Ässhäk - Geschichten aus der Sahara (2004)

Asshak is weer een mooie docu van Koch, na het al zeer aangename Salzmanner von Tibet. Nu vertrouwt hij echter meer op conversatie dan voorheen. Veel leuke verhalen tussendoor, een stel prachtscenes met verscheidene dieren, de regenbui... Teveel moois om allemaal op te noemen. Asshak staat ook wel voor hoe zowel vrouw als man respect afdwingen voor alles wat leeft en hier veel waarde aan hechten. Wat mij ook opviel is hoe verdeeld en anders de islam op verschillende plekken is; de vrouw loopt nu open en ''bloot'', terwijl de man zich helemaal bedekt. De imzad is jammer genoeg niet een van de wereld instrumenten die ik erg goed kan beluisteren, al heb ik het weleens mooier gehoord. Interessante docu! 4 sterren

Voor mensen bij wie deze film nu of binnenkort nog ergens in de bioscoop draait; je krijgt een goede, gratis cd erbij met de filmscore en wat traditionele volkzang!

Zie ook musicmeter

Erg goeie docu. Je werpt echt een blik in een totaal andere cultuur. De woestijnbeelden zijn van een ongekende schoonheid. Maar de moderne wereld begint zelfs in de afgelegen sahara woestijn te komen in de vorm van Jerrycans ,een leeg blik nescafe koffie en een plastic zak. 4*

Deze...film...is....zo....slaapverwekkend.....saai!

Aan de beelden ligt het niet, die zijn namelijk adembenemend mooi. Maar daarmee heb je maar een aspect te pakken van een sterke documentaire, er hoort wat mij betreft ook een onderhoudend verhaal in te zitten waarmee een kijker zich kan identificeren. In deze film wordt een authentiek beeld geschetst van de Touareg, woestijnnomaden in de Sahara. We zien hoe zij tenten opzetten, zich opmaken, op kamelen rijden, keuvelen met bekenden, feesten, dansen, zingen, en dat ongeveer twee uur lang. Enige narratief is slechts heel af en toe aanwezig.

Ässhäk deed me denken aan Latcho Drom. Eenzelfde soort ontdekkingstocht van een volk, hier niet zozeer met de focus op de muzikale wereld (alhoewel die toch zeker aan bod komt), en niet op zulk grote schaal (het betreft hier geen gigantische volksmigratie). Maar de overeenkomst ligt vooral op het narratieve. Zonder ogenschijnlijke moeite zweeft de camera van mens naar mens, en ontstaat er, langzaam maar zeker, een wel geweven portrettering van de Toearegs. Dat er nauwelijks een verhaal vertelt wordt deert daarbij niet. Ulrike Koch weet met minieme middelen een volk te portretteren, waarvan de wortels zo diep lijken te reiken dat ik echt geïntrigeerd heb zitten/liggen kijken. Fascinerend.

Fascinerend is het wel, het leven van de Toearegs, en de wijze lessen omtrent ässhäk. Mooi geluid, en hier en daar mooie plaatjes van de blote nachtelijke hemel boven de woestijn.

Maar goed, irritaties waren er ook volop. Ik kreeg steeds maar weer de indruk alsof ik de documentaire moest kijken met een soort van werkboek of naslagwerk in de hand. 'Wat gebeurt er nu? Wat is de functie? Wat schrijft die man?' In de plotomschrijving moet ik dan lezen dat 'Hij laat zien hoe hij aan de hand van koranteksten een geneeskrachtige drank bereidt.'. Tja, dat haal ik er niet uit als ik de documentaire bekijk. Uitermate jammer. Een korte uitleg in de documentaire (bijv als ondertekst) haalt toch een irritatie weg bij deze kijker.

Mooie beelden, maar wel een beetje langdradig...

Ulrike Koch is een 'zij'. Ulrich Seidl is een 'hij'.

Wordt een paar minuten later 'uitgelegd' door de (groot)moeder. Haar dochter had een moeilijke bevalling. Ze vreesde voor haar leven dus haalde ze de maraboet erbij.

Een contemplatieve en deels associatieve documentaire. Na het zien van Regilaul (***) en Die Salzmänner von Tibet (***) is dit veruit de beste van de drie.