Key Largo (1948)

Het ontbreekt Key Largo aan voldoende spanning, iets waar de film wel op in lijkt te zetten. Het acteerwerk is degelijk, hoewel ik Bogart wel eens interessantere personages neer heb zien zetten. Ook Bacall krijgt niet echt de ruimte om een goed personage neer te zetten. Het verhaal is nogal eenvoudig en kent weinig interessante wendingen. De laatste vijftien minuten zorgen pas echt voor wat spanning, verder biedt de film eigenlijk te weinig.

Een gouden oudje dit.

Ooit al eens gezien, maar da's wel heel lang geleden.

Puike cast met een voortreffelijke Humphrey Bogart en een prachtige Edward G. Robinson in een rol die hij zovele malen speelde, namelijk een gangster.

Goed verhaal ook, al speelt zich alles af op één plaats, toch zit er voldoende spanning in.

Kortom: zwart-wit klassieker die de tijd heeft doorstaan.

Bogey en Robinson

Wat kan er stuk gaan in hemelsnaam ?

Bacall laat de vonken overspringen , maar het is dan ook een zeer mooie en sterke vrouw

A dame to die for.

En nu is ze er zelf niet meer. Een einde van een tijdperk, wellicht, hoewel het tijdperk waarin dames nog dames waren en heren nog gentlemen allang vervlogen lijkt. Een tijdperk waarin de omgangsvormen nog volgens vastgestelde normen verliepen, iedereen in nette kleren rondliep en iedereen respectvol U zei - met twee woorden. En waarin het acceptabel was om je tegenstander een hoek op zijn gezicht te geven, maar je zijn dure maatpak in orde liet, en na de matpartij netjes zijn hoed voor hem opraapte.

Lauren Bacall. Een van de grootste grootheden die Hollywood ooit gekend heeft, en niet alleen om haar - zeker in deze film - opmerkelijke schoonheid, niet alleen om de ietwat onwaarschijnlijke en daardoor juist meer aansprekende romance met Humphrey Bogart, maar meer dan dat om haar enorme uitstraling en enorme acteertalent. Een heel bijzondere vrouw, met een heel bijzonder leven en een onmiskenbare invloed op de filmindustrie, met zoveel films op haar naam waarin ze de ene na de andere geniale rol speelt.

Zoals deze film, die ik vanavond voor de gelegenheid van haar overlijden wilde herzien. Waarbij ik af en toe het gevoel kreeg dat de acteurs van nu eigenlijk verplicht zouden moeten worden om deze film en een hele serie andere uit dezelfde stal en met dezelfde bezetting te gaan zien voordat ze zelf een rol zouden gaan spelen. De helft zou wellicht uit schaamte en onmacht liever stratenmaker of vuilnisman worden. Eerzame ambachten waarbij geen beroep op enig acteertalent gedaan wordt.

Er is eigenlijk nergens een speld in deze film te krijgen. Het verhaal is simpel, maar ijzersterk. De spanningsboog is perfect. De romantiek is weliswaar snel - binnen vierentwintig uur wordt een band voor het leven gesmeed - maar volstrekt geloofwaardig. De sentimentaliteit is invoelbaar en meeslepend. Elk van de personages is door en door echt, geloofwaardig, en begrijpelijk - alsof je bij je eigen familie thuis komt.

Maar dan de manier waarop dat in de film komt. Elk van de rollen wordt tot in de perfectie ingevuld, van de hoofdrollen tot de kleinste bijrol wordt gespeeld door een acteur die niet zozeer speelt, maar is - en dat is dan ver voordat een term als method acting ooit bekend werd in Hollywood. Niet alleen de emoties, gevoelens en reacties van elk van de rollen is inzichtelijk en invoelbaar, we krijgen ook een heldere motivatie van waar dat vandaan komt en waar dat op gebaseerd is. Les voor de scriptschrijvers, les voor de acteurs. Net zoals de storm zonder CGI of dat soort moderne fratsen toch echt wordt, met alleen wat regendruppels, zwaaiende palmbomen en geluidseffecten. Zo simpel kan het dus zijn, zo simpel kan het gemaakt worden - en toch echter aanvoelen dan de nieuwste 3d-productie. Net als de cinematografie, die zonder fratsen, zonder opsmuk of mislukte creatieve experimenten precies doet wat er nodig is om de film tot iets geniaals te maken. Perfectie.

En tussen dat alles door loopt de dame waar ik mee begon. Lauren Bacall. Een van de meest inspirerende actrices ooit. Zeker in deze film echt geniaal in haar vertolking van Nora Temple, bloedmooi en aantrekkelijk - a dame to die for, hoewel dat citaat uit een andere film komt. Een van de grootste actrices in de magische periode, net voordat zwart-wit werd vervangen door kleur, samen wellicht met Ingrid Bergman - niet toevallig ook tegenover Humphrey Bogart. Een icoon van een voorbijgegane tijd.

Aan het bericht van blurp194 is niets meer aan toe te voegen. Volledig mee eens.

Deze laatste van de vier films, die het echtpaar Bogart-Bacall samen gemaakt heeft, blijft ook na herziening naar mijn smaak de minste. De film heeft te veel de kenmerken van verfilmd toneel. Hoewel Edward G. Robinson zijn best doet om zijn rol uit Little Caesar nieuw leven in te blazen, mist de film de nodige spanning. Eigenlijk is Claire Trevor de enige die goed voor de dag komt.

Dit oudje gisteren nog eens bekeken, en moet gewoon zeggen dat hij nog niets aan kracht heeft ingeboet. Ben geen liefhebber van verfilmd toneel, maar hier is dat gegeven totaal niet hinderlijk, ook al omdat ze zo slim zijn geweest om belangrijke sequenties ook buiten het hotel te filmen. Voor de rest is een fraai stelletje karakteracteurs samengebracht die allen hun rol fraai invullen. Bogie zelf heeft trouwens wel eens beter werk afgeleverd en had op zeker meer uit zijn dankbare rol kunnen halen, maar dat word weer gecompenseerd door onder andere een sublieme Robinson. De apotheose op de boot had ook wel wat beter en realistischer gekund(lijkt me onwaarschijnlijk dat de tot dan toe apathische McCloud in een mum van tijd al zijn tegenstanders zo makkelijk uitschakelt ) . Staat weer tegenover dat het kat en muis spel in het hotel tot in de details goed word uitgewerkt, met zo nu en dan lekker suggestieve spanning. Aanrader.

Frank McCloud: When your head says one thing and your whole life says another, your head always loses.

Frank McCloud: One Rocco more or less isn't worth dying for!

Nora Temple: What brought you here?

Frank McCloud: Thought l might make my living on the sea.

Nora Temple: Doing what?

Frank McCloud: Doesn't matter. Hand on a boat. Life on land's become too complicated for my taste.

Johnny Rocco: After living in the USA for more than thirty-five years they called me an undesirable alien. Me. Johnny Rocco. Like I was a dirty Red or something!

Key Largo, een door een snelweg verbonden kleine eilandengroep net buiten de kust van Florida. Een orkaan zwelt aan buiten, maar is niets in vergelijking met de orkaan die binnen in hotel Temple woedt.

Als Humphrey Bogart en John Huston iets met elkaar gaan bekokstoven dan kun je er van uitgaan dat er iets moois en interessants wordt geproduceerd. Dat lukte ze in 1941 met The Maltese Falcon (1941) (Huston's regiedebuut), en het even voor deze film geproduceerde The Treasure of the Sierra Madre (1948) . Key Largo is gebaseerd op een toneelstuk van Maxwell Anderson uit 1939 dat de Spaanse Burgeroorlog als achtergrond had. Huston en Richard Brooks besloten de screenplay niet alleen te moderniseren maar tevens om te vormen tot een film die soms direct en soms subtiel de gespannen politieke situatie in de VS zou weergeven.

Oppervlakkig gezien lijkt Key Largo een eenvoudige film over gangsters die een aantal mensen in een hotel in gijzeling hebben genomen gecombineerd met een ontluikende liefde tussen de jonge weduwe (Bacall) en de nieuw aangekomen gast Frank McCloud (Bogart), en doet daarom ook denken aan The Petrified Forest uit 1936 ( eveneens met Humphrey Bogart). Zij het dat het camerawerk in Key Largo vloeiender is. In werkelijkheid gaat er onder die oppervlakkigheid een allorgie schuil die een duidelijke afspiegeling is van de waanzinnige situatie waarin de Verenigde Staten zich op dat moment in bevonden. Niet alleen zijn er diverse verwijzingen naar de "Red Scare" uit de tweede helft van de jaren veertig, zoals het citeren van de speech van President Roosevelt, en Rocco's verwijzing naar "dirty reds" maar de gangsters zelf kunnen worden gezien als een metafoor voor de HUAC, ( House of Un-American Activities Committee) en Joseph McCarthy die een grote groepen mensen die verdacht werden van lidmaatschap van de Communistische Partij of van communistische sympathiëen in hun greep hielden.

Bogart speelt hier niet de rol van tough-guy die je van hem zou verwachten. Hier is hij iemand die net terugkomt uit de oorlog aan het Italiaanse front en vrijwel alle illusies over heldendom, moed en de hoop op een betere wereld is kwijtgeraakt, iets dat naar voren komt in de pistoolscene met Robinson. Hij maakt duidelijk dat hij geen held is, en dat sommige dingen het gewoon niet waard zijn om voor te sterven. Dit lijkt misschien op een teruggrijpen naar Rick Blaine in Casablanca maar is het niet. Frank McCloud is eerder een afspiegeling van de mentaliteit van vertwijfeling, teleurstelling en ontmoediging die veel mensen die tegen de steeds sterker wordende heksenjacht moeten hebben gevoeld, waaronder Humphrey Bogard zelf. Hij gaf in 1947 leiding aan het Committee for the First Amendment, een commissie opgericht om weerstand te bieden tegen wat zij zagen als inbreuken van de HUAC op het Eerste Amendament maar al in maart 1948 schreef Bogart onder zware druk van Warner een artikel met als titel "I'm not a Communist" in Photoplay en zei ook zich "misleid" te voelen door de Commissie. Bogard, een principeel man, heeft hier de rest van zijn leven mee geworsteld. McCloud's gedrag kan worden gezien als een metafoor voor de situatie waarin velen (waaronder Bogart zelf) zich in bevonden in die duistere jaren van de heksenjacht op alles wat naar 'Liberal' en 'communisme' rook.

Pessimisme en een pessimistisch wereldbeeld zijn belangrijke elementen in film noir en dat geldt ook de schaduwrijke belichting die dit symboliseren. De vraag is of Key Largo een film noir is. Wat betreft het pessimisme en het pessimistische wereldbeeld is dat gezien het bovenstaande inderdaad het geval, vooral bij Frank McCloud, maar qua schaduwrijke belichting is dat minder het geval en er zijn scenes (de openingsscene bijvoorbeeld) die in het daglicht afspelen.

Key Largo is tevens de afsluiter van een kwartet films waarin Lauren Bacall en Humphrey Bogart een perfect op elkaar ingespeeld duo speelde. Waar in de drie voorgaande films hun dialogen altijd spitsvondig en vol met double entendres zaten, ontbreekt dat alles hier en in plaats daarvan krijg je een relatie te zien die langzaam en met vallen en opstaan verder ontwikkeld tot een hechte liefdesrelatie. Hier zien we een Bacall die veel doet en weinig zegt, en in plaats van de femme fatale is ze hier de weduwe die haar schoonvader verzorgt. De relatie tussen hen beide is hier dus heel anders maar ook hier slagen beiden erin een nieuw, zij het subtiel, hoogtepunt toe te voegen aan hun werk. Na Key Largo zou het acht jaar duren voordat ze beiden weer een poging zouden wagen samen in een film te spelen, en toen zou het helaas te laat zijn.

Het is te begrijpen waarom menigeen denkt dat deze film gedragen wordt doorEdward G. Robinson die hier de rol van de sadistische gangster Johnny Rocco speelt. Dit wordt nog eens versterkt doordat Bogart om de eerder genoemde redenen een andere rol speelt dan de tough-guy zoals die van hem gewend zijn uit The Big Sleep (1946) en The Maltese Falcon. Het lijkt erop of deze rol Robinson op het lijf geschreven was. Robinson speelt het zodanig goed dat het net lijkt alsof de psychotische waanzin en dominantie die in Rocco zitten elk moment op het punt van uitbarsten staan, met name tijdens de scenes waarin hij in woede uitbarst.

Lionel Barrymore, die hier de rol van de hoteleigenaar speelt en door artritis echt aan een rolstoel gebonden was, mag onder het grote publiek dan vooral bekend staan als de sinistere bankier uit Frank Capra's It's a Wonderful Life (1946) hier laat hij duidelijk zien waarom hij tot de top behoorde. Wat hij hier presteert is werkelijk een tour de force vooral tijdens een scene waarin hij probeert op te staan en Rocco een klap wil geven.

Geen enkele recensie over deze film is compleet zonder het wonderbaarlijke spel van Claire Trevor te vermelden. Zelden zul je een actrice zien die er in slaagt al vanaf haar eerste scene haar aan de drank verslaafde personage zoveel kwetsbaarheid en wanhoop te laten uitstralen. Met name de scene waarin ze door de sadistische Rocco wordt gedwongen om te zingen voor drank is een van de hoogtepunten van de film. Het is daarom dan ook terecht dat ze hiervoor een Oscar kreeg.

Een gevaar waaraan films die zich alleen of grotendeels in één ruimte of kamer afspelen zich blootstellen is dat de kijker het gevoel kan krijgen naar een toneelstuk op een podium te kijken (iets dat versterkt kan worden als de shots erg statisch zijn zoals in de Petrified Forest) en dat de film zwaar op dialoog moet leunen om het verhaal of plot door te laten gaan. Een film veel op dialoog laten leunen is een vak apart en er zijn maar weinig regisseurs die dat goed beheersen (denk bijvoorbeeld aan Quentin Tarantino's Reservoir Dogs (1992) . Huston is er gelukkig in geslaagd deze valkuilen te vermijden doordat hij regelmatig uitstapjes maakt naar andere plekken rondom het hotel en doordat de conversaties altijd boeiend of interessant zijn, dit laatsteis natuurlijk een verdienste van de cast. Huston slaagt er niet alleen in om bij sommige scenes de spanning plotseling snel op te voeren zoals tijdens de pistoolscene met Rocco, McCloud en Sawyer of de scene op de boot, maar slaagt er tevens in om vanaf het begin de spanningsboog heel langzaam op te voeren tot het moment dat de orkaan losbarst.

Key Largo is een film die ook voor niet-ingewijden in de Amerikaanse geschiedenis van die jaren veel te bieden heeft, maar het is vooral een tijdsdocument dat op allegorische wijze een venster opent op een tijdsperiode waarin pessimisme, verdachtmakingen en wantrouwen de boventoon voerden.

“Are you thieves or what? You want money, is this a robbery?”

“Yeah, Pop, we're gonna steal all your towels.”

Sterke klassieker. Vooral de combinatie van de zwart-wit beelden, het duo Bogart/Bacall, de tropische omstandigheden en het misdaadverhaal zorgt voor een boeiende film, en dan heb je ook nog acteurs als Robinson (weergaloos), Barrymore en Gomez in kleurrijke bijrollen. Key Largo is op zich een standaard misdaadverhaal, maar de locatie, de sfeer en de acteurs zorgen ervoor dat het een allesbehalve standaard film is geworden. Bogart is cool en Bacall is prachtig, maar dat wisten we natuurlijk al.

Mooi stukje, Wataru maar heb je hier ook een bron van of is dit je eigen interpretatie?

Ik kan dat namelijk zo 1,2,3 niet vinden op het net.

Ik heb de film gister weer eens gezien op blu-ray, en verhoogd naar 4 sterren.

Jammer wel dat de poster ontzettend lelijk is.

Bedankt voor je compliment, trebremmit, en uiteraard heb ik dat.

De hele productie van de film wordt beschreven in "Bogart" een prachtige biografie van Ann Sperber en Eric Lax. John Huston beschrijft in dat boek dat hij al vanaf het concept van de film besloot de gangsters een metafoor te laten zijn voor de HUAC met wie hij en Bogart (en veel andere filmsterren) in botsing waren geraakt in hun poging de Hollywood Ten te helpen, hij besloot dit overigens wel op zodanige wijze te doen dat "de boodschap" niet door de strot van de kijker werd geduwd.

"Bogart" is overigens een echte aanrader om te lezen.

Bedankt voor de tip, ik zal dat boek eens opzoeken!

'Key Largo' lag al tijden op de planken te vergaan, dus ik dacht vandaag, met de woedende ''storm'' buiten.. dit is een goed moment voor deze klassieker. Sfeervolle prent. Prima gekozen locatie. De opbouw qua spanning is aardig, al wordt het pas écht goed als Bogart met de mannen op de boot zit. Bogart en Baccall spelen verdienstelijk en Claire Trevor weet goed hoe je een drankverslaafde speelt. Knap gedaan. De scene dat ze een liedje moet zingen in ruil voor een drankje is erg sterk. Best vermakelijke prent van Huston.

Robinson is een echte schurk, een boef. Bogart speelt vermoeid als dat de bedoeling was is het gelukt.

Jaaaaren geleden voor het eerst gezien, daarna voor mij in de schaduw geraakt van Bogarts andere klassiekers uit de jaren 40 (The Maltese falcon, Casablanca en The big sleep). Nu ergens opgepikt en weer eens bekeken, met lage verwachtingen ondanks z'n grote reputatie, maar ik werd toch wel redelijk weggeblazen door de intensiteit en de spanning. De plot zit goed in elkaar, het sfeertje is al vanaf het begin onaangenaam broeierig met de onbeschofte "gasten" in het hotel terwijl Bogart niet hapt en heel lakoniek z'n "cool" bewaart, iedereen speelt meer dan uitstekend, en de climax op zee ziet er goed uit (ook al blijken die scènes dan in een studio-bassin te zijn opgenomen, hetgeen ik absoluut niet doorhad – ik vond het juist zo leuk dat ze daarvoor echt de zee waren opgegaan).
        Wat op mij echter de meeste indruk maakte waren de kleine details, de "gestolen momenten": het rouwen van vader Temple, de steelse blikken van Nora op Frank, de oude Indiaanse vrouw, de subtropische hitte gevolgd door de orkaan, de mysterieuze woorden die Rocco in Nora's oor fluistert, het duel op pistool tussen Frank en Rocco, de aardige twist van wat George in zijn laatste brief schreef over Frank, de onsentimentele behandeling van de Osceola's, de prachtige scène in de donkere kamer tussen Frank, Nora, Gaye en Mr Temple, de shots met iemand op de voorgrond terwijl een personage achterin het beeld praat, en de mist die de actieclimax ondanks de diverse gewelddadige sterfgevallen een heel aparte droomachtige sfeer geeft.
        Paar minpuntjes: het soms erg theatrale acteren van (Oscar of niet) Claire Trevor, bijvoorbeeld haar huilbui na haar liedje, en het feit dat Frank McCloud soms een neefje van Rick Blaine lijkt te zijn: "I only care about me. Me and mine. [...] I fight nobody's battles but my own." Maar dat zijn slechts kleine schoonheidsfoutjes in een verder zeer strakke thriller die spanning en psychologie knap in één pakketje verenigt. Mooie transfer trouwens, ook al op mijn vroege DVD uit 2000 (in zo'n doosje met een kartonnen flap).

Hele goede film dit!

Vermakelijk misdaaddrama, over een aantal mensen die zich noodgedwongen schuil moeten houden in een hotel tijdens een orkaan op Key Largo. Gebaseerd op een toneelstuk en dat is te zien (de eenzijdige plaats van handeling) en te horen (de overdaad aan dialogen). Gelukkig maakt de eersteklas cast er alsnog iets moois van, met vooral een sterke rol van Edward G. Robinson als de slimme gangsterbaas. John Huston heeft binnen het genre betere films gemaakt, maar deze kan er nog steeds goed mee door.