The World's Fastest Indian (2005)

Erg leuke en grappige film. Anthony Hopkins speelt een erg leuke rol. Ook de bijrollen zijn goed gecast. Het personage Burt Munro kwam op mij sympathiek over. Aan het eind van de film tijdens de race zat ik dan ook in spanning. Ik zat echt te hopen dat Burt Munro succes zal hebben. De Bonneville zoutvlaktes vind ik trouwens een prachtige locatie en is in de film mooi in beeld gebracht.

4 sterren voor deze film.

Erg sympathieke film met een sublieme Hopkins in 1 van zijn meest vriendelijke rollen. Dit is zo'n titel die ik al jaren terug eens wilde kijken, maar wat er nooit van is gekomen, don't ask me why. Misschien wel omdat ik niet zo veel met racen heb. Gelukkig draait het in de film vooral om de reis die Hopkins af legt naar zijn bestemming waar hij de race gaat rijden en zijn road trip is erg vermakelijk om te volgen. Zijn vastberadenheid, naïviteit en slimheid is een leuke mix van het personage dat Hopkins speelt en je gunt hem ook uiteindelijk zijn succes. Tikje Amerikaans opgeklopt en voorspelbaar uiteraard, maar dat stoorde me nu eens helemaal niet. De racemomenten zijn trouwens erg strak geregisseerd.

3,5*

Geweldig knappe en vooral leuke film over de excentrieke Burt Munro, de Nieuw-Zeelander die op tour gaat om in de VS een snelheidsrecord te vestigen. Munro is een zeer eigenwijze man en staat erg positief in het leven. Hij heeft het steeds voor snelheden gehad en laat zich door zijn gevorderde leeftijd niet uit zijn lood slaan. Zijn omgeving, zowel in NZ als in de VS, hebben weinig vertrouwen in hem en lachen hem zelfs uit. Toch weet hij ieders hart te beroeren met zijn onbevangenheid, charisma en positivisme.

Naast een leuke roadmovie is The world’s fastest Indian ook een leuke film met een humoristische noot. Deels door de eigenaardige fratsen van Munro, maar ook door zijn steeds gevatte opmerkingen of in de voor hem vreemde situaties waarin hij terechtkomt. Deed me in dat opzicht wat denken aan Crocodile Dundee die ook vanuit bush naar de stad trok.

Anthony Hopkins doet het geweldig als de sympathieke Munro. De film is mooi geschoten en verveelt geen moment. De mensen die hij ontmoet zijn interessant. Het is ook een film over dromen en volharding. Genieten alvast. Mooi!

Ik vermoed dat die Speedweek het hoogtepunt zal zijn geweest van deze film, maar tijdens de rit ernaartoe heb ik moeten afhaken: vooral erg flauw hoe hij voortdurend het buurke van buut'n uithangt.

Ik twijfelde hier tussen 3.0 en 3.5, toch maar voor het laatste gegaan. Anthony Hopkins speelt zijn rol goed, maar niet geweldig. Het eerste gedeelte in nieuw zeeland duurt iets te lang. De reis in Amerika is wel leuk, maar zoals vele zeggen is het hoogtepunt van de film het racegedeelte. Hier kon meer uitgehaald worden. Ook mocht de speelduur wel wat korter. Wel grappig is dat het gros van de Amerikanen in deze film als egoïsten neer worden gezet.

3.25*

Grappig zoals je dat ziet, ik zie het namelijk heel anders.

De enige ‘egoïsten’ zijn de eerste mensen die hij ontmoet: de chagrijnige taxichauffeur, het bloemenmeisje en de prostituee. Zijn eerste indruk van Amerika is dus niet positief. Maar al snel wordt hem duidelijk dat ook hier mensen gewoon mensen zijn. Amerika wordt duidelijk neergezet als een harder land waar de regels streng zijn (de strenge controle bij de douane, de kinderachtige weigering bij de inschrijving), maar al die regels worden uitgevoerd door sympathieke mensen, die na enige overweging altijd meeleven met Burt.

Zo is de baliemedewerkster uit het motel keer op keer behulpzaam, de autohandelaar leent hem zijn garage, de vrouw op de boerderij geeft hem onderdelen voor een aanhanger, de Native-American helpt hem met zijn motor en gezondheid, hij komt meerdere keren zonder boete weg uit ontmoetingen met agenten, het andere raceteam zorgt ervoor dat Burt alsnog mee mag doen, en uiteindelijk krijgt hij letterlijk een zak geld mee omdat de Amerikanen met de pet rond geweest zijn voor Burt, omdat ze het zo’n knappe prestatie vinden.
Ik zie dus nauwelijks een (al dan niet Amerikaanse) egoïst in deze film, ik zie vooral vriendelijke mensen die hem verder helpen op zijn reis.

Dat is ook direct mijn enige punt van kritiek op deze film: het is allemaal wel erg zoet. Keer op keer is Burt de gekke oude opa die met zijn charme iedereen voor zich weet te winnen. Niets mis mee, maar de spanning zat hem nu vooral pas op het eind in de race, terwijl er ook best een meer persoonlijke uitdaging had mogen zitten in het verhaal. Wellicht dat dit niet kon omdat het waargebeurd is, en de realiteit niet teveel kwaad gedaan mag worden?

Al met al een fijne feelgood-film die doet wat je van een roadmovie mag verwachten: sympathieke personages, mooie landschappen, en een duidelijk doel dat gehaald moet worden.

4*

Feel good van de bovenste plank die, hoewel zoetsappig, toch behoorlijk bij de waarheid blijft en het karakter Burt Munro.

Een beeld van een bijzonder kleurrijk figuur komt naar voren, zeg maar gerust op het excentrieke af. Hoewel ik er ook niet bepaald op zou zitten wachten, iemand die zo'n teringzooi maakt en weekends in alle vroegte die k*tmotor aan zwengelt, toch heeft de beste man een ontzettend innemend karakter en een enorme gunfactor aan zijn reet hangen. Kostelijk zijn de rare gewoontes en de band met de buurjongen. De reis richting Bonneville begint en zal niet bepaald zonder slag of stoot verlopen net als het deelnemen aan de race zelf.

TWFI valt natuurlijk op door Hopkins die de goedzak op heerlijke wijze neer zet, maar niet minder door alle andere bijzondere figuren die voorbij komen of de talloze vermakelijk gebeurtenissen. Om je te bescheuren is bijvoorbeeld de technische keuring, de Bonneville mannen kunnen hun ogen niet geloven bij de talloze El Cheepo constructies van Burt. Een rijdend doodskist is het in hun ogen. Burt lacht het allemaal weg. 'De remmen doen het niet? Maar ik kom hier voor een snelheidsrecord.' Toch krijgt hij het met veel goodwill en steun voor elkaar, en zijn record onder 1000 cc voor een specifiek bouwjaar schijnt nog altijd te staan. En dat is bijzonder gezien Indians niet bekend staan vanwege hun vermogen door de motorbouw zelf, namelijk een zijklepper. Verder mogen scènes als het maken van slicks met het mes, de proefrit op de openbare weg, de rit zelf en de dame waar hij zijn wagentje herstelt, er ook zijn. Daarnaast is het natuurlijk prachtig al dat oude materiaal en opzet op de zoutvlakte aan het werk te zien in Bonneville.

The World's Fastest Indian mag dan ook zonder overdrijven een heerlijke en bijzonder vermakelijke film genoemd worden.

Mwa.

Nog een film uit de top 250 waarvan ik wel begrijp dat het goed aanslaat bij mensen, maar niet van begrijp waarom het dan in hemelsnaam zo'n hoge score moet krijgen. Deze film vond ik echt niet zo bijzonder dat het gekwalificeerd moet worden om in de top 250 te staan van beste films die te zien zijn op onze aardbol.

Wel is het een feelgoodfilm die ook echt alleen maar de intentie heeft om blijdschap te creëren en die boodschap waardeer ik altijd ergens wel. Een goedbedoelde film betekent echter niet meteen een goede film, want dat was dit echt niet. Je loopt overigens ook al snel achter als je van Hopkins een stripfiguur maakt. Iemand die eigenlijk zo aardig is dat je gewoon weet dat ze overdreven zijn in de acteerprestatie.

Hopkins doet het nog wel aardig overigens, en dat mag je ook wel verwachten van deze acteur. De overige castleden vullen nogal typerende rollen in. Ik denk echter dat de meeste mensen van de cast dachten dat ze gewoon makkelijk konden scoren met de film. Weinig oprechtheid in de acteerprestaties. Weinig passie, ik vind het toch wel wat matig.

Visueel kent de film wat mooie beelden en die verschijnen vooral wanneer Hopkins in zijn motortje mag rijden. Die beelden van de fraaie landschappen vormen de visuele pracht van deze film, maar de andere beelden stralen nauwelijks wat uit. Terughoudende cinematografie, lelijke kleuren. Van bijna geen enkele locatie wordt knap gebruik gemaakt, en voor een roadmovie is dat wel een probleem.

Ik vind dit een nogal makkelijke film. Zo lief dat het te voorspelbaar wordt. Het avontuurtje van Hopkins duurt ook gewoon te lang verder. Hem zien die keer op keer saaie mensen tegenkomt gaat al na een klein halfuurtje vervelen. Weinig indrukwekkende en redelijk normale cinema met wel wat hoogtepunten, maar in zijn geheel te weinig inbreng kent van de regisseur om echt goed te worden.

ik had nog nooit van Burt Munro gehoord en het feit dat dit een soort van biografie is, is mooi meegenomen. Het is in de eerste plaats een feelgood movie en de makers zijn ruimschoots in hun opzet geslaagd. De film kijkt heerlijk weg en bedient de kijkers volop zonder negativiteit. Daar is niks mis mee, een comedy is om te lachen, een thriller om in spanning te zitten, een actie film voor goede actie en een feelgood movie om je goed te voelen.

Wat een geweldige film! Roadmovies zijn sowieso wel een favoriet genre van mij. Deze had behalve een mooie sfeer en een fijne nostalgische feel en leuke milde humor een ouwe doordouwer met een enorme gunfactor en een grote vindingrijkheid. Daarnaast vriendelijke mensen along the road, geen moment mee verveeld, had van mij nog wel een uur mogen duren. Ook erg blij dat ie op het eind niet dood gaat met zijn hartkwaal maar nog menigmaal terug is geweest naar Bonneville. Een dooie Burt aan het eind had de pret wel heel erg gedrukt, een huilend buurjongetje enzo, sentimentaliteit die deze film niet kon gebruiken.Precies het einde zoals het moest.