Laura (1944)

Een whodunit of 'murder mystery' met enkele kenmerken van Amerikaanse film noir en een vleugje melodrama. Het pad dat naar de ontknoping leidt is zoals verwacht kronkelig en in mist gehuld. Op een bepaald moment wordt zowat elk personage verdacht van de moord, waardoor de nieuwsgierigheid continu wordt geprikkeld. De nonchalante aanpak van de inspecteur lijkt wel enigszins te dienen als elastiekje om het verhaal uit te rekken. Net zoals Sam Spade lijkt hij over een soort zesde zintuig te beschikken, maar in plaats van alle verdachten aan de tand te voelen en voortgang te boeken kiest hij ervoor om eerst wat te spelen met zijn prooi. De prooi is in eerste instantie de kijker; je moet er natuurlijk van houden. Verder is de film visueel niet bijster indrukwekkend. Enkele long takes hier en daar, maar niet erg sfeervol. Qua decor is het vrij repetitief, met veel scènes die zich afspelen in het salon van Laura, vlak voor haar portret. Het ruikt meestal naar een goedkope B-film, zeker als je de onbekende cast meerekent. Nochtans is het acteerwerk geen totale afknapper. Vooral Webb steelt de show als snobistische columnist. Onderhoudend, maar verre van de beste film in deze categorie.

Eindelijk.

Daar is ie dan. Een oude klassieker die eindelijk eens wat hoger bij mij scoort. Nadat ik een hoop zwart-wit films met een 3,0* of 2,5* moest wegzetten is hier dan eindelijk eens een filmpje dat me wist te boeien voor een groot deel en echt sfeer heeft.

Normaal kom ik moeilijk door de films heen. Alhoewel ik soms mijn aandacht wel even verloor, is het hier voor een groot deel erg boeiend en soms zelfs spannend. De film is veel beter gebracht dan de algemene "old classic" naar mijn mening met interessante regie.

Het acteerwerk is ook een stuk beter dan het algemene niveau. Verrassend om Price in deze rollen te zien. Ik had het eigenlijk niet verwacht, want de cast had ik van tevoren niet bekeken. Echter wordt hij wel weggespeeld door een Webb die de film lekker luchtig weet te houden.

Voor de rest is de film simpelweg interessant om te volgen. Het mystery is interessant gebracht. Qua sfeer hangt er inderdaad een beetje een spookachtig sfeertje die de film mysterieus en interessant blijft houden. Het blijft eigenlijk gewoon altijd wel boeien.

Voor de rest is het verhaal redelijk. Duidelijk niet al te lang over nagedacht, maar het is best interessant gebracht met een paar interessante twistjes. Het houdt de film interessant genoeg, en bovendien is de film met een speelduur van 88 minuten ook helemaal niet te lang.

Het uiteindelijke resultaat is gewoon een boeiende classic die nergens verveelt en gelukkig ook niet lang duurt. Ik kom er goed doorheen, en dat gebeurd niet zo vaak bij dit soort filmpjes. Des te beter voor deze film dan denk ik zo.

Een film noir uit de beginperiode van het genre. Toen nog niet echt bezig met de formule 'film noir', maar de elementen zijn er wel. Het is een detectiveverhaal met Gene Tierney als femme fatale. Ik hou wel van dergelijke films. Met dialogen die je nu veel minder hoort in films en een gezellige donkere stijl qua beeld en muziek. Die muziek werd zwaar onderschat en later toegegeven dat het een grove fout was die niet te nomineren voor een Oscar.

Film noir is gaandeweg in zijn genre gegroeid, misschien wel een parodie geworden van zichzelf hoe je het wil zien. Gene Tierney is ook niet de bekendste actrice van haar generatie, maar doet dat best wel goed. Tenslotte maar 24 jaar in deze film. Laura is best wel te genieten, maar het lukt de film niet om echt erboven uit te stijgen. Daarvoor is het verhaal iets te zwak en zijn de acteerprestaties ook niet meer dan gemiddeld. Maar het geheel zit wel goed in elkaar en de Oscar voor zwart wit cinematografie is niet onterecht.

Onderhoudend is de film zeker maar ook niet meer dan dat. Theatraal gevoel wegens veel dialoog in slechts een paar ruimtes. De noir is veel te braaf, veel te schematisch want de obsessie van de 3 mannen voor Laura worden met uitroeptekens en komma's op het scherm gekladderd. Preminger laat wel mooie camerabewegingen zien die de film een vlotheid (swung) meegeeft. Zo komen we weer tot het begin van mijn betoog nl onderhoudend. De circel is rond.

Ik heb een zwak voor Gene Tierney, dus daar zat het al goed met deze film en Dana Andrews is ook zo'n klassieke noir-held. Zet daar nog een lekkere arrogante performance van Clifton Webb naast en kruidt dat nog wat met de altijd coole Vincent Price en je hebt een fijne film, al moet ik wel toegeven dat ik de eerste helft iets sterker vond dan de tweede. Was me hier ook al na 5 minuten duidelijk wie het had gedaan en waarom. Deze film heeft een twist die ik vrij overbodig vond. Dat Laura nog leeft, voegt niet zo heel veel toe en verandert weinig aan het plot, behalve dat de moordenaar het dan nog eens kan proberen. Uiteindelijk lijkt dat vooral te gebeuren om meer Laura in de film te kunnen steken, zonder dat echt alles in flashback moeten gebeuren.

Het is een noir, dus er wordt een ietwat onnodige en ongeloofwaardige romance in gedumpt, maar dat bedekken we met de mantel der liefde.

Ik had deze bijna een 3 1/2 gegeven maar dat vond ik toch net wat teveel van het goede .
Verder zit de film qua verhaal goed in elkaar maar wie de verdachtte is is op zich niet zo moeilijk om te raden
Je ziet al heel snel wie er het meest jaloers is .
Het einde vond ik wat geforceerd maar was wel spannend .

De typische film-noir elementen bloeien eigenlijk pas later op in deze film. In het eerste gedeelte worden vooral flashbacks getoond over het leven van Laura voor haar dood. De film wordt pas echt boeiend wanneer de whodunit elementen naar voren komen. Ik had graag gezien dat ze meer tijd namen om de obsessie van de rechercheur iets meer in beeld te brengen. Er zit weinig personage ontwikkeling bij de hoofdpersoon wat wel jammer is. Toch is dit een hele vermakelijke film-noir met een spannend einde.

Evenals o.a. acteur John Wayne heeft Dana Andrews carrière kunnen maken door gebrek aan concurrentie. Wayne, toen ook nog een onbekende acteur, ging vanwege zijn affaire met Marlène Dietrich niet onder de wapenen ("make love, not war"). Dat hij tijdens de oorlog wel de soldaten ging entertainen, werd hem door diezelfde soldaten niet in dank afgenomen, en dit zou hem de rest van zijn leven achtervolgen (bron).

De prima vertolking van Gene Tierney had een betere, gepassioneerde tegenspeler verdiend dan de houterige inspecteur Dana Andrews, en had het verhaal inderdaad geloofwaardiger gemaakt.

De inspecteur maakte echter wel de terechte opmerking, dat Laura voor de verkeerde mannen ging; haar affaire met de lompe/clumsy Shelby (Vincent Price); die opmerking moet ik steeds linken aan die affaire tussen Eva Jinek en die (lompe/clumsy) bioloog, ook een mismatch. Hoe ook dat afliep weten we...

Twee talenten Gene Tierney en Vincent Price in een mysterieuze thriller. Op zich is het wel een leuk verhaal, vooral het einde is interessant. Sommige stukken vind ik wat langdradig maar het is wel het kijken waard!

Wel een fijne whodunnit film noir film. Misschien niet zo geheel spannend omdat er niet zoveel verdachten zijn en het eigenlijk al snel duidelijk is wie de dader is. Dat handigheidje op het einde dat Laura Hunt eigenlijk niet dood is, is een frisse verrassing, maar was niet noodzakelijk om de film te doen slagen.

Sowieso sterk acteerwerk van het viertal, stuk voor stuk. Fijne dialogen ook waardoor het boeiend blijft om het te volgen. Hier en daar een twistplotje of een handigheidje zoals met die wandklok. De speelduur is ook ideaal en het plot is niet te complex. Leuke wegkijker!

Clifton Webb draagt de film. Verder komt de film over als een toneelspel, met name door de ruimtes waar t zich in afspeelt. Ook mooi... een kartonnen skyline vanaf het terras. Bijna de gehele film is studio geschoten. Het verhaal draagt een semi intelligent plotje. Al met al een voor die tijd betere film. Tierney doet 't goed in de soft focus close ups.

Niet echt geweldig. Deze whodunnit moet het vooral van één grote twist hebben, want verder was de dader nogal voor de hand liggend. Nogal norse en ongezellige personages ook. Vooral die Lydecker deed mijn tenen krullen. Waarschijnlijk een hoog gemiddelde door het film noir label en de klassiekersstatus maar er zijn in mijn ogen een hoop betere in het genre. Niet mijn klassieker.

Bizarre thriller, lekker vergezocht en op het randje van het belachelijke af. Ik heb er toch van genoten, want de tekst is verzorgd, ook soms op het belachelijke af, zodat de film gedrenkt is in de clichés. De stoere bink van een detective die te allen tijde cool blijft, zelfs als hij net een verrijzenis heeft meegemaakt. Kwistig met 'dames' en 'dolls' en natuurlijk te gepasten tijde heel fotogeniek een sigaret opstekend.
Dan is er nog Lydecker, een soort chaperon, beschermheer, aanbidder… vandaag denken we daar dan 'gay' bij (als dat mag tenminste) en uiteindelijk ook nog eens een redelijk homofoob beeld: extreem ijdel, arrogant, zelf- en moordzuchtig. Maar nogmaals: ik vond het best te genieten. Price zet overtuigend de charmante rijke losbol neer. En Tierney is toch wel een verschijning. Een klassieker is het echt niet, vandaar dat ze het ook maar gewoon vroeg in de namiddag uitzenden op de BBC. Leve de BBC!