat Laurent's oudere broers hier niet bij zijn. Zij met name vormen in de eerste helft de comic relief.

Laurent's karakter zit - zoals het een puber betaamt - vol tegenstrijdigheden. Op sommige momenten krijg je als kijker echt een hekel aan hem (hij gooit bijvoorbeeld bewust een fles melk kapot om de bediende aan het werk te zetten), maar dit wordt weer ruimschoots gecompenseerd door de meer gevoelige scenes. Vooral de voorstelling op het scouting kamp met zijn beste vriend is echt prachtig gefilmd. Ook de bewondering die hij voelt voor zijn oudere broers, hoewel ze hem stevig plagen, is ontroerend. En de bedscène tot slot is eerder liefdevol dan vunzig.

Mensen die verwachten met Le Souffle au Coeur een typische jaren '70 sexploitation in handen te hebben, zijn dus aan het verkeerde adres. Na er nachtje over geslapen te hebben krijgt deze film van mij gewoon een dikke 4****.

Aardige film. Sterk en ook wel gedurfd. Over een jongen die een behoorlijk hechte band heeft met zijn moeder en vervolgens ook nog naar bed met haar gaat. Toen ik hem voor het eerst zag was ik behoorlijk gefascineerd. Maar ik vind het toch een stukje minder geworden. De film mag er zijn en is zeker apart en bijzonder. 3,0.

Bedankt voor de spoiler

Dat is geen spoiler gast, het zegt verder niets over het verhaal en/of het plot. Zelfde geldt voor films als Salo, Caligula, Cannibal Holocaust of Maladolescenza. Allemaal controversiële jaren '70 films en dat mag algemeen bekend verondersteld worden. Ten tweede heb ik die bewuste scene zelfs gebruikt in de MovieMeter Contest. Ten derde, alsof jij deze film ooit gaat kijken.

Ja, ik ga deze film binnenkort kijken, gast.

In de herziening.

Prachtig mooie film gesitueerd in de betere middenklasse in Frankrijk in de jaren vijftig.
De twee oudere broers van de hoofdpersoon halen de nodige rottigheid uit waar de jongste ook net zo hard aan meedoet.
In de tweede helft leidt een hartafwijking hem en z'n moeder naar een kuuroord waar hun steeds heviger wordende band uiteindelijk leidt tot de beruchte incest-scene.
Dat katholieke geestelijken hun poten niet van de jongetjes af konden houden wisten ze in 1971 ook al gelukkig viel er te ontsnappen met de muziek van Charlie Parker en Dizzy Gillespie, de boeken van Proust, de gedichten van Goethe, drank en (stiekem) Marquis de Sade.
Meesterwerkje!

Verrukkelijke en warme film waarin Malle door feilloos de verhoudingen tussen de hoofdpersonages te schetsen de incestueuze verhouding tussen Laurent zijn moeder geloofwaardig en gevoelig weet weer te geven. De lichte, maar heel zuivere toon helpt een boel. Malle's talent om geloofwaardige mannelijke adolescenten als hoofdpersonen neer te zetten (zie ook Au Revoir Les Enfants en Lacombe Lucien) ook. Prachtige gedetailleerde weergave van de jaren '50.

Dik 4.0*

Als Freud nog geleefd had toen Le Souffle au Coeur uitgebracht werd was het ongetwijfeld zijn favoriete film geworden. De film is eigenlijk vooral bekend door zijn incestueuze einde. Incest is niet het onderwerp van de film, maar het is wel wat er voor zorgt dat de film zich net wat meer onderscheidt van het gemiddelde coming-of-age-verhaal. Niet dat er iets mis mee is, want het wordt allemaal geloofwaardig gebracht, de jongen wordt niet te onschuldig neergezet en er hangt een speciale warme sfeer, die echter nooit te schattig wordt. Ook een erg fijne losse stijl, met nauwelijks een verhaal, zeker in de eerste helft niet. Past wel bij de film. Maar tevens had ik vaak het gevoel dat ik het allemaal al eerder gezien had en het ergens vergelijkbare Les Quatre Cents Coups is toch wel duidelijk superieur. Ik had ook wat problemen met Benoît Ferreux. Hij moest grotendeels vrij vlak spelen, wat wel werkt, maar zodra er wat grotere emoties naar voren kwamen schoot hij tekort.

Maar die incestscène is wel uniek. Gevoelig gefilmd, waardoor het ook niet overkomt alsof het er maar ingestopt is voor wat sensatie. Of het echt zo'n positieve ervaring is weet ik niet, maar de film weet in ieder geval goed over te brengen hoe het zover komt en waarom het nodig was. De link die ermee gelegd wordt met volwassen worden (hij gaat meteen daarna met een leeftijdgenote naar bed) vind ik dan weer wat gezocht.

Al met al dus vooral gewoon een goede coming-of-age film die vaak de juiste toon weet te raken, maar me ook niet echt wist te raken.
3,5*

Louis Malle is een meester in het maken van films over getroebleerde jongeren. Dat laat hij ook weer zien in deze film, zij het dat ik het verhaal wat onevenwichtig vind. De luchtige sfeer van het eerste deel, waarin Laurent worstelt met zijn ontluikende seksualiteit, staat nogal scherp in contrast met het meer serieuze tweede deel waarin hij naarstig op zoek gaat naar een vriendin en uiteindelijk bevrediging vindt bij zijn moeder.
Een mooie film, al ben ik niet onder de indruk van het acteertalent van de wat stijve Benoît Ferreux (Laurent). Lea Massari heeft dat talent duidelijk wel. Het is bovendien een mooie vrouw, maar dat wist ik al.

Prachtige, controversiële klassieker op BR en een hele fraaie restauratie van Gaumont. (incl. Engelse subs) Yes!!

Le Souffle au Coeur (1971) | Blu ray | Gaumont

Zelden zo'n briljant einde gezien, Louis Malle was een grote.

Heh,

lekker tegendraads filmpje. Heel eigenzinnig.

Of alles helemaal geslaagd is weet ik nog niet, effe paar dagen laten bezinken.

Ik heb het idee dat er wel heel veel langsvliegt in deze film. Ik lees hierboven allerlei dingen als 'coming of age film', Oedipus, tijdsbeeld jaren '50 etc.

Wat mij betreft is deze in de eerste plaats anarchisme, angry young men en zucht naar totale vrijheid.

De familie is in die zin 'disfunctioneel' omdat iedereen schijt aan alles lijkt te hebben.. niemand wordt gecorrigeerd (afgezien wat halfslachtige pogingen van een bediende) en ik was een beetje bang dat het naar iets Clockwork Orange achtigs zou gaan lijden. Dat was bijna onoverkomelijk.

Men gaat steeds verder in het choqueren van elkaar.

Maar als je alle lijntjes bekijkt, de 3 zoons en hun rebelse inslag, de moeder en haar amoureuze kwesties, de freejazz van Charlie Parker, zelfs het Indochine gedoe wat er soms met de haren bij lijkt gesleurd: in de eerste plaats gaat het om een vrijheidsstrijd ten koste van alles.

Nadat Louis Malle in 1958 reeds een Amerikaanse aanklacht over pornografie aan zijn broek kreeg met 'Les Amants' zoekt hij in 'La Souffle Au Coeur' opnieuw de morele grenzen op. Het begrip MILF wordt hier wel heel letterlijk door de puberzoon geïnterpreteerd, maar het moet gezegd worden: ranzig wordt het nergens. Daarvoor is Malle een te kundig vakman en 'Le Souffle Au Coeur' is daardoor één van de betere post-nouvelle vague Franse films van de jaren zeventig.

Dappere en best gewaagde film, over het opgroeien van de jonge Laurent (14-15 jaar of zo?) in het Frankrijk van de jaren '50. Schijnbaar deels autobiografisch, maar ook grote delen niet zoals de beruchte incest-scene met z'n moeder. Het is vooral een nogal anarchistisch opgroeien, met ouders die geen poging tot opvoeden doen, twee oudere broers die behoorlijk losgaan met practical jokes, feesten, het rellen van bedienden en de andere gezinsleden, en zelfs hun kleine broertje meenemen naar de hoeren, om hem vervolgens halverwege de daad weg te slepen. Laurent is zelf ook weinig beter, alleen nog wat jonger, en is om eerlijk te zijn een irritant, arrogant kutjoch. Hoe dan ook, het is veel opgroeien, puberen en de seksualiteit ontdekken, maar veel komedie kon ik er niet in ontdekken eerlijk gezegd - al is de film wel redelijk luchtig. Louis Malle is een erg fijne filmmaker en zal ook zeker nog wat van z'n films ga kijken (zeker nu er op MUBI een serie Malle-films is), maar deze viel toch wat minder in mijn straatje dan bijvoorbeeld een Lacombe, Lucien of Ascenseur a l'Echafaud.

Op welke manier kan zo'n ervaring ooit positief zijn?? Vind het vrij bizar hoe deze scène wordt goedgepraat en zelfs wordt geprezen. Ik had er misschien zelfs minder moeite mee gehad als het wél ranzig in beeld zou zijn gebracht (het wordt nu eigenlijk helemaal niet getoond), maar vooral als het vervolgens niet zou zijn weggelachen. Echter had de hele scène wij mij betreft mogen worden weggelaten.

Nu ben ik niet zozeer van de moralistische films - zie ze over het algemeen graag meer ambigu - maar deze film lijkt toch echt een pro-incest insteek te hebben, en daar heb ik heel veel moeite mee. En als dat overdreven is, wordt het op zijn minst gepresenteerd als iets wat gewoon kan gebeuren; c'est la vie. De hele functie van de scène ontgaat me eigenlijk ook. Choquerend is het niet en voor het verhaal is het overbodig en ridicuul. De suggestieve scènes eraan voorafgaand zijn toch afdoende om die inhoudelijke laag te dekken? Om vervolgens tot een daadwerkelijke daad over te gaan is debiel en gratuit. Helemaal als het daarna nog eens met de mantel der liefde wordt bedekt. Om het slotstuk als absurd te zien werkt ook niet voor mij, daarvoor komt de absurditeit toch te weinig naar voren, zowel daar als in de rest van de film.

Het kan zijn dat ik de film niet helemaal goed aanvoel/interpreteer, want verder zitten er wel veel fijne andere scènes in. Al is Laurent vaak onuitstaanbaar, wat soms juist werkt maar regelmatig ook irriteert. Daarnaast is hij me te veel gemodelleerd naar een hip jaren 60/70 joch, waardoor het allemaal wat geforceerd en ongeloofwaardig overkomt. Met die Hubert heeft Malle overigens een nóg irritanter personage weten te creëren haha, maar dat was vooral komisch. Als (absurde) komedie had het allemaal nog wel leuk kunnen werken, maar de film is voor het grootste gedeelte meer luchtig dan komisch en absurd en is me te serieus om het slotstuk te accepteren.

Wel goed dat Malle in deze film de geestelijke viespeuken aanpakt in de vorm van de handtastelijke Lonsdale, alleen jammer dat hij zichzelf ook tot een dergelijk niveau verlaagt. Met de talloze pedofilietoespelingen in Zazie had ik trouwens geen moeite. Hoewel merkwaardig, is daar verder geen sprake van goedkeuring of verheerlijking of zo. Maar misschien moet ik wat lezen over Malle en zijn jeugd...