Laura (1944)

Grappig. Toen ik de film voor de eerste keer zag dacht ik dat Dana Andrews Laura speelde en Gene Tierney de detective. Dit omdat ik Dana een vrouwennaam vind en Gene (denkt aan Hackman en Wilder) meer een mannennaam. Mijn vergissing werd pas later duidelijk.

Veneukeratief, ...na twee keer gekeken te hebben,....dat is deze geweldige film!

De dader en de speurder doen een wedstrijdtje zelfbeheersing. Hoe verstop je, ...met veel acte de présences?..., de bewijzen en motieven. Of hoe blijf je zo saai mogelijk en laat je het arrogante commentaar over je heen gaan...en probeer je je eigen hoofdverdachte in het midden te laten.... Laten de anderen hardop denken...de superspeurder heeft een luisterend oor. De dame in kwestie is, zonder haar eigen bewuste hulp, het grootste raadsel die steeds meer ontsluierd wordt.... tot het belangrijkste moment. ....dan is het mysterie pas echt compleet. Zelfs de mooie enigma is verdacht. Haar verloofde gaat vreemd... zijn weg om zijn motieven weg te poetsen. En zijn, ietwat perverse, vriendin is opeens verdacht omdat ze haar geliefde verdenkt en hem wil beschermen. Partners in crime...? Belangrijkste drijfveren achter de vele schermen van beschermingsdrang:......de erotische verlangens.

Otto Preminger weet mij, natuurlijk bij de eerste kijkbeurt, telkens op het verkeerde been te zetten.

De meest 'bloemrijke' scherm heeft Waldo en Mark heeft dat al snel door........maar achter welke 'scherm' ligt het bewijs? De Tijd zal het leren.

De eerste scéne zet de, subliem subtiele, Preminger de toon .... de klok, breekbare glazen objecten en Mark Mc Pherson die ook een wand vol exotische maskers bekijkt......

En de muziek.... is een briljante romantische compositie met veel mysterieuze melancholie!

En hoogmoedige estheet Waldo Lydecker in een 'romeins' BAD (!), bezig aan een boek waar hij de moordzaak al in bloemrijke formuleringen te gelde wil maken. Hij is een belangrijke columnist en literair commentator, die ook in de invloedrijke kringen ertoe doet... als een geaccepteerd causeur (soort van praatjesmaker)... want hij schijnt, door zijn vele contacten, voor Laura een prima beschermheer en stuurman te zijn, haar carriere in de reclame gaat voortvarend...(let op: een wereld met veel mooie plaatjes en praatjes). De eerste twee confrontaties tussen Waldo en Laura zijn heerlijk!

Waldo's naam deed me denken aan 'Walden' als een licht spottende verwijzing naar de vrijgezelle idealist Thoreau met een invloedrijk werk over 'geweldloos verzet'. Extreme idealisten, die naar de buitenwereld toe vaak cynisch (met 'dooddoeners'...) kunnen zijn, zijn tot ultieme daden in staat. De gefnuikte idealist die de levende werkelijkheid niet (meer) accepteert kiest, in welke vorm en context dan ook, voor vernietiging of de dood:

"I Waldo Lydecker was the only one who KNEW her"

Waldo: "Love is stronger then life, it reaches byond the dark shadow of death"

Mark Mc Pherson: "When a dame gets killed she doesn't worry about how she looks"

De afstandelijke estheet, met distinctie dus, kan zijn hoog aanbeden schoonheidsideaal, Laura dus, niet 'VERVUILD' zien worden door 'moreel onhygiënische' types.....en Waldo's grote 'moralistische schoonmaak' begint natuurlijk, als serieuze taalkunstenaar met de taal....en als haar beeld smerig wordt door een term als 'Dames' dan moet hij als intellectueel reageren. Hij wil het liefst er zo weinig mogelijk woorden aan vuilmaken. Zijn aanbedene moet afgeschermd worden... van al die gore taal en dus immorele wolven.

Het schilderij, met de onsterfelijke Laura als afbeelding, is dus een perfect symbool.....

Uiteindelijk heeft de Dood, voor Waldo, de ultieme reinigende werking....het BEELD van haar moet perfect blijven....alleen voor hem in zijn hoofd!
Waldo, haar leermeester, tegen Laura: "The best part of myself that's what you are".
Een narcist van de zuiverste water... ...
(zie "My Fair Lady", of "Pygmelion")

Maar de werkelijkheid is geen 'perfect verstarrend beeld'...in stilstaand water...
de wereld, stroomt, werkt, verandert....beweegt continu zoals de immer tikkende klok aangeeft. Laura is geen perfect beeld (of masker gevormd door Waldo), maar een levend wezen met haar eigen imperfecties. Maar een extreem moralistsch estheet gaat tot het uiterste....in naam van de Ideale Liefde.

Onbewust voelt Laura dat....vandaar dat ze onder de dwingende vleugels van haar bevlogen leermeester, in het geniep, een uitweg zoekt....eerst bij een andere kunstenaar daarna bij een bonvivant.....die zijn schouders ophaalt als er een VLEKJE op zijn persoonlijkheid zit. Zie Carpenter als charmeur in de keukenscéne: "I can afford a blemish on my character but not on my clothes".

Maar haar leermeester is scherp en heeft de mensheid door en laat, als contrôlfreak, haar de bewijsstukken zien. Er zijn veel foute mannen behalve hij.... Ze raakt overtuigt en moet een weekendje over haar VLUCHTIGE trouwplannen nadenken.
Waldo's voorgelezen statement, in de eerste scéne, gaat hierover.....Mark heeft direct een stekelige vraag: Waarom opschrijven? Ben je bang dat je het vergeet....leugenaars moeten immers een goed geheugen hebben.......zoals rechercheurs eh... kunnen weten.

Het mooie aan Mark, de speurder, is dat hij totaal niet onder indruk is van wie dan ook, beroemd of niet beroemd, behalve....Laura. En zijn slapende blik gaat even prachtig open als ze levend haar appartement betreedt. Maar hij probeert zijn ware gevoelens tot het uiterste te verbergen.....maar zijn strakke gelaat geeft heel even een trek als ze zijn belangrijke en dubbelzinnige vraag beantwoordt.

Te 'Hard-boiled' voor mij: als de hulp ondekt dat Laura nog leeft en dat ze zich vergist heeft....wordt ze al snel, na een korte troost van Laura, verlaten met de medeling dat ze wel een eitje etc kan 'fixen' voor de nieuwe beschermheer Mark en haarzelf Laura. (niet de meest geloofwaardige scéne....een smetje in deze magnifieke film)
Mark zet zijn stoicijnse onderzoeken voort....langzaam wordt een patroon duidelijk en ook voor Laura.....Waldo valt letterlijk als hij haar ziet.....maar harde bewijzen zijn anders!....Opeens noemt Laura de speurder bij voornaam: Mark...hij weet het nu zeker...maar laat nog niets merken.

Met als meesterzet in zijn 'baseballspel van motieven' zet hij haar als hoofdverdachte, publiekelijk in het schuldbewuste 'putje'....en brengt haar prachtige gelaat overbelicht in een kruisverhoor tussen vier ogen en zo wordt hij haar belangrijkste beschermer....en geliefde! ....een Home-run... voor beiden dus!

De eindscéne is perfect: Waldo ontmakert zichzelf, het bewijs zit verborgen in een klok die hij zelf, in zijn laatste mislukte moordpoging, kapot schiet. Zijn gelaat krijgt een verstarrend masker.....zijn laatste beeld als lijk zal in het vuile stof doen opgaan.....weinig esthetisch dus.


Het plot zal bij nadere analyse niet overal kloppen...maar
van de personages en van de cinematografie gaat een prachtige suggestie uit waarvan je de diepte bij de eerste kijkbeurt niet direct opvalt.
Mijn eerste associaties waren met een typische Bogartfilm of een film van Hitchcock (Notorious.bv).

Preminger komt bewust minder nadrukkelijk met informatie....alles kom je via de dialogen vanzelf te weten...of hij laat het vanzelf zien. En Mark is daar het beste voorbeeld van, hij is een stille boekhouder (zijn maniertje met die sleutels!) van andermans motieven en zijn eigen motieven.... die doen de ballans doorslaan....dit is een prachtig romantisch meesterwerk.....op een paar smetjes na...
om een Billy Wilder-film te citeren: "Nobody is perfect"!

5 sterren na de tweede kijkbeurt!

Maar verder gaat alles goed met je?

Bekijk de eerste confrontatie tussen Waldo en Mc Pherson....hoe prachtig dubbelzinnig.....zo vanzelfsprekend

'verbeeld'.....als kijker heb je dat bij de eerste keer niet door!

... en Jan Sterling is een actrice.

Gene is ook voortreffelijk in THe Shanghgai Gesture, Thunder Birds, Where the Sidewalk Ends (ook weer met Dana), Leave her to Heaven, Night & the City en The Razor's Edge.

Dana kende ik al van The Ox-Bow Incident en Fallen Angel.

Deze "Noir" in 2 jaar tijd nu 6x gezien, film blijft een 5* (IMDB 10/10).

Eindelijk staat LAURA in de Top 250

Even wat feiten nagezocht. Mijn associatie met Thoreau klopt niet....helemaal, maar dat maakt voor mij niet veel uit. Het gaat om een platonische type. Vera Caspary had met het bedenken van de figuur Waldo Lydecker, voor haar novelle, de schrijver Alexander Woollcott in haar hoofd. Met een directe verwijzing naar Woolcott is Vera altijd voorzichtig geweest (luister naar de interessante historische 2e commentaar bij de film van de mooi dubbel dvd versie). Woollcott heeft, zover men weet , immers geen moord gepleegd. De figuur Waldo is een constructie. En is verder 'ín elkaar gezet' en door het adaptatie-proces voor de film.
Maar Alexander Woollcott is een interessant figuur, vandaar:
en.wikipedia.org/wik/Alexan...

ps: "Laura" gaat in het perspectief van Waldo natuurlijk ook over ouderworden en het verlies van erotische aantrekkingskracht....'The days of wine and roses are gone'...
met geestkracht alleen lukte het Waldo niet!

Lees ook DIT eens...

Inderdaad een gevecht tussen 'high' en 'low culture', tussen hersens en lust. Maar ook tussen meester en leerlinge.....

De klok is voor Waldo letterlijk zijn grootst tegenstander....juist daar verstopt hij zijn moordwapen....hij
minacht de fysieke kracht van zijn jonge mannelijke tegenstanders.....zijn geest is superieur...want haar geestelijke schoonheid en carriëre, dat wat Laura in Waldo waardeert, beschouwt hij als zijn bezit, dat hij tegen al die sexueel aantrekkelijkere 'wolven' wil verdedigen. Ze moet blijven zoals hij haar wil zien......daarom is het einde zo magnifiek: Waldo schiet, niet haar maar de klok aan diggelen....zijn grootste tegenstander: de vergankelijkheid!

De dialogen zijn echt schitterend en de plot is net als bij "The Big Sleep" een kapstok voor de personages en hun dialogen! Daarom kan je deze gelaagde film vaker zien en genieten....en het is met stijl gemaakt!

En Mc Pherson is een slimme womanizer: hij kent de 'Dames'.....hoe pretentieus ze ook zijn....er gaat niets boven een beschermende aanwezigheid en ongecompliceerde lust. Zeker als je, zoals Laura, te mooi bent om waar te zijn.

Dat Laura briljant in elkaar zit is me niet ontgaan. Vandaar ook mijn 4.5*. Maar jullie halen er wel heel veel zaken bij.

Niet slecht overigens, aanrader. Deze gang van analyseren

De dialogen.... FisherKing..... de dialogen!!

Oh, ja....en ook een verhalend monoloog....

De film Laura nog maar eens bekeken. Het enthousiasme over deze ‘klassieker’ van anderen was de aanleiding. Maar ook een tweede kijkbeurt geeft mij geen enkele reden om deze film hoger aan te gaan slaan.

Het spel van de acteurs en het camerawerk zien er allemaal prima uit. Maar de overheersende pedante toon van Lydecker zonder greintje zelfspot blijft zeer irritant.
In het scenario zitten een aantal lelijke gaten die op een erg goedkope manier worden weggewerkt, nooit echt elegante en verrassende oplossingen.
Bij de tweede keer kijken hoorde ik trouwens een paar keer de naam Corey vallen. Wie is die Corey nou weer, heb ik iets gemist? IMDb geeft uitsluitsel: er blijken een aantal scènes met het personage Corey uit de film gedeletet te zijn. Ik heb dus niets gemist.

Bij een tweede kijkbeurt zijn de subtiele romantische ontwikkelingen tussen Laura Hunt en Mark McPherson beter te volgen. Het blijft echter allemaal, ook in de filmwerkelijkheid, erg ongeloofwaardig of geforceerd overkomen.
In een aantal films van Hitchcock vindt het lekker intrigerend mixen van criminele met erotische handeligen met veel meer raffinement plaats. Heeft vooral te maken met het goed kunnen doseren van informatie aan het publiek zonder dat er ook een tweede kijkbeurt voor nodig is om het allemaal echt goed te kunnen volgen.

Jammer; LAURA is 1 van de beste films die ik ooit gezien heb en die ik met IN A LONELY PLACE, GILDA en CRISS CROSS regelmatig terugkijk.

IMDB 10/10.

In a Lonely Place en Gilda wil ik ook nog eens bekijken. Vielen mij allebei tijdens de eerste keer kijken ook tegen. Het zal wel een kwestie van smaak zijn. Double Indemnity liet laatst wel een hele sterke indruk op me achter.

Wie biedt er meer?!

Deze ORIGINELE still uit LAURA staat al op $ 66 (€ 50) zie ik net.

Otto Preminger `s films trekken mij niet. En ik weet precies waarom. Hij gebruikt heel veel tekst in zijn films. Aan de lopende band wordt er geconverseerd. Nou, ben in dat opzicht wel wat gewend. Ik zag immers His Girl Friday en One, Two, Three. En die films bevatten ook een spervuur aan conversaties. Alleen zijn die dialogen en monologen functioneel. Ze zijn spitsvondig en wekken humor op. In een film als deze, verwacht ik dat de film zijn sfeer niet alleen maar haalt uit lappen tekst, die i.t.t. Billy wilder films ook nog eens nauwelijks grappige quotes bevat. De film pretendeert een mysterieuze film noir te zijn. Tot het moment dat Laura weer tevoorschijn komt blijft het allemaal redelijk open. Maar dan wordt je als kijker ineens bedolven onder van allerlei aanwijzingen. En is plots wel heel duidelijk hoe alles in elkaar steekt. Laura die nog leeft en flirt met verschillende mannen, onder toeziend oog van Lydecker, die erg bezitterig overkomt . Dat is nog geen eens een observatie want we kregen dit gegeven zo in de schoot geworpen, toen de detective opmerkte dat Lydecker het niet erg vond van Laura. De film is dus een lange woordenbrei, iets wat mij ook al tegenstond bij Preminger `s Anatomy of a Murder. Bij beide films kan ik geen moment noemen wat er nou uitspringt. Op visueel vlak is de film gewoon beroerd, maar ook qua creativiteit weinig leuke op zichzelf staande scènes.

Verder wel goede acteerprestaties. De mimieken van verschillende hoofdrolspelers zorgen ervoor dat deze film zich nog net niet leent voor een casetterecorder. Visueel een leuk moment, toen Laura volop belicht werd.

In plaats van zelf te speuren naar subtiele aanwijzingen, ligt alles er bij deze film dus veel te dik bovenop. Daarbij heb ik nauwelijks muziek opgemerkt, vaak toch wel een essentiële sfeermaker. Er wordt te weinig gevisualiseerd en een naargeestig sfeertje geschapen. Het blijft allemaal te oppervlakkig. De film lijkt niet te kunnen kiezen welke richting hij op wilt, waardoor je meer kwantiteit dan kwaliteit krijgt. Leuk, voor een keertje, maar deze film hoef ik niet nog eens te zien.

Pas aan het einde van de film werd het nog even spannend, maar helaas liep ook het einde met een sisser af. Laura, moest zonodig overleven . Hap slik weg. 3*

Dat je Lydecker irritant vindt is niet verwonderlijk. Maar dat is niet een argument de film minder te waarderen. Een narcist als Lydecker heeft een rol in het verhaal die zijn hautaine gedrag rechtvaardigd: op de keper beschouwd is het een irritante kwal die voortdurend zijn gif over een ander spuit. Zijn voortdurende aanwezigheid heeft dan ook iets doorzichtigs. Hij omklemt Laura met zijn intellectuele tentakels......Alle personages in de film zijn bewust gestyleerd. Iets wat je ook in "The Big Sleep" ziet. De geloofwaardigheid van het plot kun je het beste met
een ironische oog bezien. Het gaat om de personages en vooral hun dialogen. Maar ik heb me niet gestoord aan het plot....want de dialogen zijn heerlijk suggestief. En de film is o zo smaakvol gemaakt!' Het is voor mij een delicatesse! Die speciale nasmaak die je nog een keer wil proeven. Niks hap slik weg! Want sommige meningen lust ik rauw.

Dat er een tweede kijkbeurt nodig is kan je als minpunt zien zeker als je uitgaat van een bioscoop ervaring. Maar het hangt ook van je persoonlijke verwachtigen af van wat je ziet.....soms worden aanwijzingen gegeven die je eerst niet opvallen of omgekeerd vallen aanwijzingen juist op en is het verhaal voorspelbaar. Bij een dvd is een tweede kijkbeurt makkelijker.....net als een goed boek die je vaker wilt lezen! Wat dat betreft is, volgens jou, dus "Shawshank Redemption" een terechte topper iedereen kan hem in een keer begrijpen!

Het raffinement van Hitchcock........tja dan noem je er één.....ik heb net "I confess" gezien.....hij is misschien wel te verfijnd om met anderen te vergelijken Ik probeer bij elke film een eigen kwaliteit te zien.....als het aanwezig is tenminste...."Laura" bezit een kwaliteit die de grootmeester heeft geïnspireerd......en Hitchcock's films bevatten ook schoonheidsfoutjes. Het is maar op hoeveel 'slakken' je zout legt. Door begrip kunnen 'slakken' zoutloos smaken........persoonlijke verwachtingen zijn glibberige en plakkerige fenomenen met voelsprieten die tastend uit hun huisje kruipen.....als trage begrippen....

Een beetje knappe regisseur of scenarioschrijver zou het karakter van een 'hoofd'personage als Lydecker met wat meer perspectief uitgewerkt hebben. Dus niet zo plat dat het bij de kijker alleen maar als een zeer vlak en irritant mannetje overkomt. Vanaf het begin van het verhaal word je met een enorm vooroordeel tegen deze ‘geweldige’ columnist opgezadeld. Aan het eind is daarin geen enkele verandering gekomen. Dit karakter mist iedere vorm van dramatische ontwikkeling. Het is dus juist de ironie in de stilering van het personage Lydecker die ontbreekt om hem en de film echt boeiend te houden.

De dialogen in Laura vond ik zelf nogal kinderlijk suggestief. Een beetje al te veel zure zoetigheid in plaats van wat meer afwisseling met een rijker scala aan allerlei verschillende smaken in een lekker harmonieus conflictmodel.

Soms is het lastig om met het verstand in een boek of een film onderscheid te kunnen maken wanneer je wel of niet van doen hebt met bewust gebruikte cryptische elementen om iets van een aardige en leuke spanningsboog voor de lezer of kijker op te bouwen. Met mijn gevoel of intuïtie voorop gaat dat een stuk makkelijker om vervolgens met wat rede na een tweede kijkbeurt nogmaals te kunnen concluderen dat er alleen maar geheimzinnig gedaan wordt om - onmacht - op een gemakzuchtige of goedkope manier te versluieren.

Shawshank Redemption vond ik toevallig geen slechte film. Of hij nu wel of niet een terechte topper is, maakt mij uiteindelijk niet zoveel uit. Op zo'n uitverkiezing heb ik maar een minimale invloed en andersom wil ik de beïnvloeding op mijn smaak door het 'zogenaamd topper zijn' liever ook zo klein mogelijk houden.

Volgens mij is dit lariekoek met een grote hoeveelheid wishful thinking. Maar nogmaals, verklaar je nader ...

Tja, "I'm not kind, I'm vicious. That's the secret of my charme" toch wel een mooie zelf-ironisering dunkt me....en als je Waldo's hernieuwde kennismaking en tweede moordpoging weinig dramatisch vindt.....Ik denk dat ironie niet nodig is het verhaal is duidelijk genoeg over Waldo. De ironie is natuurlijk ook dat de rechercheur er met de buit vandoor gaat.



Dit is weer een typsich Baswas liflafje van paradoxen.....probeer duidelijker te zijn.




Bij mij werden, als persoonlijke interpretatie, bij tweede kijkbeurt de bedoelingen van de regisseur duidelijker, de shots .....de dialogen die dat aanvullen. Ik probeer in mijn bovenstaande verhaal de personages in te kleuren zo als ze bij mij overkwamen. Het spel dat Preminger met mij als daderzoekende kijker speelt vind ik prachtig en helemaal niet vlak.



Ik weet niet of je de laatste pagina's bij "Shawshank Redemption"
gelezen hebt.....ik verdedig daar jou visie, zoals ik hem opvat, betreffende nr 1 posities. Ook bij deze film heb ik een speciale kwaliteit gezien die ik zeer waardeer.



Dat "Laura" een inspiratiebron voor Hitchcock is geweest heb ik van de extra "Laura" Dvd met documentaires.....maar het lijkt me duidelijk als je "Laura"( 1944) en Vertigo" (1958) gezien hebt. Het centrale (duizelingwekkend voor Waldo en Scottie) draaipunt in beide films is de mysterieuze Femme Fatale...de obsessies die dat oproepen. En één belangrijk detail is duidelijk geleend. Maar beide films zijn niet echt met elkaar te vergelijken....ze hebben totaal verschillende uitwerkingen maar zijn qua plot, wel allebei extra gelaagd.
Maar als je gekleurde "Vertigo" vergelijkt met zwart/witte "Laura" dan is de laatste inderdaad psychologisch vlakker....maar van het gestyleerde 'platte' van een Crimi kan ik ook erg genieten!
Maar als ik moet kiezen: "Vertigo" bevat perfecte metaforen voor obsessies! Ik zou mijn top 10 met vele Hitchcocks kunnen vullen....

Mijn probleem met de film Laura is dus juist dat het allemaal bij de eerste en tweede keer kijken veel te eenduidig is en blijft, dit op wat verkeerde geheimzinnigheid na. Het is allemaal te weinig paradoxaal met een beetje nieuwsgierigmakende dieptewerking. Lydecker hoor ik alleen maar over anderen of zichzelf ironische opmerkingen maken. Nauwelijks is hij in de film een keertje niet-ironisch bezig.
Zijn gedrag en geklets krijgt een vervelende eentonigheid die al vanaf het begin sterk gaat tegenstaan en een drempel vormt voor enige betrokkenheid bij zijn zoetzure personage. Niets van de man komt daardoor nog echt verrassend over. De hernieuwde kennismaking en de tweede moordpoging vond ik om die reden dan ook een beetje flauw werken, ik werd er niet warm of koud van.


Misschien ben ik daarin wel te veel verwend geraakt. Het daderzoekende kijker- of lezerschap heb ik o.a. een stuk sterker ervaren bij Agatha Christie en het verderop genoemde Franse schrijversduo.
Bij Laura wordt mijn nieuwsgierigheid naar de dader vooral ondermijnd door flauwe haantjesgevechten tussen drie mannen en nog een paar andere afleidende zaken.


Ik ben een tijdje terug gestopt met het volgen van de reacties bij deze film. Het blijft daar een beetje steken in een welles/nietes gedoe.


Vertigo van Hitchcock is gebaseerd op een boek van de Franse schrijvers Boileau en Narcejac (zie ook Les Diaboliques (1955)). Ik weet niet of zij de film Laura kenden. De zeker aanwezige overeenkomsten kunnen net zo goed toevallig zijn dan dat er nou echt sprake zou zijn geweest van directe invloed op Hitchcock. Het blijft dus bij 'obsessief' speculeren.

In Vertigo is het Hitchcock wel gelukt om de interesse van de kijker naar de romantische rode draad niet te laten ondermijnen door een rode draad vol detectivewerk of andersom. De twee verschillende rode draden werken in deze film prachtig in elkaars verlengde in een harmonieus conflictmodel.

Interessante discussie hier. Is ook de Ned. vertaling een item?! Ik vind die namelijk belabberd.

Daarnaast, bezit de R-1(NTSC) en R-2 (PAL )versie, kan in beide gevallen de subs uitzetten. De R-1 (NTSC) heeft een vollere klank, wat in mijn beleving iets toevoegd (w.o. sfeer) aan deze wat mysterieuze film. O.a. prachtige stemmen van Clifton Webb en de zwoele, wat mysterieuze stem van Gene Tierney. Gene was trouwens met haar 1,70 meter, 1 van de weinige lange actrices uit die tijd. Velen, zoals Rita Hayworth, bleven bij hooguit 1,68m. steken.

LAURA blijft voor mij nog steeds een genot om te kijken (en luisteren) in elk geval.

IMDB 10/10.

By-the-way, de R-0 NTSC van LAURA zit nog (net) in de Pakketservice....

Vond nog een ironische anekdote over Otto Preminger tijdens het googlen met de zoektermen: Hitchcock Preminger.

No Hitchcock

A revealing insight into his character comes from a joke once played on him by some friends. One night at a restaurant, they arranged with the staff to give him the red-carpet treatment, yet always call him "Mr Hitchcock".

As soon as he entered, it was: "How do you do, Mr Hitchcock?" "What can I get you Mr Hitchcock?" By the end of the evening he was pounding the table and screaming: "I am Otto Preminger!"

Bij het vertalen van de dialogen in films heb je rekening te houden met de inhoud en met een beperkte hoeveelheid tijd om één ondertitel met vertaalde tekst in beeld te laten staan vanwege de gemiddelde leessnelheid.

Bij de enorme stortvloed aan woorden die in Laura op de kijker wordt afgevuurd, kan ik mij voorstellen dat de vertaler soms concessies heeft moeten doen aan de 'kleurrijke' inhoud van een dialoog door tijdgebrek.

Hmmmm... Marlene Dietrich had interesse in de rol van LAURA: Link.

De filmhistoricus Rudy Behlmer vertelt op één van de twee commentaartracks bij de film Laura op de dubbel-dvd niet dat Marlene Dietrich geïnteresseerd zou zijn geweest in de rol van het personage Laura zoals dat in de aangegeven link vermeld wordt.

Behlmer vertelt in zijn commentaar op een dvd-extra dat Vera Caspary, die hij geïnterviewd had, voorgesteld heeft om Marlene Dietrich voor de rol van Laura te nemen. Volgens de schrijfster van het boek Laura zou Dietrich qua karakter het dichtst in de buurt komen van de onafhankelijke, verwende Laura die zij tijdens het schrijven voor ogen heeft gehad.

Behlmer geeft van Gene Tierney in dezelfde extra trouwens ook de quote aan met de eerste reactie van deze actrice op de rol van Laura: Who wants to play a painting?

Lydecker (vertelt hij als verdachte... wat later de moordenaar blijkt te zijn) : "I'm not kind, I'm vicious. That's the secret of my charme".....

BASWAS 13 April:

BASWAS 16 April:

BASWAS 17 April:

Het lijkt me alllemaal wat tegenstrijdig en te stellig. Heb je de ironie van Otto Preminger wel begrepen? Of wil je hem niet begrijpen....? Te irritant?

Zoals ik de hele tijd al probeer duidelijk te maken: ik zit er niet mee om soms wat tegenstrijdig over te komen. Het ontbreken, om ook eens een klein beetje paradoxaal te lijken, is nou juist wat mij ergert bij het perspectiefloze filmkarakter van Lydecker.

Geen enkele keer betrapt deze platte ‘Rambo van de geest’ zichzelf op enige zwakheid met al zijn geveinsde alwetendheid. Het lijkt wel of de acteur Clifton Webb een stilleven speelt, hierdoor word ik op geen enkele manier meer warm of koud van de handelingen die Lydecker in een anders meestal wel beweeglijke, bijna levensechte, filmwerkelijkheid verricht.

Wat mij wel intrigeert is: wat ontbreekt er nou aan het filmpersonage Lydecker om mij wel in de alledaagse werkelijkheid te gaan en te blijven boeien? Uit nieuwsgierigheid hoe zo’n karakterperspectief in een film als Vertigo is uitgewerkt, heb ik de film van Hitchcock nog een keer bekeken.

De steeds terugkerende bezoekjes van de ex-politieman Scottie aan zijn o.a lingerie ontwerpende ex-vriendin Midge lijken een mogelijke oplossing te bieden om de gang van karakterzaken van de hoofdrol in Vertigo met enige afstand te kunnen reflecteren vanuit ook een ander gezichtspunt. Ze geven de door James Stewart gespeelde detective/minaarrol de door mij gewenste diepte in een karakter mee. Er wordt zo in een kille omgeving met een warm contrast wat meer menselijke achtergrond getoond.

In Laura heeft tante Ann soms een beetje de dramatische functie van ex-vriendin Midge in Vertigo. Maar het personage Ann blijft voor mij toch een beetje een erg vreemde eend in de bijt omdat ze nooit echt een vertrouwd karakter wil worden. Zij lijkt op afroep beschikbaar te zijn als ze opeens heel hard nodig is om een plotontwikkeling te forceren. Daarom roept zij bij mij ook steeds maar weer platte irritante vragen op in plaats dat deze tante kromme vragen beantwoordt met echt leuke uitdagende tegenstrijdigheden om deze ietwat dooie film wat meer onwetende levendigheid mee te geven.

"Laura' is een film uit 1944 en kan dan ook het beste vergeleken worden met films uit die tijd. Volgens mij probeert Preminger een stijl te hanteren die in veel films,. bv de "Maltese Falcon" (1941) gebruikelijk was. Hierbij zijn de harde dialogen met veel steken onder water van belang. De karakters zijn niet uitgediept. De dialoog is de sturende factor in dit soort films. De "Laura" dialogen zijn voor mij heel ingenieus en bevatten veel hints. Je moet hier wel op gespitst willen zijn. "Big Sleep" uit 1946 is ook zo'n soort film. De plots zijn vaak onnavolgbaar ingewikkeld. Meestal zijn de stoere stijl en de dialogen van personages de doorslaggevende factoren. De personages zijn meer uitvoerders van de dialoog ipv dat de dialoog dienstbaar zijn aan de personages. De adaptie van het boek naar het script heeft bij "Laura" een heel team aan gewerkt.

Als je "Laura" met Hitchcocks "Shadow of a doubt" (1943) vergelijkt en "Vertigo" (1958) met Premingers "Anatomy of a murder" (1959) (ook met James Stewart.) dan is dat eerlijker. Die laatste is echt een aanrader...ook wat onderhuidse erotische spanning betreft!

Dat Waldo afstandelijk en steriel ('stil-leven') overkomt is niet vreemd en dat het een irritante man is ook niet. Maar ook dit type heeft ook 'recht op' een film-werkelijkheid. En Preminger zet hem in
een scherp kritisch licht. Begin en eind scénes klinken, voor mij, dan ook als een klok. Waldo Lydecker is een columnist met veel invloed. Hij is een moralistische betweter langs de kant. Je zou hem met een figuur als Van Komrij kunnen vergelijken of Oscar Wilde (ik doe beide heren nu vreselijk te kort) Onafhankelijke denkers met pedante trekken maar wel, en dat gaat vaak samen, woordkunstenaars. Estheten die verlangen naar zuiverheid en perfecte schoonheid. En omdat Waldo verdachte is samen met anderen weet je bij hem, bij de eerste keer kijken, niet wat ironie of ernst is....en dat spel speelt Preminger voor mij heerlijk uit. Waldo blijkt dus van het pathologische (geworden?) type. Daarbij zou je ook van een Crime Passionel kunnen spreken. (zie verder mijn eerste stuk)

Ann heeft iets met Carpenter, die het niet zo nauw neemt, en ze krijgt later zelf iets verdachts...zie het gesprek met Laura. Ik vond dat heel geestig......

Maar als je de stijl van filmen en de presentatie van de personages vergelijkt met Hitchcocks "Vertigo" dan......ik vind het, nogmaals, onvergelijkbaar.
Maar je hebt alle recht stijlen tegen elkaar weg te cijferen....

Maar het probleem is: als je alle films met het hoge niveau van Hitchcock gaat vergelijken dan mis je de veelvormigheid van andere 'blikken' die mogelijk zijn. Ik prbeer te zien wat de filmer 'beoogde'. Daarom probeer ik iedere film een eigen specifieke kwalteit te zien en niet op één hoop weg te cijferen. Betere films zijn er of komen er altijd. Gelukkig maar!

Preminger is vergeleken Hitchcock hier misschien 'gekunsteld' maar
de film "Laura" bezit een thema over schoonheid dat met esthetisch gevoel en verstand is verfilmd. Dit zal Hitchcock waarschijnlijk niet ontgaan zijn. Ook hij heeft andermans films gezien en gewaardeerd en ervan geleerd!

En vergeet niet een boek en verfilming dat hoeft geen één op één relatie te zijn en andere invloeden zijn, in het adaptie-proces, ook mogelijk......

In de boeken van hard-boiledschrijvers als Dashiell Hammett (The Maltese Falcon) en Raymond Chandler (The Big Sleep) krijgt zelfs een detail als bijvoorbeeld een karaktervolle whisky soms een extra literaire uitdieping mee om subtiele steken onder ijsblokjes te kunnen uitdelen. Dat wordt zo knap en sterk gedaan dat de geprikkelde papillen in de tong van de lezer zich regelmatig door de aangesproken verbeelding in de maling genomen voelen worden.

Dit soort ironische elementen mis ik in het verhaal van Vera Caspary totaal. Alles bij haar is zo plat als de wijzerplaat van een klok waar zelfs geen ouwe stoomwals meer langs wil rijden. Het is vooral het scenario van Laura dat als een uit het nest gevallen koekoeksklok aan alle kanten blijft rammelen. De inzet van een heel of half team voor de adaptatie van het boek van deze schrijfster heeft daarin geen enkele verandering kunnen brengen. Met de regie van Preminger is overigens niks mis.

Misschien raar, maar het gebruik van het woordje eerlijk komt in een gevoerde discussie meestal niet erg eerlijk over. Het lijkt net of je met dit woordje opeens echte argumenten voor het eigen standpunt zou mogen gaan verdoezelen.

De overeenkomsten tussen Shadow of a doubt en Laura vind ik zelf een stuk minder dan de overeenkomsten tussen Rebecca (1940) van Hitchcock en Laura (1944) van Preminger. In deze beide films komt de thematiek voor van een vrouw die met haar erotiek over het graf heen weet te regeren.

De onderhuidse erotische spanning in Laura blijft voor mij zeer ondermaats door het zwak vertelde verhaal met weinig boeiend uitgewerkte details. Ik kon me dan ook echt niet voorstellen dat een actrice als Marlene Dietrich geïnteresseerd zou zijn in de rol van Laura zoals een paar reacties terug vermeld werd. Dietrich weet op het witte doek voor mijn gevoel als actrice onder regie van Josef von Sternberg heel geraffineerd met driedubbele schaambodems de onderhuidse erotische snaren zeer vakkundig te raken. Ze heeft dan wel een knap verhaal nodig waarin dat heel subtiel opgebouwd kan worden.

De gossip over de diva van Von Sternberg bleek echter iets anders in elkaar te steken: de schrijfster Caspary had tijdens het schrijven Dietrich op het oog als model voor haar verwend en onafhankelijk personage. Blijkbaar heeft Caspary van echte levenservaring niet veel meer begrepen dan de klokken zonder harde klepels die ze in verschillende roddelrubrieken heeft horen luiden zonder greintje echte ironie. - Onafhankelijk zijn - en - onafhankelijk doen - zijn voor Dietrich twee heel verschillende zaken om maar even een kleine ironische nuance aan te geven.

Ook ik probeer iets te leren van de fouten die volgens mij in het verhaal Laura gemaakt worden. En om echt eerlijk te zijn, misschien zijn het wel helemaal geen fouten in het scenario van deze film van Preminger, maar zijn het eigen erotische blinde of dove vlekken.

Films of regisseurs wil ik overigens nooit echt met elkaar vergelijken. Het is leuker om te kijken hoe iets in de ene film door een regisseur uitgewerkt of opgelost wordt en hoe dat in een andere gedaan is. Op deze wijze zou je misschien iets bewuster kunnen worden over de bewuste en onbewuste werking van smaak die een oneindige rijkdom aan verschillende keuzemogelijkheden blijkt te bezitten. Aardige materie om over door te blijven discussiëren.

Dat je het woord "eerlijker" zo persoonlijk opvat was natuurlijk niet de bedoeling. Ik bedoelde 'eerlijker voor de film' gezien het tijdsverschil, maar als ik het woord "correcter" had gebruikt had je me misschien een 'schoolmeester' genoemd.....

Het boek van Vera Caspary ken ik niet, dus ik kan niet beoordelen wat precies het adaptie proces veranderd heeft. Ik heb het vermoeden dat vooral aan de dialogen veel geschaafd is....

Ik heb het gevoel dat vooral het milieu waarin dit verhaal zich afspeelt je tegenstaat. Het zijn geen criminelen maar de wereld van publiciteit en mode: beroemd zijn gaat gepaard met veel gedweep etc. Hier telt alleen de mooie buitenkant: het is een vluchtige en oppervlakkige wereld.
Carpenter: "I can afford a blemish on my character but not on my clothes" Het is een lege (modellen) wereld. En van criminele intimidatie is geen sprake. Sex en doodsdreiging geeft extra suspense en prikkelt de kijker sneller. Over 'hardboiled' gesproken. Behalve als de cirkel rond dader hier kleiner wordt dan komt er de spanning van doodsdreiging. De ijdele dader is geen sensuele ladykiller maar een erotisch gefrustreerde intellectueel. Hierdoor blijft alles sterieler en afstandelijker. De film heeft dan ook passend de kilte van een spiegel. (er is een prachtige shot met een spiegel!)

Dietrich past niet bij deze rol. Zij barst van suggestieve en waargemaakte erotiek. Laura is maagdelijker en onschuldiger in het zoeken naar echte volwassen liefde. De dader verlangt eigenlijk dat ze zo blijft: de perfecte onschudige schoonheid....als klassiek steriel model! En hij beschouwt haar, na zijn intellectuele scholing, als zijn vervolmaakt meesterwerk. (zie mijn eerste stuk)

Ik heb hélaas de dvd van "Laura" niet tot mijn beschikking...uitgeleend....dan had ik andere voorbeelden kunnen zoeken etc....

ps: "Shanghai Express" staat al een tijdje op mijn verlanglijstje...mede door jou top 10. Mijn bescheiden tip is "Peeping Tom"....O ja...en "Rebecca" heb ik nog niet in handen kunnen krijgen......hélaas!

Ik probeer steeds zo min mogelijk persoonlijk te zijn of te worden. Het woord ‘eerlijker’ vatte ik dus zelf beslist niet persoonlijk op. Wat ik in mijn reactie duidelijk wilde maken, is het verschil tussen - eerlijk zijn - en - eerlijk doen - in een discussie.

Het woordje ‘eerlijk’ lijkt op een niet open manier gebruikt te worden om een eigen gevoelsoordeel aan een ander 'op te dringen' met een redeverblindend argument. Dat bijna ongemerkt ‘vals spelen’ gebeurt dus bij je vergelijking van Shadow of a Doubt met Laura.

Deze vergelijking spreekt mijn gevoel totaal niet aan. Op de keeper beschouwd ontneemt het woordje ‘eerlijker’ in de redenatie mij bij voorbaat al de mogelijkheid om nog een andere kijk ertegenover te plaatsen zonder 'valser’ te worden.

Met mijn opmerking over het woordje ‘eerlijk(er)’ wilde ik bescheiden het schijnbaar ontbreken van ruimte voor enige nuancering in jouw notitie over tijdsverschil aangeven. Dit zonder dat er dus sprake is of was van iets persoonlijks.

Wat eerlijk is voor het eigen gevoel is, hoeft voor een ander zijn gevoel helemaal niet eerlijk te zijn. Heeft te maken met gevoelsmatige tegenstrijdige eigenbelangen aan weerskanten.

Deze tegenstrijdigheid kan trouwens ook leuk ironisch uitgespeeld worden met andere abstracte begrippen zoals bijvoorbeeld: onafhankelijk, verwend of het begrip ironie zelf. Vandaar ook mijn eerdere notitie over 'onafhankelijk zijn' en 'onafhankelijk doen'. Dit onderscheid vol frisse tegenstrijdige ironie mis ik dus ontzettend hard in de dialogen en handelingen van Laura

Bij de film All about Eve, die zich ook in een elitair artistiek milieu afspeelt, voel ik dat gemis helemaal niet. Van de pedanterie, die in deze film van Joseph L. Mankiewicz scherp ironisch getekend wordt, kan ik dus wel op een lekkere zelfgenoegzame manier genieten van een kakineus milieu dat bijna even vluchtig en oppervlakkig is.

Mijn ideeën en woorden zijn trouwens ook niet altijd helemaal zuiver op de graat. Die gossip over Dietrich die ik in een reactie las, streek ontzettend in tegen de eigen ijdele haren.

Was daarom even gaan googlen en vond het volgende op internet over een extra op de dubbel-dvd Laura: Behlmer’s (zijn commentaar bij de film naast een ander) is delivered in a much more engaging and livelier manner. It also benefits from his anecdotes of Laura’s creator, Vera Caspary, whom he had interviewed. Interestingly, Caspary considered Marlene Dietrich the actress closest to the character of her independent, pampering Laura.

Kwam dus door mijn te groot maar bevooroordeeld enthousiasme over het raffinement van Dietrich tot bovenstaande gequoteerde conclusie. Inmiddels de film met dit commentaar ook bekeken. Behlmer verteld wel degelijk dat Dietrich het boek van Caspary gelezen had en geïnteresseerd was om de rol van het onafhankelijke en verwende meisje te spelen met haar duur verzekerde benen in een strakke spijkerbroek. Dus de gossip bleek toch juist te zijn en mijn te vlotte interpretatie was onjuist door 'vals' wishful thinking.

Het commentaar van Behlmer is overigens verder ook zeer aan te raden. Tijdens het produceren van de film hebben zich tot vlak voor de première veel meningsverschillen voorgedaan. De onenigheden gingen meestal over het verhaal en de verfilming ervan. Het speelde zich o.a. af tussen Preminger/Caspary, Preminger/Zanuck (producent) en Preminger/R. Mamoulian (aanvankelijke regisseur). Spannend en informatief om dit allemaal aan te horen. Leuk ook om meer te weten te krijgen over het oorspronkelijk boek en allerlei andere details over bijvoorbeeld de verschillende acteurs.

De film van Preminger vind ik een flop, maar wel een heel intrigerende flop. De dubbel-dvd met alle extra’s is zeer aan te raden. Prachtige bio’s over Gene Thierney en Vincent Price naast leuke en interessante wetenswaardigheden over de film Laura met als warrig thema wel of geen onbereikbare liefde in een geflopte whodunit.

lelijke NL poster