Carter's Army (1970)

Kapitein Carter (Stephen Boyd) krijgt de opdracht om een brug achter de Duitse linies in te nemen voor de oprukkende geallieerden. Hij moet hiervoor hulp vragen van de B(lack) compagnie.

Luitenant Wallace (Robert Hooks) staat niet te popelen om hem te helpen, maar krijgt het toch voor elkaar om een aantal van zijn manschappen op te trommelen om met hem en Carter mee te gaan.

Tijdens de missie komt Carter er al snel achter dat deze mannen geen gewone training hebben gehad en dat ze enkel de latrines moesten schoonmaken. Toch staat hij versteld van de veelzijdige en verrassende mogelijkheden die deze mannen hebben en moet hij zijn beeld over zwarte Amerikanen herzien.

"Carter's Army" is geen blaxsploitation film (film gemaakt door Zwarte Amerikanen), maar men durft in deze film al wel kritisch in te gaan op de rassendiscriminatie. Zo word al heel snel duidelijk dat veel van de vooroordelen van de blanke Amerikaan gewoon nergens op gebaseerd zijn. Mede door dit onderwerp van discussie is het vooral een film met veel dialogen en eigenlijk best weinig actie. Hierdoor komt het gevaar van de Duitsers wel minder goed over helaas.

Wat ik wel erg kon waarderen is dat in deze film de Duitsers daadwerkelijk Duits praten. Bij veel van de (Amerikaanse) oorlogsfilms werd het Duits namelijk vervangen door Engels met Duits accent.

De film staat bol van de bekende gezichten. Zo zien we een jonge Richard Pryor voorbij komen als één van de soldaten en komt Susan Oliver nog voorbij als Duitse die de mannen onderdak biedt.

Mede door het redelijk sterke acteerwerk en de hele rassendiscriminatie discussie weet de film toch nog best boeiend te blijven. Verder gebeurt er namelijk best weinig. Het duurt best lang voordat de mannen daadwerkelijk met de missie bezig gaan en daarnaast stelt de actie niet echt veel voor.

Vermakelijk voor een keer, maar niet een film die ik snel weer zal opzetten.

Deze voor tv gemaakte oorlogsfilm is nu niet direct heel goed; Formule-achtig, voorspelbaar en opgenomen met een mager budget maar hij is interessant vanwege dat de cast verschillende toekomstige zwarte acteurs bevat. Bekenden Richard Pryor (stand-upcomedian en acteur) speelt een soldaat die zo bang is om te vechten dat hij probeert te deserteren, Billy Dee Williams (Star Wars-personage Lando Calrissian) speelt een harde vent uit Harlem vol raciale woede, Moses Gunn (o.a. Shaft) verschijnt als een professor en Glynn Turman (Gremlins) portretteert een jonge man die een dagboek bijhoudt, en Robert Hooks (Trouble Man) is hun luitenant.

Er zijn wel veel clichés en enkele onlogische karakters (één is doof....hoeveel dove soldaten dienden in WO II?). Ook enigszins opvallend is dat dit komt van televisieproducent Aaron Spelling (co-auteur en coproducer van dit project) De film ontvouwt zich in slechts een uur en tien minuten, het is dus buitengewoon eenvoudig maar de manier waarop het wordt gepresenteerd met een interraciaal thema in de Tweede Wereldoorlog is een beetje anders. Verder is deze film niets anders dan een rechttoe rechtaan oorlog-actie-drama. En oh ja ….. dit is geregisseerd door dezelfde regisseur die ook de horrorfilm Frogs (1972) deed.