Laura (1944)

Oppervlakkig beschouwd zou je Laura kunnen afdoen als een spelletje Cluedo op film (Ja! Het was Waldo Lydecker met het shotgun in de hal!) maar natuurlijk gaat het daar helemaal niet om. Het gaat over al die mannen die hun hoofd compleet op hol laten brengen door het meisje in kwestie. Niet dat dat zo vreemd is want hoewel ik het bijna niet toe wil geven heeft volkszanger Jan Smith geheel gelijk wanneer hij zingt; "Haar naam is Laura, een hele lieve meid
Als ik in haar ogen kijk ben ik de weg heel even kwijt". Ja, Gene Tierney weet bijzonder goed te overtuigen en ook rechercheur McPhersons rol mag er zijn helaas wisten de andere spelers me wat minder te overtuigen. Jammer dat de moordenaar uiteindelijk gewoon een ouwe jaloerse zeur blijkt te zijn met verder maar weinig diepgang in zijn karakter.
Als locatiekeuze heb ik toch ook een lichte voorkeur voor riooleringsstelsels, industrie en rangeertereinen of havens dan voor New Yorkse appartementjes.

Uiteindelijk is Laura een heel behoorlijke film-noir met een goede psychologische lading over mannen en hun obsessie voor mooie, jonge vrouwen. Vooral staande gehouden door het spel van een prachtige Tierney (jaja, obsessies zijn mij ook niet vreemd ) en een gewoon erg goede Andrews. 3.5*

Mooie en interessante film.
De beeldschone Gene Tierney is een van de mooiste vrouwen ooit gezien op het witte doek. De locaties zijn ook prachtig. Luxe appartementen met Lydeckers appartement als over-the-top luxestatement.
Dana Andrews (rare naam voor een man...) is de perfecte ubercoole detective. Het leuke is dat hij niet het type ideale schoonzoon is, maar als het m uitkomt er op los zuipt en op het portret van Laura geboden heeft terwijl de zaak nog niet gesloten is.
Wat is die Waldo Lydecker trouwens een irritant figuur zeg! Gelukkig ook op een bepaalde manier tragikomisch.

Veel film-noir kenmerken vind ik de film niet hebben. De detective is wel een typisch film-noir karakter, maar verder zie ik niet echt veel kenmerken terug in deze film. Maakt niet uit, het is een prachtige whodunnit.
De film duurt wat te kort. Bepaalde verhaallijnen worden wat te vlug afgehandeld. Waar Laura's relatie met Shelby op gebaseerd is blijft een beetje onduidelijk. En waarom ze met die man wou trouwen.
Dan de moord zelf. Dat Lydecker na de moord het moordwapen in een klok stopt vind ik vergezocht. Een man die zo geintresseerd is in moordzaken gaat toch geen bewijs in een woning verstoppen.
Laura en Shelby hebben niks met de moord te maken en toch gedragen ze zich steeds verdacht. Leuk voor de kijker om te blijven speculeren wie het gedaan heeft, maar achteraf bezien ook wat flauw. Die Shelby die nog even aan dat geweer zit... Dat soort scenes.
Ik vind het trouwens mooi geschreven als de detective een paar glaasjes op heeft en Laura komt binnenlopen. Je denkt dan als kijker; verbeeldt hij zich dit, of is het echt...

Otto Preminger `s films trekken mij niet. En ik weet precies waarom. Hij gebruikt heel veel tekst in zijn films. Aan de lopende band wordt er geconverseerd. Nou, ben in dat opzicht wel wat gewend. Ik zag immers His Girl Friday en One, Two, Three. En die films bevatten ook een spervuur aan conversaties. Alleen zijn die dialogen en monologen functioneel. Ze zijn spitsvondig en wekken humor op. In een film als deze, verwacht ik dat de film zijn sfeer niet alleen maar haalt uit lappen tekst, die i.t.t. Billy wilder films ook nog eens nauwelijks grappige quotes bevat. De film pretendeert een mysterieuze film noir te zijn. Tot het moment dat Laura weer tevoorschijn komt blijft het allemaal redelijk open. Maar dan wordt je als kijker ineens bedolven onder van allerlei aanwijzingen. En is plots wel heel duidelijk hoe alles in elkaar steekt. Laura die nog leeft en flirt met verschillende mannen, onder toeziend oog van Lydecker, die erg bezitterig overkomt . Dat is nog geen eens een observatie want we kregen dit gegeven zo in de schoot geworpen, toen de detective opmerkte dat Lydecker het niet erg vond van Laura. De film is dus een lange woordenbrei, iets wat mij ook al tegenstond bij Preminger `s Anatomy of a Murder. Bij beide films kan ik geen moment noemen wat er nou uitspringt. Op visueel vlak is de film gewoon beroerd, maar ook qua creativiteit weinig leuke op zichzelf staande scènes.

Verder wel goede acteerprestaties. De mimieken van verschillende hoofdrolspelers zorgen ervoor dat deze film zich nog net niet leent voor een casetterecorder. Visueel een leuk moment, toen Laura volop belicht werd.

In plaats van zelf te speuren naar subtiele aanwijzingen, ligt alles er bij deze film dus veel te dik bovenop. Daarbij heb ik nauwelijks muziek opgemerkt, vaak toch wel een essentiële sfeermaker. Er wordt te weinig gevisualiseerd en een naargeestig sfeertje geschapen. Het blijft allemaal te oppervlakkig. De film lijkt niet te kunnen kiezen welke richting hij op wilt, waardoor je meer kwantiteit dan kwaliteit krijgt. Leuk, voor een keertje, maar deze film hoef ik niet nog eens te zien.

Pas aan het einde van de film werd het nog even spannend, maar helaas liep ook het einde met een sisser af. Laura, moest zonodig overleven . Hap slik weg. 3*

Vond het wel een aardige film, met een goed plot en wel redelijke acteerprestaties. Het genre was alleen niet helemaal mijn ding, maar ik vond het wel leuk dat ik halverwege de film nog niet echt door had wat of wie het nou kon zijn, dat was ook wel een reden waardoor de film mij goed wist bezig te houden. Einde vond ik dan wel een beetje matig en dat vond ik wel jammer, want de spanning die er de gehele film wel hing werd door het einde een beetje verpest naar mijn mening. Ik heb me zeker wel vermaakt maar het is ook niet meer dan dat.

3,5*

‘Laura’ is zeer de moeite waard, maar is net te veel een whodunit ala Jessica Fletcher en te weinig een stoere film noir ala Maltese Falcon. Is ook direct het enige commentaar dat het net te toneel,- tv-episode-, sleezy romannetjesachtig is, want het is wel heel vermakelijk.

De snedige dialogen, een compacte groep aan suspects, mooie shots en het snelle verhaal maken de film bovengemiddeld de moeite waard. Grappig is dat ik binnen 10 minuten al dacht te weten wie het had gedaan en waarom, van dat idee volledig werd afgeholpen, zonder flauwe trucjes, en het toch bleek te kloppen. ‘Laura’ is heel effectief en vermakelijk, maar grootsheid was slechts op een aantal momenten te ontwaren. 4 sterren.

Best wel een aangename film met leuke en verrassende ontwikkelingen. Vooral de twist halverwege de helft verbaasde me en deed mijn hele who-dunnit-idee kantelen, altijd leuk . Het tempo zit er door de snelle dialogen er lekker in, maar het is allemaal goed te volgen gelukkig doordat deze filmnoir niet zo overdreven gecompliceerd wordt. Duidelijk een pluspunt ten opzichte van bijvoorbeeld een Maltese Falcon of een The Big Sleep.

Laura is een vlotte en onderhoudende film-noir. Heb me niet één moment verveeld. De plotwending in het midden komt onverwacht en geeft tegelijkertijd het tot dan toe wel erg simpele verhaaltje wat meer diepgang. Een welkome toevoeging dus. Er zijn echter twee zaken aan de film die me nog wat storen.

Ten eerste ben ik er nog niet over uit of de uiteindelijke dader wel een goede keuze is. Lydecker maakt zich gedurende de hele film zo verdacht dat je hem eigenlijk direct afschrijft als mogelijke dader, omdat je verwacht dat de scriptschrijvers wel iets meer moeite zouden doen om zijn schuld te verbergen. Aan de ene kant kun je dit toereken aan de onoplettendheid van de kijker, maar je kunt het ook zien als gemakzucht van de schrijvers. Uiteindelijk kwam de ontknoping wel als een verrassing voor mij, maar op de een of andere manier voelde het ook als een deceptie.

Ten twee vond ik de romance tussen Laura en McPherson wel heel erg plotseling uit de lucht komen vallen. Was voor mij totaal niet nodig geweest voor een bevredigend einde. Het deed hier eerder afbreuk aan.

Door deze twee puntjes toch een halve ster lager dan ik tijdens het kijken in gedachten had. Desalniettemin verdient Laura nog steeds een uitstekende beoordeling.

Goede film, die geen moment verveeld, maar in zijn geheel echter niet zo overtuigend is als andere film-noirs die ik heb gezien. Het eerste gedeelte kijkt wel aardig weg, maar vond ik verder niet heel bijzonder. Op het moment van de voor mij verrassende plotwending wordt de film interessanter en gelijk ook heel stuk boeiender. Het blijft leuk om te raden wie uiteindelijk de dader is is een whodunnit film als deze. Verder speelt Gene Tierney een prima rol, al moet ik zeggen dat ik de andere acteurs redelijk vond, maar meer ook niet. In zijn geheel voor mij een bovengemiddelde film, vooral ook omdat ik erg van dit genre houd, maar in het genre zelf heb ik genoeg films gezien die een stuk meer indruk op mij hebben gemaakt.

3,5*

Altijd leuk om beroemde sterren uit de tijd, dat Hollywood nog het Mekka van de filmwereld was, weer eens terug te zien. Ik heb altijd een zwak gehad voor de beeldschone Gene Tierney (Leave Her To Heaven), misschien vanwege haar toch wat tragische levensloop.

Zo’n 30 of 40 jaar geleden heb ik deze film voor het eerst gezien tijdens een kort verblijf in Amerika en vond hem toen prachtig. Hij komt nu wat gedateerd op mij over. Het verhaal en het acteren zijn weliswaar prima in orde, maar afgezet tegen de films van de laatste decennia lijkt Laura naar mijn smaak toch te veel op een verfilmd toneelstuk.

Als altijd heb ik erg genoten van Judith Anderson (Rebecca), die als geen ander een echte feeks kan spelen.

Vlotte en boeiende film-noir, die het wel moet hebben van de plottwist halverwege. Hoewel de film geen moment verveelt, vind ik het einde niet helemaal bevredigend, het lag nogal voor de hang eigenlijk. De goede acteerprestaties en de vlotte verhaalstijl zorgen er echter voor dat deze film wel degelijk de moeite waard is.

Jammer genoeg toch een tegenvaller voor me geworden, op de 1 of andere manier kon ik me aandacht er maar moeilijk bij houden en werd de film pas iets beter na de onthulling dat Laura nog leefde en de verkeerde vermoord was.
Vanaf dat punt had ik eigenlijk wel een hoop meer spanning verwacht en had ook nog wel verwacht dat het personage van Laura nog wel meer uitgediept ging worden maar helaas.
Vanaf het begin af aan had ik al in me achterhoofd zitten dat het personage van Clifton Webb het wel eens heel goed gedaan zou kunnen hebben, het is ook niet voor niks dat hij de detective iedere stap wilt volgen en vooral de schuld in Shelby(Price) zijn schoenen wilt schuiven.
Ook de romance tussen Laura en de detective kwam een beetje geforceerd op me over.

Had hier toch meer van verwacht.
2,5*

Wat is een film noir? Er zijn in elk geval een heel aantal kenmerken daarvoor te noemen en het zal zijn dat deze Laura behoorde tot die eerst vijf - het bezit slechts een aantal kenmerken maar viel toevallig een aantal mensen op. Een film noir zal ik het dus niet snel noemen, een goede film is het echter zeker wel.

We krijgen wel de stijl van film noir, een moordzaak en een mooie dame (geen Femme Fatale wat mij betreft) maar ook een wat minder donkere toon. De plot is ditmaal redelijk helder en heel aardig, de thema's ook, maar toch voelt het allemaal niet helemaal goed uitgewerkt aan. Dat is ook te zien aan de speelduur, maar het is vooral te merken. Echte psychologische uitdieping miste ik, vooral bij de rechercheur. Je ziet wel waar de regisseur heen wil met zijn personages, maar echt voelen deed ik dat als kijker nooit. Jammer, want dan had er echt veel meer ingezeten. Aan de spelers ligt het niet echt, zij spelen met verve hun rollen, met vooral de heerlijke Andrews met wat zware stem.

De sfeer is ook heel goed, die vooral komt door muziek en fotografie. Een heerlijke fotografie trouwens, met mooi zwart en sterke contrasten, goede kadrering en zwierig en toch subtiel camerawerk. Enkel de montage loopt soms niet helemaal lekker.

En een apart woord voor Gene Tierney, want wat een verrukkelijke jongedame is zij - een naturelle schoonheid hors catégorie met haar mooie kapsel en mooie kleren. Die laatste doen al veel sowieso(droegen alle meisjes dat maar tegenwoordig), maar het zijn ook haar sensuele lippen en gave huid en knappe gezicht. Volstrekt begrijpelijk dat iedereen er met zijn lul achteraan loopt in de film.

Een goed stuk cinema dus, geen absoluut meesterwerk. 4,0*.

Zeer fijne noir, deze 'Laura'. Als kijker ga je net als rechercheur McPherson op zoek naar de moordenaar en zie je dat verschillende figuren zich toch wel érg verdacht maken. Tot het moment dat je als kijker wordt overdonderd door het feit dat Laura niet eens dood is, maar gewoon even binnen komt lopen. Hierdoor verandert alles. Het doet de film goed en geeft deze prent net even wat extra's.

Aan het begin van de film maakt Lydecker zich dermate verdacht dat mijn focus vooral bij hem lag de hele film. Als ik haar niet kan hebben, dan niemand - dat gegeven spookte ook in mijn gedachte rond de hele film. Wat dat betreft is 'Laura' geen hoogstaand meesterwerk. De uitwerking ervan maakt echter veel goed. Natuurlijk gaat het dan om de verrassende plottwist, maar ook om alles wat erbij komt kijken.

Zoals rechercheur McPherson en zijn obsessie naar Laura toe. Hij wil haar geen moment beschuldigen, terwijl ze toch wat mij betreft ook als 1 van de hoofdverdachten kan worden aangewezen. Sowieso zijn de karakters interessant uitgewerkt, waardoor je als kijker toch met vraagtekens blijft kijken. Qua sfeer slaat Preminger de plank raak, mooi zwart-wit, lekker roken en drinken en mooie luxe locaties. Klasse.

Vreselijk.

Wat mij betreft een oer-noir. Zo erg dat ik me na een tijdje maar ben gaan bezighouden met het nauwlettend in de gaten houden van de opbouw en de clichés, want van het spannende plot moet deze film het niet bepaald hebben. En dan merk je toch al erg snel dat deze Laura een film is die zo van de band komt rollen.

Plot progressie komt in short bursts. Om de 10 minuten gebeurt er iets, dan volgt een hoop over en weer geconverseer waarin talloze theorieën en ideeën de revue passeren. Ondanks de toevoeging van een expliciet cynisch personage willen de dialogen maar niet snedig worden, daarvoor is de acteerstijl veel te statig en harkerig.

In de afgelopen 70 jaar is er ook zoveel getwist dat een film als deze best doorzichtig is geworden. Voor de "omg" op het einde hoef je deze dan ook niet te zien, want hoewel ik geen 5 cent zou willen gokken op de twist zelf (het script wordt gewoon zo geschreven dat elke piste mogelijk is, op zich redelijk goedkoop), zijn de usual suspects wél erg duidelijk en is er van enige verrassing dus geen sprake.

En da's dan mijn grote probleem met de noirs die ik al gezien heb. Doorzichtige plotjes en duffe dialogen, en dan schiet er nog maar zeer weinig over, want het genre legt al z'n eieren in die twee mandjes. Ik vind het doorgaans saaie, slaapverwekkende en doodse cinema en zeker met Preminger aan het roer. Als regisseur voegt hij wel érg weinig toe aan z'n films (of ik zit de verkeerde Premingers te kijken natuurlijk).

0.5*

Uiterst verzorgde film noir met een uitstekend script, keurige en eenvoudige dialogen en met enkele acteurs, zoals Gene Tierney en Dana Andrews, uitstekend in hun rol, de fiere, geheimzinnige Clifton Webb en wie zou in deze Vincent Price, de specialist van de horrorfilm-rollen herkennen.

Stoort de typische quick-romance van de Amerikanen wel eventjes, het weegt niet op tegen de vele goede scènes die de film bevat.

De song "Laura" (minstens even knap als Gene Tierney) werd voor deze film geschreven en nadien door meerdere crooners gezongen.

"Love is eternal. It has been the strongest motivation for human actions throughout history. Love is stronger than life. It reaches beyond the dark shadow of death."

Omdat ik op films als Pinocchio na eigenlijk nog nooit echt een goede film uit de jaren '40 had gezien en wel zin had in een mystery van anderhalf uur op de vrijdagavond besloot ik Laura van Otto Preminger maar eens te kijken.

Laura is een goede Film noir over een detective die de moord op een knappe vrouw moet onderzoeken. Iedereen om haar heen lijkt op haar verliefd te worden. Uiteindelijk raakt zelfs de detective in de ban van Laura en vraagt zelfs aan de curator of hij een portret uit haar huis mag kopen. Niets is echter wat het lijkt en detective Mark McPherson kan niet veel met de verklaringen van schrijver Waldo Lydecker en Laura's verloofde Shelby Carpenter.

Het acteerwerk van de film was wel aardig, leuk omdat het zo typisch voor die tijd was. Dana Andrews met zijn zware stem zet een goed detective neer. Vincent Price kon hier al erg leuk acteren en had ook zijn betekende accent en maniertjes al. Al vond ik de wat jonge gladgeschoren uitstraling vreemd op zijn gezicht, ik vond dat zijn hoofd een beetje op een uitgerekte versie van Liam Neeson's hoofd leek.

Het verhaal begint allemaal goed en de opbouw is sterk, maar als de twist eenmaal komt is deze toch niet zo verrassend als gehoopt. Toch is het verhaal zeker niet slecht. Wel apart dat de voice over aan het begin is gedaan door de uiteindelijke dader, waarschijnlijk bewust gedaan om ons als kijker op het verkeerde been te zetten. Overigens wel dom dat het zo lang duurde voordat iemand door had dat het niet Laura maar een ander meisje was.

De film is prima opgenomen, al zijn er niet veel personages en locaties en de film heeft erg sfeervolle muziek van David Raksin. Alles bij elkaar een vermakelijke film.

Goede film met een lekker sfeertje maar ook een hoop onwaarschijnlijkheden- dat begint al met het meelopen van een verdachte tijdens het onderzoek, zelfs aanwezig tijdens verhoren. Maar ook daarna worden de grenzen van de geloofwaardigheid meer dan eens opgerekt.

Toch blijft Laura boeien, vooral dankzij Webb die de beste teksten heeft- zoals in wel meer films uit die tijd is een grote rol weggelegd voor een cynische columnist die destijds kennelijk een enorm aanzien had. Maar ook de andere rollen worden goed ingevuld, met name Price als onbetrouwbare en nogal verwaande kwast is aardig.

Alles wordt buitengewoon sfeervol in beeld gebracht. Ik kan me voorstellen dat als je weinig met het genre hebt dat soort details je koud laten, maar ik kan toch wel genieten van de aankleding, de leuke dialogen, het rustige tempo en het mysterieuze sfeertje in dit soort noirs. Pas de tweede film van Preminger die ik zag, moet meer van de man gaan zien.

PS baspls Er staat een grote spolier in je bericht (eigenlijk de hele één na laatste alinea), kan dat nog aangepast worden?

“Murder is my favorite crime.”

IJzersterke film noir. Een moordmysterie, een psychologische thriller, een verhaal over obsessie en jaloezie etc. Laura is van alle markten thuis en is een lekker ouderwetse whodunnit met veel twists en een originele verhaalstructuur.

Door de gedachten en herinneringen van de andere personages komen ook wij als kijker steeds iets meer te weten over Laura. En raak je zelf ook gefascineerd in deze mooie, sterke en charismatische vrouw die is vermoord. Totdat grote twists het hele verhaal op z’n kop zetten. Regisseur Preminger houdt de spanning er goed in en ook de acteurs zijn ijzersterk. Gene Tierney spat van het scherm als Laura en de affectie van alle mannen is te begrijpen. Goed werk ook van Andrews en Webb. Laura had zomaar een film van Hitchcock kunnen zijn, en dat is een groot compliment. Veel hedendaagse thrillers kunnen hier nog een puntje aan zuigen.

Ingenieuze film die het beste van diverse genres combineert tot een vrij unieke film-noir want in de basis is het wel een noir maar door een flinke dosis mystiek, humor en romantiek toe te voegen is het als geheel een stuk eleganter. Dat ‘Laura’ zo goed is, komt voor een belangrijk deel ook door de cast. De mooie Gene Tierney is zeer geloofwaardig als de vrouw die drie totaal verschillende mannen het hoofd op hol brengt. De altijd prima acterende Vincent Price toont hier als de slungelige, laffe en onbetrouwbare Shelby aan dat hij veel meer kan dan het spelen van engerds. Dana Andrews speelt met verve de door de wol geverfde, onderkoelde detective McPherson. De show wordt echter gestolen door Clifton Webb als de elegante maar stikjaloerse Lydecker. Door die uitstekende vertolkingen maar ook door de beklemmende sfeer, het suspense volle script en de hypnotiserende muziek maken dat een ieder die deze film bekijkt hem niet snel zal vergeten.

En wie herkennen we als mooie jongen in het verhaal (niet genoemd hierboven) voordat ie jaren later in meer macabere producties z'n echte draai zou vinden? Vincent Price. Leuk, in z'n eerste scene heeft ie ondanks z'n indrukwekkende meer dan 1 meter 90 (?) een twee maten te grote double-breasted aan. De film is een beetje een Agatha Christie whodunnit, maar dan niet zo gelaagd dat uiteindelijk toch de l.llo in het verhaal de echte dader bleek. De inspecteur was een regelrechte miscast met Dana Andrews. Geen spatje emotie, en daardoor was de draai in het verhaal ook volstrekt ongeloofwaardig. De film is aardig voor het tijdsbeeld, waar mannen (in films) dachten altijd macho ('hard-boiled') te moeten zijn met vrouwen die ze typeren als 'dames', en waar een columnist van overduidelijk middelbare leeftijd een 17-jarige medewerkster van een reclameburo dacht in te kunnen palmen.

Een whodunit of 'murder mystery' met enkele kenmerken van Amerikaanse film noir en een vleugje melodrama. Het pad dat naar de ontknoping leidt is zoals verwacht kronkelig en in mist gehuld. Op een bepaald moment wordt zowat elk personage verdacht van de moord, waardoor de nieuwsgierigheid continu wordt geprikkeld. De nonchalante aanpak van de inspecteur lijkt wel enigszins te dienen als elastiekje om het verhaal uit te rekken. Net zoals Sam Spade lijkt hij over een soort zesde zintuig te beschikken, maar in plaats van alle verdachten aan de tand te voelen en voortgang te boeken kiest hij ervoor om eerst wat te spelen met zijn prooi. De prooi is in eerste instantie de kijker; je moet er natuurlijk van houden. Verder is de film visueel niet bijster indrukwekkend. Enkele long takes hier en daar, maar niet erg sfeervol. Qua decor is het vrij repetitief, met veel scènes die zich afspelen in het salon van Laura, vlak voor haar portret. Het ruikt meestal naar een goedkope B-film, zeker als je de onbekende cast meerekent. Nochtans is het acteerwerk geen totale afknapper. Vooral Webb steelt de show als snobistische columnist. Onderhoudend, maar verre van de beste film in deze categorie.

Eindelijk.

Daar is ie dan. Een oude klassieker die eindelijk eens wat hoger bij mij scoort. Nadat ik een hoop zwart-wit films met een 3,0* of 2,5* moest wegzetten is hier dan eindelijk eens een filmpje dat me wist te boeien voor een groot deel en echt sfeer heeft.

Normaal kom ik moeilijk door de films heen. Alhoewel ik soms mijn aandacht wel even verloor, is het hier voor een groot deel erg boeiend en soms zelfs spannend. De film is veel beter gebracht dan de algemene "old classic" naar mijn mening met interessante regie.

Het acteerwerk is ook een stuk beter dan het algemene niveau. Verrassend om Price in deze rollen te zien. Ik had het eigenlijk niet verwacht, want de cast had ik van tevoren niet bekeken. Echter wordt hij wel weggespeeld door een Webb die de film lekker luchtig weet te houden.

Voor de rest is de film simpelweg interessant om te volgen. Het mystery is interessant gebracht. Qua sfeer hangt er inderdaad een beetje een spookachtig sfeertje die de film mysterieus en interessant blijft houden. Het blijft eigenlijk gewoon altijd wel boeien.

Voor de rest is het verhaal redelijk. Duidelijk niet al te lang over nagedacht, maar het is best interessant gebracht met een paar interessante twistjes. Het houdt de film interessant genoeg, en bovendien is de film met een speelduur van 88 minuten ook helemaal niet te lang.

Het uiteindelijke resultaat is gewoon een boeiende classic die nergens verveelt en gelukkig ook niet lang duurt. Ik kom er goed doorheen, en dat gebeurd niet zo vaak bij dit soort filmpjes. Des te beter voor deze film dan denk ik zo.

Een film noir uit de beginperiode van het genre. Toen nog niet echt bezig met de formule 'film noir', maar de elementen zijn er wel. Het is een detectiveverhaal met Gene Tierney als femme fatale. Ik hou wel van dergelijke films. Met dialogen die je nu veel minder hoort in films en een gezellige donkere stijl qua beeld en muziek. Die muziek werd zwaar onderschat en later toegegeven dat het een grove fout was die niet te nomineren voor een Oscar.

Film noir is gaandeweg in zijn genre gegroeid, misschien wel een parodie geworden van zichzelf hoe je het wil zien. Gene Tierney is ook niet de bekendste actrice van haar generatie, maar doet dat best wel goed. Tenslotte maar 24 jaar in deze film. Laura is best wel te genieten, maar het lukt de film niet om echt erboven uit te stijgen. Daarvoor is het verhaal iets te zwak en zijn de acteerprestaties ook niet meer dan gemiddeld. Maar het geheel zit wel goed in elkaar en de Oscar voor zwart wit cinematografie is niet onterecht.

Ik heb een zwak voor Gene Tierney, dus daar zat het al goed met deze film en Dana Andrews is ook zo'n klassieke noir-held. Zet daar nog een lekkere arrogante performance van Clifton Webb naast en kruidt dat nog wat met de altijd coole Vincent Price en je hebt een fijne film, al moet ik wel toegeven dat ik de eerste helft iets sterker vond dan de tweede. Was me hier ook al na 5 minuten duidelijk wie het had gedaan en waarom. Deze film heeft een twist die ik vrij overbodig vond. Dat Laura nog leeft, voegt niet zo heel veel toe en verandert weinig aan het plot, behalve dat de moordenaar het dan nog eens kan proberen. Uiteindelijk lijkt dat vooral te gebeuren om meer Laura in de film te kunnen steken, zonder dat echt alles in flashback moeten gebeuren.

Het is een noir, dus er wordt een ietwat onnodige en ongeloofwaardige romance in gedumpt, maar dat bedekken we met de mantel der liefde.

Ik had deze bijna een 3 1/2 gegeven maar dat vond ik toch net wat teveel van het goede .
Verder zit de film qua verhaal goed in elkaar maar wie de verdachtte is is op zich niet zo moeilijk om te raden
Je ziet al heel snel wie er het meest jaloers is .
Het einde vond ik wat geforceerd maar was wel spannend .

De typische film-noir elementen bloeien eigenlijk pas later op in deze film. In het eerste gedeelte worden vooral flashbacks getoond over het leven van Laura voor haar dood. De film wordt pas echt boeiend wanneer de whodunit elementen naar voren komen. Ik had graag gezien dat ze meer tijd namen om de obsessie van de rechercheur iets meer in beeld te brengen. Er zit weinig personage ontwikkeling bij de hoofdpersoon wat wel jammer is. Toch is dit een hele vermakelijke film-noir met een spannend einde.

Wel een fijne whodunnit film noir film. Misschien niet zo geheel spannend omdat er niet zoveel verdachten zijn en het eigenlijk al snel duidelijk is wie de dader is. Dat handigheidje op het einde dat Laura Hunt eigenlijk niet dood is, is een frisse verrassing, maar was niet noodzakelijk om de film te doen slagen.

Sowieso sterk acteerwerk van het viertal, stuk voor stuk. Fijne dialogen ook waardoor het boeiend blijft om het te volgen. Hier en daar een twistplotje of een handigheidje zoals met die wandklok. De speelduur is ook ideaal en het plot is niet te complex. Leuke wegkijker!

Clifton Webb draagt de film. Verder komt de film over als een toneelspel, met name door de ruimtes waar t zich in afspeelt. Ook mooi... een kartonnen skyline vanaf het terras. Bijna de gehele film is studio geschoten. Het verhaal draagt een semi intelligent plotje. Al met al een voor die tijd betere film. Tierney doet 't goed in de soft focus close ups.

Niet echt geweldig. Deze whodunnit moet het vooral van één grote twist hebben, want verder was de dader nogal voor de hand liggend. Nogal norse en ongezellige personages ook. Vooral die Lydecker deed mijn tenen krullen. Waarschijnlijk een hoog gemiddelde door het film noir label en de klassiekersstatus maar er zijn in mijn ogen een hoop betere in het genre. Niet mijn klassieker.