Ik en Mijn Ouders, Mijn Ouders en Ik (2004)

Uniek stukje film

Ik ben waarschijnlijk de jongste persoon die een mening schrijft over deze docu. En ik heb veel gehoord over deze film. Ik herriner me nog dat ik bij een les Aardrijkskunde te horen kreeg dat de 'Nederlandse bevolking langzamerhand vergrijst'. Klinkt belachelijk onpersoonlijk en zonder warmte. Dus ik besloot deze docu maar te kijken, gewoon uit pure interesse, en een goed stuk nederlandse cinema kan ik altijd wel waarderen.

De docu is eigenlijk vrij typisch als het gaat om het filmen en tonen van alledaagse Hollandse situaties. Maar de interactie tussen 2 oude mensen die op het eind van het treinspoor staan en de volwassen, Amsterdamse Gerit van Elst is gewoon geweldig. Zeldan heb ik zo'n herkenbaar gevoel gehad bij de gesprekken.In de eerste scene van Ik en mijn ouders zie je al dat zijn 'papa' ontzettend veel moeite moet doen om alleen al met Gerritje aan het ontbijt moet beginnen. Deze onopvallende tederheid is juist zo confronterend. Het niet kunnen eten van een lekker biefstuk of je zoon omhelzen en toch door het leven gaan is wat ik altijd al dapper vind van de meer oudere generatie. Gerrit van Elst bewijst zijn ouders een dienst en probeert hun laatste dagen zo prettig mogelijk te maken.

Een paar dialogen bleven me echt bij. Bijvoorbeeld toen Gerrit vroeg aan zijn moeder waarom ze niet blij was met het bezoekje aan haar geboortehuis, en ze antwoordde met dat ze haar moeder niet zag. Maar haar moeder eigenlijk al 15 jaar dood is.Op dit soort momenten vraag je je af: 'zo wil ik in mijn oude jaren echt niet worden'. Ik ben een minimalist en ik zeik over de kleinste feitjes, maar als je dan een aan een stoel gekluisterde vader van 88 ziet, die zijn zoon in tranen hoort vragen: 'Word je niet woedend omdat je in die rolstoel moet zitten' komt er bij mij zeker een brok in mijn keel. De gehele documentaire had ook een hartbrekend effect. Hoe beelden uit 1975 waarbij gezonde 60 jarige ouders hun zoon op het einde toch steunen worden afgewisseld met beelden uit 2004 waarbij Gerrit die om de week zijn langzaam stervende ouders bezoekt zo veel mogelijk wilt helpen. Tja.. Je voelt je machteloos, en het medeleven van Gerrit.

Dit is mijn favoriete stuk Nederlandse film/documentaire. En het doet je veel denken aan de toekomst. Wat je word, doet in je leven ligt aan jezelf. Als je klein of groots leeft, in een nachtclub of achter je computer, maak er wat van

4* En meteen mijn favoriete stuk Nederlandse cinema.

Mooi stukje, Limelou.

Dankje, mijn eerste film/docu recensie. Ben nogal nieuw in de wereld van films.

Voor wie nog op zoek is naar een exemplaar van de dvd:

Ik en Mijn Ouders, Mijn Ouders en Ik Nieuw & Geseald - eBay, Overige Documentaire, DVD - Documentaire, Informatie, DVD, Video Film. (Eindtijd 13-okt-10 11:04:05 CEST) - cgi.ebay.nl

Dvd is volgens mij in geen enkele winkel meer leverbaar.

Wow... wat een schitterende documentaire...

Deze docu is helaas nergens meer te koop. Gelukkig hier nog wel te vinden. Gaat dat zien!

Dank voor de link

Kan het alleen met Realplayer kijken en dat is erg slecht/ blokkerig beeld hier, dat is jammer.

Gelukkig versta ik het dialect goed

Edit:

Inmiddels de docu afgekeken.

Vond het erg ontroerend, juist omdat het zo de realiteit is.

En toch ook wel gelachen

Terug te zien op: Geschiedenis 24

Inmiddels is deze schitterende docu ook weer te koop. Wel aardig prijzig. Je kunt 'm ook op diverse plekken online bekijken. Zie de link van Jesper187 hierboven. Ook de link in mijn eerdere post uit 2011 werkt nog steeds.

Ik hou van dit soort documentaires. Lekker rauw en echt. Het verhaal niet mooier willen maken dan het is, maar gewoon laten zien waar het op staat.

Ik hoopte eerst nog dat de regisseur zou door filmen tot na de dood van één van beide ouders. Achteraf gezien ben ik blij dat hij dat niet gedaan heeft.

Deze documentaire geeft een prachtig beeld van de ouder wordende mens. Van het omdraaien van de rollen. Zorgen en Verzorgd worden.

Boeiend ook om te zien hoe deze wat conservatieve mensen omgaan met de droom van hun zoon om film regisseur te worden. Toen, en Nu.

* * * *

Blijft me bezighouden. 0.5 erbij. Meesterlijke docu. Kan Michael Haneke nog iets van leren.

Nee helaas, volgens mij niet.

De documentaire uit 2004 wel: link

Daar zijn ook wel beelden uit de eerste documentaire in te zien.

Inderdaad, dat was voor nu ook wel voldoende op zich. Inmiddels gezien. Top!

Geweldig tweeluik, dat elkaar completeert. Eigenlijk niet los van elkaar te zien. Inderdaad eerst (of anders ook) de film uit 1975 zien. De fragmenten die je in deze film ziet geven niet hetzelfde gevoel.

Zeer innemend en integer portret van filmmaker Gerrit van Elst van diens ouders. De documentaire uit 1975 zag ik niet, maar wordt hier 29 jaar later in deze documentaire mee in verweven. Het geeft weer van wat toen gebeurd is - namelijk Gerrit die zijn eigen weg gaat en naar Amsterdam trekt - nog steeds een invloed heeft op het heden.

De moeder lijdt aan dementie en haalde dat nog een paar keer aan. Het heeft alvast Gerrit gevormd tot wie hij vandaag is. Schuldgevoelens zijn misschien een groot woord, maar het speelde tot op vandaag nog steeds een rol in hun onderlinge relatie. In dat opzicht is de oude documentaire erg relevant. De montage tussen beide is dan ook zeer goed gedaan.

Respect en waardigheid staan hier centraal en de zorgbehoeftes van zijn ouders in het dagelijkse leven worden goed naar voren gebracht. Geen klinische benadering van de feiten, maar wel een oprechte blijk van emoties. Leven en dood, het is geen taboe waarover niet gesproken wordt. Ik ben zelf vrij gevoelig voor bejaarden, zeker wanneer er vreselijke ziekten als dementie aan de oppervlakte komen. Deze docu gaat hier echter zeer goed mee om. Mooi gedaan!